ΜΙΣΟΣ ΑΙΩΝΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ 4ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΡΡΕΝΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.

ΜΙΣΟΣ ΑΙΩΝΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ 4ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΡΡΕΝΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.

    Ναι, δεν είναι λάθος, πέρασαν 50 ολόκληρα χρόνια από την ημέρα που γράψαμε το τελευταίο μάθημα στις απολυτήριες εξετάσεις του 4^ου Γυμνασίου, το Σάββατο 24 Ιουνίου 1967. Εδώ χρωστάω μια διόρθωση. Το Πρακτικό έγραψε ΑΛΓΕΒΡΑ και όχι ΙΣΤΟΡΙΑ που είχα αναφέρει σε άλλη ανάρτησή μου. Μετά βέβαια, Πλάζ Αγίας Τριάδος κτλ, όπως τα έχουμε πεί.

    Η τελευταία φορά που ανταμώσαμε οργανωμένοι, χάρη στις άοκνες προσπάθειες του Γιώργου του Πακλατζή, ήταν το 2002 στο Σέιχ Σού ( ταβέρνα «Μακεδονική Γωνιά»  που ήταν απλό καφενείο όταν πηγαίναμε ημερήσιες εκδρομές εκεί ) Από τότε, βρεθήκαμε αρκετές φορές, αφού είχαμε συμφωνήσει να βρισκόμαστε κάθε τελευταία Παρασκευή του Μαϊου σε συγκεκριμένη ταβέρνα.   Όμως, σιγά – σιγά αυτό ατόνησε, όχι γιατί δεν το θέλαμε, αλλά γιατί η καθημερινότητα και τα μικροπροβλήματα ( ή και μεγάλα ) μας ξεπέρασαν…

    Φέτος όμως, συμπληρώνονται 50 ολόκληρα χρόνια από την αποφοίτησή μας. Δεν ήταν δυνατόν να μην κάνουμε κάποια εκδήλωση επετειακή, για να θυμηθούμε τα παλιά που στην καρδιά μας είναι ακόμα χτεσινά.

    Ο κινητήριος μοχλός των συναντήσεών μας, δεν ήταν δυνατόν να ενεργοποηθεί και πάλι, λόγω προβλημάτων υγείας, οπότε κάποιος έπρεπε να κάνει κάποιες προσπάθειες. Οι άπειρες ωραίες αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια, μπορώ να πώ ότι μου επέβαλαν να προσπαθήσω «να κάνω κάτι». Έτσι λοιπόν, το ξεκίνησα.

    Επαφή με συμμαθητές, είχα πλέον μόνο με δυό – τρείς, καλούς φίλους, που ζήτησα την βοήθειά τους, και εκείνοι συνέβαλαν όσο μπορούσαν.

    Το 2002, στην συγκέντρωση 35ετίας, είχαμε συμπληρώσει μία κατάσταση με τηλέφωνα και διευθύνσεις. Με αυτή σαν βάση, προσπάθησα να ειδοποιήσω τους συμμαθητές, όμως, φέυ, τα περισσότερα τηλέφωνα δεν υπήρχαν πλέον….

    Βρήκα όμως αρκετούς, και τους παρακάλεσα να ενημερώσουν αυτούς με τους οποίους έχουν επαφή. Και το έκαναν.

    Εδώ, οφείλω να ομολογήσω ότι δεν προσπάθησα όσο έπρεπε. Θα μπορούσα να βρώ και μερικούς ακόμα  συμμαθητές, αλλά το έριχνα στο «αύριο». Και πάει λέγοντας… Ας με συγχωρήσουν, εάν κάνω άλλη παρόμοια προσπάθεια, υπόσχομαι να προσπαθήσω περισσότερο, αφού πολλοί δεν ήξεραν για την συγκέντρωσή μας.

    Έτσι λοιπόν, την Παρασκευή 26 Μαϊου το βράδυ, επιλέξαμε μια ταβέρνα, την «ΨΑΡΟΥ» στην τωρινή γειτονιά μου, στην Στροφή Τριανδρίας. Και αυτό, γιατί ήταν γνωστή και δοκιμασμένη. Η επιλογή, ήταν επιτυχημένη!

    Όταν πήγαινα για την συγκέντρωση, είχα μεγάλη ανησυχία, πως θα βρεθούμε 5 – 6 μόνον. Όμως, αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη η παρουσία 23 συμμαθητών. Το ποιοί ήταν, δεν θα γράψω τα ονόματα, αλλά φαίνονται στις φωτογραφίες.Έ, τώρα, ξέρετε τι γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις…

« Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε και μας θυμίζουν τα περασμένα,

χαρές που φύγαν και δεν γυρίζουνε και τα όνειρά μας πήγαν χαμένα…»

    Βέβαια, τα όνειρά μας εκπληρώθηκαν σε κάποιο βαθμό, μικρό ή μεγάλο για τον καθένα μας, και προσωπικά χαίρομαι για όσους μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν τα περισσότερα από αυτά.

    Στην ταβέρνα, υπήρχε και μουσική. Είχε δοθεί…. «εντολή» στον φίλο μουσικό, το ρεπερτόριο να είναι ( τι άλλο; ) ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ 1960 ! Όπερ και εγένετο! Πήγαμε πολύ καλά από κέφι, μέχρι και μικρόφωνο πήραμε….

    Με αυτά και με τα άλλα, φτάσαμε να φύγουμε στις 1 το βράδυ. Τι κουβεντιάζαμε μέχρι τότε ; Ό τι ήταν αναμενόμενο να κουβεντιάσουμε. Για την υγεία μας και τι χαπάκια παίρνουμε, για τα εγγόνια μας, για τις δουλειές που κάναμε, για τις ομάδες μας ( ακόμα ενδιαφερόμαστε ), για χίλια δυό πράγματα. Όμως, την πρώτη θέση, είχαν οι αναμνήσεις μας από το Σχολείο μας, για όσα περάσαμε και δεν ξεχνιούνται. Πάντως, είναι περίεργο, που τα ίδια γεγονότα δημιουργούν διαφορετικές αναμνήσεις για τον καθένα μας. Ο Παύλος, φερ’ ειπείν, μου είπε ότι είναι ανακριβές αυτό που είχα γράψει, ότι του έδωσε 50ρικο ο «Βαγγέλης» ( ο καθηγητής μας ) για να πάει στο γιατρό να του δεί το μάτι που δήθεν «μαύρισε» ( με την βοήθεια μαρκαδόρου ) από σφαλιάρα…

    Σε κάποια στιγμή, η μουσική είπε το «Those Were The Days» της Mary Hopkin  με ελληνικούς στίχους….

«Χαμένα όνειρα χαμένα νιάτα μου

που δε γυρνάτε πίσω πια ξανά,

καημένα μάτια μου πόσα δεν είδατε

στο χθες που πέρασε και δε γυρνά….»

    Εντάξει, δεν γυρνά πίσω το χτές, πόσο μάλλον το προ 50ετίας «χθές». Αυτό όμως, δεν σημαίνει πως δεν είναι πάντα ολοζώντανο στις καρδιές μας, πως δεν μας πλημμυρίζει με αναμνήσεις κάποιες ώρες μοναξιάς, πως δεν μας κάνει να χαμογελάμε ακόμα….

    Πιστεύω ότι αυτή τη συγκέντρωση τη χρειαζόμασταν. Κρίμα που ήμασταν σχετικά λίγοι. Στην επόμενη, θα προσπαθήσουμε περισσότερο, και δεν είναι ανάγκη να περιμένουμε τα 60 χρόνια….

    Αφού ανταλλάξαμε τηλέφωνα, ε-μαιηλ κτλ, αποφασίσαμε να ξαναβρισκόμαστε κάθε τελευταία Παρασκευή του Μαϊου, για να επαναφορτίζουμε τις «μπαταρίες» μας. Και επειδή, κάποιος πρέπει να το κάνει αυτό, ανέλαβα να το κάνω εγώ, σαν ένας από όλους μας, που έχει μεγαλύτερη ευχέρεια χρόνου.

    Ακολουθούν φωτογραφίες από την συγκέντρωση. Περιμένω να μου στείλει και ο Γιάννης αυτές που έβγαλε, για να τις προσθέσω.

    ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ, παιδιά. Πάντα να είμαστε γεροί, να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε !

Ανδρέας

ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ ( ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1967 )

ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ ( ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1967 )

   

Σήμερα, 21 Απριλίου, πολλοί θα γράψουν πολλά, εξυμνώντας ή κατακεραυνώνοντας τα γεγονότα του 1967, ο καθένας από την δική του ‘’σκοπιά’’, και βάσει της εικονικής πραγματικότητας που μάλλον άκουσε, παρά έζησε. Δε βαρυέσαι, όλοι έχουν δίκιο. Εξαρτάται από την ‘’οπτική γωνία’’.

    Ο σκοπός μου, δεν είναι κανένας από τους παραπάνω. Άλλος είναι.

    Ο σκοπός μου, είναι να αποτυπώσω την γενικώτερη αντίληψη της εποχής εκείνης από τη νεολαία, και ιδιαίτερα από την μεριά ενός 17χρονου.

    Πρέπει να διευκρινίσω, ότι πρόκειται για ένα απόσπασμα από το Ημερολόγιό μου, το οποίο ξεκίνησα την 10η Φεβρουαρίου 1965 και συνέχισα να τηρώ, καθημερινά σχεδόν, ακόμη και στα χρόνια της ΣΣΕ, μέχρι πριν από λίγα χρόνια.

Μεγάλη Δευτέρα 24 Απριλίου 1967

    Πόσα πράγματα μπορούν να αλλάξουν σε 4 μέρες! Και που βρίσκονται ακόμα εν εξελίξει.

    Την Πέμπτη πρώτα – πρώτα, μας είπανε πως εκδρομή δεν επρόκειτο να γίνει γιατί περίμεναν χαρτί από το υπουργείο. Έπρεπε στις 8 Μαίου, όλα τα σχολεία  να είναι στην έδρα τους. Εμείς θα επιστρέφαμε στις 11 Μαίου.

    Την Παρασκευή ξύπνησα νωρίς για να πάω στον ΄΄Αντικαρκινικό Έρανο’’. Ήρθε και με πήρε ο Γρηγόρης ( Γρηγόρης Λύρος, συμμαθητής μου ). Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξή μας, όταν μάθαμε, μόλις βγήκαμε έξω , πως έγινε πραξικόπημα, ανετράπη η κυβέρνηση Κανελλοπούλου, κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος, την εξουσία είχε ο στρατός, συνελήφθησαν οι Παπανδρέου Α και Γ, Μητσοτάκης, Κανελλόπουλος, Παπαληγούρας, Ράλλης κτλ και ότι απαγορεύεται η κυκλοφορία, τα σχολεία κλείνουν, οι τηλεπικοινωνίες κόβονται. Δηλαδή, τα καλά της Αφρικής. Παραβιάσθηκαν στο έπακρο οι ελευθερίες του ατόμου.

    Την Παρασκευή είχαμε αυτή την κατάσταση. Το Σάββατο όμως, άρχισαν να δίνονται πίσω οι ελευθερίες, επετράπη η κυκλοφορία μέχρι την 1 πμ και γενικώς η ζωή βρήκε τον κανονικό ρυθμό της. Πολλοί φοβήθηκαν από αυτή την κατάσταση. Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, δεν φοβήθηκα ούτε για μια στιγμή. Να φοβηθώ τι ? Αναμενόταν ταραχές το Σαββατοκύριακο, αλλά ευτυχώς δεν έγινε τίποτα.

    Με αυτή την κατάσταση, έχουμε πάρα πολλές πιθανότητες να πάμε εκδρομή στην Ρόδο, γιατι δεν βλέπω τον λόγο να μην πάμε. Θα πάμε να βρούμε τον Βαγγέλη ( Ευάγγελος Παπαδόπουλος, κοινώς ‘’Βαγγέλης’’, φιλόλογος καθηγητής στο 4ο Γυμνάσιο ) και τους υπόλοιπους για να τα κανονίσουμε όπως πρέπει. Θα ήταν μεγάλη ευτυχία εάν τα καταφέρναμε. Δυστυχώς, δεν μπορώ να προμαντεύσω απολύτως τίποτα . Μόνο εύχομαι. Επι πλέον, έχω μεγάλη στεναχώρια για το τι γίνεται η ……Δεν ξέρω πού βρίσκεται αυτή τη στιγμή αλλά ελπίζω να είναι καλά.

    Σκεπτόμουν να φύγω αύριο για τον Πλαταμώνα αλλά με την ανακίνηση του θέματος της εκδρομής θα παραμείνω μέχρι να βγή τελειωτικό αποτέλεσμα. Όλα τα χτεσινά τα μάτς αναβλήθηκαν. Πάντως την Τετάρτη θα γίνουν όλα.

    Μπήκαμε και στην Μεγάλη Εβδομάδα. Σήμερα είναι Μεγάλη Δευτέρα. Το απόγευμα, θα πάω να πάρω την Εύη ( εξαδέλφη μου ) για να πάμε σινεμά. Θα της τηλεφωνήσω προηγουμένως. Θέλω ακόμη να περάσω από το σπίτι του Καζαντζή ( Θεόδωρος Καζαντζής, καθηγητής μαθηματικών στο Φροντιστήριο ) για να δώ αν θα κάνουμε μάθημα την Μ.Πέμπτη. Θέλω επίσης να πάω και στο γήπεδο, να πάρω το ‘’καρνέ’’ μου για το μάτς με τον ΠΑΟΚ, τον οποίο και θα νικήσουμε σίγουρα. ( ΗΡΑΚΛΗΣ – ΠΑΟΚ 0-0 )

    Ελπίζω πως εξήντλησα όλα τα θέματα τα τρεχούσης φύσεως. Θα γράψω σύντομα πάλι.

    Αυτά λοιπόν έγραφα το 1967, γιατί αυτά με αποασχολούσαν, τόσο εμένα αλλά τόσο και το σύνολο των συνομηλίκων μου. Όλα τα υπόλοιπα, που ισχυρίζονται μερικοί ότι έκαναν τότε, είναι απλώς μυθεύματα. Αυτή είναι η αλήθεια.

    Σημασία είχε πάντως τότε, ότι τελικά εκδρομή δεν πήγαμε, και μέχρι να τελειώσει η σχολική χρονιά, ο Βαγγέλης υπέφερε….

Ανδρέας

ΠΑΣΧΑΛΙΝΕΣ ΕΥΧΕΣ

Σε ποια ψαροταβέρνα ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΤΕ στην Θεσσαλονίκη.

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Ανδρές Μελεζιάδης

    Ανήμερα της Εθνικής μας Εορτής, είπαμε οικογενειακά, και με την ευκαιρία της γιορτής της κόρης μου, να πάμε «προς τα έξω» το μεσημέρι, για να επιδοθούμε σε «μπακαλιαροσκορδαλοφαγία», όπως επιτάσσει το έθιμο. Φυσικά, δεν υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα, ότι θα τρώγαμε να συγκριθεί με τον μπακαλιάρο και την σκορδαλιά που έφτιαχνε η κυρα-Λίτσα, η συγχωρεμένη η μητέρα μου, και τον οποίο με τον αδελφό μου «του αλλάζαμε τα φώτα» στην κυριολεξία.

    Επιλέξαμε να πάμε στην Περαία, δίπλα στο κύμα, μια και βοηθούσε και ο καιρός, σε μια ταβέρνα με το όνομα « Ο ΛΑΚΗΣ»( Ακτής 71, Περαία ). Σε αυτές τις περιπτώσεις, ή βασίζεσαι σε δική σου εμπειρία ή σε συστάσεις φίλων. Στην περίπτωση, έγινε το δεύτερο.

    Μαζευτήκαμε λοιπόν, όλη η οικογένεια ( εννέα άτομα με την Μελένια και τον Αντρίκο ) και στις 12.30 ήμασταν εκεί, σε τραπέζι που είχαμε ήδη κλείσει. Επειδή δεν πήγαμε όλοι μαζί, εμείς που πήγαμε πρώτοι, ( τέσσερα άτομα ) είπαμε να πιούμε ένα ουζάκι, μέχρι να έρθουν και οι υπόλοιποι. Έτσι και έγινε, με ένα μικρό μεζέ.

    Στις 13.20, αφού είχαμε μαζευτεί όλοι, δώσαμε την παραγγελία μας στον σερβιτόρο, και περιμέναμε.

    Σε ένα τέταρτο περίπου, ήρθαν κανα-δυό σαλάτες , τα ποτά και δυό «αλοιφές» όπως επεκράτησε να τις λένε. Το ψωμί, ήρθε αργότερα.

    Από εκεί και πέρα, κάθε 15 – 20 λεπτά, ερχόταν και ΕΝΑ πιάτο από την παραγγελία μας, όχι από τα βασικά.

    Κατά τις 14.15, ρωτήσαμε τι γίνεται με την παραγγελία μας, γιατί έχει αργήσει τόσο πολύ. Η απάντηση στην αρχή, ήταν το κλασσικό «έρχεται» !

    Στο διπλανό τραπέζι, που ήρθαν μετά από εμάς, είχαν φάει όλο το φαγητό τους, και εμείς ακόμα περιμέναμε.

    Ξαναρωτάμε, τι γίνεται, και μας λέει ο υπεύθυνος του μαγαζιού ότι αυτά που περιμένουμε είναι δευτερεύοντα, ( ΤΟ ΚΥΡΙΩΣ ΠΙΑΤΟ ΔΗΛΑΔΗ) και ότι τα βασικά τα έχουμε πάρει ( εξήγησε ότι εννοούσε το ουζάκι για 3 άτομα ).

    Στις 15.15, ξαναρωτήσαμε τι γίνεται, επειδή δεν θέλαμε η υπέροχη μέρα και το « παρά θίν’  αλός» μας να χαλάσει από εκνευρισμό. Η απάντηση ήταν πως «είχαμε παραγγείλει στις 14.30 και δεν έπρεπε να βιαζόμαστε … τέτοια μέρα» !

    Στις 15.30, μετά την Οδύσσεια της αναμονής μας, και με τα νεύρα πλέον «τσατάλια», αποφασίσαμε να φύγουμε και ζητήσαμε τον λογαριασμό. Ήρθε λοιπόν και ο λογαριασμός, και έγραφε….. 128,38 ευρω !

    Τον ψάξαμε, και είδαμε ότι είχε χρεώσει όλα όσα ήρθαν, αλλά και δεν ήρθαν! Εξυπνάδα, σου λέει. Αυτοί είναι τσατισμένοι, θα πληρώσουν όσα λέμε και θα φύγουν!

    Ξαναφωνάζουμε τον σερβιτόρο υπεύθυνο του μαγαζιού, του επισημαίνουμε όσα δεν ήρθαν και ζητάμε την επανέκδοση.

    Πράγματι, σε λίγο έρχεται ο ΝΕΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΣ, 108,38 ευρώ!

    Ξανακάνουμε αντιπαραβολή, και βλέπουμε ότι είχε αφαιρέσει ένα μόνο πράγμα από τον προηγούμενο, τον μπακαλιάρο. Κάνουμε πλέον μόνοι μας το λογαριασμό, βρίσκουμε ότι πρέπει να είναι 78,38 ευρώ ( κάτι παραπανίσια νερά που χρέωσε, χαλάλι του ) , πληρώνουμε και φεύγουμε, νηστικοί φυσικά, χωρίς μπακαλιάρο σκορδαλιά. Ήδη η ώρα ήταν 16.15, οπότε γυρίσαμε στα σπίτια μας…..

    Γιατί τα γράφω όλα αυτά.

    Πρώτον, για να γίνει αντιληπτό ότι οι απατεώνες είναι ανάμεσά μας, με χαμόγελο και επίπλαστη ευγένεια.  Σκοπό έχουν την τσέπη μας και μόνο, και φυσικά τέτοιες μέρες, να κάνουν την περίφημη « αρπαχτή » όσο περισσότερο μπορούν.

    Δεύτερον, για να σας ενημερώσω για αυτή την περίφημη ταβέρνα με τις θετικές κριτικές στα ανάλογα μέσα, και να σας προειδοποιήσω, ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΤΕ ! Ούτε από έξω να μην περάσετε !

    Τελικά, την Κυριακή, βοηθούντος και πάλι του καιρού, πήρα την γυναίκα μου και πήγαμε σε μια γειτονική μας ταβέρνα, την «ΨΑΡΟΥ» ( Μυκόνου 10, Κ.Τούμπα Στροφή Τριανδρίας ), φάγαμε επιτέλους τον μπακαλιάρο μας και άλλα τινά, το καταευχαριστηθήκαμε και γιορτάσαμε την 25η Μαρτίου στις 26 του μηνός.    Την συγκεκριμένη ταβέρνα – τσιπουράδικο, την συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους, για την ποιότητα, τις τιμές και την εξυπηρέτηση.

    Άντε, και του χρόνου….