ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΚΟΠΗ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΤΑΣ ΤΗΣ ΤΑΞΕΩΣ ΣΣΕ 1973 ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΚΟΠΗ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΤΑΣ ΤΗΣ ΤΑΞΕΩΣ ΣΣΕ 1973 ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

https://sse-1973.blogspot.com/

Ανδρέας Μελεζιάδης

    Ήτανε δίκαιο και έγινε πράξη! Για πρώτη φορά από την ίδρυση του Συνδέσμου Αποστράτων Αξιωματικών Αποφοίτων ΣΣΕ 1973 ( εμείς, δηλαδή….) αποφασίστηκε φέτος, μετά από συνεχείς παροτρύνσεις των Θεσσαλονικέων, η Ετήσια Γενική Συνέλευση και η κοπή της Βασιλόπιττάς μας, να γίνει στη Θεσσαλονίκη. Και πιστεύω πως κανείς δεν το μετάνοιωσε. Ή, μάλλον, σίγουρα το μετάνοιωσαν όσοι συμμαθητές δεν ήρθαν, ενώ θα μπορούσαν… Τελικά, στις εκδηλώσεις μας πήραν μέρος 48 συμμαθητές, σημαντικός αριθμός, που μπορούσε να είναι και μεγαλύτερος, αλλά οπωσδήποτε ικανοποιητικός.

    Φυσικά, ο «εορτασμός» δεν μπορούσε παρά να είναι τριήμερος. Μια μέρα, δεν γίνεται. Δυό μέρες, δεν φτάνουν. Τέσσερεις μέρες, είναι πολλές. Επομένως, τρείς μέρες είναι ο  κατάλληλος αριθμός για τέτοιου είδους Πανελλήνιες εκδηλώσεις.

    Όλα αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω, έγιναν από την Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου, μέχρι την Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2019, στην Θεσσαλονίκη και τα «πέριξ».

    Την πρώτη ημέρα, την Παρασκευή, έφτασε το λεωφορείο με το «κλιμάκιο Νοτίου Ελλάδος» το μεσημέρι. Μετά το γεύμα στη ΛΑΦΘ, έγινε τακτοποίηση στους Ξενώνες του Γ΄ΣΣ, στο πρώην 424 ΓΣΝΕ. Οι ξενώνες αυτοί, εντελώς νέοι, ήταν απαραίτητοι για την πόλη μας, και αυτό αποδεικνύεται καθημερινά. Πλήρως επιπλωμένοι, μπορούν να εξυπηρετήσουν για ολιγοήμερη παραμονή τους συναδέλφους. Ο Σύνδεσμός μας, έγκαιρα, εξασφάλισε στους ξενώνες αυτούς, την διαμονή όσων το επιθυμούσαν.

    Το βράδυ της Παρασκευής, δεν υπήρχε κανένα πρόγραμμα. Έτσι, σκεφτήκαμε στη Θεσσαλονίκη, εντελώς ανεπίσημα, να πάμε να το «ρίξουμε έξω» όπως ξέρουμε, μαζί με όσους συμμαθητές και φίλους το επιθυμούσαν. Σκεφτήκαμε, πως πολλοί έχουν συγγενείς, φίλους και γνωστούς στην πόλη και θέλουν να τους δούνε, αλλά και αρκετοί δεν θα είχαν τι να κάνουν το βράδυ. Έτσι λοιπόν, στο γνώριμο τον τελευταίο καιρό στέκι μας, την μουσική ταβέρνα «ΨΑΡΟΥ», όχι πολύ μακρυά από τους ξενώνες, μαζευτήκαμε το βράδυ, φάγαμε όπως πάντα θαυμάσια, και με την συνοδεία της μικρής μεν αλλά άριστης ζωντανής μουσικής, του…. δώσαμε να καταλάβει. Όπως πάντα, δηλαδή! Το κέφι και ο χορός μας κράτησε μέχρι αργά, όμως κάποια στιγμή έπρεπε να φύγουμε, αφού την επόμενη είχαμε από το πρωί άλλο πρόγραμμα.

     Το Σάββατο το πρωί, βάσει προγράμματος , επισκεφθήκαμε, (όσοι ήθελαν) την Ιερά Μονή του Αγίου Παϊσίου, στην Σουρωτή, καπου 20 χιλιόμετρα από το κέντρο.  Μία καινούρια σχετικά μονή, πολύ προσεγμένη, όπου βρίσκεται και ο τάφος του Αγίου Παϊσίου, του Προστάτου των Διαβιβαστών, όπως ανακηρύχθηκε πρόσφατα. Μετά την επίσκεψη, το λεωφορείο από την Αθήνα, με όσους επιθυμούσαν , έκανε ένα γύρο της πόλεως, περνώντας από  τα σημαντικώτερα αξιοθέατα, με την ανάλογη ενημέρωση από την ξεναγό που ήταν μαζί.

    Μετά το γεύμα στη ΛΑΦΘ και πάλι,  και την απαραίτητη ανάπαυση, το απόγευμα πραγματοποιήσαμε στην θαυμάσια αίθουσα τιμών της ΛΑΦΘ, την Ετήσια Γενική Συνέλευσή μας, με απολογισμούς, προτάσεις κτλ. Ξέρετε τώρα…. Τα πρακτικά της Συνελεύσεως θα δημοσιοποιηθούν, όταν συνταχθούν. Το μόνο που μπορώ να αποκαλύψω, είναι η ομόφωνη απόφαση της ΓΣ, να γίνεται μία φορά ανα τριετία η ΓΣ στην Θεσσαλονίκη.

 

    Στη συνέχεια, στον κάτω όροφο, στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο του εστιατορίου, με την συνοδεία ορχήστρας από την Στρατιωτική Μουσική του Σώματος, κόψαμε την πίττα μας.  Μαζευτήκαμε πάνω από 110 άτομα και μας τίμησε με την παρουσία του ο Επιτελάρχης του Γ΄ΣΣ, ως εκπρόσωπος του Στρατηγού Διοικητού. Είχαμε ένα δώρο, στα πιττάκια που μοιράστηκαν σε όλους, ένα θαυμάσιο tablet της SAMSUNG. Δυστυχώς, το δώρο έμεινε στα… αζήτητα, αφού τον «παρά» δεν τον βρήκε κανένας. Εδώ, «έβαλε ο διαβολάκος την ουρά του πάλι» και ο «παράς» έμεινε στα ελάχιστα πιττάκια που περίσσεψαν. Όπου και βρέθηκε αργότερα. Όσο για την κεντρική βασιλόπιττα, ο «παράς» (χωρίς αντίκρυσμα) έπεσε στο κομμάτι του Συνδέσμου μας. Εύχομαι αυτός να είναι ένας καλός οιωνός για το μέλλον.

    Κατόπιν ο Σύνδεσμος τίμησε με αναμνηστική πλακέτα τον Πέτρο Τσαλικίδη, σαν τον τελευταίο από εμάς που έφυγε από την ενεργή υπηρεσία. Μπορεί η Τάξη μας να μην έβγαλε Αρχηγό Στρατού, όμως ανέδειξε επάξια αρκετούς Αντιστρατηγους που τίμησαν τον βαθμό τους.

    Συμπληρωματικά στο τελετουργικό, κάναμε και μία κλήρωση, με αναμνηστικά από τους Άγιους Τόπους, που ο φίλος μας Γιώργος Φωτόπουλος, (υποστράτηγος ( ΔΒ) εα   ΣΣΕ 1969) προσέφερε από τα ταξίδια του. Ο συγκεκριμένος φίλος μας, μεταβαίνει εδώ και αρκετά χρόνια, 4 με 5 φορές το χρόνο στους Άγιους Τόπους, ως συνοδός – ξεναγός. Ο τυχερός από την κλήρωση, ήταν ο Τάσος Φερφέλης, που με ιδιαίτερη χαρά παρέλαβε την τσαντούλα με τα περιεχόμενά της.

    Και μετά τα… τελετουργικά, και αφού ολοκληρώσαμε το δείπνο μας, άρχισε το… «νταβαντούρι»! Στην ορχήστρα της ΣΜ, προστέθηκαν τρείς καλλιτέχνες ( τραγούδι και όργανα) την παρουσία των οποίων εξασφάλισε ο Σύνδεσμος, που συνέβαλαν αποφασιστικά στην δημιουργία αμείωτου κεφιού σε όλους μας.  Εδώ διακρίθηκαν για τις ικανότητες και δεξιότητές τους, οι «συνήθεις ύποπτοι», ο Γιάννης με το τραγούδι, ο Γρηγόρης με το τραγούδι επίσης, ο Γιώργος με το «μεθυσμένο ζεϊμπέκικο», ο άλλος Γιώργος με το «γυμναστικό ζεϊμπέκικο», ο Μπάμπης με το «ακίνητο ζεϊμπέκικο» , ο Σπύρος, ο Μανώλης, ο Στάθης, ο Πέτρος, ο άλλος Πέτρος, ο Δημήτρης, και αρκετοί άλλοι, καθώς και πολλές κυρίες. Φυσικά, «Το παπάκι πάει στην ποταμιά» αλλά ακόμα δεν έφτασε, τα «Λιανοχορταρούδια» είχαν την τιμητική τους, και το «Μήλο μου κόκκινο» ακόμα δεν.. φαγώθηκε! Όμως, όλα τα καλά, κάποτε τελειώνουν, η ΛΑΦΘ δεν έχει απεριόριστο ωράριο, και την επομένη είχαμε εκδρομή. Κάποια λοιπόν μεταμεσονύκτια ώρα, απόλυτα ευχαριστημένοι, πήγαμε για ύπνο…..

    Την Κυριακή, τελευταία ημέρα, είχαμε προγραμματίσει ημερήσια εκδρομή στη Βεργίνα. Όλοι μας είχαμε πάει στο παρελθόν, όμως είχαν περάσει αρκετά χρόνια. Άλλωστε, μια επίσκεψη στην κοιτίδα των ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ, είναι πάντα χρήσιμη για να μας θυμίζει τη Ιστορία μας. Βέβαια, εμείς δεν έχουμε ανάγκη από υπενθυμίσεις, γιατί ΞΕΡΟΥΜΕ!

    Ξεκινήσαμε με δύο λεωφορεία και μετά από ένα σύντομο καφέ ( και… άλλα τινά…. ) στο δρόμο, φτάσαμε στον αρχαιολογικό χώρο της Βεργίνας. Οι δύο άριστες ξεναγοί μας, η μία εκ των οποίων ήταν η γνωστή μας Ευγενία Κούκουρα, μας ενημέρωσαν άριστα για την Βεργίνα, και όχι μόνον…. Δυστυχώς, δεν μπορέσαμε να πάρουμε φωτογραφίες από το εσωτερικό λόγω απαγορεύσεως ( αυτό πουθενά δεν το κατάλαβα) και έτσι περιοριστήκαμε στο εξωτερικό. Οπωσδήποτε, υπάρχει μεγάλη βελτίωση στον χώρο, όμως λίγες εκατοντάδες μέτρα παραπέρα, βρίσκεται το κτίριο που προορίζεται για Αρχαιολογικό Μουσείο, που ενώ είναι έτοιμο, κοντεύει να πέσει από την εγκατάλειψη. Μην το ψάχνετε…. ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ!

    Μετά την Βεργίνα, ακολούθησε τη Βέροια, όπου είχαμε προγραμματίσει να γευματίσουμε στη ΛΑΦ ΒΕΡΟΙΑΣ, όπως και έγινε. Βεβιασμένα, σχετικά, αφού οι εκ της Νοτίου Ελλάδος προερχόμενοι έπρεπε να ξεκινήσουν το ταξίδι της επιστροφής, που δεν ήταν και μικρό….

    Εμείς οι υπόλοιποι, με την ξεναγό μας, επισκεφθήκαμε την γραφική Εβραϊκή συνοικία, κοντά στη ΛΑΦΒ, σαν μια ενημερωτική βόλτα. Αφού απολαύσαμε τον καφέ μας στη Βέροια, ξεκινήσαμε και εμείς με την σειρά μας για την επιστροφή στη Θεσσαλονίκη.

    Με λίγα λόγια, έτσι περάσαμε το τριήμερο, και πιστεύω να το ευχαριστηθήκαμε όλοι. Ήταν μια ευκαιρία, να ξαναβρεθούμε οι συμμαθητές, μετά από πολλά χρόνια μερικοί, και να ξαναθυμηθούμε τα παλιά. Τώρα, με μεγάλη προσμονή, περιμένουμε τις επετειακές εκδηλώσεις του Σεπτεμβρίου, για τα 50 χρόνια από την είσοδό μας στη ΣΣΕ.

    Ιδιαίτερη χαρά, μας προξένησαν κάποιοι συμμαθητές που ήρθαν με το ΙΧ τους από πόλεις μακρυά από τη Θεσσαλονίκη. Τους ευχαριστούμε για αυτό.

    Μία ιδιαίτερη μνεία, αξίζει σε όλους όσους με τις προσπάθειές τους συνέβαλαν τόσο στον προγραμματισμό όσο και στην υλοποίηση του προγράμματος. Καλύτερο δεν θα μπορούσε να είναι, εκτός από κάποιες λεπτομέρειες ανάξιες λόγου.

    Όμως, όσα και να γράψω, είαι απλώς «κουβέντες». Καλύτερα θα ήταν εάν σας άφηνα να απολαύσετε κάποιες από τις φωτογραφίες  των εκδηλώσεών μας. Το σύνολο των φωτογραφιών, έχει αποσταλεί ήδη με ε-μαιηλ σε όλους τους συμμαθητές, παρόντες και απόντες.

    Περισσότερες φωτογραφίες στο λίνκ: ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΚΟΠΗ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΤΑΣ ΤΗΣ ΤΑΞΕΩΣ ΣΣΕ 1973 ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Ανδρέας

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! ΕΙΔΑΜΕ ΑΣΠΡΗ ΜΕΡΑ!

    Πράγματι, είδαμε επιτέλους και μια άσπρη μέρα, Και από ό τι φαίνεται, θα δούμε και περισσότερες. Να μην σας μπερδεύω όμως, και αρχίσετε να ελπίζετε σε… διάφορα. Για το «άσπρη μέρα», κυριολεκτώ!

    Εδώ και λίγες μέρες, οι μετεωρολόγοι μας καλλιεργούν ελπίδες , μια πως έρχεται η … Σοφία, την άλλη πως έρχεται η … Μαρία, μετά πως έρχεται η… Πιπίτσα, η Πουλχερία, η Μελπομένη και πάει λέγοντας. Αρχίσαμε λοιπόν να ετοιμαζόμαστε, καθαρίσαμε το σπίτι, αγοράσαμε φρέσκο καφέ, κέΙκ, κουλουράκια, πήραμε και ένα μπουκάλι ουίσκι για ότι… ήθελε προκύψει, και περιμέναμε.

    Όταν περνούσαν οι μέρες, και καμία από αυτές τις δεσποινίδες δεν μας επισκέφθηκε στην πόλη, άρχισα να απογοητεύομαι. Άδικες οι προετοιμασίες;

Μήπως ξεγελάστηκαν οι μετεωρολόγοι από την επίσκεψη Τσίπρα;

Μήπως αυτές οι κυρίες θεώρησαν καλό να μιμηθούν τους Βαρβάρους που … ποτέ δεν ήρθαν;

Μήπως παραδιαβάσαμε το έργο του Ίψεν «Περιμένοντας τον Γκοντό»;

    Είχα όλες αυτές τις απορίες…. Που με βασάνιζαν συσσωρευτικά.

    Την Τετάρτη το βράδυ, μου φάνηκε πως άκουσα χτύπημα στην πόρτα. Αργά το βράδυ. Πάω στο μπαλκόνι, και βλέπω χιονόνερο να πέφτει, χωρίς καμιά ελπίδα για τίποτα περισσότερο. Την επομένη, η μεν πόλη τα είχε κάνει μούσκεμα, γύρω – γύρω όμως, είχαν δεί …άσπρη μέρα! Και επειδή η ενημέρωση από TV είναι αρκετά επισφαλής, περίμενα να δώ χιονισμένα αυτοκίνητα να μπαίνουν από την περιφερειακή. Πράγματι, τα κανάλια δε είπαν ψέματα!

    Όλη μέρα ησυχία, κούραση κι ορθοστασία! Τίποτα περισσότερο. Οι χαριτόβρυτες δεσποινίδες, προτίμησαν να μείνουν έξω από την πόλη. Ίσως εκεί τους άρεσε ο καφές περισσότερο!

    Την Πέμπτη το βράδυ, αργά εννοώ, πολύ αργά, ένα νέο χτύπημα στην πορτα, δυνατό αυτή τη φορά, με ανησύχησε. Πάω και πάλι στο μπαλκόνι, και, ώ του θαύματος, βλέπω μία από τις δεσποινίδες ( ή κυρίες, εξαρτάται… ) να είναι εκεί! Πυκνές νιφάδες χιονιού έπεφταν από ψηλά, και τα γενικά δεδομένα ήταν πως πήγαινε «να το στρώσει»! Μέχρι το πρωϊ, η πόλη ήταν άσπρη, η άσπρη μέρα ήρθε, και τα πάντα ήταν καλυμένα από ένα ελαφρύ κάτασπρο χαλί. Δεν ξέρω ποια ήταν, η Σοφία, η Πιπίτσα ή η Μελπομένη. Όμως, φάνηκε πως ήταν κάπως περαστική, αφού δεν έκατσε ούτε για κουλουράκια, ούτε για κέϊκ, ούτε για καφέ. Για ουίσκι, ούτε λόγος!

    Για να είμαι ειλικρινής, απογοητεύτηκα λιγάκι. Μια καινούργια άποψη της πόλης, πάντα βοηθάει τις νοητικές λειτουργίες. Η χαριτόβρυτος κυρία, έμενε στην αυλή και δεν έμπαινε στο σπίτι!

    Μόλις όμως μεσημέριασε, άρχισαν να πέφτουν οι γνωστές «πατσαβούρες» όπως τις λένε, και σε λίγη ώρα, ΕΙΔΑΜΕ ΠΑΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΣΠΡΗ ΜΕΡΑ! Τώρα πιά βράδυασε, οι «πατσαβούρες» σταμάτησαν να πέφτουν, όμως εξακολουθούν μικρές «νιφίτσες» όπως τις λέει ο Αντρίκος, να συμπληρώνουν με τις πινελιές τους τον πίνακα που η φύση ζωγραφίζει.

    Η κυρία που λέγαμε λοιπόν, μπήκε στο σπίτι, και καφέ ήπιε, και κουλουράκια έφαγε, και  ουίσκι ήπιε. Και προς το παρόν, δεν λέει να φύγει! Λέτε η απλή επίσκεψη να γίνει… «Αρμένικη βίζιτα»;

    Και βέβαια, στην πόλη συμβαίνει το συνηθισμένο μετά από κάθε χιονόπτωση. Ενώ οι δρόμοι είναι καθαρού ( δεν χιόνισε και τόσο… ) δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα! Ελάχιστοι θεωρούν τους εαυτούς τους ικανούς να οδηγήσουν με χιόνι ( όχι «στο χιόνι», αυτό είναι άλλο θέμα…) και προτιμούν να μείνουν στο σπιτάκι τους. Μπορεί και να κάνουν καλά.

    Επειδή, όλα τα ενδιαφέροντα γίνονται την νύχτα, περιμένω να δώ πώς θα είναι η πόλη αύριο το πρωϊ. Και αυτό, όχι από περιέργεια, αλλά από προσδοκία. Θα ήθελα να έχει ρίξει αρκετό χιόνι ακόμα, για να κατέβω με τα πόδια στην χιονισμένη παραλία, κατάλληλα ντυμένος, και να κάνω περίπατο! Αυτό, πραγματικά μου αρέσει! Ας περιμένω λοιπόν μέχρι το πρωϊ…

Ο γάτος μου ο Σιλβέστρος

  

  Κάθε χρόνο, στις 2 Ιανουαρίου, ξυπνούν παιδικές μνήμες, από την προσχολική μου ηλικία. Ήταν τότε, αρχές δεκαετίας του 50 ( ναι, τόσο…. παλιός είμαι ! ) που έμενα με την οικογένειά μου σε μονοκατοικία στα όρια της Θεσσαλονίκης με το Σέϊχ – Σού.    Αφού, φανταστείτε, όταν άνοιγες την πίσω πόρτα, της κουζίνας, σε 10 – 15 μέτρα, άρχιζαν τα δένδρα…..

    Εκεί λοιπόν, είχαμε δυό σκύλους και ένα γάτο! Την Ίρμα και τον Πούλ, και τον Σιλβέστρο.

    Την Ίρμα και τον Πούλ, μια γειτόνισσα που δούλευε σε νοσοκομείο, τα δηλητηρίασε, γιατί, δήθεν…. γαύγιζαν και την ενοχλούσαν! Βέβαια, το έγκλημά της, το πλήρωσε από εμένα πολύ ακριβά, έστω και αν ήμουν 6 χρονών…  Όμως, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

    Τον Σιλβέστρο λοιπόν, τον θυμάμαι στις 2 Ιανουαρίου, γιατί είναι η ημέρα της γιορτής του! Και του έκανα γιορτή, με κάτι ιδιαίτερο στο φαγητό, αν και δεν είχε ανάγκη, γιατί δεν ήταν «σπιτικός» γάτος, αλλά… αλανιάρης! Πανέξυπνος, ήταν Ο ΓΑΤΟΣ της περιοχής. Στο σπίτι ερχόταν για φαγητό, για ύπνο και όταν έκανε κρύο!

    Τον θυμάμαι, σαν να ήταν εχθές! Μεγαλόσωμος, ασπρόμαυρος, ράτσας «κεραμιδέξ»! Και … ζόρικος! Ακόμα έχω στον δεξιό καρπό μου, σημάδι από τις «φιλοφρονήσεις» του.

    Το 1955, που θα πήγαινα στην πρώτη Δημοτικού, επειδή δεν υπήρχε Δημοτικό Σχολείο στην περιοχή, αποφάσισαν οι γονείς μου να μετακομίσουμε στην Νεάπολη ( Μουδανίων 45 πίσω από τον Άγιο Γεώργιο ). Εκεί άλλωστε, ήταν και το μαγαζί του πατέρα μου με τον παππού μου (ωρολόγια – κοσμήματα – οπτικά, επισκευές ) .   Γράφτηκα και στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Νεαπόλεως. Σαν χθές, θυμάμαι τον πρώτο αγιασμό μας, με την κυρία Βάσω την δασκάλα… Από εκείνη την ημέρα, άρχισε και η πρώτη μου αγάπη, η Μαίρη…. Όμως, και αυτό είναι μια άλλη ιστορία….

    Με την μετακόμιση, σε μονοκατοικία πάλι, αφήσαμε πίσω τον Σιλβέστρο! Την επομένη, με τον πατέρα μου, πήγαμε στο παλιό μας σπίτι, τον βρήκαμε, τον πήραμε και σε μια χαρτοσακούλα, για να μην βλέπει, με το λεωφορείο τον κουβαλήσαμε στο νέο μας σπίτι.

    Την επομένη ημέρα, ψάχνω τον Σιλβέστρο. Εδώ ο Σιλβέστρος, εκεί ο Σιλβέστρος, πουθενά ο Σιλβέστρος!  Κλάμα μεγάλο εγώ! Ήθελα τον γάτο μου! Μετά από δυό μέρες, και με την διαρκή γκρίνια μου, ο πατέρας μου με παίρνει και γυρνάμε στο παλιό σπίτι. Ο ΣΙΛΒΕΣΤΡΟΣ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ! Έκανε μια απόσταση 20 περίπου χιλιομέτρων! Ξανά λοιπόν η ίδια διαδικασία. Σακούλα, λεωφορείο, Νεάπολη.

    Όμως, ο Σιλβέστρος ήταν… ελευθέρας βοσκής. Πάλι άφαντος! Ξαναπήγαμε στο παλιό σπίτι, και τον βρήκαμε εκεί. Ο πατέρας μου με έπεισε, πως ό τι και να κάναμε, ο Σιλβέστρος δεν επρόκειτο να μείνει στην Νεάπολη, και θα γυρνούσε πίσω. Έτσι, το αφήσαμε πίσω, να κάνει παρέα με τις γάτες της γειτονιάς….. Ήταν τότε, τριών χρονών περίπου.

    Μετά από λίγα χρόνια, ξαναπήγαμε στο παλιό σπίτι για να επισκεφθούμε κάποιους φίλους των γονιών μου. Μας είπαν ότι ο Σιλβέστρος ήταν εκεί και ήταν καλά.  Παρατήρησα μάλιστα, ότι στην γειτονιά κυκλοφορούσαν νεαρές γάτες, όλες σχεδόν ασπρόμαυρες! Το απέδωσα στη  «δραστηριότητα» του Σιλβέστρου…

    Κάποια στιγμή, μετά από πολλά χρόνια, γύρω στο 1985, ξύπνησαν οι αναμνήσεις μέσα μου , και θέλησα να πάω στην παλιά μου γειτονιά, να δώ πώς ήταν. Και πήγα!

    Το παλιό μας σπίτι, ήταν εκεί, ανέπαφο και κατοικημένο. Όμως, δεν ήταν πιά ένα μεγάλο σπίτι με πολλά σκαλοπάτια… Ήταν μια απλή μονοκατοικία με δέκα σκαλοπάτια. Στο πίσω μέρος του, όπου έβγαινες στο δάσος το Σέϊχ –Σού, υπήρχαν πολλά καινούρια σπίτια, σε βάθος 100 – 150 μέτρων. Μια χαράδρα μπροστά από το σπίτι μας, ήταν απλώς… ένα ρυάκι, βάθους ενός μέτρου! Η κερασιά, στην οποία έπαιζα με την Αντωνία, ήταν εκεί! Ο Σιλβέστρος όμως, δεν ήταν πουθενά, φυσικά….   Έμεινε σαν μια παιδική μου ανάμνηση, όπως τόσες άλλες, που τις ώρες της μοναξιάς μου, μου τριγυρίζουν στο μυαλό….