Ας μιλήσουμε και λίγο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Πρίν από 4-5 χρόνια, οριζόμουν από την ΕΟΚ επικεφαλής αντιντόπιγκ κοντρόλ σε αγώνες μπάσκετ της Α1 Εθνικής Κατηγορίας Ανδρών. Κατά την διαδικασία, οι καλαθοσφαιριστές που κληρωνόταν για να περάσουν τον έλεγχο, συμπλήρωναν ένα ερωτηματολόγιο. Μεταξύ των ερωτήσεων, ήταν και μία στην οποία ο αθλητής έπρεπε να γράψει εάν έπαιρνε οποιαδήποτε φάρμακα, και ποια ήταν αυτά. Λέμε, ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ, δηλαδή και αντιβιοτικά, παυσίπονα κτλ κτλ.
Μου προξενούσε πολύ μεγάλη απορία το ότι σχεδόν όλοι, ανέγραφαν 4 – 5 φάρμακα, κοινά, που κυκλοφορούν ευρύτατα, ο καθένας διαφορετικά. Η απορία μου ήταν πως νέοι αθλητές, 25 – 30 ετών, και μικρότεροι ή μεγαλύτεροι, έπαιρναν τόσα φάρμακα. Έπρεπε να είναι άρρωστοι οπωσδήποτε. Τόσο μικροί και συνεχώς άρρωστοι ? Τα καημένα τα παιδιά….Και παρά τις αρρώστειες τους, κατάφερναν και έκαναν αθλητισμό…Μπράβο τους !
Κάποτε, προ αμνημονεύτων ετών, στα νιάτα μου, ήμουν και εγώ αθλητής, στο μπάσκετ και στον στίβο. Κάναμε προπονήσεις, και πηγαίναμε σε αγώνες. Εκεί κερδίζαμε ή χάναμε. Εάν κερδίζαμε, όλα ήταν μια χαρά, το κέφι, η διάθεση, η ευτυχία μπορώ να πώ. Εάν όμως χάναμε, η κατήφεια και η γκρίνια ήταν απερίγραπτες. Τότε κάναμε και την αυτοκριτική μας, και εάν θέλαμε στον επόμενο αγώνα με τους ίδιους αντιπάλους να νικήσουμε, έπρεπε να γίνουμε πιο γρήγοροι, πιο δυνατοί, πιο αλτικοί κτλ.
Για να το κάνουμε αυτό, ένας δρόμος μόνο υπήρχε, η προπόνηση και η αύξηση της προσπάθειάς μας. Και αυτό κάναμε, για να βελτιωθούμε. Δεν παίρναμε ούτε ασπιρίνη για τον πονόδοντο ή ALGON για τον πονοκέφαλο. Ποτέ κανείς δεν ήρθε να μας πεί, εμπιστευτικά ή όχι, ότι αν πάρουμε το ‘’τάδε’’ φάρμακο, θα γίνουμε πιο δυνατοί ή πιο γρήγοροι. Και εμείς, προσπαθούσαμε, χάναμε, κερδίζαμε, αλλά πρώτα από όλα, κάναμε ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ. Η μόνη μας ανταμοιβή, εκεί στον ΗΡΑΚΛΗ αλλά και στους άλλους συλλόγους ήταν μια πορτοκαλάδα στο τέλος, και το εισιτήριο του λεωφορείου, αν το γήπεδο ήταν μακριά…
Τώρα θα μου πείτε, γιατί τα γράφω όλα αυτά, αφού όλοι οι συνομήλικοί μου που ασχολήθηκαν με τον αθλητισμό, τα ξέρουν από πρώτο χέρι. Τα γράφω, γιατί είναι περίοδος Ολυμπιακών Αγώνων. Των απομυθοποιημένων Ολυμπιακών Αγώνων. Των ξεφτιλισθέντων Ολυμπιακών Αγώνων, που καλά θα κάνει η ΔΟΕ ( ‘’αθάνατοι’’ ?) να τους αλλάξει το όνομα και να τους περιφέρει ανα τετραετία ‘’εν ταις πόλεσι και φρουρίοις’’ σαν τσίρκο, όπως το ‘’APOLLO’’ ή το ‘’MEDRANO’’.
Από πού να ξεκινήσει και πού να τελειώσει κανένας ? Ένα ολόκληρο βιβλίο δεν θα ήταν αρκετό.
Θα ξεκινήσω, με μία τηλεοπτική εικόνα, την ημέρα που ανατέθηκε στην Αθήνα η τέλεση των Ολυμπιακών αγώνων του 2004.
Κάποια κυρία, αγκάλιαζε από χαρά όλο τον κόσμο, όλοι οι παρευρισκόμενοι πανηγύριζαν, και εδώ στην Ελλάδα όλοι δάκρυζαν από χαρά, υπερηφάνεια και συγκίνηση για την εθνική μας επιτυχία.
Και εγώ, όχι μόνο δάκρυσα, αλλά έκλαψα με μαύρο δάκρυ. Όχι από χαρά, υπερηφάνεια και συγκίνηση, αλλά από απογοήτευση και τρόμο για αυτά που θα επακολουθούσαν. Ίσως, μαζί μου έκλαψαν για τον ίδιο λόγο όσοι είχαν ‘’σώας τας φρένας’’. Δεν θα γράψω πολλά για γνωστές καταστάσεις, από στέγαστρο Κωλοτράβα μέχρι γήπεδο μπάντμιγκτον και εθνική ομάδα μπέ’ι’ζ μπώλ. Όλα τα καρτάλια, οσμίστηκαν ‘’ψητό’’ και ρεμούλα και ενέσκηψαν σαν θύελλα. Τα αποτελέσματα, τα ξέρετε καλά. Δεν θα υποτιμήσω ούτε την νοημοσύνη, ούτε και την μνήμη σας, απαριθμώντας τα. Απλώς, ήταν όχι ‘’πετραδάκι’’ αλλά βράχος ολόκληρος για την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα ( και θα βιώνουμε για πολύ καιρό…)
Το μόνο θετικό, και ίσως για αυτό πανηγύρισαν κάποιοι, ήταν το ότι θα βελτιωνόταν η κάκιστη εικόνα της Αθήνας, όπερ και εγένετο. Και αυτό, μέχρι να πλακώσουν οι μαυριδεροί γενικώς.
Θα συνεχίσω με τα ολυμπιακά μας μετάλλια και τις άλλες τιμητικές θέσεις στα αγωνίσματα.
Δεν γίνεται, κοτζάμ Ελλάδα, να μην πάρουμε καμιά εικοσαριά μετάλλια. Κάτι έπρεπε να κάνουμε. Ο δρόμος, ήδη είχε ανοίξει. Δεν είχαμε Έλληνες πρωταθλητές αρκετούς για να δοξάσουν την πατρίδα. Αγοράσαμε λοιπόν μερικούς από το εξωτερικό. Θυμηθήκαμε ότι κάποιος Έλληνας πέρασε από την γειτονιά τους 9 μήνες πρίν γεννηθούν, και αυτό ήταν αρκετό. Τους δώσαμε και ελληνικά ονόματα, και εντάξει. Αυξήθηκε και ο πληθυσμός μας. Ο Κάχι έγινε Ακάκιος και πάει λέγοντας. Η ξεφτίλα στο αποκορύφωμά της. Θα έπρεπε να λέμε ΟΙ ΑΘΛΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ και όχι ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΘΛΗΤΕΣ. Τους δώσαμε μισθούς, πρίμ, προποτζίδικα, ατέλειες, απαλλαγές, μέχρι και Αξιωματικούς των ΕΔ τους κάμαμε, ( ξέρετε τώρα, από αυτό που εμείς ξεπατωθήκαμε, για να μην πώ άλλη λέξη, για τέσσερα ολόκληρα χρόνια για να γίνουμε ) και όλα αυτά γιατί ? Επειδή πηδούσαν πιο ψηλά, επειδή έτρεχαν πιο γρήγορα, επειδή ήταν πιο δυνατοί, επειδή…επειδή…επειδή. Επειδή, όπως έλεγαν ,μας έκαναν Εθνικά Υπερήφανους. Οι περισσότεροι δεν ήξεραν λέξη ελληνικά και παρίσταναν τους ορθόδοξους Χριστιανούς, χωρίς να ξέρουν να κάνουν τον σταυρό τους. Οι υπόλοιποι, ήταν να μην ανοίξουν το στόμα τους.
Φυσικά, όταν πέρασε η αθλητική τους ‘’μπογιά’’, τα μάζεψαν και γύρισαν στις πατρίδες τους, ενώ αν δεν κάνω λάθος, ακόμα τους πληρώνουμε και θα τους πληρώνουμε ‘’δια βίου’’. Επειδή μας έκαναν εθνικά υπερήφανους…Φαίνεται ότι δεν τους ‘’αγοράσαμε’’ αλλά τους ‘’νοικιάσαμε’’.
Αφού προσωπικά νοιώθω ντροπή για τα παραπάνω και αποτροπιασμό για τους υπευθύνους του Ελληνικού αθλητισμού και τους πολιτικούς καθοδηγητές και προ’ι’σταμένους τους, ας δούμε και τα χειρότερα.
Στις δεκαετίες του 50 και του 60 , εντύπωση προκαλούσε η αδιαφιλονίκητη συντριπτική υπεροχή των αθλητών και κυρίως αθλητριών των λεγομένων Ανατολικών χωρών που σάρωναν τα μετάλλια και τις επιτυχίες. Μα τι αθληταράδες ήταν αυτοί…
Πέρασε πολύ λίγος καιρός, για να αντιληφθούμε εμείς οι αφελείς, ότι η ‘’ντόπα’’ πήγαινε σύννεφο, οι έλεγχοι ήταν υποτυπώδεις και τα μετάλλια που υποτίθεται ότι έδιναν αυξημένο κύρος στις χώρες τους, ήταν κάλπικα. Αργότερα ανακαλύφθηκε ότι κάποιοι άνδρες αγωνιζόταν σαν γυναίκες και κάποιες γυναίκες από τις πολλές ορμόνες κτλ είχαν γίνει άνδρες χωρίς τσουτσούνι,( Γιολάντα Μπάλλας ) , κάποιοι έκαναν ΟΛΙΚΗ ΜΕΤΑΓΓΙΣΗ ΑΙΜΑΤΟΣ πριν από τους αγώνες ( Λάρσε Βίρεν ) και πάει λέγοντας.
Ξύπνησαν και οι λεγόμενοι Δυτικοί. Χαζοί ήταν ? Θα άφηναν τους κουμουνιστές να ‘’παίζουν’’ μόνοι τους ? Το συννεφο της ‘’ντόπας’’ απλώθηκε, ο κόσμος το είχε τούμπανο και αυτοί κρυφό καμάρι. Άρχισε μία διελκυστίνδα μεταξύ απαγορευμένων ουσιών και τρόπου εντοπισμού τους. Κάτι σαν το ‘’η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα ‘’. Ή, αν το θέλετε διαφορετικά, άρχισε ο σκύλος να κυνηγάει την ουρά του.
Δεν ξεχνάμε και τους Κινέζους, αλλά αυτοί μπορούν να επιλέξουν τον πιο γρήγορο ας πούμε, μεταξύ 1.700.000.000 ανθρώπων. Είναι και επιστήμονες, επιπλέον…
Αλήθεια, μετρήσατε ποτέ πόσοι Ολυμπιονίκες πέθαναν από καρδιακά κυρίως νοσήματα τα τελευταία 20 χρόνια, σε ηλικία κάτω των 40 ?. Ρωτήστε τους Αμερικανούς, αυτοί ξέρουν.( Πού είσαι Μάριον…)
Φυσικά, στο ‘’παιχνίδι’’ πήραν μέρος και οι δικοί μας ΕΛΛΗΝΕΣ αθλητές, μια και ‘’ανήκουμε στη Δύση’’ όπως είπε κάποιος. Με την ευλογία των Ομοσπονδιών και των προ’ι’σταμένων τους, γιατί όπως έλεγε και ο αείμνηστος Σπύρος Καλογήρου ‘’Τα λεφτά είναι πολλά…’’
Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο, όμως και αρκετοί ξεσκεπάστηκαν, και εξαφανίστηκαν. Κάποιοι άλλαξαν αγώνισμα, γιατί αν έμεναν στο ίδιο, θα έπρεπε να ξανακερδίσουν, αλλά αυτό δεν γινόταν. Κάποιοι εξαφανίστηκαν για να μην τους ελέγξουν και απομυθοποιηθούν. Κάποιες ‘’δοξασμένες’’ εθνικές (?) ομάδες μας επέστρεψαν στην αφάνεια.Τόσες περιπτώσεις, Θεέ μου…Τόσοι διάττονες αστέρες…Τόσοι αξιωματικοί…Τόσα προποτζίδικα…Πού πήγαν άραγε ?
Βέβαια, θέλω ιδιαίτερα να τονίσω πως όπως όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίδια, έτσι και οι Ολυμπιονίκες μας δεν είναι όλοι ίδιοι. Αν τους βάλω όλους σε ένα κουβά, θα είμαι άδικος. Δεν δικαιούμαι να αναφέρω ονόματα, αλλά ελπίζω ότι αυτοί για τους οποίους και εγώ πανηγύριζα, είναι ‘’καθαροί’’ ή τουλάχιστον το λιγώτερο βρώμικοι. Υπάρχουν και οι δικανικοί όροι οτι ΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΙ ΜΕΧΡΙΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΣ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙΟΥ και οτι Η ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΥ.
Όλα όμως αυτά, δεν έχουν ξεφύγει εντελώς από το ‘’ΑΡΧΑΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΑΘΑΝΑΤΟ ‘’ που δίδαξαν οι πρόγονοί μας στην Αρχαία Ολυμπία ? Η μόνη τους σχέση είναι το όνομα και η φλόγα. Ποιος επέβαλε την εκεχειρία από το 1896 μέχρι σήμερα? Κανείς φυσικά, αν και εδώ και κάμποσα χρόνια έχουν την δύναμη να την επιβάλλουν. Μόνο στους δύο παγκόσμιους πολέμους, δεν έγινε μεν εκεχειρία, αλλά δεν έγιναν και Ολυμπιακοί Αγώνες.
Καλά, θα μου πεί κάποιος, αφού έτσι είναι τα πράγματα, τι μπορούμε να κάνουμε ?
Τι μπορούμε να κάνουμε ? Τίποτα.
Τι θα μπορούσαμε και θα έπρεπε να κάνουμε ? Αυτό είναι εύκολο να το πούμε.
Να ζητήσουμε επισήμως από τη ΔΟΕ να επιστρέψουν οι αγώνες σε καθαρά αθλητικά πλαίσια. Βέβαια, εκείνοι θα γελάσουν. Οπότε…..
Να κόψουμε την μισθοδοσία των ‘’αθλητών’’ μας.
Να επιβραβεύουμε τους νικητές με το δάφνινο στεφάνι, να τους αγαπάμε και να τους τιμούμε .
Να στέλνουμε στους Αγώνες αθλητές που δεν έχουν πάρει καμμία ουσία, επιτρεπόμενη ή απαγορευμένη, ούτε κάν ‘’βελτιωτικά διατροφής’’. Δεν θα κερδίσει κανένας, αλλά δεν πειράζει, θα είναι νικητές στην συνείδησή τους και τη δική μας. Άλλωστε, δεν λένε ότι η συμμετοχή έχει αξία ?
Όπως και να το κάνουμε, μάλλον φαίνεται ότι όταν πιτσιρικάδες στη γειτονιά τρέχαμε γύρω – γύρω το τετράγωνο για να δούμε ποιός είναι ο πιό γρήγορος, είχαμε περισσότερο ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ από αυτό που υπάρχει πλέον στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Αφορμή για τα παραπάνω που έγραψα, ήταν μία συνέντευξη που έδωσε ένας Ολυμπιονίκης ξένης χώρας, πριν από λίγες μέρες.
Ο νεαρός, είχε την τύχη να γεννηθεί στην Ελλάδα, από Έλληνες γονείς. Όταν μεγάλωσε, φάνηκε ότι έχει ιδιαίτερες επιδόσεις σε ένα άθλημα. Περίμενε λοιπόν, ότι οι υπεύθυνοι του ελληνικού αθλητισμού θα τον πλησίαζαν, και θα του έδιναν ‘’γήν και ύδωρ’’ για την προετοιμασία του και την εκπροσώπηση από αυτόν της ΠΑΤΡΙΔΑΣ του.
Αυτό δεν έγινε, ‘όπως ισχυρίστηκε, και ‘’αναγκάστηκε’’ να δεχτεί όσα του έδωσαν κάποιοι ξένοι, για να εκπροσωπήσει εκείνους. Αυτό και έγινε, και πήρε το Χρυσό στο άθλημά του. Αυτά μας είπε στην συνέντευξή του, κλείνοντας με το ότι ‘’ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΓΕΡΜΑΝΟΣ !’’.
Ας κάτσει, λοιπόν ο άφρων νεανίας στους ‘’φαφλούχτεν’’ του, να μην πατήσει το ποδαράκι του στην πατρίδα ΜΑΣ, και ας έχει υπόψη του ότι οι χειρότεροι εχθροί του γένους ήταν οι ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΙ. Οι γονείς, δεν είναι άμοιροι ευθυνών…
Και λίγα έγραψα….
Ανδρέας Μελεζιάδης
