Ανδρές Μελεζιάδης
Ανήμερα της Εθνικής μας Εορτής, είπαμε
οικογενειακά, και με την ευκαιρία της γιορτής της κόρης μου, να πάμε «προς τα
έξω» το μεσημέρι, για να επιδοθούμε σε «μπακαλιαροσκορδαλοφαγία», όπως επιτάσσει το
έθιμο. Φυσικά, δεν υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα, ότι θα τρώγαμε να συγκριθεί
με τον μπακαλιάρο και την σκορδαλιά που έφτιαχνε η κυρα-Λίτσα, η συγχωρεμένη η
μητέρα μου, και τον οποίο με τον αδελφό μου «του αλλάζαμε τα φώτα» στην κυριολεξία.
Επιλέξαμε να πάμε στην Περαία, δίπλα στο κύμα, μια και βοηθούσε και
ο καιρός, σε μια ταβέρνα με το όνομα « Ο ΛΑΚΗΣ»( Ακτής 71, Περαία ). Σε αυτές τις περιπτώσεις, ή βασίζεσαι σε
δική σου εμπειρία ή σε συστάσεις φίλων. Στην περίπτωση, έγινε το δεύτερο.
Μαζευτήκαμε λοιπόν, όλη η οικογένεια ( εννέα
άτομα με την Μελένια και τον Αντρίκο ) και στις 12.30 ήμασταν εκεί, σε τραπέζι που είχαμε ήδη
κλείσει. Επειδή δεν πήγαμε όλοι μαζί, εμείς που πήγαμε πρώτοι, ( τέσσερα
άτομα ) είπαμε
να πιούμε ένα ουζάκι, μέχρι να έρθουν και οι υπόλοιποι. Έτσι και έγινε, με ένα
μικρό μεζέ.
Στις 13.20, αφού είχαμε μαζευτεί όλοι, δώσαμε την
παραγγελία μας στον σερβιτόρο, και περιμέναμε.
Σε ένα τέταρτο περίπου, ήρθαν κανα-δυό
σαλάτες , τα ποτά και δυό «αλοιφές» όπως επεκράτησε να τις λένε. Το ψωμί, ήρθε
αργότερα.
Από εκεί και πέρα, κάθε 15 – 20 λεπτά, ερχόταν και ΕΝΑ πιάτο από την παραγγελία μας, όχι
από τα βασικά.
Κατά τις 14.15, ρωτήσαμε τι γίνεται με την παραγγελία μας,
γιατί έχει αργήσει τόσο πολύ. Η απάντηση στην αρχή, ήταν το κλασσικό «έρχεται» !
Στο διπλανό τραπέζι, που ήρθαν μετά από
εμάς, είχαν φάει όλο το φαγητό τους, και εμείς ακόμα περιμέναμε.
Ξαναρωτάμε, τι γίνεται, και μας λέει ο
υπεύθυνος του μαγαζιού ότι αυτά που περιμένουμε είναι δευτερεύοντα, ( ΤΟ ΚΥΡΙΩΣ ΠΙΑΤΟ
ΔΗΛΑΔΗ) και ότι
τα βασικά τα έχουμε πάρει ( εξήγησε ότι εννοούσε το ουζάκι για 3 άτομα ).
Στις 15.15, ξαναρωτήσαμε τι γίνεται, επειδή δεν θέλαμε
η υπέροχη μέρα και το « παρά θίν’ αλός» μας να χαλάσει από εκνευρισμό. Η
απάντηση ήταν πως «είχαμε παραγγείλει στις 14.30 και δεν έπρεπε να βιαζόμαστε … τέτοια
μέρα» !
Στις 15.30, μετά την Οδύσσεια της αναμονής μας, και με
τα νεύρα πλέον «τσατάλια», αποφασίσαμε να φύγουμε και ζητήσαμε τον λογαριασμό.
Ήρθε λοιπόν και ο λογαριασμός, και έγραφε….. 128,38 ευρω !
Τον ψάξαμε, και είδαμε ότι είχε χρεώσει όλα όσα ήρθαν, αλλά και δεν ήρθαν!
Εξυπνάδα, σου λέει. Αυτοί είναι τσατισμένοι, θα πληρώσουν όσα λέμε και θα
φύγουν!
Ξαναφωνάζουμε τον σερβιτόρο υπεύθυνο του
μαγαζιού, του επισημαίνουμε όσα δεν ήρθαν και ζητάμε την επανέκδοση.
Πράγματι, σε λίγο έρχεται ο ΝΕΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΣ, 108,38 ευρώ!
Ξανακάνουμε αντιπαραβολή, και βλέπουμε ότι είχε αφαιρέσει ένα μόνο πράγμα από τον προηγούμενο,
τον μπακαλιάρο. Κάνουμε πλέον μόνοι μας το λογαριασμό, βρίσκουμε ότι
πρέπει να είναι 78,38 ευρώ ( κάτι παραπανίσια νερά που χρέωσε, χαλάλι
του ) ,
πληρώνουμε και φεύγουμε, νηστικοί φυσικά, χωρίς μπακαλιάρο σκορδαλιά. Ήδη η ώρα
ήταν 16.15, οπότε γυρίσαμε στα σπίτια μας…..
Γιατί τα γράφω όλα αυτά.
Πρώτον,
για να γίνει αντιληπτό ότι οι απατεώνες
είναι ανάμεσά μας, με χαμόγελο και επίπλαστη ευγένεια. Σκοπό έχουν την τσέπη μας και μόνο, και φυσικά
τέτοιες μέρες, να κάνουν την περίφημη « αρπαχτή » όσο περισσότερο μπορούν.
Δεύτερον,
για να σας ενημερώσω για αυτή την περίφημη ταβέρνα με τις θετικές κριτικές στα
ανάλογα μέσα, και να σας προειδοποιήσω, ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΤΕ ! Ούτε από έξω να μην περάσετε !
Τελικά, την Κυριακή, βοηθούντος και πάλι
του καιρού, πήρα την γυναίκα μου και πήγαμε σε μια γειτονική μας ταβέρνα, την «ΨΑΡΟΥ» ( Μυκόνου
10, Κ.Τούμπα Στροφή Τριανδρίας ), φάγαμε επιτέλους τον μπακαλιάρο μας και άλλα τινά, το καταευχαριστηθήκαμε και γιορτάσαμε την
25η Μαρτίου στις 26 του μηνός. Την συγκεκριμένη ταβέρνα – τσιπουράδικο, την συνιστώ ανεπιφύλακτα σε
όλους, για την ποιότητα, τις τιμές και την εξυπηρέτηση.
Άντε, και του χρόνου….
