Εν μέσω διαπραγματεύσεων, εθνικής
ανατάσεως, φόβου για τα μελλούμενα, και άλλα επίκαιρα πολιτικά, και ‘’ζεστοί’’
ακόμα από το κόψιμο της πίττας μας στην Αθήνα, την Πέμπτη που μας πέρασε, 19 Φεβρουαρίου, κόψαμε όπως κάθε χρόνο,
και την Βασιλόπιττα για την Βόρεια Ελλάδα.
Μετά από συνεχείς διαβουλεύσεις και
διαπραγματεύσεις, επιλέξαμε να πάμε εκεί που νομίζαμε ότι θα περάσουμε
καλύτερα, και σε μέρα που θα ήμασταν σχεδόν μόνοι μας.
Αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων, και αφού
δεν είχαμε Γερτρούδη Νταίζη Μπλούμ και τα συναφή
αντιπαθητικά πρόσωπα, ήταν η επιλογή της ταβέρνας ‘’ΛΙΧΝΟΣ’’, με ωραίο περιβάλλον,
θαυμάσιο ‘’μενού’’, ζωντανή μουσική ‘’στα
μέτρα’’ μας και οικονομική, για να μην ξεχνάμε και την επικαιρότητα. Η
δε ημέρα ( ΠΕΜΠΤΗ) αποδείχτηκε σοφή
επιλογή.
Μαζευτήκαμε λοιπόν καμμιά σαρανταριά
συμμαθητές και… ’’συννυφάδες’’ κατά Θανάση, για τα περαιτέρω.
Όσοι μπορούσαν να έρθουν, ήρθαν. Ιδιαίτερη μνεία γίνεται στους κάπως ‘’μακρινούς’’,
τον Πέτρο από την Πτολεμα’ί’δα και τον φρέσκο παππού Γρηγόρη, από το Κιλκίς, που άφησε όχι μόνο την εγγονή του, αλλά και τον Ολυμπιακό (
έπαιζε στην Ρωσία).
Παρόντες ήταν οι Πέτρος, Σάββας, Γιάννης, Γιώργος, Τάσος, Θανάσης, Κώστας, Γιώργος, Σταύρος, Κώστας, Ηλίας, Τίμος, Σπύρος, Γρηγόρης, Πέτρος, Τάσος, Δημήτρης και εγώ.
Στην αρχή, και σε επίσημη τελετή,
παραδώσαμε στον Τίμο το αναμνηστικό που του έτυχε στην κοπή της Βασιλόπιττας στον Άγιο Ανδρέα, ένα Κωνσταντινάτο και
ένα ασημένιο μπώλ,
προσφορά της Χρυσούλας, συζύγου του αείμνηστου Κώστα που δεν είναι πια μαζί
μας.
Ακολούθησε το κόψιμο της δικής μας
βασιλόπιττας, και παρά τις ‘’ταχυδακτυλουργίες’’
και τα τεχνάσματά μας, δεν καταφέραμε να αποτρέψουμε το ‘’φλουρί’’ να βρεθεί στο κομμάτι του… Τίμου και πάλι. Χαλάλι του, να είναι πάντα ΤΥΧΕΡΟΣ στη ζωή
του !
Ο Τίμος, δεν θέλησε να το
παραλάβει, θεωρώντας ότι έπρεπε να κληρωθεί σε άλλον συμμαθητή, όμως δια βοής και μάλιστα μεγάλης, το αίτημά
του απορρίφθηκε ασυζητητί από όλους. Έτσι, παρέλαβε ένα θαυμάσιο επιτραπέζιο ρολόι σε πλέξιγκλας
και μία ασημένια
επιτραπέζια κορνίζα.
Αφού ολοκληρώσαμε το ‘’τελετουργικό’’ και το γεύμα μας με την συνοδεία ‘’απαλής
μουσικής’’ ( έτσι δεν λένε ? ) άρχισε η
διασκέδασή μας με πρωταγωνιστές, (ποιους άλλους? ) τους… ’’συνήθεις υπόπτους’’
και τις συννυφάδες.
Και ενώ το ‘’νταβαντούρι’’
καλά κρατούσε, μερακλώθηκε και ο Γρηγόρης, ως συνήθως, πήρε το
μικρόφωνο και τραγούδησε όπως κάθε φορά. Η πίστα, γεμάτη, με εξαιρέσεις δυό –
τρείς που το μαγαζί είχε βάλει κόλλα στις καρέκλες τους…
Αργότερα, την δόξα του Γρηγόρη ζήλεψα και εγώ, και
αποπειράθηκα να ‘’εκτελέσω’’ κάποιες επιτυχίες της ( ποιάς
άλλης?) δεκαετίας ’60, μερακλωθείς δεόντως και ενθυμούμενος παλιές, ένδοξες
ημέρες…. Ας μην φοβάται ο Γρηγόρης, έχουμε διαφορετικό ‘’ρεπερτόριο’’. Δεν ξέρω εάν
εκτέλεσα ή ‘’εξετέλεσα’’
τα τραγουδάκια, αφού όταν τραγουδάς δεν ακούς.
Είχα πολλά χρόνια να το κάνω!
Με την συνοδεία της ολιγομελούς αλλά
εξαιρετικής ορχήστρας, διασκεδάσαμε μέχρι αργά το βράδυ, και φύγαμε
ικανοποιημένοι, τόσο για την διασκέδασή μας, όσο και για την δικαίωση της
επιλογής μας. Φαίνεται ότι είναι κανόνας, όπου
περνάς καλά, να ξαναπηγαίνεις, και να μην ψάχνεις ‘’άλλα μέρη’’. Βέβαια, οι κανόνες έχουν και εξαιρέσεις, αλλά μάλλον όχι αυτός…
Από τις ελάχιστες φωτογραφίες που υπάρχουν
παρακάτω, εύκολα μπορεί κάποιος να βγάλει συμπεράσματα για την απόλυτα
πετυχημένη εκδήλωσή μας, ‘’εν μέσω διαπραγματεύσεων’’….
