Εκεί λοιπόν, είχαμε δυό σκύλους και ένα
γάτο! Την Ίρμα και τον Πούλ, και τον Σιλβέστρο.
Την Ίρμα και τον Πούλ, μια γειτόνισσα που
δούλευε σε νοσοκομείο, τα δηλητηρίασε, γιατί, δήθεν…. γαύγιζαν και την
ενοχλούσαν! Βέβαια, το έγκλημά της, το πλήρωσε από εμένα πολύ ακριβά, έστω και αν
ήμουν 6 χρονών… Όμως, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Τον Σιλβέστρο
λοιπόν, τον θυμάμαι στις 2 Ιανουαρίου, γιατί είναι η
ημέρα της γιορτής του! Και του έκανα γιορτή, με κάτι ιδιαίτερο στο
φαγητό, αν και δεν είχε ανάγκη, γιατί δεν ήταν «σπιτικός» γάτος, αλλά… αλανιάρης! Πανέξυπνος, ήταν Ο ΓΑΤΟΣ της περιοχής. Στο σπίτι ερχόταν
για φαγητό, για ύπνο και όταν έκανε κρύο!
Τον θυμάμαι, σαν να ήταν εχθές!
Μεγαλόσωμος, ασπρόμαυρος, ράτσας «κεραμιδέξ»! Και … ζόρικος! Ακόμα έχω στον
δεξιό καρπό μου, σημάδι από τις «φιλοφρονήσεις» του.
Το 1955, που θα πήγαινα στην πρώτη Δημοτικού, επειδή δεν υπήρχε Δημοτικό
Σχολείο στην περιοχή, αποφάσισαν οι γονείς μου να μετακομίσουμε στην Νεάπολη ( Μουδανίων 45 πίσω από τον Άγιο Γεώργιο ). Εκεί άλλωστε, ήταν και το
μαγαζί του πατέρα μου με τον παππού μου (ωρολόγια – κοσμήματα – οπτικά, επισκευές ) . Γράφτηκα και στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Νεαπόλεως. Σαν χθές, θυμάμαι τον πρώτο αγιασμό μας, με την κυρία Βάσω την δασκάλα… Από εκείνη την ημέρα,
άρχισε και η πρώτη μου αγάπη, η Μαίρη….
Όμως, και αυτό είναι μια άλλη ιστορία….
Με την μετακόμιση, σε μονοκατοικία πάλι,
αφήσαμε πίσω τον Σιλβέστρο! Την
επομένη, με τον πατέρα μου, πήγαμε στο παλιό μας σπίτι, τον βρήκαμε, τον πήραμε
και σε μια χαρτοσακούλα, για να μην βλέπει, με το λεωφορείο τον κουβαλήσαμε στο
νέο μας σπίτι.
Την επομένη ημέρα, ψάχνω τον Σιλβέστρο. Εδώ
ο Σιλβέστρος, εκεί ο Σιλβέστρος, πουθενά ο Σιλβέστρος!
Κλάμα μεγάλο εγώ! Ήθελα τον γάτο μου! Μετά από δυό μέρες, και με
την διαρκή γκρίνια μου, ο πατέρας μου με παίρνει και γυρνάμε στο παλιό σπίτι. Ο ΣΙΛΒΕΣΤΡΟΣ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ!
Έκανε μια απόσταση 20 περίπου χιλιομέτρων! Ξανά λοιπόν η ίδια διαδικασία. Σακούλα,
λεωφορείο, Νεάπολη.
Όμως, ο Σιλβέστρος
ήταν… ελευθέρας βοσκής. Πάλι άφαντος!
Ξαναπήγαμε στο παλιό σπίτι, και τον βρήκαμε εκεί. Ο πατέρας μου με έπεισε, πως
ό τι και να κάναμε, ο Σιλβέστρος δεν
επρόκειτο να μείνει στην Νεάπολη, και θα γυρνούσε πίσω. Έτσι, το αφήσαμε πίσω,
να κάνει παρέα με τις γάτες της γειτονιάς….. Ήταν τότε, τριών χρονών περίπου.
Μετά από λίγα χρόνια, ξαναπήγαμε στο παλιό
σπίτι για να επισκεφθούμε κάποιους φίλους των γονιών μου. Μας είπαν ότι ο Σιλβέστρος ήταν
εκεί και ήταν καλά. Παρατήρησα
μάλιστα, ότι στην γειτονιά κυκλοφορούσαν νεαρές γάτες, όλες σχεδόν ασπρόμαυρες!
Το απέδωσα στη «δραστηριότητα» του Σιλβέστρου…
Κάποια στιγμή, μετά από πολλά χρόνια, γύρω
στο 1985,
ξύπνησαν οι αναμνήσεις μέσα μου , και θέλησα να πάω στην παλιά μου γειτονιά, να
δώ πώς ήταν. Και πήγα!
Το παλιό μας σπίτι, ήταν εκεί, ανέπαφο και
κατοικημένο. Όμως, δεν ήταν πιά ένα μεγάλο σπίτι με πολλά σκαλοπάτια… Ήταν μια
απλή μονοκατοικία με δέκα σκαλοπάτια. Στο πίσω μέρος του, όπου έβγαινες στο
δάσος το Σέϊχ –Σού, υπήρχαν πολλά καινούρια σπίτια, σε βάθος 100 – 150 μέτρων.
Μια χαράδρα μπροστά από το σπίτι μας, ήταν απλώς… ένα ρυάκι, βάθους ενός
μέτρου! Η κερασιά, στην οποία έπαιζα με την Αντωνία, ήταν εκεί! Ο Σιλβέστρος όμως, δεν ήταν πουθενά, φυσικά…. Έμεινε σαν μια παιδική μου ανάμνηση, όπως τόσες
άλλες, που τις ώρες της μοναξιάς μου, μου τριγυρίζουν στο μυαλό….
