Ο γάτος μου ο Σιλβέστρος

  

  Κάθε χρόνο, στις 2 Ιανουαρίου, ξυπνούν παιδικές μνήμες, από την προσχολική μου ηλικία. Ήταν τότε, αρχές δεκαετίας του 50 ( ναι, τόσο…. παλιός είμαι ! ) που έμενα με την οικογένειά μου σε μονοκατοικία στα όρια της Θεσσαλονίκης με το Σέϊχ – Σού.    Αφού, φανταστείτε, όταν άνοιγες την πίσω πόρτα, της κουζίνας, σε 10 – 15 μέτρα, άρχιζαν τα δένδρα…..

    Εκεί λοιπόν, είχαμε δυό σκύλους και ένα γάτο! Την Ίρμα και τον Πούλ, και τον Σιλβέστρο.

    Την Ίρμα και τον Πούλ, μια γειτόνισσα που δούλευε σε νοσοκομείο, τα δηλητηρίασε, γιατί, δήθεν…. γαύγιζαν και την ενοχλούσαν! Βέβαια, το έγκλημά της, το πλήρωσε από εμένα πολύ ακριβά, έστω και αν ήμουν 6 χρονών…  Όμως, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

    Τον Σιλβέστρο λοιπόν, τον θυμάμαι στις 2 Ιανουαρίου, γιατί είναι η ημέρα της γιορτής του! Και του έκανα γιορτή, με κάτι ιδιαίτερο στο φαγητό, αν και δεν είχε ανάγκη, γιατί δεν ήταν «σπιτικός» γάτος, αλλά… αλανιάρης! Πανέξυπνος, ήταν Ο ΓΑΤΟΣ της περιοχής. Στο σπίτι ερχόταν για φαγητό, για ύπνο και όταν έκανε κρύο!

    Τον θυμάμαι, σαν να ήταν εχθές! Μεγαλόσωμος, ασπρόμαυρος, ράτσας «κεραμιδέξ»! Και … ζόρικος! Ακόμα έχω στον δεξιό καρπό μου, σημάδι από τις «φιλοφρονήσεις» του.

    Το 1955, που θα πήγαινα στην πρώτη Δημοτικού, επειδή δεν υπήρχε Δημοτικό Σχολείο στην περιοχή, αποφάσισαν οι γονείς μου να μετακομίσουμε στην Νεάπολη ( Μουδανίων 45 πίσω από τον Άγιο Γεώργιο ). Εκεί άλλωστε, ήταν και το μαγαζί του πατέρα μου με τον παππού μου (ωρολόγια – κοσμήματα – οπτικά, επισκευές ) .   Γράφτηκα και στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Νεαπόλεως. Σαν χθές, θυμάμαι τον πρώτο αγιασμό μας, με την κυρία Βάσω την δασκάλα… Από εκείνη την ημέρα, άρχισε και η πρώτη μου αγάπη, η Μαίρη…. Όμως, και αυτό είναι μια άλλη ιστορία….

    Με την μετακόμιση, σε μονοκατοικία πάλι, αφήσαμε πίσω τον Σιλβέστρο! Την επομένη, με τον πατέρα μου, πήγαμε στο παλιό μας σπίτι, τον βρήκαμε, τον πήραμε και σε μια χαρτοσακούλα, για να μην βλέπει, με το λεωφορείο τον κουβαλήσαμε στο νέο μας σπίτι.

    Την επομένη ημέρα, ψάχνω τον Σιλβέστρο. Εδώ ο Σιλβέστρος, εκεί ο Σιλβέστρος, πουθενά ο Σιλβέστρος!  Κλάμα μεγάλο εγώ! Ήθελα τον γάτο μου! Μετά από δυό μέρες, και με την διαρκή γκρίνια μου, ο πατέρας μου με παίρνει και γυρνάμε στο παλιό σπίτι. Ο ΣΙΛΒΕΣΤΡΟΣ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ! Έκανε μια απόσταση 20 περίπου χιλιομέτρων! Ξανά λοιπόν η ίδια διαδικασία. Σακούλα, λεωφορείο, Νεάπολη.

    Όμως, ο Σιλβέστρος ήταν… ελευθέρας βοσκής. Πάλι άφαντος! Ξαναπήγαμε στο παλιό σπίτι, και τον βρήκαμε εκεί. Ο πατέρας μου με έπεισε, πως ό τι και να κάναμε, ο Σιλβέστρος δεν επρόκειτο να μείνει στην Νεάπολη, και θα γυρνούσε πίσω. Έτσι, το αφήσαμε πίσω, να κάνει παρέα με τις γάτες της γειτονιάς….. Ήταν τότε, τριών χρονών περίπου.

    Μετά από λίγα χρόνια, ξαναπήγαμε στο παλιό σπίτι για να επισκεφθούμε κάποιους φίλους των γονιών μου. Μας είπαν ότι ο Σιλβέστρος ήταν εκεί και ήταν καλά.  Παρατήρησα μάλιστα, ότι στην γειτονιά κυκλοφορούσαν νεαρές γάτες, όλες σχεδόν ασπρόμαυρες! Το απέδωσα στη  «δραστηριότητα» του Σιλβέστρου…

    Κάποια στιγμή, μετά από πολλά χρόνια, γύρω στο 1985, ξύπνησαν οι αναμνήσεις μέσα μου , και θέλησα να πάω στην παλιά μου γειτονιά, να δώ πώς ήταν. Και πήγα!

    Το παλιό μας σπίτι, ήταν εκεί, ανέπαφο και κατοικημένο. Όμως, δεν ήταν πιά ένα μεγάλο σπίτι με πολλά σκαλοπάτια… Ήταν μια απλή μονοκατοικία με δέκα σκαλοπάτια. Στο πίσω μέρος του, όπου έβγαινες στο δάσος το Σέϊχ –Σού, υπήρχαν πολλά καινούρια σπίτια, σε βάθος 100 – 150 μέτρων. Μια χαράδρα μπροστά από το σπίτι μας, ήταν απλώς… ένα ρυάκι, βάθους ενός μέτρου! Η κερασιά, στην οποία έπαιζα με την Αντωνία, ήταν εκεί! Ο Σιλβέστρος όμως, δεν ήταν πουθενά, φυσικά….   Έμεινε σαν μια παιδική μου ανάμνηση, όπως τόσες άλλες, που τις ώρες της μοναξιάς μου, μου τριγυρίζουν στο μυαλό….

Καλα Χριστουγεννα !

Επίσκεψη στον “ΜΥΛΟ ΤΩΝ ΞΩΤΙΚΩΝ» στα Τρίκαλα ( 8/12/2018)

  

   Αν και μόλις πριν από ένα μήνα περίπου, με τους συμμαθητές μου ( ΤΑΞΗ ΣΣΕ 1973 ) πήγαμε διήμερη εκδρομή στα Τρίκαλα – Μετέωρα, το Σάββατο που μας πέρασε, πήγα και στην ημερήσια εκδρομή από Θεσσαλονίκη στα Τρίκαλα, με σχεδόν αποκλειστικό σκοπό την επίσκεψη του «ΜΥΛΟΥ ΤΩΝ ΞΩΤΙΚΩΝ», εκδρομή που διοργάνωσε ο «Σύνδεσμος εα Αξιωματικών ΣΣΕ, Τάξεως 1971».

    Στην αρχή είχα κάποιους ενδοιασμούς, θεωρώντας την συγκεκριμένη εκδρομή κουραστική, όμως όταν είδα τον ενθουσιασμό της εγγονής μου κυρίως, αλλά και του εγγονού μου, και με την προτροπή της γυναίκας και της κόρης μου, αποφάσισα να τους πάρω όλους μαζί και να πάμε και εμείς.

    Τα περι Τρικάλων, για το πόσο θαυμάσια πόλη είναι, τα έγραψα στο αφιέρωμα της δικής μας εκδρομής, οπότε ασχολούμαι μόνο με τον Αντικειμενικό Σκοπό, δηλαδή τον «ΜΥΛΟ ΤΩΝ ΞΩΤΙΚΩΝ».

    Στα όρια της πόλεως, υπήρχε παλιά ένας μύλος, ο γνωστός Μύλος του Ματσόπουλου, που τώρα λειτουργεί σαν ΄πολιτιστικό κέντρο και θεματικό πάρκο. Εκεί λοιπόν, από το 2011, διοργανώνεται κάθε χρόνο την περίοδο των εορτών, από την 30η Νοεμβρίου μέχρι την 6η Ιανουαρίου θεματική εκδήλωση για τις γιορτές, με τίτλο «Ο ΜΥΛΟΣ ΤΩΝ ΞΩΤΙΚΩΝ» απο τον τόσο δραστήριο Δήμο Τρικκαίων, σε όλη την έκταση των εγκαταστάσεων του παλιού μύλου, αλλά και στους γύρω ελεύθερους χώρους.

    Είχα ακούσει πως «Ο ΜΥΛΟΣ ΤΩΝ  ΞΩΤΙΚΩΝ» στα Τρίκαλα, έίναι το καλύτερο θεματικό δρώμενο στην Ελλάδα, που αφορά τις γιορτές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Ευκαιρία λοιπόν, να το διαπιστώσω με τα μάτια μου!

    Θα ήθελα να σας περιγράψω το θέαμα, αλλά… άλλο το να σας τα λέω, και άλλο να τα βλέπετε με τα μάτια σας. Για αυτό, θα περιοριστώ στις φωτογραφίες, αφού, ως γνωστόν μία φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις!

    Θαυμάσιο για τους μεγάλους, αλλά για τα παιδιά… ήταν το «κάτι άλλο»! Το διασκέδασαν με την ψυχή τους!

    Αναπόφευκτα, κάνω σύγκριση με τις διάφορες ανάλογες εκδηλώσεις που γίνονται στη ΔΕΘ τώρα τις γιορτές, Μου δίνουν την εντύπωση της προχειρότητας και της «αρπαχτής». Στα Τρίκαλα, δεν συμβαίνει αυτό.   Οι άνθρωποι, ξέρουν τη δουλειά τους και προφανώς, αγαπάνε αυτό που κάνουν!

    Ο καιρός δεν ήταν άσχημος, αλλά…. χειμώνας, ρε παιδιά… Έκανε το κρύο του, και μάλιστα όσο περνούσε η ώρα, γινόταν δριμύτερο…. Έτσι, αναγκαστικά γιατί δεν είχαμε άλλη ώρα παραμονής αφού  έπρεπε να γυρίσουμε στη Θεσσαλονίκη ( ταξίδι 4 ωρών), κατά τις 7 το απόγευμα φύγαμε, την ώρα που έφταναν χορευτικά συγκροτήματα με τοπικές στολές, από…. την Καβάλα!

    Σαν επίλογο, μπορώ να σας παροτρύνω να επισκεφτείτε το «ΜΥΛΟ ΤΩΝ  ΞΩΤΙΚΩΝ» των Τρικάλων, ιδιαίτερα εάν έχετε μαζί σας παιδιά. Και εσείς, αλλά κυρίως, και εκείνα, θα περάσουν υπέροχα!

ΑΝΔΡΕΑ ΜΥΘΟΙ. Πατέρας και γιός στη θάλασσα για κολύμπι.

   

  Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένας πατέρας που ήθελε να μάθει στον μικρό του γιό, κολύμβηση στη θάλασσα. Ο ίδιος, δεν ήξερε καλά, ήξερε μόνο να ‘’πλατσουρίζει’’ στα ρηχά, αλλα ζήλευε που τα παιδιά των άλλων ήξεραν καλό κολύμπι και ξανοιγόταν στα βαθιά, έκαναν μακροβούτια, διασκέδαζαν.

    Μια μέρα λοιπόν, μια και δυό, παίρνει το παιδί του και πάνε στη θάλασσα.

    Η θάλασσα ήταν ήρεμη, χωρίς κύμα, χωρίς αέρα, ιδανική για μπάνιο. Μόνο μακριά, στο βάθος, φαινόταν λίγα ΄΄προβατάκια’’, αλλά ήταν πολύ μακριά.

    Επειδή, όπως είπαμε, ο ίδιος δεν ήξερε κολύμβηση, και έμπαινε ‘’μέχρι τη μέση’’, όπως πολλοί άλλοι, σκέφτηκε ένα κόλπο, για να κολυμπάει το παιδί του όσο μακριά θέλει, αλλά  και ο ίδιος να τον ελέγχει, έστω από μακριά, μήπως συμβεί κανένα κακό.

    Πήρε λοιπόν, ένα πολύ μακρύ σχοινί, το έδεσε στη μέση του παιδιού  του, και του είπε.

‘’Πήγαινε παιδί μου να κολυμπήσεις όσο θέλεις και μην φοβάσαι, άμα γίνει τίποτα, θα σε τραβήξω από το σχοινί και θα σε βγάλω έξω.»

    Πράγματι λοιπόν, το μικρό παιδί, άρχισε να κολυμπάει. Μέχρι εκείνη την ημέρα, ήξερε μεν να κολυμπάει, αλλά από φόβο δεν πήγαινε πιο μακριά από εκεί που ‘’πατούσε’’.

    Όσο πιο πολύ κολυμπούσε το παιδί, με την ασφάλεια του σχοινιού γύρω από τη μέση του, τόσο πιο πολύ το χαιρόταν, και τόσο περισσότερο το ευχαριστιόταν και ο πατέρας του, που κρατούσε το σχοινί από τα  ρηχά.

    Η ώρα περνούσε, και περνούσαν όλοι θαυμάσια. Δεν πρόσεξε όμως ο πατέρας, επειδή δεν είχε και καμία σχέση με την θάλασσα, σαν ορεινός που ήταν, ότι ένα ελαφρό αεράκι σηκώθηκε, και τα ‘’προβατάκια’’ από μακριά άρχισαν να πλησιάζουν.

    Όταν σε λίγη ώρα συνειδητοποίησε ότι ο καιρός χάλαγε και τα κύματα μεγάλωναν και πλησίαζαν, φοβήθηκε και άρχισε να φωνάζει στο παιδί του να βγεί έξω.

    Το παιδί, ήταν αρκετά μακριά, και δεν άκουγε τις φωνές του πατέρα του. Συνέχιζε να παίζει με την θάλασσα, χωρίς να καταλάβει ότι πλησίαζε πλέον κίνδυνος, γιατί δεν γνώριζε πόσο γρήγορα η θάλασσα ‘’χαλάει’’ και τα κύματα μεγαλώνουν. Άλλωστε, υπήρχε και το σχοινί.

    Ο πατέρας, συνέχιζε να φωνάζει , αλλά το παιδί του δεν τον άκουγε, ή έκανε πως δεν τον άκουγε.

‘’Ευτυχώς’’, σκέφτηκε ο πατέρας, ‘’τον έχω δεμένο με το σχοινί !’’

    Άρχισε λοιπόν να τραβάει το σχοινί, για να φέρει το παιδί του στην ακτή.

    ‘Ελα όμως, που τα κύματα πλησίασαν πολύ, και το παιδί του δεν ήξερε και το καλύτερο κολύμπι του κόσμου ?

    Τραβώντας το σχοινί ο πατέρας, έφερνε το παιδί του πιο κοντά στην ακτή, αλλά εκείνο, μέσα στον πανικό του, άρχισε να στριφογυρίζει και να μπερδεύεται με το σχοινί, μέχρι που εκείνο μπλέχτηκε στον λαιμό του.

    Ο πατέρας, στην αγωνία του να βγάλει το παιδί του στην ακτή, δεν το πρόσεξε, και συνέχισε να τραβάει με όλη του την δύναμη.

    Με πολλή προσπάθεια, κατάφερε να βγάλει το παιδί του , πρίν πνιγεί από τα κύματα, όμως ήταν αργά πλέον, γιατί το παιδί πνίγηκε από το σχοινί που είχε τυλιχτεί στο λαιμό του.

    Απαρηγόρητος ο πατέρας, άρχισε να κλαίει και να οδύρεται, πάνω στο νεκρό κορμί του παιδιού του.

Αλήθεια, τι μας διδάσκει ο μύθος ?

    Εάν αλλάξουμε κάποιες λέξεις, όλα γίνονται πεντακάθαρα, και τα συμπεράσματα σαφέστατα.

    Βάλτε όπου ΠΑΤΕΡΑΣ το ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, όπου ΠΑΙΔΙ τον ΜΕΣΟ ΕΛΛΗΝΑ, όπου ΘΑΛΑΣΣΑ την ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ, όπου ΣΧΟΙΝΙ τα ΔΑΝΕΙΑ, και τα διδάγματα βγαίνουν μόνα τους, ίσως ‘’κατόπιν εορτής’’ για πολλούς….