ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΗ ΦΛΩΡΙΝΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΕΣΠΕΣ

ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΗ ΦΛΩΡΙΝΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΕΣΠΕΣ

    Είχαμε - δεν είχαμε, μια ακόμη εκδρομή με την Τάξη μας πραγματοποιήσαμε, με την συμμετοχή και επιλεγμένων φίλων και συναδέλφων, που μας τιμούν με την παρουσία τους σε όλες σχεδόν τις… ‘’εξορμήσεις’’ μας.

    Αυτή τη φορά, ήταν η ώρα της Φλώρινας και των λιμνών Πρεσπών.

   Έτσι λοιπόν, μετά από προσεκτική προετοιμασία, το Σαββατοκύριακο 16 και 17 Ιανουαρίου  που μας πέρασε, και παρά τις αρνητικές συγκυρίες που επιδρούσαν συσσωρευτικά, εμείς ΤΟ ΤΟΛΜΗΣΑΜΕ και δικαιωθήκαμε.

    Η συμμετοχή στην εκδρομή ήταν αρκετά περιορισμένη, μόνον 26 άτομα, αλλά ήμασταν μια θαυμάσια παρέα, και το ευχαριστηθήκαμε. Μπορεί να βρήκε εφαρμογή το ‘’ Πολλοί εισί κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί’’

    Ξεκινήσαμε πρωί – πρωί ( όχι και χαράματα… ) από την γνωστή αφετηρία μας, το Γ΄ΣΩΜΑ ΣΤΡΑΤΟΥ, που μας παρέχει την διευκόλυνση να παρκάρουμε τα αυτοκίνητά μας μέσα στο Στρατόπεδο. Πολύ σημαντικό, τόσο για λόγους μεταφοράς μας, όσο και για λόγους ασφαλείας. Ευτυχώς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων όταν υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες, βρίσκουμε το Σώμα Στρατού αρωγό στις προσπάθειές μας.

    Τα απανωτά δελτία καιρού, λίγο – πολύ, μας έλεγαν ότι θα πάμε κάπου μεταξύ Σιβηρίας και Βορείου Πόλου, και έτσι τα χοντρά μπουφάν, οι σκούφοι, τα κασκόλ και τα γάντια, καθώς και οι ομπρέλες, είχαν την τιμητική τους. Έ, ας τα μεταχειριστούμε καμιά φορά, αφού στη Θεσσαλονίκη σπάνια τα χρειαζόμαστε, τα τέσσερα πρώτα τουλάχιστον !

    Με τον έμπειρο Γιάννη οδηγό και με άνεση στο λεωφορείο, αφού κάναμε και τον απαραίτητο ενδιάμεσο καφέ ( κτλ, κτλ ) στο Αμύνταιο, φτάσαμε στην Φλώρινα, το μεσημεράκι. Ο καιρός, μέχρι εκείνη τη στιγμή, ήταν άριστος.

    Αφού τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο μας, το ‘’ΛΥΓΚΟΣ’’ στο κέντρο της Φλώρινας, πήγαμε στη Λέσχη Αξιωματικών Φρουράς Φλωρίνης, για το μεσημεριανό μας, όπως το είχαμε κανονίσει. Μας υποδέχτηκε ο Διοικητής του Συντάγματος, πράγμα που μας τίμησε ιδιαίτερα.

    Με το που μπήκαμε στη Λέσχη, έξω άρχισε να χιονίζει. Σωστό χιόνι, όχι όπως πέφτει στην Θεσσαλονίκη, ασπρίζει λίγο τις στέγες , κάνει τους οδηγούς να ‘’χάνουν τον μπούσουλα’’ και λιώνει μετά. Μέχρι να τελειώσουμε το θαυμάσιο φαγητό της Λέσχης, έξω το  ‘’ είχε στρώσει ’’ κανονικά. Όποιος ήθελε, έκανε καμιά βόλτα στη χιονισμένη πλέον Φλώρινα, ή πήγε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.

    Το απόγευμα, και ενώ η χιονόπτωση συνεχιζόταν, με τον ‘’πλήρη εξοπλισμό’’ μας βγήκαμε για βόλτα, καφέ και αξιοθέατα. Αρκετοί από εμάς, επισκέφθηκαν το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, το μοναδικό που ήταν Σαββάτο απόγευμα ανοικτό. Κάποιοι προτίμησαν τη βόλτα στους χιονισμένους ( αλλά ανοικτούς ) δρόμους, αλλά όλοι κάπου ήπιαμε τον καφέ μας, περιμένοντας την ώρα για τη βραδυνή συνέχεια.

    Στις οκτώμισυ το βράδυ, μπήκαμε στο λεωφορείο, για να πάμε στην ταβέρνα ‘’ΤΕΡΨΗ’’ που είχαμε διαλέξει μετά από πληροφορίες, για την ποιότητα και ποικιλία των όσων προσφέρει, και που αποδείχτηκε ‘’όνομα και πράγμα’’. Η ταβέρνα, ήταν 5-6 χιλίμετρα έξω από την Φλώρινα, στο δρόμο προς το χωριό Κάτω Κλειναί.

    Μετά απο μία μικρή διαδρομή μέσα στο χιονισμένο τοπίο και τον καθαρό δρόμο, φτάσαμε σε μία υπέροχη οικογενειακή ταβέρνα, πολύ καλύτερη από ότι θα φανταζόμασταν. Ήδη, τηλεφωνικά, είχαμε δώσει παραγγελία για αυτά που ήθελε ο καθένας μας, ώστε να μην υπάρχουν καθυστερήσεις, εκνευρισμός και άλλα που σε πολλές περιπτώσεις γίνονται.

    Απολαύσαμε ένα υπέροχο βραδινό, με εκλεκτά φαγητά , μεζέδες και σαλάτες, που το συνοδέψαμε από εκλεκτό τοπικό κρασί, λευκό ή κόκκινο. Εάν σας περιέγραφα το τι φάγαμε, θα λέγατε ότι είμαι κοιλιόδουλος ! Έ, θα είχατε και λίγο δίκιο, γι αυτό δεν συνεχίζω. Δυστυχώς, το χιόνι δεν επέτρεψε στον Πέτρο τον Αλεξανδρίδη να έρθει από την Προλεμαίδα, όπως μας είχε ενημερώσει. Είχε δίκιο, γιατί η νυχτερινή οδήγηση στα χιόνια, δεν είναι και το καλύτερο.

    Κατευχαριστημένοι, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας, που ήταν τόσο ζεστό, ώστε ανοίγαμε λίγο την μπαλκονόπορτα για να δροσίσει.

    Το πρωί, επειδή δεν μας κυνηγούσε κανένας, είπαμε να ξεκινήσουμε για τις Πρέσπες κατά τις εννέα και μισή, μετά το ωραίο πρωινό μας. Είχαμε μια μικρή ανησυχία για τον δρόμο, λόγω του χιονιού που είχε βέβαια σταματήσει να πέφτει, αλλα ‘’το είχε στρώσει’’ παντού, 30 με 40 εκατοστά. Ρωτήσαμε λοιπόν εάν είναι ανοικτοί οι δρόμοι, και σε τρείς περιπτώσεις πήραμε την απάντηση ‘’Εδώ οι δρόμοι δεν κλείνουν ποτέ !’’. Για μεγαλύτερη σιγουριά, πήρα και την Τροχαία, και φανταστείτε τι μου απάντησαν. ‘’Εδώ οι δρόμοι δεν κλείνουν ποτέ !’’.

    Πήραμε τον δρόμο για τις Πρέσπες, μέσα από ένα πανέμορφο χιονισμένο τοπίο, μέσω των διαβάσεων Βίγλας και Πισοδερίου ( το είπα το … στρατιωτικό μου ! ). Το χιονοδρομικό κέντρο λειτουργούσε κανονικά, αλλά δεν σταματήσαμε, γιατί δεν ήταν στο πρόγραμμά μας. Μετά από το χωριό Ανταρτικό, πήραμε τον ορεινό γεμάτο ‘’φουρκέτες’’ δρόμο για τις Πρέσπες, ο οποίος φυσικά ήταν καθαρός.

    Φτάνοντας στην κορυφή, και αρχίζοντας το κατέβασμα προς την κοιλάδα των λιμνών, το κάτασπρο τοπίο μας ενθουσίασε. Είχαμε καιρό να δούμε από κοντά τόσο όμορφο χιονισμένο μέρος.

    Ο πρώτος μας σταθμός ήταν το χωριό Άγιος Γερμανός. Επισκεφθήκαμε την ομώνυμη Βυζαντινή εκκλησία για να ανάψουμε ένα κερί , να προσκυνήσουμε και να την θαυμάσουμε. Ο Γρηγόρης, συνεπικουρούμενος από τον Γιώργο, έψαλλαν από το ψαλτήρι το ‘’Εξομολογείτε τω Κυρίω’’. Ακολούθως, επισκεφθήκαμε τον δίπλα ευρισκόμενο τάφο του Αγίου, και μετά από τις αναμνηστικες φωτογραφίες μας, συνεχίσαμε για το χωριό Ψαράδες, στην όχθη της λίμνης, τουριστικά αξιοποιημένο για χειμερινό τουρισμό.

    Εκεί, ήταν το μόνο μέρος στην εκδρομή μας, που έκανε κρύο ! Ίσως λόγω του σχετικού αέρα που ερχόταν από την λίμνη. Μετά από μία μικρή βόλτα, πήγαμε στην ταβέρνα ‘’ Η ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ’’ την οποία είχαμε κλείσει για το γεύμα μας.

    Αφού απολαύσαμε το καφεδάκιμας δίπλα στο τζάκι, ήρθε η ώρα και του φαγητού, στο οποίο το ψητό γριβάδι, η ψητή πέστροφα και τα τηγανιτά τσιρόνια ( μικρά όσο η αθερίνα ) είναν τον κύριο λόγο. Όχι πως όσοι προτίμησαν κρεατικά ‘’της ώρας’’ παραπονέθηκαν….

    Μετά το γεύμα μας, μπορέσαμε να αγοράσουμε τοπικά προ’ι’όντα από το μαγαζί που ήταν δίπλα, κυρίως τα ονομαστά φασόλια των Πρεσπών. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ φασόλια Πρεσπών, και όχι ‘’βαφτισμένα’’ από την Αλβανία και άλλες περιοχές.

    Αποχαιρετίσαμε τους Ψαράδες, για να πάμε στον τελευταίο σταθμό της εκδρομής μας, τον Άγιο Αχίλλειο, ένα μικρό νησακι που συνδέεται με μία πεζογέφυρα 600 μέτρα περίπου.

    Στον Άγιο Αχίλλειο, επισκεφθήκαμε τα ερείπια της Βασιλικής του Αγίου Αχιλλείου, του 10ου αιώνα. Μετα τον χιονοπόλεμο και τις φωτογραφίες, και με προσοχή να μην πατήσουμε ‘’νάρκες’’ ( υπήρχαν 10 – 15 αγελάδες ελεύθερες στο νησί, πού να πάνε οι ταλαίπωρες? ) γυρίσαμε στο λεωφορείο για την επιστροφή μας.

    Για την επιστροφή, διαλέξαμε τον καινούριο δρόμο που περνάει έξω από την Καστοριά, και συνδέεται με τη Εγνατία Οδό, οπότε με κέφι και χωρίς εμπόδια και απρόοπτα, γυρίσαμε στη Θεσσαλονίκη με μια μικρή ενδιάμεση στάση για τα ‘’κτλ’’.

    Μπαίνοντας στη Θεσσαλονίκη, άρχισε να χιονίζει….

    Έτσι τέλειωσε η εκδρομή μας. Ο μεγάλος φόβος, ο καιρός, αποδέιχτηκε σύμμαχός μας, Ούτε συμφωνία να είχαμε κλείσει !

    Κοινή διαπίστωση, ήταν ότι αυτή την εκδρομή ΤΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΑΝ!

    Για να ξεδώσουμε, για να γελάσουμε, για να απομακρυνθούμε λίγο από τα προβλήματά μας. Και το καταφέραμε.  Όλοι, χωρίσαμε στο τέλος της εκδρομής μας στο Γ΄ΣΣ κατευχαριστημένοι, με μια υπόσχεση. Να ξανακάνουμε κάτι τέτοιο, σε λίγο καιρό, με διαφορετικό προορισμό φυσικά.

    Συμπέρασμα για το πόσο όμορφα περάσαμε, μπορείτε να βγάλετε από τις φωτογραφίες , που ακολουθούν πάντα.

ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ

ΤΟ ΡΕΤΙΡΕ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ

ΤΟ ΡΕΤΙΡΕ  ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ

Ανδρέας Μελεζιάδης

    Προχτές το απόγευμα, εκεί που έπινα το καφεδάκι μου και προσπαθούσα να βρώ θέματα για το ‘’ΡΟΥΚΟΥΜΟΥΚΟΥ’’, χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας.

    Ανοίγω την πόρτα, και έκπληκτος βλέπω μπροστά μου τον παλιό μου φίλο Δόν Κιχώτη, ταλαιπωρημένο, κουρασμένο, και σε όχι τόσο καλή ψυχολογική κατάσταση.

    Τον καλωσόρισα με χαρά, μπήκε στο σπίτι και σωριάστηκε σε ένα καναπέ.

    Πρόθυμος εγώ, τον ρώτησα τι να του προσφέρω.

‘’Ένα καφεδάκι, μέτριο ελληνικό αν μπορείς’’ μου λέει.

    Την ώρα που ετοίμαζα τον καφέ, μου λέει.

‘’Φέρε και κανένα τσιγάρο, εάν έχεις. Εκτός και εάν έγινες και εσύ ρατσιστής αντικαπνιστής’’.

    Απόρησα, γιατί ήξερα ότι είχε κόψει το κάπνισμα εδώ και 17 χρόνια, αλλά τσιγάρο είχα και του πρόσφερα, μια και εγώ ακόμα είμαι καπνιστής.

‘’Τι γίνεται, Δόν, έχω να σε δώ πάνω από δυό χρόνια, και δεν σε βλέπω και τόσο καλά. Τι συμβαίνει?’’ τον ρωτάω.

‘’Άστα να πάνε, φίλε μου ‘’ μου λέει, και μου διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία του.

‘’Από ό τι θα θυμάσαι, όταν ερχόμουν εδώ, έμενα σε εκείνο το πανδοχείο, το ‘’ΠΑΝΔΟΧΕΙΟ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ’’, και δεν είχα κανένα παράπονο. Εάν θυμάσαι, επειδή η γειτονιά γέμισε με ‘’περίεργους’’ ανθρώπους, το πανδοχείο έκλεισε.

    Σκέφτηκα να εγκατασταθώ μόνιμα εδώ πέρα, και για αυτό το λόγο αγόρασα ένα διαμέρισμα , ρετιρέ, στην καλύτερη περιοχή της πόλης, μια και από λεφτά δεν έχω πρόβλημα.

    Όλα πήγαιναν μια χαρά, ήμουν απόλυτα ευχαριστημένος, και ομολογώ ότι σε ξέχασα λιγάκι, και για αυτό δεν έδωσα και σημεία ζωής.

    Πρίν από λίγο καιρό, χτύπησε η πόρτα, και όταν άνοιξα, ένας ‘’τύπος’’ μου ζήτησε να περάσει στο σπίτι μου για να πάει στο διπλανό διαμέρισμα αριστερά πηδώντας από το χαμηλό κάγκελο στη βεράντα, και αυτό γιατί είχε χάσει τα κλειδιά. Ήταν ο νέος ενοικιαστής του διπλανού. Έτσι μου είπε.

    Δεν μου καλοφάνηκε η υπόθεση, αλλά για λόγους ‘’καλής γειτονίας’’ τον άφησα, μπήκε μέσα, πήγε στην βεράντα, πέρασε το κάγκελο και πήγε δίπλα.

    Μετά από κανα-δυό μέρες, πάλι τα ίδια, ήρθε αυτή τη φορά με κάποιον φίλο του, και ζήτησε τα ίδια. Τον άφησα πάλι να πάει δίπλα.

    Την επομένη, ξανάρχεται, με δυό φίλους του αυτή τη φορά, και χωρίς κάν να με ρωτήσει, μπαίνει μέσα, πάει στην βεράντα και ξαναπηδάει δίπλα στο διαμέρισμα αριστερά.

    Εγώ τσατίστηκα πλέον, και αποφάσισα να μην τον ξαναφήσω να μπεί στο σπίτι μου.

    Ακριβώς την επόμενη μέρα πάλι, χτύπησε ξανά η πόρτα. Κατάλαβα ότι ήταν ο ίδιος, και δεν    άνοιξα. Σε πέντε λεπτά, άκουσα από τη βεράντα μου κάποιους θορύβους. Βγήκα να δώ τι γίνεται, και αντικρύζω τον ίδιο ‘’τύπο’’ με καμιά δεκαριά αυτή τη φορά, να έχουν μπεί στην βεράντα μου από την άλλη μεριά, από το διαμέρισμα στα δεξιά μου, πηδώντας το κάγκελο πάλι, για να περάσουν στο διπλανό αριστερά διαμέρισμα. Πρίν διαμαρτυρηθώ, έχουν ήδη πηδήξει, αφού μου χάλασαν τις μισές γλάστρες με λουλούδια που είχα βάλει με μεγάλη φροντίδα.

    Μετά από αυτά, κατέβηκα στο ισόγειο, και βρήκα την κυρία Αγγελική, την διαχειρίστρια της πολυκατοικίας, για να παραπονεθώ και να ζητήσω εξηγήσεις.

    Η κυρία Αγγελική, μου είπε ότι το διπλανό μου διαμέρισμα, το νοίκιασε κάποιος εφευρέτης μηχανικός, και έβαλε μέσα μία συσκευή στην οποία ρίχνεις ένα ΕΥΡΩ και σου βγάζει ένα κοτόπουλο ψητό και ρέστα από 100ευρο. Έχει αμπαρώσει την πορτα από μέσα, και δεν ανοίγει σε κανένα. Επειδή λείπει συνέχεια, έρχονται από την άλλη γειτονιά και μπαίνουν από το δικό μου διαμέρισμα.

    Αμέσως, τηλεφώνησα στον σιδερά της γειτονιάς, ήρθε και μου έβαλε ένα ψηλό κάγκελο, από το οποίο δεν μπορούσε να περάσει κανείς. Νόμιζα ο βλάκας ότι ησύχασα….

    Την άλλη μέρα το πρωί, ακούω από την βεράντα μου κουβέντες και θορύβους. Βγαίνω έξω, και τι να δώ? Ο ίδιος ‘’τύπος’’, με καμιά εικοσαριά ακόμη, είχαν ανέβει στην ταράτσα, και από εκεί πήδηξαν στην βεράντα μου, για να πάνε δίπλα, όπως και έκαναν. Πάνε και τα υπόλοιπα λουλούδια μου….

    Κατά το απόγευμα, όπως προσπαθούσα να συμμαζέψω την βεράντα μου, είδα στο διπλανό αριστερά διαμέρισμα, έναν σιδερά να βάζει κάγκελο όπως αυτό που είχα βάλει εγώ. Εντάξει, σκέφτηκα, αφού έβαλε και αυτός, θα ησυχάσω τώρα, αφού δεν μπορούνε πιά να μπούνε. Και κοιμήθηκα ήσυχος.

    Την άλλη μέρα το πρωί, νάτοι πάλι, ο ‘’τύπος’’ παρέα με καμιά δεκαριά, πήδηξαν πάλι από την ταράτσα στην βεράντα μου, θέλοντας να πάνε δίπλα. Δεν μπορούσαν όμως, αφού πλέον υπήρχε το ψηλό κάγκελο. Τους είπα να φύγουν από το σπίτι μου από την πόρτα, αλλά, αυτοί μπήκαν μέσα, θρονιάστηκαν στις πολυθρόνες και τους καναπέδες μου, και μου είπαν ότι δεν πάνε πουθενα, εάν δεν ανοίξει το διπλανό διαμέρισμα. Ήταν και απειλητικοί, οπότε δεν με έπαιρνε να κάνω κάτι.

    Κατέβηκα στο περίπτερο της γωνίας, πήρα τηλέφωνο την Αστυνομία και τους είπα τα καθέκαστα. Ο αστυνομικός μου είπε ότι καταλαβαίνει το πρόβλημά μου, αλλά προς το παρόν δεν μπορεί να κάνει τίποτα, γιατί είχε άλλες πιο επείγουσες υποθέσεις.

    Γύρισα στο σπίτι μου και όταν μπήκα μέσα, είδα ότι είχαν μαζευτεί καμιά πενηνταριά, μου είχαν αδειάσει το ψυγείο, και είχαν γεμίσει όλους τους χώρους . Ούτε στην τουαλέτα δεν μπορούσα να πάω. Συγχρόνως, είδα στην ζώνη του ‘’τύπου’’ και μια μαχαίρα.

    Μετά από αυτά, φοβήθηκα και έφυγα. Ήρθα σε εσένα, φίλε μου, μήπως και μπορείς να με φιλοξενήσεις λίγες μέρες, μέχρι την Πέμπτη που ξαναφεύγω στην πατρίδα μου. Το σπίτι, το έδωσα σε μεσίτη για πούλημα.

    Αυτά μου διηγήθηκε ο Δόν Κιχώτης ο φίλος μου. Φυσικά, δεν είχα καμιά αντίρρηση να τον φιλοξενήσω, αφού οι φίλοι στην ανάγκη φαίνονται.

    Σκέφτηκα όμως, ότι η γειτονιά του είναι σχετικά κοντά με τη δική μου, οπότε πήρα τηλέφωνο το σιδερά, να έρθει αμέσως, να βάλει καγκελιές και στο δικό μου το σπίτι, και καλού – κακού επιθεώρησα και συντήρησα ‘’μερικά πράγματα’’ που θεωρώ πλέον απαραίτητα…..

ΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΟ Ή ΑΣΧΕΔΙΑΣΟ ΣΧΕΔΙΟ ?

ΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΟ Ή  ΑΣΧΕΔΙΑΣΟ ΣΧΕΔΙΟ ?

Του Ανδρέα Μελεζιάδη

    Εδώ και πολλές μέρες, διαβάζω και ακούω τα πιο απίθανα πράγματα, που μόνο πανηλίθιοι εθελοτυφλούντες θα μπορούσαν να εμπνευσθούν. Και αναφέρομαι, στο περιβόητο ‘’plan B’’, με την ύπαρξη ή μη του οποίου μας έχουν πρήξει.

    Κοντολογής, εγκάθετοι εκπρόσωποι των ΜΜΕ, προσπαθούν να μας πείσουν ότι η ύπαρξη ενός ‘‘plan B’’ ισοδυναμεί με προδοσία, έγκλημα, αφροσύνη και όλα τα άλλα σχετικά. Και για να ισχυροποιήσουν την άποψή τους, μας παραθέτουν τα πλείστα όσα φανταστικά σενάρια, εμπλουτισμένα με πλήθος οικονομικών όρων στην Αγγλική,  λες και δεν μπορούν να τα γράψουν στα Ελληνικά. Άλλο θέμα πάλι και αυτό.

    Ο κάθε ντενεκές ξεγάνωτος, οραματίζεται ‘’εναλλακτική λύση’’ ( τέρμα το ‘’ plan B’’ ) σύμφωνα με την ψυχοσύνθεση και τις σκοπιμότητες που πρεσβεύει. Κάποιος μάλιστα, πρότεινε και ‘’ριφιφί’’ στην Τράπεζα της Ελλάδος, για ‘’κοινωνικοποίηση’’ του ποσού σε ΕΥΡΩ που υπάρχει εκεί, και άλλα….. γενναιότατα! Νέος Λαφίτ ( ο πειρατής) μας προέκυψε !

    Οι μισοί κατηγορούν τους άλλους μισούς, ότι έχουν στο μυαλό τους και σχεδιάζουν ‘’εναλλακτική λύση’’, και οι άλλοι μισοί  κατηγορούν τους μισούς ότι δεν σχεδιάζουν τίποτα.

    Καλύτερα όμως, να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

    Με την ‘’πρώτη φορά αριστερά’’ κυβέρνηση, που μας προέκυψε μετά τα εγκληματικά λάθη των προηγουμένων, άρχισε η διαπραγμάτευση για νέους όρους οικονομικής συμφωνίας κτλ κτλ κτλ. Τα ξέρετε, να μην τα επαναλαμβάνουμε.

    Ξεκινήσαμε λοιπόν, ‘’διαπραγματεύσεις’’ με τους…. εταίρους μας ( τους αποκαλούσα ‘’τοκογλύφους’’ αλλά κάποιος φίλος παρεξηγήθηκε ) για την μελλοντική πορεία της οικονομικής καταστάσεως στην Ελλάδα.

    Εδώ, θέλω να κάνω κάποιες παρατηρήσεις, σχετικά με τον όρο ‘’ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ’’, πολύ απλές αλλά δυστυχώς ακατανόητες από αυτούς που δεν θέλουν να τις κατανοήσουν.

    ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ γίνεται, όταν δύο μέρη θέλουν να καταλήξουν σε κάποια συμφωνία για κάτι, και κάθονται στο τραπέζι για να συζητήσουν. Εκεί, το κάθε μέρος καταθέτει τις απόψεις και προτάσεις του, το ‘’κουβεντιάζουν’’ και στο τέλος, καταλήγουν σε κάποια συμφωνία, με αμοιβαίες παραχωρήσεις, αφού αυτή είναι η έννοια του θέματος. Τα μέλη πρέπει να είναι προετοιμασμένα για αυτό. Και φυσικά, για να γίνουν διαπραγματεύσεις σε κάτι, πρέπει και τα δύο μέρη να είναι ισότιμα και με την ίδια περίπου δύναμη, και το καθένα τους να μπορεί να υποστηρίξει τις απόψεις του με ‘’άλλα μέσα’’.

    Με άλλα λόγια, όταν πηγαίνεις για διαπραγματεύσεις, στο ένα χέρι κρατάς τον σταυρό και στο άλλο το σπαθί. Διαφορετικά, δεν λέγονται ‘’διαπραγματεύσεις’’, αλλά ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΙΣ, ΙΚΕΣΙΕΣ και άλλα συνώνυμα, από αυτούς που δεν έχουν σπαθί προς αυτούς που όχι μόνο το έχουν, αλλά και το ανεμίζουν απειλητικά. Πολλά θα μπορούσαν να γραφούν για την έννοια του όρου ‘’ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ’’, και πάλι λίγα θα ήταν.

    Εξυπακούεται οτι, εάν δεν είσαι ισχυρός, δεν τολμάς να κάνεις διαπραγματεύσεις. Να είσαι ισχυρός, έστω και λιγώτερο από το άλλο μέρος με το οποίο διαπραγματεύεσαι.

    Δεν φαντάζομαι να πιστεύει κανένας ότι μετά από πολέμους, οι συνθήκες ειρήνης που υπογράφηκαν ήταν προ’ι’όν… διαπραγματεύσεων. Οι νικητές ΟΡΙΖΑΝ, οι ηττημένοι ΥΠΑΚΟΥΑΝ ( Όχι ‘’δεχόταν’’, γιατί δεν είχαν τέτοια περιθώρια )

    Εδώ τελειώνουν οι εμβόλιμες σκέψεις για το ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ και ΠΟΤΕ ΓΙΝΕΤΑΙ.

    Τέτοιου είδους ατέρμονες συζητήσεις ( δεν τις λέω ‘’διαπραγματεύσεις’’ ) έγιναν τους τελευταίους έξη μήνες, μεταξύ της κυβερνήσεως και των… άλλων. Από την αρχή, τα ενδεχόμενα ήταν δύο. Ή θα συμφωνήσουμε σε ό τι μας ορίσουνε, ή θα επιστρέψουμε σε ‘’Εθνικό Νόμισμα’’, δραχμή, μνά, φοίνικα, όβολο, δίφραγκο, τάληρο, πέστε το όπως θέλετε.

    Παρά τις προσπάθειες, και δεν το αμφισβητώ, της κυβερνήσεως, καταλήξαμε σε αυτό που καταλήξαμε, το οποίο δεν μπορώ να πώ ‘’συμφωνία’’, αφού για να υπάρχει ‘’συμφωνία’’ πρέπει όλοι να ‘’συν – φωνήσουν’’, πράγμα που δεν έγινε.

    Από την αρχή, ήταν δεδομένο, μετά τις πρώτες επαφές, ότι η κυβέρνηση είχε να αντιμετωπίσει ένα ‘’ντουβάρι’’ που δεν επρόκειτο να κάνει την παραμικρή οπισθοχώρηση και παραχώρηση. Γιατί άλλωστε, αφού εκείνοι είχαν την ισχύ και το ‘’σπαθί.  Ίσως, οι προηγούμενες κυβερνήσεις, με την πείρα που διέθεταν, το είχαν αντιληφθεί πλήρως, και για τον λόγο αυτό πρώτα έπαιρναν τις αποφάσεις των…. εταίρων, μετά δήθεν τις κουβέντιαζαν μαζί τους για ένα δίμηνο, και μετά τις εφάρμοζαν ΠΛΗΡΩΣ. Και πανηγύριζαν από πάνω, γιατί…. πέτυχαν στις … ‘’διαπραγματεύσεις’’, και μας ταίζαν με βλακείες του στυλ ‘’σατσές στόρυ’’ , πρωτογενές πλεόνασμα ( και ας χρωστούσε και χρωστά το Δημόσιο σε ό τι κινείται… ) και άλλα παιδικά διηγήματα.

    Όταν από την αρχή, έχεις να αντιμετωπίσεις μια τέτοια κατάσταση, όπως τους τελευταίους έξη μήνες, είναι παρανο’ι’κό και βλακώδες να μην έχεις προετοιμαστεί ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΔΥΟ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΑ, αφού διαβλέπεις την κατάληξη. Των….’’διαπραγματεύσεων’’. Αφού υπάρχει μόνο ένα ‘’σπαθί’’ και το έχουν οι άλλοι, εσύ πώς θα πάς , κρατώντας μόνο το ‘’σταυρό’’ ? Τέτοια πράγματα, δεν γίνονται !

    Κάθε λογικός άνθρωπος, πόσω μάλλον μία κυβέρνηση, είναι υποχρεωμένος να σχεδιάσει τις ενέργειές του, για όλα τα ενδεχόμενα που μπορεί να προκύψουν. Εμείς, στις Ένοπλες Δυνάμεις από όπου προέρχομαι και πιστεύω ότι είμαι ακόμα μέλος, είχαμε πληθώρα Σχεδίων, για να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις, πιθανές ή και απίθανες. Εάν σας έλεγα ότι υπάρχει Σχέδιο Καταλήψεως Μικρονήσου ( που υπάρχει ), κάποιοι θα έβαζαν τις φωνές ότι με ιμπεριαλιστικές τάσεις θέλουμε να καταλάβουμε την Σασώνα ή την Τένεδο και να προκαλέσουμε πόλεμο με την Αλβανία ή την Τουρκία. Δεν είναι έτσι τα πράγματα…

    Τι είναι λοιπόν πιο λογικό, από το να υπάρχει σχέδιο για την επόμενη ημέρα, την ημέρα της άποχωρήσεως από το ΕΥΡΩ ? Μιλάνε για χρεωκοπία, άτακτη ή συντεταγμένη. Μα, ήδη έχουμε χρεωκοπήσει, και κάποιοι ας μην το έχουμε καταλάβει ακόμα. Η ΄΄επόμενη ημέρα΄΄ έρχεται αδυσώπητή. Για πολλούς, αναπόφευκτη.

    Τώρα, για βλακώδεις μικροπολιτικούς λόγους, κάποιοι κατηγορούν όποιον προλάβουν, για την δημιουργία σχεδίου αντιμετωπίσεως της εναλλακτικής λύσης. Είναι τόσο πού βλάκες????? Και εγώ σας λέω, ότι αναγκαζόμασταν ( ή αναγκαζόμαστε ) να εφαρμόσουμε αυτή την ‘’εναλλακτική λύση’’. Εάν δεν υπάρχει ΚΑΛΑ ΜΕΛΕΤΗΜΕΝΟ και ΕΦΑΡΜΟΣΙΜΟ ανάλογο σχέδιο, τι θα κάνουμε ? Θα πάμε σαν τον ξυπόλυτο στ’ αγκάθια σαν το σκυλί στ’ αμπέλι ή σαν τον ξεβράκωτο στα αγγούρια ? Έλεος, με τον απερίγραπτο λα’ι’κισμό κάποιων, ας κάνουν ‘’τουμπεκί’’ καλύτερα, και μάλιστα ψιλοκομμένο…

    Θα λα’ι’κίσω και εγώ με τη σειρά μου. Να πάμε σε μια σπηλιά, πάνω στα βουνά, Πίνδο ή Όλυμπο κατά προτίμηση, να κάνουμε καινούριο νομισματοκοπείο ( τεχνολογικά μπορούμε ) και να αρχίσουμε το τύπωμα ΕΥΡΩ, για να φάνε και οι κόττες… Συμβουλές μπορούμε να πάρουμε από τους Βουλγάρους. Ή να βγάλουμε έξη καραβιές νομίσματα 2 ΕΥΡΩ, που είναι πιο εύκολο. Γελάτε, έτσι? Δεν γίνονται αυτά? Έχετε δίκιο, δεν γίνονται, όμως μπορώ και εγώ να πώ μια καλαμακία, όπως πολλοί άλλοι, που απορώ πώς γλυτώνουν τις ντομάτες και τα αυγά. Ίσως γιατί είναι ακριβά ακόμα…

    Καλά θα ήταν, εάν θέλουμε επιτέλους την σωτηρία μας από αυτά που τους καλέσαμε να μας επιβάλουν οι εταίροι μας, να σκεφτούμε ΣΟΒΑΡΑ και ΜΕΘΟΔΙΚΑ κάποιες επόμενες κινήσεις μας, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ( ανέκδοτο αυτό…) για να αντιμετωπίσουμε όλα τα πιθανά και απίθανα ενδεχόμενα, συμπεριλαμβανομένης και της ‘’εναλλακτικής λύσης’’. Το χρωστούμε στα παιδιά, και κυρίως στα εγγόνια μας !