ΚΟΠΗ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΤΑΣ 2020 ΤΑΞΕΩΣ 1973 ΣΤΗ ΛΑΦΘ

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος αποφασίσαμε να κόψουμε την Βασιλόπιττά μας, αλλά αυτή τη φορά, προτιμήσαμε να το κάνουμε στη ΛΑΦΘ, την Πέμπτη 16 Ιανουαρίου, το βράδυ. Και η επιλογή μας, τελικά, ήταν σωστή!

    Στις οκτώμισυ λοιπόν το βράδυ, άρχισαν να έρχονται οι συμμαθητές και οι φίλοι μας, για να κόψουμε την πίττα μας και να περάσουμε μια ευχάριστη βραδυά. Όμως, από την παρέα μας φέτος έλειπαν ο Τάσος ο Καλτσίδης και ο Κώστας ο Παπανικολάου, που λόγοι υγείας του Τασου και της Γιούλιας δεν τους επέτρεψαν να δώσουν το «ΠΑΡΩΝ», όπως κάνουν κάθε χρόνο, σε όλες τις εκδηλώσεις μας. Μέσα από την καρδιά μας, τους ευχόμαστε πολύ γρήγορα να είναι πάλι μαζί μας, γιατί μας λείπουν! Όπως είναι φυσικό, εμείς τους θεωρήσαμε παρόντες, και τους κόψαμε το κομμάτι της πίτας που τους ανήκε δικαιωματικά.

    Στην εκδήλωσή μας, υπήρξε σημαντική προσέλευση, τόσο από την Θεσσαλονίκη, όσο και από τις κοντινές περιοχές Πτολεμαϊδα, Σέρρες, Κιλκίς και  Άσσηρο. Έτσι, σιγά – σιγά, ήρθαν οι Πέτρος, Γιάννης, Γιώργος, Θανάσης, Χρυσούλα, Θωμάς, Κώστας, εγώ, Λάζαρος, Σταύρος, Νίκος, Ηλίας, Τίμος, Σπύρος, ο άλλος Γιάννης, Γρηγόρης, άλλος Πέτρος, ο άλλος Τάσος και ο Δημήτρης. Από δε τους φίλους μας, ήρθαν ο Νίκος, ο Θόδωρος και ο Ευάγγελος. Έτσι, μαζευτήκαμε 46 άτομα, καθόλου ευκαταφρόνητος αριθμός….

    Στην αρχή λοιπόν, όπως πάντα, κουβέντα και φαγητό με την συνοδεία της ορχήστρας του Γ΄ Σώματος Στρατού. Και ακολούθησε το κόψιμο της βασιλόπιττάς μας.

    Αυτή τη φορά, το νόμισμα, που αντιστοιχούσε σε ένα τάμπλετ, έπεσε στον Ηλία τον Παρδάλα. Όμως, το αξιοπρόσεκτο είναι, πως εάν το νόμισμα ήτα 2 εκατοστά παραπέρα, θα έπεφτε στο διπλανό κομάτι, πάλι… στον Τίμο! Αστοχήσαμε…..

    Και μετά την πίττα μας, η ορχήστρα μας βοήθησε να το διασκεδάσουμε αρκετά, παραμερίζοντας κατά το δυνατόν τα προβλήματα που έχει ο καθένας μας.

    Έτσι, φτάσαμε στα μεσάνυχτα σχεδόν, και σιγά – σιγά αρχίσαμε να φεύγουμε, πολύ ικανοποιημένοι όλοι, όπως δήλωσαν, από το σύνολο της εκδηλώσεώς μας.

    Μερικές φωτογραφίες, αποδίδουν την όλη εικόνα της βραδυάς μας.

    Σύμφωνοι όλοι, θέλουμε να ευχαριστήσουμε το Γ΄Σώμα Στρατού που μας διέθεσε την αίθουσα, την Λέσχη Αξιωματικών Φρουράς Θεσσαλονίκης για την άψογη προετοιμασία του χώρου και την άριστη ποιότητα των εδεσμάτων και την Στρατιωτική Μουσική του             Σώματος Στρατού, της οποίας η άψογη ορχήστρα συντέλεσε στα μέγιστα για να περάσουμε μια ευχάριστη βραδυά.

    Περισσότερες φωτογραφίες, στο http://sse-1973.blogspot.gr/

ΚΟΥΪΝΑΚΙΑ, ΓΚΑΖΙΕΣ, ΚΟΥΡΣΟΥΜΙΑ και ΤΖΙΤΖΙΛΟΝΙΑ

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Ανδρέας Μελεζιάδης

    Για    ΒΟΛΟΥΣ, ΓΑΖΙΕΣ, ΜΠΙΛΙΕΣ, ΤΖΙΤΖΙΛΙΔΕΣ μας γράφει ο φίλος Βασίλης, όμως εδώ στη Θεσσαλονίκη τα λέγαμε κάπως διαφορετικά. ΚΟΥΪΝΑΚΙΑ, ΓΚΑΖΙΕΣ, ΚΟΥΡΣΟΥΜΙΑ και  ΤΖΙΤΖΙΛΟΝΙΑ αντίστοιχα.

    Τα ΚΟΥΪΝΑΚΙΑ ήταν χωμάτινοι βώλοι με σκληρό πυρήνα και βαμένοι με γιαλιστερή μπογιά. Ήταν φτηνά. Οι ΓΚΑΖΙΕΣ ήταν γιάλινοι βώλοι, με διάφορα χρώματα. Ήταν τα καλά! Και τα πιο ακριβά, αφού τα αγοράζαμε από το ψιλικατζίδικο! Τα ΚΟΥΡΣΟΥΜΙΑ ή ΜΠΙΛΙΕΣ, ήταν από τα ρουλεμάν των αυτοκινήτων, τα ζητούσαμε από τα συνεργεία και μας τα έδιναν τζάμπα. Ήταν διαφόρων μεγεθών. Τα ΤΖΙΤΖΙΛΟΝΙΑ, ήταν γιάλινοι διαφανείς βώλοι, που στο κέντρο είχαν ένα «στριφτό» πολύχρωμο. Ήταν διαφόρων μεγεθών και τα αγοράζαμε από τα ψιλικατζίδικα από 2 δεκάρες μέχρι μισή δραχμή. ( 1957 – 60).

    Παίζαμε 4 παιχνίδια.

    Τις «γούβες», όπου κάναμε στο χώμα 5 γούβες μεγέθους φλυτζανιού και σε διάταξη όπως το «5» στο ζάρι. Στα 5-6 μέτρα τραβούσαμε μια γραμμή στο χώμα, και ρίχναμε την «μάνα» για να πάει πιο κοντά. Όποιος πήγαινε πιο κοντά, έπαιζε πρώτος. Τα υπόλοιπα δεν τα θυμάμαι….

    Το «κυνηγητό», όπου ο καθένας με την «μάνα» του κυνηγούσε να κάνει «τσάφκο» ( να χτυπήσει δηλαδή, την «μάνα» του άλλου)  και να κερδίσει μια γκαζιά. Εάν πήγαινε κοντά και έκανε «πιθαμή», πάλι κέρδιζε. Πλεονέκτημα είχαν όσοι είχαν μακρυά δάχτυλα.

    Την «γραμμή», όπου τραβούσαμε γραμμή στο χώμα, και πάνω της ο καθένας έβαζε στη σειρά

μερικές «γκαζιές», ολοι όμως τον ίδιο αριθμό. Παίρναμε προτεραιότητα με την μέθοδο της γραμμής, όπως στις «γούβες», και ρίχναμε με την σειρά. Όποιες γκαζιές χτυπούσαμε και έφευγαν από τη γραμμή, τις κερδίζαμε. Και ούτω καθ’ εξής, μέχρι να τελειωσουν όλες οι γκαζιές της γραμμής.

    Τον «κύκλο», όπου κάναμε ένα κύκλο διαμέτρου 30 – 40 εκατοστών, βάζαμε μέσα τις γκαζιές μας, όλοι τον ίδιο αριθμό, παίρναμε προτεραιότητα με τον ίδιο τρόπο, ρίχναμε με την σειρά και όποιες γκαζιές τις βγάζαμε έξω από τον κύκλο, τις κερδίζαμε! Συνεχίζαμε να ρίχνουμε, μέχρι να αδειάσει ο κύκλος. Και φτού και από την αρχή…..

    Όλα αυτά τα παιχνίδια, για να γίνουν, έπρεπε απαραίτητα  να υπάρχει ΧΩΜΑ, και ο δρόμος ήταν ο πιο κατάλληλος! Στη Νεάπολη, παίζαμε στο σταυροδρόμι Μουδανίων και Καλλικρατειας. Οι δρόμοι υπάρχουν ακόμα, αλλά…. καμία σχέση με τότε. Το μόνο χώμα, είναι στις γλάστρες….

    Μετά από 60 χρόνια, μου ξεφεύγουν ίσως κάποιες λεπτομέρειες, όπως και σε άλλα παιχνίδια «του δρόμου», σαν το «ΤΣΙΛΙΚΙ», σαν το «ΨΗΛΟΚΟΥΜΠΗΤΟ»  και εκείνο το άλλο, το «ΤΖΑΜΙ»,  που κάναμε  μικρούς πύργους από πλακέ πέτρες ή μάρμαρο, και από μακρυά τα χτυπούσαμε με στρογγυλές ( κατά το δυνατόν…) πέτρες , για να πέσουν.

    Βλέπεις, τότε δεν είχαμε τάμπλετ, όπως και σήμερα τα παιδιά δεν έχουν δρόμο και χώμα…..

    Έ, ρε Βασίλη, τι μου θύμησες……