ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΑ ΤΡΙΚΑΛΑ, ΚΑΛΑΜΠΑΚΑ ΚΑΙ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΙ.

Ανδρέας Μελεζιάδης

    Μετά από ένα ολόκληρο χρόνο, καταφέραμε να κάνουμε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο 20 – 21 Οκτωβρίου μια διήμερη εκδρομή στα Τρίκαλα, στην Καλαμπάκα και στο Μαυρομμάτι Καρδίτσας, την γενέτειρα του Γεωργίου Καραϊσκάκη.

    Η εκδρομή μας αρχικά είχε προγραμματιστεί για το Σαββατοκύριακο 13 – 14 Οκτωβρίου, όμως δεν καταφέραμε να βρούμε ξενοδοχείο, λόγω των πολλών συνεδρίων που γίνονται στην πόλη. Ευτυχώς, είχαμε σύμμαχό μας τον καιρό, που ήταν ιδανικός για εκδρομές.

    Με ιδιαίτερη επιμέλεια, φροντίσαμε το πρόγραμμά μας, ώστε αφ ενός να είναι χρονικά άνετο και αφ ετέρου να περιλαμβάνει πολλά άξια επισκέψεως μέρη. Σε αυτό, είχαμε την αμέριστη βοήθεια αλλά και συμμετοχή στην εκδρομή μας, του αγαπητού φίλου μας και συνάδελφου Κώστα Καρασιώτου, που κατάγεται από την όμορφη πόλη των Τρικάλων.

    Σάββατο πρωί – πρωί ( ε, όχι και ξημερώματα…) αφού εξασφαλίσαμε την στάθμευση των αυτοκινήτων μας στο Στρατόπεδο του Γ΄ Σώματος Στρατού για διευκόλυνση και λόγους ασφαλείας, όλο χαρά, γιατί μας έλειψαν οι «εξορμήσεις» μας, ξεκινήσαμε, 37 άτομα. Ήμασταν συμμαθητές και φίλοι, που πάντα σχεδόν μας συντροφεύουν στις εκδρομές μας. Ήμασταν ο Γιώργος με την Τζένη, ο Τάσος με τη Βαρβάρα, ο Θανάσης με την Έλενα, η Χρυσουλα του Κώστα, ο Βαγγέλης με την Σούλα, ο Θωμάς με την Ελένη, εγώ με την Χριστίνα, ο Λάζαρος με την Μαρία, ο Σταύρος με την Τάνια, ο Κώστας με την Γιούλια, ο Γρηγόρης με την Θαλεια, ο Πέτρος με την Μαρία. Από φίλους, είχαμε μαζί μας τον Γιάννη και την Τάνια, τον Νίκο με την Δώρα, τον Σταύρο με την Έρρικα, την Θέτιδα, την Χρυσούλα,  την Φιλοθέη, τον Άρη με την Σταυρούλα, τον Θόδωρο με την Χαρίκλεια. Στην Λάρισα ήρθε μαζί μας ο Μανουήλ με την Μερόπη που έφτασαν από το Βόλο.

    Αφού φτάσαμε στα Τρίκαλα, ήπιαμε το καφεδάκι μας στην πανέμορφη πλατεία και τον πεζόδρομο δίπλα στο ποτάμι, και με «ξεναγό» τον Κώστα που αναφέραμε πιο πάνω, επισκεφθήκαμε τα δύο πρώτα αξιοθέατα, το Μουσείο του Βασίλη Τσιτσάνη και το Κουρσούμ Τζαμί, εκατό μέτρα παραπέρα. Στο μουσείο του Τσιτσάνη είχαμε μια εμπεριστατωμένη ενημέρωση από τον αρμόδιο του μουσείου για τη ζωή και το έργο του μεγάλου μας λαϊκού συνθέτη. Το Κουρσούμ Τζαμί δεν είναι ενεργό, αλλά φιλοξενεί καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Την ώρα της επισκέψεώς μας, γινόταν μαθήματα ζωγραφικής.

    Μετά από αυτά, ήρθε και η ώρα του φαγητού. Είχαμε «κλείσει» στη ΛΑΦ Τρικάλων το γέυμα μας με συγκεκριμένο «μενού», το οποίο και απολαύσαμε όλοι. Εκεί, μας καλωσόρισε ο Ταξίαρχος Διοικητής της Σχολής.

    Στη συνέχεια πήγαμε στο ξενοδοχείο μας, το «ΑΜΑΛΙΑ» στην Καλαμπάκα. Προσαρμοσμένο στο περιβάλλον, είχε οριζόντια και όχι κατακόρυφη δόμηση, με όλα τα «κομφόρ». Δεν είχαμε πολύ χρόνο, και αφού παραλάβαμε τα δωμάτιά μας, μπήκαμε στο λεωφορείο για να ανέβουμε στα Μετέωρα και να επισκεφθουμε την Ι.Μ. Αγίου Στεφάνου, την πιο προσβάσιμη από όλες.   Μετά την ενημέρωση από την ηγουμένη του Μοναστηριού, και την προσφορά του παραδοσιακού καφέ και λουκουμιού, περιηγηθήκαμε τις καλοσυντηρημένες εγκαταστάσεις .

    Μετά την επίσκεψή μας στην Ι.Μ.Αγίου Στεφάνου, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο κατά τις πεντέμισι το απόγευμα, να ξεκουραστούμε λίγο, για να φύγουμε για τα Τρίκαλα.

    Στις 8 το βράδυ, φύγαμε για τα Τρίκαλα. Εκεί, μας περίμενε ο Κώστας και μετά από ένα μικρό βραδυνό περίπατο, φτάσαμε σε μια περιοχή που λέγεται «Μανάβικα», κάτι σαν τα «λαδάδικα της Θεσσαλονίκης. Όλοι οι δρόμοι, ήταν γεμάτοι κόσμο που έκανε την βόλτα του ή καθόταν στα πάρα πολλά μαγαζιά ( ταβέρνες, μπάρ κτλ) Εμείς είχαμε «κλείσει»  σε κάποιο ψητοπωλείο – ταβέρνα, και απολαύσαμε ένα πολύ ωραίο βραδυνό φαγητό, με την ανάλογη διασκέδαση.

    Την Κυριακή το πρωί, η πρώτη μας κουβέντα ήταν πως… παραφάγαμε το Σάββατο!  Πράγματι, το είχαμε παρακάνει! Πρίν από καμιά τριανταριά χρόνια, δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα , τώρα όμως…. Αποφασίσαμε, στις επόμενες εκδρομές μας να περιορίσουμε αυτές τις… γαστριμαργικές πανδαισίες ΚΑΙ το μεσημέρι ΚΑΙ το βράδυ. Δεν μένει, παρά να το υλοποιήσουμε!

    Μετά από το πλούσιο πρωϊνό μας στο ξενοδοχείο ( πάλι φαγητό, αλλά το πρωϊνό λένε, «δεν υπολογίζεται») παραδώσαμε τα δωμάτιά μας και φύγαμε και πάλι για τα Τρίκαλα. Εκεί μας περίμενε και πάλι ο Κώστας, για περιήγηση και ξενάγηση.

    Μετά από έναν απολαυστικό καφέ δίπλα στο ποτάμι, επισκεφθήκαμε το Φρούριο των Τρικάλων και το παλιό Ρολόι, με θέα όλα τα Τρίκαλα, αλλά και την γύρω περιοχή. Ήδη η ώρα είχε περάσει, και έπρεπε να συνεχίσουμε για τον τελευταιο μας προορισμό, το Μαυρομμάτι.   Διασχίζοντας την παλιά πόλη των Τρικάλων, που ονομάζεται παραδοσιακά «Βαρούσι», φτάσαμε στο ποτάμι που μας περίμενε το λεωφορείο μας.

    Φτάσαμε στο Μαυρομμάτι, και εκεί, στην πλατεία του χωριού, στην οποία δεσπόζει ( και δικαίως) το άγαλμα του έφιππου Γεωργίου Καραϊσκάκη, μας περίμενε ο Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Μαυροματίου, ο κύριος  Δημήτρης Γιώτης.

    Επισκεφθήκαμε το Λαογραφικό και Ιστορικό Μουσείο «Γ. ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ¨» στο οποίο ο κ. Γιώτης μας έκανε μια πολύ λεπτομερή και εμπεριστατωμένη ενημέρωση. Θαυμάσαμε τα προσωπικά όπλα του Ήρωα του 1821, κάποια δε από αυτά μας δόθηκε η ευκαιρία να τα κρατήσουμε στο χέρι για λίγο.

    Μετά το Μουσείο, με οδηγό τον κ. Γιώτη επισκεφθήκαμε την Ι.Μ. Αγίου Γεωργίου Καραϊσκάκη. Ένα πραγματικό μοναστήρι, και όχι «τουριστικό» όπως πολλά άλλα που έχουμε επισκεφθεί στο παρελθόν. Μας ενημέρωσε η ηγουμένη   για τα θέματα της Μονής, και αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν πως οι μοναχές , λίγες τον αριθμό, ήταν από πολλές χώρες της Ευρώπης ( Ουκρανία, Γερμανία κτλ) και όλες μιλούσαν ελληνικά. Σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία, σε αυτό το μοναστήρι πρόσφερε τις υπηρεσίες της η μητέρα του Καραϊσκάκη, η οποία δεν ήταν καλόγρια.

    Και φτάσαμε και στο τελευταίο στάδιο της εκδρομής μας. Από Θεσσαλονίκη, είχαμε «κλείσει» για γεύμα μια τοπική ταβέρνα με το όνομα «Στου Σφακιά». Εδώ έγινε το μοναδικό τρωτό της εκδρομής μας, γιατί ενώ όπως ζήτησε η ταβέρνα, την είχαμε ενημερώσει επακριβώς για το πόσες μερίδες και τι ειδους «της ώρας» θέλαμε, ώστε να μην έχουμε καθυστέρηση, το σερβίρισμα άργησε πολύ, με αποτέλεσμα να υπάρξει και η σχετική «γκρίνια» από κανα – δυό που ήθελαν να γυρίσουμε όσο γίνεται πιο γρήγορα, για να δουνε το μάτς. Και ενώ η ποιότητα των κρεάτων γενικά ήταν εξαιρετική, παρουσιάστηκαν κάποια προβλήματα, γιατί μερικά ήταν ωμά και μερικά υπερβολικά ψημένα. Έ, τι να κάνουμε, υπάρχουν και αυτά. Με την καλή διάθεση που μας διέκρινε, το ξεπεράσαμε. Άλλωστε, ξεκινούσε και ο δρόμος της επιστροφής.

    Για να μην τα πολυλογούμε ( και μάλλον το παράκανα λιγάκι…)  όπως φτάσαμε στα Τρίκαλα, έτσι και γυρίσαμε στη Θεσσαλονίκη στις εννέα παρα είκοσι το βράδυ, αφού προηγουμένως αφήσαμε τον Μανουήλ και την Μερόπη στη Λάρισα.

    Αυτή η εκδρομή μας, ήταν μια από τις πιο πετυχημένες, και σε αυτό συνετέλεσαν πολλοί. Τόσο οι διοργανωτές με την λεπτομερή διοργάνωση, όσο και ο Κώστας αφ ενός με την γενική ξενάγηση αλλά και την ενημέρωση στο λεωφορείο, όσο και ο Βαγγέλης με την ενημέρωση για την ζωή του Καραϊσκάκη. Όλοι μας, τους ευχαριστούμε ιδιαίτερα.

    Γεγονός είναι, πως την περιμέναμε με ανυπομονησία, για χίλιους δυό λόγους. Κάπου να ξεδώσουμε λίγο, βρε αδελφέ! Και η επιστροφή, μας βρήκε όλους ευχαριστημένους.

    Στα κοντινά μας μελλοντικά σχέδια, περιλαμβάνεται κάπου στις αρχές Δεκεμβρίου, μια ημερήσια εκδρομή στη Βεργίνα, που ενώ είναι τόσο κοντά μας και τόσο αξιόλογη, έχουμε να την επισκεφθούμε πολλά χρόνια και εν τω μεταξύ έχει αναπτυχθεί σε μεγάλο βαθμό ο αρχαιολογικός χώρος, γενικώς. Φυσικά, θα υπάρξουν ενημερώσεις.

    Εμείς λοιπόν, λέμε πως περάσαμε καλά! Για να το καταλάβετε και εσείς που δεν ήσασταν μαζί μας, μπορείτε να δείτε μερικές φωτογραφίες

Πίνακες ζωγραφικής από το Σινά και την Ι.Μ. Αγίας Αικατερίνης.

    Ο καλός μου φίλος ο Γιώργος Φωτόπουλος, διοργανώνει εκδρομές στους Άγιους Τόπους, μέσω του πρακτορείου «Σισμανίδης Τούρς». Πηγαίνει 3 – 6 φορές κάθε χρόνο, εδώ και πάνω από 10 χρόνια, ως συνοδός αλλά και ξεναγός ( αφού τα έμαθε όλα απ’ έξω) και κάθε φορά, όταν γυρίζει με θυμάται και μου φέρνει δώρο κάποια θρησκευτικά και μη αντικείμενα από εκεί.

    Αυτή τη φορά, μου έφερε ένα θαυμάσιο πορτφόλιο με πίνακες ζωγραφικής από το Σινά και την Αγία Αικατερίνη, του Σκωτσέζου David Roberts ( 1796 – 1864), τους οποίους ζωγράφισε από το 1824 έως το 1833.  Είναι ένας από τους πιο διάσημους ζωγράφους μνημείων της αρχαίας Αιγύπτου και γενικά των αρχαιοτήτων της Μέσης Ανατολής.

    Αυτούς τους θαυμάσιους πίνακες, θεώρησα σωστό να τους μοιραστώ μαζί σας.

Όταν η σάλτσα «έφαγε» το… ΡΟΥΚΟΥΜΟΥΚΟΥ!

Ανδρέας

Μια μέρα δεν έστειλα «ΡΟΥΚΟΥΜΟΥΚΟΥ», και πολλοί αναρωτήθηκαν για το τι μπορεί να συμβαίνει. Τίποτα δεν συμβαίνει, εκτός από το ότι κάθε χρόνο, μια ημέρα του Αυγούστου (και δύο κάποιες φορές) επιδίδομαι στην…. «σαλτσοποίηση»!

    Με άλλα λόγια, κάνω την σάλτσα που θα χρησιμοποιήσουμε όλη τη χρονιά. Καθόλου δύσκολο, αλλά αρκετά κοπιαστικό. Ακόμα με πονουν τα πόδια μου, από το σήκω – κάτσε.

    Κάθε χρόνο λοιπόν, κάνω σάλτσα 50 μέχρι 70 κιλά ντοματάκια «ρόμα», για τις ανάγκες της χρονιάς. Και για να σας «κεντρίσω» το ενδιαφέρον, σας λέω πως είναι ΕΤΟΙΜΗ σάλτσα για ΚΑΘΕ ΧΡΗΣΗ!

    Εάν κάποιος ενδιαφέρεται να ακολουθήσει την «σαλτσοποίηση» όπως την κάνω εγώ, σας γράφω την διαδικασία, όπως ακριβώς γίνεται.

ΣΑΛΤΣΑ ΝΤΟΜΑΤΑ.

    Η συνταγή αφορά μία «δόση» 10 κιλών ντομάτας.

    Α. Πλένουμε όλες τις ντομάτες με άφθονο νερό.

    Β. Τις κόβουμε με κοφτερό μαχαίρι στα ΄τεσσερα, για να αφαιρέσουμε το κοτσάνι και να ελέγξουμε μήπως στο εσωτερικό είναι χαλασμένη. Υπόψη πως σε αρκετές περιπτώσεις, ενώ από έξω φαίνεται τέλεια, από μέσα είναι σε κάποιο μέρος χαλασμένη.

    Γ. Τις ντομάτες, χωρίς να αφαιρέσουμε φλουδα και σπόρους, τις περνάμε στο μίξερ. Ένα οικογενειακό μίξερ, είναι απολύτως κατάλληλο.

    Δ. Όλες τις ντομάτες που πολτοποιήσαμε, μετά το μίξερ, τις βάζουμε σε μία μεγάλη κατσαρόλα , προσθέτουμε δύο κουταλιές της σούπας ΧΟΝΤΡΟ ΑΛΑΤΙ και μία κουταλιά της σούπσς τριμμένο ΜΑΥΡΟ ΠΙΠΕΡΙ  και τις βράζουμε για 1 – 1,5 ώρα, μέχρι να ελαττωθεί ο όγκος τους κατά το 1/6 περίπου. Έτσι έχουν φύγει τα νερά και ο πολτός έχει συμπυκνωθεί.

    Ε. Χωρίς να βγάλουμε την κατσαρόλα από την φωτιά, την ελαττώνουμε σε κλίμακα 10% από το μάξιμουμ ( σχετικό είναι αυτό ) και με μία κουτάλα της σούπας, αρχίζουμε να γεμίζουμε τα βαζάκια, μέχρι επάνω, ξέχειλα. Βάζουμε το καπάκι, σιγουρευόμαστε πως έκλεισε καλά, και την αφήνουμε στην άκρη, με το καπάκι προς τα κάτω. ΠΡΟΣΟΧΗ, κατά το γέμισμα, το βαζάκι πρέπει οπωσδήποτε να ξεχειλίσει ελαφρά, ώστε να μην υπάρξει αέρας κατά το κλείσιμο. Πολλοί χρησιμοποιούν βρασμλενα και ζεστά βαζάκια. Είναι ένας άλλος τρόπος που δεν χρησιμοποιώ, γιατί άντε να βράσεις 20 βαζάκια…. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο!

    ΣΤ. Αφού γεμίσουμε και «κωλογυρίσουμε» όλα τα βαζάκια, τα αφήνουμε 4 – 5 ώρες ή και περισσότερο, για να κρυώσουν.

    Ζ. Αφού κρυώσουν τα βαζάκια, τα πλένουμε για να φύγουν τα υπολείματα ντομάτας, και τα αποθηκεύουμε σε χώρο σκιερό, όπως μια ντουλάπα στο μπαλκόνι.

    Με αυτό τον τρόπο, η σάλτσα μας, διατηρείται αναλοίωτη, χωρίς συντηρητικά, για πάνω από ένα χρόνο.

    Εγώ μεταχειρίζομαι το οικογενειακό μίξερ, μία μεγάλη κατσαρόλα για 10 κιλά πολτό, ένα φλόγιστρο με αέριο και βαζάκια μικρά ( π.χ. μαρμελάδας) για μια δόση μαγειρέματος το καθένα. Από 10 κιλά ντομάτα «ρόμα», βγαίνουν 20 βαζάκια καθαρή σάλτσα, χωρίς συντηρητικά και κατάλληλη για όλες τις χρήσεις.

    Παλιότερα, προσέθετα πρίν το βράσιμο, στον πολτό 2 κιλά κρεμύδια και 1 κιλό πιπεριές φλωρίνης ανα 10 κιλά ντοματας. Υπήρχε διαφορά προς το καλύτερο, αλλά όχι και τόσο αισθητή.

   Τώρα, καταλάβατε γιατί εχθες δεν είχε «ΡΟΥΚΟΥΜΟΥΚΟΥ»….