… και τα δικά μου έχουν εξαντληθεί!
Και
στο παρελθόν ασχολήθηκα με το ίδιο ακριβώς θέμα, το οποίο είχε αίσια κατάληξη
μετά από λίγες μέρες, Μόνον όμως όταν πήρε δημοσιότητα.
Απέναντι
ακριβώς από το σπίτι μου, στην οδό Γρ. Λαμπράκη,
στο πίσω μέρος του «ΠΑΠΑΦΕΙΟΥ»,
στεγάζεται το ΚΑΠΗ του Δ΄ Δημοτικού Διαμερίσματος Θεσσαλονίκης.
Το ΚΑΠΗ λοιπόν αυτό, που σημειωτέον έχει μεγάλη κίνηση ηλικιωμένων,
τόσο τις πρωϊνές όσο και τις απογευματινές ώρες, έχει μόνιμα αναρτημένη την Ελληνική Σημαία στην είσοδό του.
Όμως, από τις καιρικές συνθήκες και ιδίως από τα κλαδιά των δένδρων που την
περιβάλουν, η σημαία αυτή καταστρέφεται. Στην κυριολεξία, γίνεται κουρέλι! Εδώ
και κάποιους μήνες είναι σε αυτή την άθλια κατάσταση, την οποία βλέπουμε και
στις φωτογραφίες.
Πήγα
στο ΚΑΠΗ, ζήτησα τον υπεύθυνο, όμως υπεύθυνος δεν υπάρχει ( ή δεν εμφανίζεται) και ο μόνος που
βρίσκεται εκεί, είναι κάποιος που έχει το κυλικείο. Τον ενημέρωσα για την
κατάσταση, και του είπα να ειδοποιήσει το Δ’ Δημοτικό
Διαμέρισμα για να επιληφθεί του θέματος.
Επειδή
σε 4-5 μέρες δεν είδα καμία ενέργεια, ξαναπήγα και τον ξαναενημέρωσα. Φυσικά υπεύθυνος, πουθενά…..
Προσπάθησα
να επικοινωνήσω με το Δ΄ Δημοτικό Διαμέρισμα, όμως το
τηλέφωνο 2310 939797 που βρήκα στους τηλεφωνικούς καταλόγους,
λειτουργεί μόνο σαν FAX. Μετά από πολλές αναζητήσεις, ανακάλυψα ( γιατί περι «ανακαλύψεως» πρόκειται, άσχετα εάν υπάρχει και σε
κατάλογο πιθανόν ) τα τηλέφωνα του προέδρου του Δ΄ΔΔΘ και της γενικής γραμματέως. Ό
πρόεδρος δεν απαντούσε, οπότε επικοινώνησα
με την Γενική Γραμματέα του Δ΄ Δημοτικού Διαμερίσματος και της
εξέθεσα το πρόβλημα. Μου είπε πως δεν το ήξεραν και πως θα το διορθώσουν. Όμως,
«κάτι» στον τρόπο
απαντήσεών της, μου έδινε την εντύπωση πως δεν με έπαιρνε και τόσο στα σοβαρά.
Φαίνεται,
πως αυτή η εντύπωσή μου ήταν σωστή, αφού από τις αρχές Ιανουαρίου που
επικοινώνησα μέχρι σήμερα, μετά από πάνω από ένα μήνα η κουρελιασμένη σημαία
είναι στη θέση της…
Ξαναενημέρωσα
τον γνωστό κυλικειάρχη, αλλά μου έδινε την εντύπωση πως ασχολιόταν μόνο με το
κυλικείο.
Μετά
από όλα αυτά, αποφάσισα να φτάσω σε ενέργειες που σίγουρα δεν θέλω να κάνω, και
που επίσης σίγουρα δεν θέλουν να γίνονται οι υπεύθυνοι επιλύσεως θεμάτων.
Αποφάσισα να δημοσιοποιήσω την κατάσταση, μήπως και κανένας από το Δ΄ΔΔΘ ή τον Δήμο Θεσσαλονίκης ευαισθητοποιηθεί
και μεριμνήσει για την αντικατάσταση αυτού του κουρελιού που κάποτε ήταν
σημαία. Γιατί, η εικόνα της με προσβάλει βάναυσα, σαν Έλληνα και σαν Θεσσαλονικό. Και
την βλέπω ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ!
Μου
δημιουργείται ένα ερώτημα. Τόσο καιρό, χίλιοι περνούν από μπροστά, σίγουρα και
κάποιοι αρμόδιοι, δεκάδες μπαινοβγαίνουν καθημερινά, κανείς τους δεν είδε αυτό
το χάλι;;;; Όλοι βλέπουν το πεζοδρόμιο
και κανείς δεν σηκώνει κεφάλι λίγο πιο ψηλά;
Η αδιαφορία έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο; Ντροπή μας! Όπως και
να το δούμε, ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ!
Καλύτερα να μην είχαν καθόλου σημαία, παρά να δημιουργείται αυτό το χάλι.
Θέλω
να επισημάνω μερικά πράγματα. Το όλο έργο
της κατασκευής και τοποθέτησης του ιστού της σημαίας, είναι απόλυτα λανθασμένο
και κακότεχνο. Συγκεκριμένα:
Ο ιστός είναι υψηλός, και η σημαία τοποθετείται πάνω από το ύψος της
σκεπής, με αποτέλεσμα να μην είναι εύκολα προσβάσιμη για τοποθέτηση ή
αντικατάσταση.
Στο στενό πεζοδρόμιο της Γ. Λαμπράκη, υπάρχουν δένδρα, τα κλαδιά των
οποίων μπλέκονται με την σημαία και συντελούν στην…. λωριδοποίησή της.
Στην κορυφή του ιστού, υπάρχει σταυρός, ο οποίος όμως φαίνεται πως είναι
αιχμηρός, με αποτέλεσμα όταν φυσά αέρας και η σημαία φτάνει στο ύψος του,
σκαλώνει εκεί και δεν ξεσκαλώνει μόνη της με τίποτα!
Για
αυτό, εάν το Δ΄ΔΔΘ θέλει να επιλύσει το θέμα, πέρα από την
αντικατάσταση της σημαίας, θα πρέπει πρώτα να αντικαταστήσει τον ιστό. Χρειάζεται
μικρότερος ιστός, στερεωμένος στον τοίχο δίπλα στην είσοδο, με τρόπο που όταν
υπάρχει σημαία, αυτή να είναι 2 – 2,5 μέτρα πάνω από το πεζοδρόμιο, ώστε να μην
ενοχλεί τους περαστικούς, να μην καταστρέφεται από τα κλαδιά των δένδρων, να
φαίνεται από όλους και να είναι εύκολη η αντικατάστασή της με μια σκάλα.
Επειδή
δεν μου αρέσει να είμαι υπερβολικός , λίγες φωτογραφίες που τράβηξα, φανερώνουν
το μέγεθος του προβλήματος.
Ανδρέας Μελεζιάδης.
