Πράγματι, είδαμε
επιτέλους και μια άσπρη μέρα, Και από ό τι φαίνεται, θα δούμε και
περισσότερες. Να μην σας μπερδεύω όμως, και αρχίσετε να ελπίζετε σε… διάφορα.
Για το «άσπρη μέρα», κυριολεκτώ!
Εδώ και λίγες μέρες, οι μετεωρολόγοι μας
καλλιεργούν ελπίδες , μια πως έρχεται η … Σοφία,
την άλλη πως έρχεται η … Μαρία, μετά
πως έρχεται η… Πιπίτσα, η Πουλχερία, η Μελπομένη
και πάει λέγοντας. Αρχίσαμε λοιπόν να ετοιμαζόμαστε, καθαρίσαμε το σπίτι,
αγοράσαμε φρέσκο καφέ, κέΙκ, κουλουράκια, πήραμε και ένα μπουκάλι ουίσκι για
ότι… ήθελε προκύψει, και περιμέναμε.
Όταν περνούσαν οι μέρες, και καμία από
αυτές τις δεσποινίδες δεν μας επισκέφθηκε στην πόλη, άρχισα να απογοητεύομαι.
Άδικες οι προετοιμασίες;
Μήπως ξεγελάστηκαν οι
μετεωρολόγοι από την επίσκεψη Τσίπρα;
Μήπως αυτές οι κυρίες θεώρησαν
καλό να μιμηθούν τους Βαρβάρους που … ποτέ δεν ήρθαν;
Μήπως παραδιαβάσαμε το έργο του
Ίψεν «Περιμένοντας τον Γκοντό»;
Είχα όλες αυτές τις απορίες…. Που με
βασάνιζαν συσσωρευτικά.
Την Τετάρτη το βράδυ, μου φάνηκε πως άκουσα
χτύπημα στην πόρτα. Αργά το
βράδυ. Πάω στο μπαλκόνι, και βλέπω χιονόνερο να πέφτει, χωρίς καμιά ελπίδα για
τίποτα περισσότερο. Την επομένη, η μεν πόλη τα είχε κάνει μούσκεμα, γύρω – γύρω
όμως, είχαν δεί …άσπρη
μέρα! Και επειδή η ενημέρωση από TV είναι αρκετά επισφαλής, περίμενα
να δώ χιονισμένα αυτοκίνητα να μπαίνουν από την περιφερειακή. Πράγματι, τα
κανάλια δε είπαν ψέματα!
Όλη μέρα ησυχία, κούραση κι ορθοστασία!
Τίποτα περισσότερο. Οι χαριτόβρυτες δεσποινίδες, προτίμησαν να μείνουν έξω από
την πόλη. Ίσως εκεί τους άρεσε ο καφές περισσότερο!
Την Πέμπτη το βράδυ, αργά εννοώ, πολύ
αργά, ένα νέο χτύπημα στην πορτα,
δυνατό αυτή τη φορά, με ανησύχησε. Πάω και πάλι στο μπαλκόνι, και, ώ του
θαύματος, βλέπω μία από τις δεσποινίδες ( ή κυρίες, εξαρτάται… ) να είναι εκεί! Πυκνές νιφάδες χιονιού έπεφταν από ψηλά, και τα γενικά
δεδομένα ήταν πως πήγαινε «να το στρώσει»!
Μέχρι το πρωϊ, η πόλη ήταν άσπρη, η άσπρη μέρα ήρθε, και τα πάντα ήταν καλυμένα
από ένα ελαφρύ κάτασπρο χαλί. Δεν ξέρω ποια ήταν, η Σοφία, η Πιπίτσα ή η Μελπομένη. Όμως, φάνηκε πως ήταν κάπως
περαστική, αφού δεν έκατσε ούτε για κουλουράκια, ούτε για κέϊκ, ούτε για καφέ.
Για ουίσκι, ούτε λόγος!
Για να είμαι ειλικρινής, απογοητεύτηκα
λιγάκι. Μια καινούργια άποψη της πόλης, πάντα βοηθάει τις νοητικές λειτουργίες.
Η χαριτόβρυτος κυρία, έμενε στην αυλή και δεν έμπαινε στο σπίτι!
Μόλις όμως μεσημέριασε, άρχισαν να πέφτουν
οι γνωστές «πατσαβούρες» όπως τις λένε,
και σε λίγη ώρα, ΕΙΔΑΜΕ
ΠΑΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΣΠΡΗ ΜΕΡΑ! Τώρα πιά βράδυασε, οι «πατσαβούρες» σταμάτησαν να πέφτουν, όμως
εξακολουθούν μικρές «νιφίτσες» όπως τις
λέει ο Αντρίκος, να συμπληρώνουν με τις πινελιές τους τον πίνακα που η φύση
ζωγραφίζει.
Η κυρία που λέγαμε λοιπόν, μπήκε στο σπίτι, και καφέ ήπιε, και
κουλουράκια έφαγε, και ουίσκι ήπιε. Και
προς το παρόν, δεν λέει να φύγει! Λέτε η απλή επίσκεψη να γίνει… «Αρμένικη βίζιτα»;
Και βέβαια, στην πόλη συμβαίνει το
συνηθισμένο μετά από κάθε χιονόπτωση. Ενώ οι δρόμοι είναι καθαρού ( δεν χιόνισε και τόσο… ) δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα!
Ελάχιστοι θεωρούν τους εαυτούς τους ικανούς να οδηγήσουν με χιόνι ( όχι «στο χιόνι», αυτό
είναι άλλο θέμα…) και προτιμούν να μείνουν στο
σπιτάκι τους. Μπορεί και να κάνουν καλά.
Επειδή, όλα τα ενδιαφέροντα γίνονται την
νύχτα, περιμένω να δώ πώς θα είναι η πόλη αύριο το πρωϊ. Και αυτό, όχι από
περιέργεια, αλλά από προσδοκία. Θα ήθελα να έχει ρίξει αρκετό χιόνι ακόμα, για να κατέβω με τα πόδια στην χιονισμένη παραλία,
κατάλληλα ντυμένος, και να κάνω περίπατο! Αυτό, πραγματικά μου
αρέσει! Ας περιμένω λοιπόν μέχρι το πρωϊ…
