ΕΝΑΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΕΡΜΟΥ

ΕΝΑΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΕΡΜΟΥ

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Ανδρέας Μελεζιάδης

    Εχθές το πρωί, βοήθησε λίγο ο καιρός και είπα να κατεβώ στην αγορά για κάποιες δουλειές, που τις ανέβαλα συνεχώς λόγω καύσωνος. Οι δουλειές ήταν κατά σύμπτωση στο κέντρο της πόλεως, κατά μήκος της οδού Ερμού ( έχουμε και στην Θεσσαλονίκη ). Εκεί που περπατούσα, βλέπω στην πόρτα μιας πολυκατοικίας έναν ηλικιωμένο κύριο γύρω στα 80, καθαρό και αξιοπρεπή. Όταν έφτασα στο ύψος του, τον ακούω να μου λέει: «ΜΗΠΩΣ ΕΧΕΤΕ ΚΑΠΟΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ, ΚΥΡΙΕ;». Έκανα δυό βήματα, και πάγωσα! Προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω το τι έγινε. Πάγωσα για μισό λεπτό! Χωρίς καθυστέρηση, σχεδόν με δάκρυα στα μάτια, γύρισα, τον πλησίασα και χωρίς μιλιά του έδωσα κάποια βοήθεια. Μετά, συνέχισα τον δρόμο μου, αλλά η ημέρα μου είχε πλέον χαλάσει….

    Για πολλούς από εσάς, αυτό είναι ένα συνηθισμένο γεγονός ( θέαμα δεν είναι…) στους δρόμους των πόλεων. Και δεν μιλάω για τους κοντούς μαυριδερούς χωρίς χέρια ή και πόδια που ζητούν ελεημοσύνη στα φανάρια. Ούτε για τους ρακένδυτους «απελπισμένους» που βρίσκονται στο πεζοδρόμιο ξαπλωμένοι με ένα κουτάκι μπροστά τους. Δεν μιλάω για τις βρώμικες γυναίκες συγκεκριμένης καταγωγής, με ένα – δύο μωρά στην αγκαλιά που σου ζητάνε για να πάρουν… γάλα στα παιδιά. Ούτε μιλάω για αυτούς που φορτικά στα φανάρια θέλουν να σου καθαρίσουν ( λερώσουν ) το παρμπρίζ για να τους δώσεις μισό ευρώ. Ούτε για τις γύφτισσες που περιμένουν έξω από τα σούπερ μάρκετ ζητιανεύοντας από όποιον βγαίνει. Μιλάω για έναν καθ’ όλα αξιοπρεπή κύριο μεγάλης ηλικίας, που ποιος ξέρει ποιες ανάγκες τον ανάγκασαν να ζητά την βοήθεια των συνανθρώπων του. Η ψυχή μου σφίχτηκε αφάνταστα, ακόμα και τώρα που γράφω, ένα κράμα οργής και συγκίνησης με κατέχει. Δεν μπορεί αυτά να γίνονται στην Πατρίδα μου !

    Και όμως, γίνονται ! Αυτά, ίσως και χειρότερα που δεν ξέρω. Εσείς ξέρετε, γιατί θα έχετε δεί περισσότερα.

Αυτά γίνονται στην Ελλάδα του σήμερα! Στην Ελλάδα που πριν λίγα χρόνια έτρωγε με χρυσά κουτάλια, από όπου εύρισκε. Να «πακέτα Ντελόρ», να επιδοτήσεις, όλοι ήταν βολεμένοι, όμως ήθελαν και άλλα… και άλλα… και άλλα… για να εξασφαλίσουν και τα δισέγγονά τους, ή για να τα πάρουν μαζί τους εκεί που μοιραία θα πάνε!

    Και ξαφνικά, από την μια στιγμή στην άλλη, αφού αγνοήσαμε όλα τα μηνύματα που προηγήθηκαν, βρεθήκαμε να είμαστε ο περίγελως του πλανήτη, και να συγκρινόμαστε με χώρες που δεν ξέρουμε ούτε κάν που πέφτουν. Μας παρηγορούσαν, λέγοντάς μας πως… «Έ, δεν είμαστε και Βουλγαρία ή Ρουμανία!». Τότε είχαν δίκιο, γιατί δεν ήμασταν. Μα και τώρα έχουν δίκιο, αφού πλέον είμαστε πολύ χειρότερα!

    Ξεχάσαμε πως κανείς δεν σου χρωστάει τίποτα, και πως όλα εδώ πληρώνονται. Καταστρέψαμε κάθε βιώσιμη επιχείρηση, τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές, την αγροτική μας παραγωγή, ό τι τέλος πάντων μπορούσε να μας εξασφαλίσει σαν χώρα μια αξιοπρεπή επιβίωση. Ξεπουλήσαμε σε ξένα συμφέροντα, όλα όσα μπορούσαμε να ξεπουλήσουμε, ιδρύοντας το ακατονόμαστο ΤΑΙΠΕΔ. Κάναμε την πατρίδα μας ξέφραγο αμπέλι, για τον κάθε αλλόθρησκο μαυριδερό που έρχεται απρόσκλητος. Και έχουμε και ηγεσία ( ηγεσία;;; ) που μας κοροϊδεύει κατάμουτρα και την ανεχόμαστε. Ο φόβος έχει επικρατήσει για το αύριο, το οποίο δυστυχώς προβλέπω να είναι ζοφερό.

    Θεωρήσαμε «βαρειά βιομηχανία» μας, τον… τουρισμό! Και έτσι, καταφέραμε να γίνουμε αυτό που κάποτε κοροϊδεύαμε. Τα γκαρσόνια της Ευρώπης!

    Και εάν οι νέοι ή οι σχετικά νέοι έχουν το θάρρος να φύγουν μακρυά για να επιζήσουν, οι μεγαλύτεροι μένουμε εδώ, ελπίζοντας στην φιλευσπλαχνία του κράτους, το οποίο όμως, όπως αποδεικνύεται, ενοχλείται από την παρουσία μας και θέλει να μας αποστείλει «στας Αιωνίους Μονάς» μια ώρα γρηγορότερα! Για να εξοικονομήσει χρήματα που θα δώσει στους… εταίρους τοκογλύφους και δανειστές μας, για δάνεια που μόνο στην εφημερίδα τα είδαμε. Για ανάπτυξη υποτίθεται!

    Πώς γίνεται όμως, όλα να βουλιάζουν συνεχώς;    Προσπαθούν να μας το δικαιολογήσουν με… πρωτογενή πλεονάσματα, με αναδιανομές του πλούτου ( ποιανών;;; ) με ανακατανομή των βαρών και με άλλες τέτοιες παραπλανητικές σοφιστείες. Και εννοούν αύξηση στα οικονομικά βάρη, μείωση στους μισθούς και συντάξεις, μέχρι τελικης πτώσεως. Όπως ο κύριος της οδού Ερμού! Και για να είμαστε και ξεκάθαροι, για όλα αυτά δεν φταίνε μόνο οι σημερινοί. Τις βάσεις της καταστροφής τις έχουν βάλει οι προηγούμενοι και οι πιο προηγούμενοι, από το «ευλογημένο» 1974 και εδώ.

    Προσπαθώ, όπως όλοι μας, να επιβιώσω με τις σημερινές συνθήκες, και μέχρι στιγμής το καταφέρνω. Προσπαθώ να ζήσω με την οικογένειά μου και το μέλλον της, τα εγγόνια μου δηλαδή, όμως σοβαρά ανησυχώ και για το δικό τους μέλλον…  Πολλοί όμως, όπως ο κύριος της οδού Ερμού, έχουν περιέλθει σε κατάσταση απόλυτης ένδειας και απελπισίας. Έ, λοιπόν, σε αυτούς τους ανθρώπους, δεν το αξίζει να βιώνουν όσα βιώνουν σήμερα.

    Μας γέμισαν με ευφυολογίες του στυλ « Βλέπουμε την άκρη του τούνελ» , «Η ανάπτυξη έρχεται», και άλλες σαχλαμάρες. Το τούνελ που μπήκαμε, έχει μόνο είσοδο και όχι έξοδο, η δε ανάπτυξη έρχεται με βήματα «σημειωτόν» στην ανηφόρα. Όλα τα άλλα, είναι πομφόλυγες!

    Όλα αυτά, μου τα ξύπνησε και μου τα θύμισε, μια βόλτα στο κέντρο με τα μισά μαγαζιά κλειστά, και ένας κύριος στην οδό Ερμού…..

Γιατί δεν θα αγωνισθεί ο Αντετοκούμπο με την Εθνική;

 Γιατί δεν θα αγωνισθεί ο Αντετοκούμπο με την Εθνική;

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Ανδρέας Μελεζιάδης

    Σίγουρα, το ότι ο Γιάννης Αντετοκούμπο δεν θα αγωνισθεί με την Εθνική ομάδα, είναι πλήγμα, όπως πλήγμα θα ήταν και η απώλεια οποιουδήποτε άλλου βασικού παίκτη. Πόσο μάλλον, όταν σε αυτόν βασίζονται σε μεγάλο βαθμό οι επιδιώξεις της ομάδος.

    Όμως, ο Αντετοκούμπο δεν είναι το πάν. Καλή ομάδα είχαμε και πρίν από αυτόν, καλή ομάδα θα έχουμε και μετά από αυτόν. Φυσικά, καλή ομάδα θα έχουμε και τώρα. Γιατί, η ομάδα μας είναι καταξιωμένη διεθνώς, και βρίσκεται στις πρώτες θέσεις παγκοσμίως.

    Στην περίπτωση του Αντετοκούμπο, πιστεύω ότι υπάρχει πολύ μεγάλο παρασκήνιο. Δεν νομίζω πως οι δηλώσεις τόσο της ΕΟΚ, όσο και του προπονητή, είναι τυχαίες και χωρίς βάση. Εκ προοιμίου, πιστεύω ότι ο Αντετοκούμπο ήθελε να αγωνισθεί με την Εθνική ομάδα. Για το εάν μπορούσε, σηκώνει πολλή συζήτηση.

    Κατ’ αρχή, εάν συμπεριλαμβανόταν στην ομάδα, με το έστω και μικρό πρόβλημα στο γόνατο, το σίγουρο είναι πως η παρουσία του θα ήταν ελλιπής και χωρίς διάρκεια. Επομένως, δεν θα μπορούσε ο προπονητής να τον υπολογίζει σαν αυτό που είναι αλλά σαν αυτό που ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ είναι. Από αυτή την άποψη, δίνεται η ευκαιρία σε κάποιον άλλο Έλληνα παίκτη, να συμπεριληφθεί στην «Αγαπημένη ‘Ολων των Ελλήνων» και να δείξει την αξία του, εφόσον το επιτρέψουν οι αγωνιστικές συνθήκες.

    Βλέπουμε όμως, πως και άλλοι βασικοί παίκτες εθνικών ομάδων, δεν θα αγωνισθούν. Και αυτοί, είναι επίσης στην Αμερική, στο ΝΒΑ. Αυτό, δεν προκαλεί απορίες, αφού οι ομάδες του ΝΒΑ «βγάζουν σπυράκια» κάθε φορά που κάποιος παίκτης τους πάει να αγωνισθεί με την εθνική του ομάδα, γιατί φοβούνται τους τραυματισμούς κτλ.

    Τους φόβους των ομάδων του ΝΒΑ, υποστηρίζει και το ίδιο το ΝΒΑ, δικαιολογώντας οποιαδήποτε ενέργειά τους. Παράδειγμα, η ανακοίνωση για τον Αντετοκούμπο.

    Η ουσία τώρα.

    Πράγματι, ο Αντετοκούμπο είχε τραυματισμό στο γόνατο, ερεθισμό περισσότερο, και για το λόγο αυτό έκανε μαγνητικές τομογραφίες, τόσο στην Αμερική όσο και εδώ. Τα αποτελέσματα, έλεγαν πως δεν είναι απολύτως εντάξει, όμως θα μπορούσε να αγωνισθεί με κάποια θεραπεία.

    Η ομάδα του στην Αμερική, δεν ήθελε να διακινδυνέψει υποτροπή του τραύματος, και για αυτό με κάθε τρόπο επεδίωξε ( και πέτυχε) την μη συμμετοχή του παίκτη. Εδώ, κάνω κάποιες σκέψεις, που μάλλον δεν απέχουν από την πραγματικότητα. Εάν ο Αντετοκούμπο ήθελε να παίξει, κανείς δεν μπορούσε να τον σταματήσει, αφού αυτό περιλαμβάνεται και στους όρους του συμβολαίου του στην Αμερική. Και εξακολουθώ να υποστηρίζω, πως ήθελε να παίξει, για χίλιους δυό λόγους. Για αυτό λοιπόν, εκτιμώ πως εκβιάστηκε από την ομάδα του, πως εάν αγωνισθεί θα έχει επιπτώσεις στο συμβόλαιο και την εξέλιξή του. Ο παίκτης, έχει ακόμα 10 τουλάχιστον χρόνια καριέρας μπροστά του, και οι εκβιασμοί έπιασαν τόπο.

    Στην ΕΟΚ, τα περίμεναν όλα αυτά, και δεν προκάλεσε έκπληξη. Ευτυχώς, μέχρι τώρα τουλάχιστον, δεν άρχισαν να «πετροβολούν» τον παίκτη. Θα ήταν άδικο.

    Εν κατακλείδει, ΟΥΔΕΙΣ ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟΣ! Επιτυχίες, και πολύ μεγάλες, είχαμε διαχρονικά, ακόμα και όταν απουσίασαν για διάφορους λόγους, άλλοι παίκτες μας παραπάνω από βασικοί στην ομάδα. Όμως, οι παίκτες είναι δώδεκα, και όχι ένας.

    Όσο για τον Αντετοκούμπο, η μελλοντική του συμπεριφορά, θα καθορίσει τις παραπέρα εξελίξεις. Και αυτό, γιατί η Εθνική ομάδα θα εξακολουθήσει να έχει υποχρεώσεις, και χρειάζεται παίκτες της αξίας του.

ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΜΠΑΤΖΑΚΙΑ ΜΑΣ...

ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΜΠΑΤΖΑΚΙΑ ΜΑΣ...

Ανδρέας Μελεζιάδης

     Βλέπω και ακούω, εδώ και τέσσερεις μέρες, για το «χαμό» που γίνεται σε όλη την Ελλάδα από τις φωτιές. Αττική, Ζάκυνθος και Ηλεία έχουν τα πρωτεία, αφού οι καταστροφές ήδη είναι πολύ μεγάλες, και δεν ξέρουμε πότε και πώς θα σταματήσουν. Δυστυχώς, πέσαμε και σε κυβέρνηση συν των άλλων ΑΘΕΗ, οπότε ούτε μια δέηση για βροχή δεν μπορεί να κάνει…

    Δεν θα ασχοληθώ με την δραματική ανεπάρκεια των μέσων και του προσωπικού που υπάρχει στην Πυροσβεστική Υπηρεσία. Έχουν γίνει γνωστά, από ανακοινώσεις αρμοδίων, οπότε η δική μου γνώμη δεν θα προσθέσει τίποτα περισσότερο. Σημεία των καιρών, θα μου πείς, αφού με τα απανωτά «μνημόνια» έχουν συρρικνωθεί τα πάντα στην Ελλάδα. Μερικά, δικαιολογημένα.    Κάποια όμως εντελώς αδικαιολόγητα και εγκληματικά, αφού ο κανόνας «ΠΡΟΒΛΕΨΗ» είναι ανύπαρκτος για τους πραγματικά υπεύθυνους. Κρίμα, γιατί κάποιοι από αυτούς, τα έχουν μάθει στα διάφορα Σχολεία που πέρασαν όταν ( υποτίθεται ότι ) δούλευαν. Φαίνεται ότι από τότε μετρούσαν την…. αντιστασιακή τους δράση!

    Από τις αρχές καλοκαιριού, είχαμε τις προβλέψεις ότι φέτος θα είχαμε  αρκετούς καύσωνες. Αυτό και μόνο έπρεπε να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου, ώστε να ληφθούν κάποια βασικά μέτρα, με το σκεπτικό πως «των φρονίμων τα παιδιά πρίν πεινάσουν μαγειρεύουν».

    Η πυρκαϊά, όταν ξεσπάσει, είναι δύσκολο να σβήσει ή να ελεγχθεί, ιδιαίτερα όταν οι καιρικές συνθήκες την ευνοούν, αλλά και δεν υπάρχουν επαρκή μέσα για αντιμετώπιση. Πάλι καλά που δεν βγήκαν μερικοί , ως συνήθως, να πούνε να πάει ο…. στρατός να σβήσει τις φωτιές! Το θέμα είναι, να την προλάβεις στην αρχή. Και υπάρχουν τρόποι.

    Μια πυρκαϊά μπορεί να ξεκινήσει με πολλούς διαφορετικούς τρόπους.

    Από ένα αναμμένο αποτσίγαρο που κάποιος ηλίθιος πέταξε στο δρόμο.

    Από μια φωτιά για ψήσιμο που κάποιος άσχετος άναψε να ψήσει μπριζόλες και του… ξέφυγε.

    Από σπασμένα μπουκάλια που λειτουργούν σαν φακοί και ανάβουν φωτιές από τον ήλιο (   θυμάστε το μάθημα στο σχολείο)

    Από εμπρηστές που είτε έχουν σχέδιο, είτε δεν είναι στα καλά τους.

    Φυσικά, δεν είναι μόνο αυτοί οι τρόποι, αυτοί όμως είναι οι πιο συνηθισμένοι.

    Επιπροσθέτως, καμιά φωτιά δεν πιάνει κοντά σε κατοικημένο τόπο, γιατί εντοπίζεται γρήγορα και η κατάσβεση είναι συνήθως εύκολη.

    Μένουν λοιπόν, οι δασικές πυρκαϊές που κάθε καλοκαίρι μας βασανίζουν αφόρητα.  

    Εδώ λοιπόν, πρέπει να λειτουργεί  πρωτίστως η ΠΡΟΒΛΕΨΗ. Το να δίνεται η αρμοδιότητα εξ ολοκλήρου στις Περιφέρειες, τους Δήμους τις Κοινότητες και όπου αλλού, δεν είναι λύση.     Βεβαίως να συνδράμουν όλοι αυτοί, στο μέτρο των δυνατοτήτων τους, αλλά πάει πολύ να έχουν και την αρμοδιότητα, αφού το πιθανότερο είναι να μην ξέρουν «πού πάνε τα τέσσερα» στο συγκεκριμένο θέμα. Απλώς, βγάζουν περιπόλους , πεζές και εποχούμενες, και κάνουν βόλτες στις επικίνδυνες περιοχές.

    Την ευθύνη για όλα αυτά, έχει το αρμόδιο Υπουργείο, όπως και να λέγεται κάθε φορά. Έπρεπε να υπάρχει ΥΛΟΠΟΙΗΣΙΜΟ σχέδιο προλήψεως. Και αυτό είναι πολύ απλό. Δυστυχώς, είμαι αναγκασμένος να αρχίσω τα «ΕΠΡΕΠΕ», κουνώντας ο δάκτυλο, πράγμα που δεν μου αρέσει, αλλά είμαι αναγκασμένος να το κάνω.

    Για την θερινή περίοδο και κυρίως για τις περιόδους καύσωνος, που μας δίνει μια χαρά η Μετεωρολογική Υπηρεσία, θα έπρεπε.

    Να υπάρχει μόνιμη εναέρια επιτήρηση με ελικόπτερα και μικρά αεροπλάνα, που θα περιπολούν και θα αντιλαμβάνονται τις πυρκαϊές στην αρχική τους φάση.

    Να υπάρχουν μονίμως πεζές και εποχούμενες περίπολοι όλο το 24ωρο, στα επικίνδυνα μέρη.

    Να υπάρχουν τμήματα άμεσης επέμβασης με τα απαραίτητα μέσα ( υδροφόρες κτλ) που μέσα σε 10 λεπτά να μπορούν να επέμβουν στον τομέα τους, όποτε χρειαστεί.

    Να υπάρχουν μόνιμα σε ετοιμότητα εναέριες δυνάμεις πυρόσβεσης που σε χρόνο όχι μεγαλύτερο από 45 λεπτά να μπορούν να επέμβουν.

    Να κατασκευασθούν αντιπυρικές ζώνες, όπως υπήρχαν κάποτε και τώρα γέμισαν δένδρα.

    Να χρησιμοποιηθούν drones σε μεγάλη έκταση. Η τεχνολογία είναι για να μας εξυπηρετεί.

    Αυτά τα πράγματα , όπως όλα, θέλουν συντήρηση.

    Μέσα σε αυτό το σκελετό προλήψεως, μπορούν να ενταχθούν συμπληρωματικά, ενέργειες των περιφερειών, των δήμων, των συλλόγων καθώς και εθελοντές.

    Με άλλα λόγια, πρέπει να υπάρχει οργανωμένο σχέδιο με μόνιμη επίβλεψη τηρήσεως, έτσι που εάν δεν μηδενιστούν οι πυρκαϊές, τουλάχιστον θα περιοριστούν και θα γίνουν ελεγχόμενες.

    Εάν θέλω να το πάω και παραπέρα, με τα υπερσύγχρονα μέσα που υπάρχουν, όχι βέβαια στην Ελλάδα, μπορούν να εντοπιστούν εστίες πυρκαϊών δορυφορικά. Θα μπορούσε να ζητηθεί η για περιορισμένο χρόνο ενημέρωση επι του θέματος, από αυτούς που έχουν την δυνατότητα. Έστω και με οικονομική επιβάρυνση ( ενοίκιο ). Ας μην ξεχνάμε, πως έχουμε πλέον και… Υπουργό Διαστήματος !

    Το θέμα είναι, να υπάρχει ΘΕΛΗΣΗ. Εάν υπάρχει, θα βρεθεί και ο τρόπος και δεν θα σηκώνουμε τα χέρια ( και τα πόδια) ψηλά περιμένοντας «εξ ύψους παρηγορίαν». Οι δε βροχές, δεν έρχονται κατά παραγγελία.

    Για να γίνουν όμως αυτά, χρειάζονται στοιχειωδώς ικανοί υπεύθυνοι. Χωρίς κομματικές … «περγαμηνές» , αλλά άνθρωποι που αντιλαμβάνονται τις υποχρεώσεις τους και το χρέος απέναντι στην Ελλάδα στον τομέα τους.

    Φέτος, για πολλοστή φορά, την «πατήσαμε» σε πρόβλεψη. Δεν είμαι αισιόδοξος για το μέλλον, αφού είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα, τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα.

Ανδρέας Μελεζιάδης