ΜΙΣΟΣ ΑΙΩΝΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ 4ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ
ΑΡΡΕΝΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.
Ναι, δεν είναι
λάθος, πέρασαν 50 ολόκληρα χρόνια από την ημέρα που γράψαμε το τελευταίο μάθημα
στις απολυτήριες εξετάσεις του 4ου Γυμνασίου, το Σάββατο 24 Ιουνίου 1967. Εδώ χρωστάω μια
διόρθωση. Το Πρακτικό έγραψε ΑΛΓΕΒΡΑ και όχι ΙΣΤΟΡΙΑ που είχα αναφέρει σε
άλλη ανάρτησή μου. Μετά βέβαια, Πλάζ Αγίας Τριάδος
κτλ, όπως τα έχουμε πεί.
Η τελευταία
φορά που ανταμώσαμε οργανωμένοι, χάρη στις άοκνες προσπάθειες του Γιώργου του Πακλατζή, ήταν το 2002 στο Σέιχ Σού ( ταβέρνα
«Μακεδονική Γωνιά» που ήταν απλό καφενείο όταν πηγαίναμε
ημερήσιες εκδρομές εκεί ) Από τότε, βρεθήκαμε αρκετές φορές, αφού είχαμε
συμφωνήσει να βρισκόμαστε κάθε τελευταία
Παρασκευή του Μαϊου σε συγκεκριμένη ταβέρνα. Όμως, σιγά – σιγά αυτό ατόνησε, όχι γιατί δεν
το θέλαμε, αλλά γιατί η καθημερινότητα και τα μικροπροβλήματα ( ή και
μεγάλα ) μας ξεπέρασαν…
Φέτος όμως, συμπληρώνονται 50 ολόκληρα
χρόνια από την αποφοίτησή μας. Δεν ήταν δυνατόν να μην κάνουμε
κάποια εκδήλωση επετειακή, για να θυμηθούμε τα παλιά που στην καρδιά μας είναι
ακόμα χτεσινά.
Ο κινητήριος
μοχλός των συναντήσεών μας, δεν ήταν δυνατόν να ενεργοποηθεί και πάλι, λόγω
προβλημάτων υγείας, οπότε κάποιος έπρεπε να κάνει κάποιες προσπάθειες. Οι
άπειρες ωραίες αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια, μπορώ να πώ ότι μου επέβαλαν να
προσπαθήσω «να κάνω
κάτι».
Έτσι λοιπόν, το ξεκίνησα.
Επαφή με
συμμαθητές, είχα πλέον μόνο με δυό – τρείς, καλούς φίλους, που ζήτησα την βοήθειά
τους, και εκείνοι συνέβαλαν όσο μπορούσαν.
Το 2002, στην συγκέντρωση 35ετίας, είχαμε
συμπληρώσει μία κατάσταση με τηλέφωνα και διευθύνσεις. Με αυτή σαν βάση,
προσπάθησα να ειδοποιήσω τους συμμαθητές, όμως, φέυ, τα περισσότερα τηλέφωνα
δεν υπήρχαν πλέον….
Βρήκα όμως αρκετούς,
και τους παρακάλεσα να ενημερώσουν αυτούς με τους οποίους έχουν επαφή. Και το
έκαναν.
Εδώ, οφείλω να
ομολογήσω ότι δεν προσπάθησα όσο έπρεπε. Θα μπορούσα να βρώ και μερικούς ακόμα συμμαθητές, αλλά το έριχνα στο «αύριο». Και πάει λέγοντας… Ας με συγχωρήσουν, εάν κάνω άλλη
παρόμοια προσπάθεια, υπόσχομαι να προσπαθήσω περισσότερο, αφού πολλοί δεν
ήξεραν για την συγκέντρωσή μας.
Έτσι λοιπόν,
την Παρασκευή 26 Μαϊου το βράδυ, επιλέξαμε μια ταβέρνα, την «ΨΑΡΟΥ» στην τωρινή γειτονιά
μου, στην Στροφή Τριανδρίας. Και αυτό, γιατί ήταν
γνωστή και δοκιμασμένη. Η επιλογή, ήταν επιτυχημένη!
Όταν πήγαινα
για την συγκέντρωση, είχα μεγάλη ανησυχία, πως θα βρεθούμε 5 – 6 μόνον. Όμως, αποτέλεσε
ευχάριστη έκπληξη η παρουσία 23 συμμαθητών. Το ποιοί ήταν, δεν θα γράψω τα ονόματα,
αλλά φαίνονται στις φωτογραφίες.Έ, τώρα, ξέρετε τι γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις…
« Οι
αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε και μας θυμίζουν τα περασμένα,
χαρές που
φύγαν και δεν γυρίζουνε και τα όνειρά μας πήγαν χαμένα…»
Βέβαια, τα
όνειρά μας εκπληρώθηκαν σε κάποιο βαθμό, μικρό ή μεγάλο για τον καθένα μας, και
προσωπικά χαίρομαι για όσους μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν τα περισσότερα από αυτά.
Στην ταβέρνα,
υπήρχε και μουσική. Είχε δοθεί…. «εντολή» στον φίλο μουσικό, το ρεπερτόριο να είναι ( τι άλλο; ) ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ 1960 ! Όπερ και εγένετο! Πήγαμε πολύ
καλά από κέφι, μέχρι και μικρόφωνο πήραμε….
Με αυτά και με
τα άλλα, φτάσαμε να φύγουμε στις 1 το βράδυ. Τι κουβεντιάζαμε μέχρι τότε ; Ό τι
ήταν αναμενόμενο να κουβεντιάσουμε. Για την υγεία μας και τι χαπάκια παίρνουμε,
για τα εγγόνια μας, για τις δουλειές που κάναμε, για τις ομάδες μας ( ακόμα
ενδιαφερόμαστε ), για χίλια δυό
πράγματα. Όμως, την πρώτη θέση, είχαν οι
αναμνήσεις μας από το Σχολείο μας, για όσα περάσαμε και δεν ξεχνιούνται.
Πάντως, είναι περίεργο, που τα ίδια γεγονότα δημιουργούν διαφορετικές
αναμνήσεις για τον καθένα μας. Ο Παύλος,
φερ’ ειπείν, μου είπε ότι είναι ανακριβές αυτό που είχα γράψει, ότι του έδωσε
50ρικο ο «Βαγγέλης» ( ο καθηγητής μας ) για να πάει στο γιατρό να του δεί το μάτι
που δήθεν «μαύρισε» ( με την βοήθεια μαρκαδόρου ) από σφαλιάρα…
Σε κάποια
στιγμή, η μουσική είπε το «Those Were The Days» της Mary Hopkin με ελληνικούς στίχους….
«Χαμένα
όνειρα χαμένα νιάτα μου
που δε
γυρνάτε πίσω πια ξανά,
καημένα
μάτια μου πόσα δεν είδατε
στο χθες
που πέρασε και δε γυρνά….»
Εντάξει, δεν
γυρνά πίσω το χτές, πόσο μάλλον το προ 50ετίας «χθές». Αυτό όμως, δεν σημαίνει πως δεν είναι πάντα
ολοζώντανο στις καρδιές μας, πως δεν μας πλημμυρίζει με αναμνήσεις κάποιες ώρες
μοναξιάς, πως δεν μας κάνει να χαμογελάμε ακόμα….
Πιστεύω ότι αυτή
τη συγκέντρωση τη χρειαζόμασταν. Κρίμα που ήμασταν σχετικά λίγοι. Στην επόμενη,
θα προσπαθήσουμε περισσότερο, και δεν είναι ανάγκη να περιμένουμε τα 60 χρόνια….
Αφού
ανταλλάξαμε τηλέφωνα, ε-μαιηλ κτλ, αποφασίσαμε να ξαναβρισκόμαστε κάθε τελευταία Παρασκευή του Μαϊου,
για να επαναφορτίζουμε τις «μπαταρίες» μας. Και επειδή, κάποιος πρέπει να το
κάνει αυτό, ανέλαβα να το κάνω εγώ, σαν ένας από όλους μας, που έχει μεγαλύτερη
ευχέρεια χρόνου.
Ακολουθούν
φωτογραφίες από την συγκέντρωση. Περιμένω να μου στείλει και ο Γιάννης αυτές που έβγαλε, για να τις προσθέσω.
ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ,
παιδιά. Πάντα να είμαστε γεροί, να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε !
Ανδρέας
