Πίνακες ζωγραφικής από το Σινά και την Ι.Μ. Αγίας Αικατερίνης.

    Ο καλός μου φίλος ο Γιώργος Φωτόπουλος, διοργανώνει εκδρομές στους Άγιους Τόπους, μέσω του πρακτορείου «Σισμανίδης Τούρς». Πηγαίνει 3 – 6 φορές κάθε χρόνο, εδώ και πάνω από 10 χρόνια, ως συνοδός αλλά και ξεναγός ( αφού τα έμαθε όλα απ’ έξω) και κάθε φορά, όταν γυρίζει με θυμάται και μου φέρνει δώρο κάποια θρησκευτικά και μη αντικείμενα από εκεί.

    Αυτή τη φορά, μου έφερε ένα θαυμάσιο πορτφόλιο με πίνακες ζωγραφικής από το Σινά και την Αγία Αικατερίνη, του Σκωτσέζου David Roberts ( 1796 – 1864), τους οποίους ζωγράφισε από το 1824 έως το 1833.  Είναι ένας από τους πιο διάσημους ζωγράφους μνημείων της αρχαίας Αιγύπτου και γενικά των αρχαιοτήτων της Μέσης Ανατολής.

    Αυτούς τους θαυμάσιους πίνακες, θεώρησα σωστό να τους μοιραστώ μαζί σας.

Όταν η σάλτσα «έφαγε» το… ΡΟΥΚΟΥΜΟΥΚΟΥ!

Ανδρέας

Μια μέρα δεν έστειλα «ΡΟΥΚΟΥΜΟΥΚΟΥ», και πολλοί αναρωτήθηκαν για το τι μπορεί να συμβαίνει. Τίποτα δεν συμβαίνει, εκτός από το ότι κάθε χρόνο, μια ημέρα του Αυγούστου (και δύο κάποιες φορές) επιδίδομαι στην…. «σαλτσοποίηση»!

    Με άλλα λόγια, κάνω την σάλτσα που θα χρησιμοποιήσουμε όλη τη χρονιά. Καθόλου δύσκολο, αλλά αρκετά κοπιαστικό. Ακόμα με πονουν τα πόδια μου, από το σήκω – κάτσε.

    Κάθε χρόνο λοιπόν, κάνω σάλτσα 50 μέχρι 70 κιλά ντοματάκια «ρόμα», για τις ανάγκες της χρονιάς. Και για να σας «κεντρίσω» το ενδιαφέρον, σας λέω πως είναι ΕΤΟΙΜΗ σάλτσα για ΚΑΘΕ ΧΡΗΣΗ!

    Εάν κάποιος ενδιαφέρεται να ακολουθήσει την «σαλτσοποίηση» όπως την κάνω εγώ, σας γράφω την διαδικασία, όπως ακριβώς γίνεται.

ΣΑΛΤΣΑ ΝΤΟΜΑΤΑ.

    Η συνταγή αφορά μία «δόση» 10 κιλών ντομάτας.

    Α. Πλένουμε όλες τις ντομάτες με άφθονο νερό.

    Β. Τις κόβουμε με κοφτερό μαχαίρι στα ΄τεσσερα, για να αφαιρέσουμε το κοτσάνι και να ελέγξουμε μήπως στο εσωτερικό είναι χαλασμένη. Υπόψη πως σε αρκετές περιπτώσεις, ενώ από έξω φαίνεται τέλεια, από μέσα είναι σε κάποιο μέρος χαλασμένη.

    Γ. Τις ντομάτες, χωρίς να αφαιρέσουμε φλουδα και σπόρους, τις περνάμε στο μίξερ. Ένα οικογενειακό μίξερ, είναι απολύτως κατάλληλο.

    Δ. Όλες τις ντομάτες που πολτοποιήσαμε, μετά το μίξερ, τις βάζουμε σε μία μεγάλη κατσαρόλα , προσθέτουμε δύο κουταλιές της σούπας ΧΟΝΤΡΟ ΑΛΑΤΙ και μία κουταλιά της σούπσς τριμμένο ΜΑΥΡΟ ΠΙΠΕΡΙ  και τις βράζουμε για 1 – 1,5 ώρα, μέχρι να ελαττωθεί ο όγκος τους κατά το 1/6 περίπου. Έτσι έχουν φύγει τα νερά και ο πολτός έχει συμπυκνωθεί.

    Ε. Χωρίς να βγάλουμε την κατσαρόλα από την φωτιά, την ελαττώνουμε σε κλίμακα 10% από το μάξιμουμ ( σχετικό είναι αυτό ) και με μία κουτάλα της σούπας, αρχίζουμε να γεμίζουμε τα βαζάκια, μέχρι επάνω, ξέχειλα. Βάζουμε το καπάκι, σιγουρευόμαστε πως έκλεισε καλά, και την αφήνουμε στην άκρη, με το καπάκι προς τα κάτω. ΠΡΟΣΟΧΗ, κατά το γέμισμα, το βαζάκι πρέπει οπωσδήποτε να ξεχειλίσει ελαφρά, ώστε να μην υπάρξει αέρας κατά το κλείσιμο. Πολλοί χρησιμοποιούν βρασμλενα και ζεστά βαζάκια. Είναι ένας άλλος τρόπος που δεν χρησιμοποιώ, γιατί άντε να βράσεις 20 βαζάκια…. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο!

    ΣΤ. Αφού γεμίσουμε και «κωλογυρίσουμε» όλα τα βαζάκια, τα αφήνουμε 4 – 5 ώρες ή και περισσότερο, για να κρυώσουν.

    Ζ. Αφού κρυώσουν τα βαζάκια, τα πλένουμε για να φύγουν τα υπολείματα ντομάτας, και τα αποθηκεύουμε σε χώρο σκιερό, όπως μια ντουλάπα στο μπαλκόνι.

    Με αυτό τον τρόπο, η σάλτσα μας, διατηρείται αναλοίωτη, χωρίς συντηρητικά, για πάνω από ένα χρόνο.

    Εγώ μεταχειρίζομαι το οικογενειακό μίξερ, μία μεγάλη κατσαρόλα για 10 κιλά πολτό, ένα φλόγιστρο με αέριο και βαζάκια μικρά ( π.χ. μαρμελάδας) για μια δόση μαγειρέματος το καθένα. Από 10 κιλά ντομάτα «ρόμα», βγαίνουν 20 βαζάκια καθαρή σάλτσα, χωρίς συντηρητικά και κατάλληλη για όλες τις χρήσεις.

    Παλιότερα, προσέθετα πρίν το βράσιμο, στον πολτό 2 κιλά κρεμύδια και 1 κιλό πιπεριές φλωρίνης ανα 10 κιλά ντοματας. Υπήρχε διαφορά προς το καλύτερο, αλλά όχι και τόσο αισθητή.

   Τώρα, καταλάβατε γιατί εχθες δεν είχε «ΡΟΥΚΟΥΜΟΥΚΟΥ»….

Έ, όχι και ήρωες, ρε παιδιά....

    Πέντε «και  βάλε» μήνες έμειναν φυλακισμένοι στην Τουρκία οι δύο Έλληνες στρατιωτικοί. Και ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση, οι τούρκοι τους άφησαν ελεύθερους. Το γιατί έμειναν 5 μήνες φυλακή ( αθώοι όντες… ) και το γιατί τους άφησαν τώρα ελεύθερους, είναι πολύ καλές περιπτώσεις για να αναπτυχθούν φανταστικά σενάρια συνωμοσιών όλων των βαθμίδων και όλων των «χρωμάτων». Κάποιοι το θεωρούν επιτυχία και προσπαθούν να την καπηλευθούν.  Άλλοι το θεωρούν αποτυχία, γιατί δεν είχε γίνει πρίν από πολλούς μήνες. Ο καθένας, βλέπει και δικαιολογεί τα πράγματα, ανάλογα με το τι γιαλιά φοράει.

     Κατ, αρχήν, καλωσορίζουμε πίσω στην πατρίδα τους δύο στρατιωτικούς μας, χαιρόμαστε που γύρισαν σώοι, και τους ευχόμαστε τέτοιο κακό να μην τους ξαναβρεί. Από τις φωτογραφίες τους, έβγαλα το συμπέρασμα ότι στην Τουρκία τους φέρθηκαν καλά. Το αντίθετο, δεν αποδεικνύεται από τίποτα άλλο.  Το ευτύχημα (;;;) στην περίπτωση είναι πως σαν στρατιωτικοί, έχουν την σχετική παιδεία αλλά και γνωρίζουν τις σχετικές διαταγές που ισχύουν ( εάν δεν τις γνώριζαν, τους έχει γίνει σίγουρα ενημέρωση) και έτσι δεν περιφέρονται «από καναλίου εις καναλιον» και από δημοσιογράφο σε δημοσιογράφο, διηγόμενοι τις ιστορίες τους από αυτή την πεντάμηνη ταλαιπωρία. Έτσι, όλοι εμείς γλυτώσαμε την ταλαιπωρία του βομβαρδισμού με «νεώτερα» και «αποκαλύψεις» που πάντα γίνονται, χωρίς ουσιαστικά να λένε τίποτα.

    Το θέμα μας όμως, δεν είναι αυτό. Το θέμα μας είναι η απαράδεκτη «φιέστα» που στήθηκε για την επιστροφή τους και οι απαράδεκτοι χαρακτηρισμοί ότι είναι…. «ήρωες»!

    Ξεκινάμε από τη «φιέστα». Πού ακούστηκε να πηγαίνει ο Υπουργός και ο Υπαρχηγός ΓΕΕΘΑ με το… πρωθυπουργικό αεροπλάνο ( !!!!! ) να τους παραλάβει! Πού ακούστηκε να τους περιμένει στο αεροδρόμιο ΑΓΗΜΑ ΑΠΟΔΟΣΕΩΣ ΤΙΜΩΝ!!!!!!!! Σε ποιους;;;; Γιατί;;;;; Εκτός και εάν το έβαλαν επειδή στο αεροπλάνο ήταν και ο υπουργός. Γελοιότητες…..  Πανηγυράκια στον μύλο της κυβερνητικής προπαγάνδας, τριτοκοσμικής νοοτροπίας. Πάλι καλά που δεν απέδωσαν «τιμές αρχηγού κράτους» όπως κάνουν όταν τους πιάνει το «πανηγυρτζίδικό» τους… Το πιο απλό και σωστό θα ήταν να πήγαινε ένα ελικόπτερο στην Αδριανούπολη, άντε και με τον Διοικητή τους μέσα, για να τους παραλάβει. Όμως αυτό δεν θα ήταν αρκετό για τον «τζερτζελέ» της υποθέσεως….

    Τίποτα από όλα αυτά δεν θα συνέβαινε, εάν ήμασταν «κράτος με αρχ@@@α» και  αποπνέαμε τον σεβασμό σε εχθρούς και φίλους. Ποτέ δεν θα τολμούσαν οι τούρκοι να κάνουν αυτό που έκαναν, ούτε και τα τόσα άλλα που κάνουν, δείχνοντας πως δεν μας υπολογίζουν καθόλου. Και δεν έχουν άδικο, αφού φτάσαμε στο σημείο να μην μας σέβονται ούτε οι Σκοπιανοί (ΠΟΤΕ Βορειομακεδόνες) και οι Αλβανοί.

    Εάν θέλετε να καταλάβετε τι εννοώ λέγοντας «κράτος με αρχ@@ια», σας παραπέμπω στην «Επιχείρηση Έντεμπε» των Ισραηλινών στο Κογκό για απελευθέρωση ομήρων, ή ακόμα και στην επιχείρηση των ΗΠΑ στο Ιραν προ πολλών ετών, για την απελευθέρωση του προσωπικού της πρεσβείας τους. Θα μου πείτε, τι έπρεπε να κάνουμε; Να διοργανώσουμε επιχείρηση στην Αδριανούπολη για απελευθέρωσή τους; Δεν αντιλέγω, ίσως να είναι και λιγάκι «τραβηγμένο» μια και είμαστε γειτονικές χώρες, εάν όμως οι τούρκοι φοβόταν ότι μπορέι να το κάνουμε, θα συμπεριφερόταν διαφορετικά.

    Πάμε τώρα στους «ήρωες». Ήρωες για ποιο λόγο; Πολέμησαν για την Πατρίδα; Σκοτώθηκαν για την Πατρίδα; Δόξασαν την Πατρίδα; Τι από όλα αυτά έκαναν και δεν μας το είπανε; Ήρωες ήταν όσοι πολέμησαν στους Αγώνες του Έθνους, αδιαφορώντας για την σωματική τους ακεραιότητα, άσχετα εάν νίκησαν ή έχασαν.

    Ήρωες ηταν αυτοί που ΘΥΣΙΑΣΑΝ την ζωή τους, το μεγαλύτερο αγαθό, για την τιμή του Έθνους και τη δική τους. Για να μην πάμε πιο παλιά, ήρωες ήταν οι Μακεδονομάχοι, οι πολεμιστές των Βαλκανικων Πολέμων, οι πολεμιστές ΄της Μικρασιατικης Εκστρατείας, οι πολεμιστές των Ά καιΒ΄ Παγκοσμίων Πολέμων, οι πολέμιστές του Συμμοριτοπόλεμου, οι πολεμιστές της Κύπρου. Και ξέχασα ενδιάμεσα αρκετούς.

    Ήρωες ήταν αυτοί που τα κόκκαλά τους παραμένουν άταφα στα βουνά της Αλβανίας και αυτοί που είναι θαμμένοι από τους τουρκους σε ομαδικούς τάφους στην Κύπρο.

    Ήρωες ήταν όλοι εκείνοι που πότισαν με το αίμα τους τα Ιδανικά της ΕΛΛΑΔΟΣ, σε όλα τα μήκη και πλάτη των Βαλκανίων αλλά και του κόσμου ολόκληρου.

    Ήρωες επίσης ήταν και αυτοί που σκοτώθηκαν σε μεμονωμένα περιστατικά μάχης με τους άσπονδους ανατολικούς «φίλους» μας πάνω από το Αιγαίο μας. Αυτοί ήταν ήρωες! Ποια σχέση έχουν με τους δύο συγκεκριμενους στρατιωτικούς μας ο Παύλος Μελάς, ο Βελισσαρίου, ο Δαβάκης, ο Ιατρίδης  και τόσοι άλλοι;   

    Ας μην φανταστεί κανένας πως τους «λιθοβολώ». Κάθε άλλο.  Ίσως και εγώ, εάν ήμουν στη θέση τους, εκεί στον Έβρο πριν από 5 μήνες, να έκανα το ίδιο με αυτούς. Ίσως και όχι. Γιατί, πρέπει να ξέρουμε, και είναι απόλυτα εξακριβωμένο, πως ο ηρωϊσμός εκτός από τους άλλους παράγοντες που μπορεί να τον εμπνέουν, είναι και ΘΕΜΑ ΣΤΙΓΜΗΣ! 

    Σταματήστε λοιπόν την «καραμέλα» ΗΡΩΕΣ και ΗΡΩΕΣ, γιατί στο τέλος μπορεί να το πιστέψουν και οι ίδιοι…

    Με όλα αυτά που έγιναν τις 3 τελευταίες ημέρες, αποδείξαμε παγκόσμια ότι είμαστε – όπως πάντα- πρωταθλητές του «Τζερτζελέ», χωρίς μέτρο και χωρίς όριο! Γιατί συμβαίνει αυτό; Μα, πολύ απλά, γιατί ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ!

Ανδρέας Μελεζιάδης