ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ



   Φτάσαμε και στις γιορτές φέτος….

   Φτάσαμε, όπως κάθε χρόνο. Μόνο που κάθε φορά, τα τελευταία χρόνια, νοσταλγούμε τις προηγούμενες γιορτές.

   Τις νοσταλγούμε, για πολλούς λόγους. Γιατί ήμασταν μικρότεροι, γιατί μπορούσαμε να πάμε μια εκδρομή, γιατί μπορούσαμε να κάνουμε ένα δώρο στα παιδιά και τα εγγόνια μας, εκτός από την αγάπη μας, γιατί…γιατί…γιατί…

   Φέτος, έρχονται τα Χριστούγεννα, και θα ανταλλάξουμε ευχές. Και ίσως και δώρα, όχι πια αυτά που συνηθίσαμε και μπορούσαμε πριν από τρία χρόνια, αλλά αυτά που μπορούμε πλέον.

    Όταν ήμασταν μικροί, το βράδυ στις προσευχές μας, ζητούσαμε από τον Αγιο Βασίλη να μας φέρει κάποια δώρα, που τα θέλαμε πολύ. Μερικοί, του γράφαμε και γράμματα, που οι γονείς μας υποτίθεται ότι τα έστελναν. Και πόση χαρά είχαμε, όταν ανοίγαμε τα δώρα, κάτω από το Χριστουγεννιάτικο Δένδρο και βλέπαμε ότι οι επιθυμίες μας έχουν ικανοποιηθεί…..

   Τώρα που είμαστε σε αποκρουστικά ανεπιθύμητο αναγκαστικό μονόδρομο που οδηγεί σε αδιέξοδο, ένα μας μένει. Να ξαναγίνουμε παιδιά, αν μπορούμε, και να ζητήσουμε στις προσευχές μας τα δώρα μας. Από τον Άγιο Βασίλη, και όχι από τον Σάντα Κλάους ή όπως και αν  τον λένε οι ‘’εταίροι’’ μας. Ας γράψουμε και κανένα γράμμα, ποιος ξέρει, ίσως φτάσει στα χέρια του.

   Το γράμμα μου το έγραψα. Ήταν τόσα πολλά αυτά που ήθελα να ζητήσω, που τελικά μου βγήκε βιβλίο ολόκληρο. Το έγραψα από την αρχή μέχρι το τέλος , με κίνδυνο να  τον κουράσω.

    Τι του ζήτησα ? Μεταξύ μας, (γιατί δεν κάνει να τα λέμε εάν θέλουμε να έρθουν,) του ζήτησα, όχι για εμένα αλλά για όλους μας, την ‘’επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος’’ στους πολιτικούς μας που ψηφίζουμε μη έχοντας εναλλακτική λύση, για να συνειδητοποιήσουν επιτέλους την πραγματικότητα  και την κατάσταση στην οποία μας έφεραν, να ξυπνήσει επιτέλους μέσα τους ο ΕΛΛΗΝΑΣ , εάν υπάρχει, και όχι ο λογιστής και οικονομολόγος της συμφοράς, για να δούμε μια άσπρη μέρα, χωρίς να περιμένουμε να χιονίσει.

   Πόσο πιθανό είναι αυτό ? Ο χρόνος θα δείξει. Ας ελπίσουμε ότι ‘’ΑΥΡΙΟ ΟΛΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ’’, όπως το ομώνυμο βιβλίο του SERGIO PITIGRILLI. Όμως,αυτά γίνονται μόνο στα βιβλία…

   Ας μην περιμένουμε την λύτρωση από τους τρείς Μάγους ( ΜΕΡΚΕΛ, ΠΟΥΤΙΝ, ΟΜΠΑΜΑ).Αυτοί θα έρθουν, αλλά χωρίς τα δώρα που θέλουμε. Θα φέρουν δικά τους… Το μάθαμε το ‘’΄ποίημα’’ πλέον, ΦΟΒΕΙΣΟ ΤΟΥΣ ΔΑΝΑΟΥΣ ΚΑΙ ΔΩΡΑ ΦΕΡΟΝΤΕΣ. Τότε, εμείς ήμασταν οι Δαναοί. Τώρα, γίναμε Τρώες…

   Και επειδή Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ, (αυτό το μάθαμε στην πράξη),

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ,

φίλοι μου, και

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ Ο ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ.

   Ανδρέας

ΤΟ ΞΙΦΟΣ ΕΙΝΑΙ ‘’ΔΙ’ ΕΟΡΤΑΣ ΚΑΙ ΤΕΛΕΤΑΣ’’

    Προχτές το πρωί, με ανάμικτα συναισθήματα ενθουσιασμού, αγανακτήσεως, ελπίδας και ψυχικής ανατάσεως, μετά από τις πρόσφατες κινητοποιήσεις τόσο των εα όσο και των εε συναδέλφων, καθώς και μετά από την βροχή των ψηφισμάτων, υπομνημάτων, διαμαρτυριών, προτάσεων κτλ προς κάθε αρμόδιο και αναρμόδιο, των πολυαρίθμων πλέον συνδέσμων, ενώσεων, κινήσεων και άλλων παρομοίων, κατέβασα το ξίφος μου από τον τοίχο για να το ετοιμάσω.

    Το ξεσκόνισα, το γυάλισα, καθάρισα με ιδιαίτερη επιμέλεια την ‘’φούντα’’ του και είπα να το ακονίσω κιόλας.

    Αλοίμονο, μόλις άρχισα να το ακονίζω με ένα εργαλείο που έχω για τα μαχαίρια, η επίστρωση της λάμας χάλασε, και σταμάτησα.

    Αγανάκτησα και πάλι, σκεπτόμενος ότι από την αρχαιότητα μέχρι και πρίν τον Β΄ΠΠ, το ξίφος ήταν το κατ’ εξοχήν όπλο που συμβόλιζε την ανδρεία, την τόλμη, την γενναιότητα και τόσα άλλα ευγενή συναισθήματα. Το δικό μου, ήταν ψεύτικο.

    Προσεκτικά, το ξανακρέμασα στον τοίχο, να μην πάθει και άλλη ζημιά, και αναλογίστηκα, εαν ήταν πραγματικό, πως θα το χρησιμοποιούσα.

    Το είχα ξεκρεμάσει, για να κατέβω και εγώ στους δρόμους, μαζί με τα μιλιούνια των συναδέλφων μου και τους υπόλοιπους Έλληνες πολίτες, για να αντισταθούμε σε μία κατάσταση που μόνο θλίψη, καταστροφή και οδύνη μας έχει προσφέρει,  και κατά τα φαινόμενα θα συνεχίσει, για ‘’τρία τέρμενα΄΄ ακόμα. Όμως, ήταν ψεύτικο. Πώς θα πήγαινα ξυπόλιτος στα αγκάθια ?

    Τότε συνειδητοποίησα ότι οι ‘’εταίροι’’ μας δρούν εκ του ασφαλούς, με την βεβαιότητα ότι οι όποιες αντιδράσεις όλων, είναι άναρθρες κραυγές και ανώδυνες εκφράσεις οργής. Τα ‘’ξίφη’’ όλων είναι ψεύτικα. Ιδιαίτερα τα δικά μας, είναι ‘’δι’ εορτάς και τελετάς’’ μόνο, δηλαδή ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ.

    Απογοητευμένος, σωριάστηκα στην καρέκλα μου και έβαλα το κεφάλι μου ανάμεσα στα χέρια μου.    Δυστυχώς, ηττηθήκαμε…και ‘’ουαί τοις ηττημένοις’’.

    Αυτή η σκέψη όμως, με έκανε να επαναστατήσω. Δεν γίνεται, δεν μπορούν να μας συντρίψουν τόσο εύκολα.   Κάτι θα μπορούμε να κάνουμε και εμείς. Ίσως όχι με το ψεύτικο ξίφος, αλλά με άλλους τρόπους.

ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ  ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘’ΣυνΔεσμος 71 ΝΟΕ – ΔΕΚ 2012’’

Η ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ ΛΕΞΗ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΜΑΣ

    Η γλώσσα μας, είναι γνωστό και στις πέτρες ότι είναι η πιο πλούσια του κόσμου, γιατί έχει την δυνατότητα να περιγράψει καταστάσεις και συναισθήματα με πολλούς τρόπους, όλους διαφορετικούς μεταξύ τους στην λεπτομέρεια της έννοιας. Δεν χρειάζονται παραδείγματα, γιατί όσοι ξέρουν ελληνικά, καταλαβαίνουν. Με τους υπόλοιπους, που είτε μισοξέρουν είτε τα ΄΄ξέχασαν’’, δεν ασχολούμαι.

    Οι πολιτικοί, μας δίδαξαν και άλλη μορφή της γλώσσας μας, εκείνη που μπορείς να μιλάς για μία ολόκληρη ώρα, και να μην καταλαβαίνει κανείς τίποτα, αλλά και να μην λές και εσύ τίποτα. Και εδώ τα παραδείγματα είναι περιττά. Μνήμη έχετε.

    Όσο όμως πλούσια και περιγραφική είναι η γλώσσα μας, άλλο τόσο έχει λέξεις που τσακίζουν με τη δύναμή τους. Μία από αυτές, ίσως και η δυνατότερη, είναι το ΟΧΙ.

    Θα μπορούσα να αναφερθώ στο πιο διάσημο, το ΟΧΙ του 1940. Ίσως το έναυσμα για να γράψω, να ήταν αυτό. Ο εορτασμός του βλέπετε, είναι πολύ πρόσφατος. Τότε όμως θα έμπλεκα σε ατέρμονες συζητήσεις του στυλ ‘’έκανε η κόττα το αυγό ή το αυγό την κόττα.’’

    Μία τόσο μικρή λέξη, πόση δύναμη κρύβει μέσα της και πόσα δυνατά συναισθήματα προκαλεί ? Και σε αυτόν που το λέει, αλλά και σε αυτόν που το παίρνει σαν απάντηση.

Δεν είναι απλώς μια άρνηση, δεν είναι απλώς μια απάντηση. Είναι τα πάντα.

    Αυτός που το λέει, την στιγμή που το λέει, είναι γεμάτος από διάφορα συναισθήματα, όπως οργή, αποφασιστικότητα, κακία, πειθαναγκασμό, σωφρονιστική διάθεση, αίσθηση δικαίου, αγανάκτηση και τόσα άλλα. Και είναι έτοιμος για τα αποτελέσματα της τόσο απόλυτης απάντησής του.

    Αυτός που το εισπράττει, αισθάνεται απογοητευμένος, αδικημένος, οργισμένος, δυστυχισμένος ή ευτυχισμένος, και πολλά άλλα. Ποια άλλη λέξη, τόσο μικρή, μπορεί να δημιουργήσει όλα αυτά τα συναισθήματα ? Σίγουρα καμμία.

    Στην διαπαιδαγώγηση, είναι μια λέξη που πρέπει να χρησιμοποιείται, γιατί η κατά κόρον χρησιμοποιούμενη λέξη ΝΑΙ, έχει δημιουργήσει απερίγραπτα γα’ι’δούρια, που δεν έχουν γνωρίσει άρνηση, γιατί έτσι πιστεύουν ότι πρέπει να κάνουν στα παιδιά τους οι γονείς και οι δάσκαλοί τους, για να τα ευχαριστήσουν ή για να τα ξεφορτωθούν.

    Σκεφτείτε, πόσα ΟΧΙ εισπράξατε στη ζωή σας . Πολλά σίγουρα, και αρκετά από αυτά πολύ σημαντικά που σημάδεψαν καταστάσεις και εξελίξεις. Καλές ή κακές, δεν έχει σημασία.

Αντί για ΟΧΙ, μπορεί να πεί ή να ακούσει κάποιος ότι ‘’ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ’’, ‘’ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ’’, ‘’ΔΕΝ ΘΕΛΩ’’, ‘’ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ’’, ‘’ΔΕΝ ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ’’ και τόσα άλλα ‘’δεν’’. Κανένα από αυτά δεν έχει την δύναμη του ΟΧΙ.

    Το ‘’μολών λαβέ’’ των γνωστών για τη λακωνικότητά τους Σπαρτιατών, πολύ δυνατό επίσης, μπορούσε να αντικατασταθεί με ένα ΟΧΙ. Το ίδιο και το ‘’Το την Πόλην σοι δούναι …’’ του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Όπου και να ανατρέξεις στην Ιστορία μας, περήφανα ‘’ΟΧΙ’’ θα συναντήσεις, μερικά από τα οποία δεν μας ωφέλησαν. Όμως, ειπώθηκαν. Και καλώς ειπώθηκαν.

    Βέβαια, πολύ μεγάλη σημασία έχει το ποιος λέει το ΟΧΙ. Ο ισχυρός στον ανίσχυρο ή ο ανίσχυρος στον ισχυρό.

    Το να ακούγεται από τον ισχυρό, πέρα από το συζητούμενο θέμα, δείχνει μια επιβεβαίωση εξουσίας και αλαζονεία. Αναπόφευκτο. Και για αυτό δεν έχει και τόση μεγάλη δύναμη σαν λέξη. Το να ακούγεται όμως από τον ανίσχυρο προς τον ισχυρό, είναι μεγάλο πράγμα, πολύ δυνατό, πολύ περήφανο. Και στους ισχυρούς περιλαμβάνονται οι γονείς, οι προ’ι’στάμενοι και εργοδότες, τα κράτη μεταξύ τους κτλ, ενώ στους ανίσχυρους είναι τα παιδιά, οι υφιστάμενοι, τα κράτη σε σχέση με άλλα, κτλ. Ο καθένας μας, άλλοτε είναι ο ισχυρός και άλλοτε ο ανίσχυρος.

    Για να έχουν και νόημα όλα τα παραπάνω, πρέπει να γίνω λίγο περισσότερο συγκεκριμένος. Και θα αναφερθώ στις Κυβερνήσεις μας των τριάντα περίπου προηγουμένων ετών.

    Σε άπειρες περιπτώσεις, φοβήθηκαν το ΟΧΙ, και ενέδωσαν σε παράλογα αιτήματα συντεχνιών, κοινωνικών ομάδων, ατόμων με οικονομική κυρίως ισχύ, ‘’φίλων’’ και αντιπάλων χωρών, συνασπισμών κρατών ( πχ ΝΑΤΟ, ΕΟΚ κτλ), είτε για να τους ‘’ξεφορτωθούν’’ είτε γιατί τους φοβόταν. Όλα αυτά όμως έχουν συσσωρευτικές συνέπειες. Δεν λέω όχι στο ‘’ΝΑΙ’’, όμως χρειάζεται και κανένα ‘’ΟΧΙ’’, όταν επιβάλλεται, έστω και αν απευθύνεται σε ισχυρότερους γενικώς. Το τελευταίο ‘’ΟΧΙ’’ που ακούσαμε, περιφραστικότερο βέβαια, ήταν το ‘’βετο’’ για την ένταξη της ΦΥΡΟΜ, εάν το θυμάστε. Και αισθανθήκαμε ικανοποίηση και περηφάνεια.

    Από την στιγμή που πρίν από τρία χρόνια, η τότε Κυβέρνησή μας αποφάσισε να μας …‘’σώσει’’ από την χρεωκοπία, όπως διατεινόταν, και από την στιγμή που ζητήσαμε ( εμείς ????? ) την έξωθεν οικονομική ‘’βοήθεια’’ , το ‘’ΟΧΙ’’ έπαψε να υπάρχει στο λεξιλόγιό μας. Σε όλους λέμε ‘’ΝΑΙ’’. Σαν το γνωστό παλιό τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη.Διαλαλούμε ότι θα πούμε ‘’ΟΧΙ’’ και στο τέλος λέμε ‘’ΝΑΙ’’. Σφάξε με Πασσά μου να αγιάσω, δηλαδή.

    Έρχεται το κάθε τσουτσέκι στην πατρίδα μας, και αντί να συμπεριφέρεται με τον τρόπο που ταιριάζει σε έναν επισκέπτη, μας το παίζει και ‘’καμπόσος’’, και, το χειρότερο, εμείς καθόμαστε και τον ανεχόμαστε. Φτάσαμε στο εξευτελιστικό σημείο κατά την γνώμη μου, ο Πρωθυπουργός της χώρας να συνδιαλέγεται με υπαλλήλους Τραπεζών και παρατρεχάμενους του οικονομικού παγκοσμίου ‘’λόμπυ’’. Και δεν τους λέει ‘’άει στο διάολο’’, αλλα ιδρώνει και ξε’ι’δρώνει, με μοναδικό σκοπό να πάρουμε τη ‘’δόση’’ μας. Ούτε ναρκομανείς να είμασταν. Και δεν αναλογίζεται, ο ίδιος και οι λοιποί κυβερνώντες, ότι σε 5-6 μήνες θα έχουμε πάλι την ίδια ιστορία, τα τσουτσέκια να μας εκβιάζουν, εμείς να ιδρώνουμε, να θέλουμε και πάλι την ‘’δόση’’ μας , να πουλάμε και τα σώβρακα, και το αποτέλεσμα ΞΕΡΟΥΜΕ ότι θα είναι και πάλι το ίδιο. Πρόκειται περι αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, μόνο που εκεί πάντα υπήρχε ο ‘’από μηχανής θεός’’ που κατέβαινε και έδινε την λύση στα αδιέξοδα και στα διλήμματα του έργου.

    Ενώ τώρα τι γίνεται ? Είμαστε σαν μία οικογένεια με ένα από τα μέλη της να είναι ναρκομανής. Όσο έχει λεφτά, αγοράζει μόνος του. Και συνεχώς μπαίνει πιο βαθειά. Όταν τελειώνουν τα λεφτά, αρχίζει και ζητάει από την οικογένεια. Αν κάνουν το λάθος να του δώσουν, η κατάσταση συνεχίζεται, μέχρι και αυτά τα λεφτά να τελειώσουν. Μετά, αφού δεν υπάρχουν άλλα, αρχίζει και κλέβει από το σπίτι του, ό τι έχει αξία ( χρυσαφικά, ασημικά κτλ ) και τα σκοτώνει για τη ‘’δόση’’ του και πάλι. Και όταν και αυτά τελειώσουν, έχει διαλύσει την οικογένεια, και το ευτυχέστερο σενάριο για αυτόν είναι η φυλακή.

    Αυτό μήπως δεν γίνεται τώρα ? Ο ναρκομανής της οικογένειάς μας είναι το τοκογλυφικό ( συγγνώμη, ‘’τραπεζικο’’ ) σύστημα, που παίρνει λεφτά από την οικογένεια ( μισθοί και συντάξεις, και όλα όσα ξέρετε ) για την ‘’δόση’’ του. Και επειδή ξέρει ότι αυτά θα τελειώσουν, ετοιμάζει το ξεπούλημα των χρυσαφικών και ασημικών ( ιδιωτικοποιήσεις κερδοφόρων οργανισμών, παραχωρήσεις εκμεταλλεύσεων αντί ‘’πινακίου φακής’’ και πάει λέγοντας. Και δεν βρίσκεται κανένας από την οικογένεια να τους πεί ‘’άει στο διάολο από εδώ’’. Και αυτό είναι το καθήκον του αρχηγού της οικογένειας. Ελπίζω να μην μου μιλήσει κανείς για…’’δημοκρατικές οικογένειες’’, γιατί έχασε την μπάλλα…

    Γιαυτό και εγώ λέω, δεν υπάρχει κανένας που έχει την δυνατότητα και το καθήκον να το κάνει, να πεί ένα ακόμα ΟΧΙ στην παγκόσμια οικονομική ακρίδα που μας κατακλύζει ? Να τον γράψει και η Ιστορία σαν περήφανο Έλληνα. Γιατί, όπως πάμε, ή ‘’μας πάνε’’, σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχει ούτε η Ιστορία.

    Δεν θα μεταχειριστώ βαριές λέξεις, όπως ‘’προδότες’’, ‘’ξεπουλημένοι’’ κτλ. Το σίγουρο όμως είναι πως άνετα μπορώ να αποκαλέσω δειλούς και κολλημένους σε στείρες οικονομικές θεωρίες, αυτούς που σήμερα έχουν το δικαίωμα να πούν ένα ακόμη ΟΧΙ. Πολύ φοβάμαι όμως, ότι, όπως μας συνήθισαν, αλλά και τους συνηθίσαμε και εμείς με την άμετρη υποτακτικότητά μας ( δημοκρατία το λένε τώρα… ), αρκετά σύντομα θα κραυγάζουν με αγωνία ‘’ΟΥΚ ΕΣΤΙΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΩΔΕ, ΛΑΒΕΙΝ ΤΗΝ ΚΕΦΑΛΗΝ ΜΟΥ ? ‘’. Και δεν θα υπάρχει….

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑΡΚΑΡΙΣΜΑ

     Προχτές το βράδυ, είπα να πάω σε ένα φίλο μου στην Καλαμαριά, που είχαμε αρκετό καιρό να τα πούμε. Στο σπίτι του, έχω πάει αναρίθμητες φορές.

     Έφτασα λοιπόν, και έψαχνα μέρος για να παρκάρω. Θέσεις υπήρχαν, αλλα σε όλες είχε πινακίδα ‘’ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑΡΚΑΡΙΣΜΑ ΑΔΕΙΑ ΥΠ ΑΡΙΘ @@@@@@ ‘’

     Για άλλη μία φορά αγανάκτησα. Και να σας εξηγήσω το γιατί.

     Οι δρόμοι εκει γύρω, είχαν όλοι πολυκατοικίες, χωρίς μαγαζιά. Σε όλες τις πολυκατοικίες λοιπόν, είχαν τσιμεντάρει το πεζούλι του πεζοδρομίου, και έβαλαν μια από τις παρακάτω πινακίδες που οι ίδιοι κατασκεύασαν. Στο ισόγειο, είχαν πιλοτή ( ή ‘’πυλωτή’’ δεν ξέρω ) για να παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους. Εκ πρώτης όψεως, και για τους αδαείς, όλα καλά. Υπάρχει σχετικός νόμος, υπήρχαν γραμμένοι οι αριθμοί αποφάσεων στις πινακίδες, ‘’και τα σκυλιά δεμένα’’. Άντε λοιπόν εσύ να βρείς χώρο να παρκάρεις…

     Έλα όμως που τα πράγματα δεν είναι έτσι…

     Υπάρχει Νόμος πράγματι, που αναφέρει ότι σε περίπτωση που πολυκατοικία ή μονοκατοικία έχει πάρκιγκ ή πιλοτή για αυτοκίνητα, επιτρέπεται ΜΙΑ ΜΟΝΟΝ πρόσβαση ανά πολυκατοικία, και αυτό μετά από την σχετική άδεια.

     Επειδή λοιπόν, οι αρχοντόβλαχοι ήθελαν το ‘’ανάκτορό’’ τους να είναι περίοπτο και ανενόχλητο από οποιονδήποτε παρείσακτο που θα παρκάριζε μπροστά του ( και γύρω – γύρω στις γωνιακές ), τσιμεντάρισαν τα ρείθρα ΟΛΟΥ του πεζοδρομίου, ΑΝΤΙ  ΓΙΑ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΕΝΟΣ ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ, κοτσάρισαν και τη σχετική πινακίδα και το παίζουν ‘’άρχοντες’’. Σε τελική ανάλυση, μόνο όπου υπάρχουν κάδοι απορριμάτων δεν υπάρχει τσιμέντο. Άσε που ο καθένας θέλει να μεταφέρει τον κάδο απορριμάτων στον διπλανό, για να μην του χαλάσει τη μόστρα του ανακτόρου.

     Ένας λοιπόν από αυτούς τους αρχοντόβλαχους όταν παρκάρισα το αυτοκίνητό μου σε μέρος που οπωσδήποτε δεν ενοχλούσε , τόλμησε να μου κάνει παρατήρηση ότι ‘’δεν επιτρέπεται το παρκάρισμα’’ και να με απειλήσει ότι θα φωνάξει την Αστυνομία. Αυτό και τον προέτρεψα να κάνει, επειδή γνωρίζω τα ισχύοντα, αλλά και το ότι οι αναγραφόμενες αποφάσεις του Νόμου στις πινακίδες τους είναι οι περισσότερες ανύπαρκτες. Πρέπει να πληρώσουν για να εκδοθούν, και αν τις πάρουν θα είναι για ό τι προβλέπεται.

     Όταν ο αρχοντόβλαχος κατάλαβε με το στοιχειώδες μυαλό που μπορεί να διέθετε, ότι μπορούσε να μπλέξει ο ίδιος, ‘’τα μάζεψε’’ και ‘’ανέκρουσε πρύμνα’’. Το πόσα θα μου είπε από μέσα του, μόνο ο Θεός γνωρίζει.

     Όλοι αυτοί οι αρχοντόβλαχοι δεν μαλώνουν μεταξύ τους στην ίδια γειτονιά, αν έχουν ελάχιστη νοημοσύνη, γιατί όλοι είναι παραβάτες των νόμων, που μερικές φορές είναι ηλίθιοι. Για παράδειγμα, για βγείτε στο μπαλκόνι σας και παρατηρήστε γύρω. Πόσες παράνομες κεραμοσκεπές υπάρχουν ? Πόσες επεκτάσεις χώρων ? Πόσες εξωτερικές μονάδες αιρ κοντίσιον ? ( ναι, είναι παράνομο ) Πόσα άλλα ? Υπάρχει η βεβαιότητα, ότι ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΕΛΕΓΧΟ. Και έτσι είναι.

     Και καλά, θα μου πείτε, γιατί μας τα γράφεις τώρα αυτά, έχουμε σοβαρότερα θέματα ( μισθοί, συντάξεις, τρό’ι’κα κτλ ) να σκεφτούμε, με αυτά θα ασχοληθούμε ?

     Ναι φίλοι μου, ΚΑΙ με αυτά πρέπει να ασχοληθούμε. Όλοι γνωρίζουμε ότι παρόμοια κατάσταση επικρατεί σε όλη την Ελλάδα, με τους αρχοντόβλαχους να είναι ασύδοτοι, εκμεταλλευόμενοι την παντελή ανυπαρξία ελέγχου. Πρέπει να γίνει επώνυμη, συγκεκριμένη καταγγελία, για να κινητοποιηθούν οι αρμόδιοι, και πάλι με αμφίβολα αποτελέσματα. Πιάσε το αυγό και κούρευτο…

     Και βέβαια, αυτές οι περιπτώσεις είναι ένα μικρό δείγμα της ασυδοσίας που έχει κυριαρχήσει στην πατρίδα μας, αφού ο κάθε αρχοντόβλαχος κάνει αυτό που τον συμφέρει, ‘’γράφοντας’’ στα παλαιότερα των υποδημάτων του ( ή και κάπου αλλού ) τους υπολοίπους. Ας μην απορούμε λοιπόν για το πώς φτάσαμε σε αυτή τη κατάσταση. Όλοι μας έχουμε το μερίδιό μας, μεγάλο ή μικρό.

ΑΡΧΑΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΑΘΑΝΑΤΟ.

     Ας μιλήσουμε και λίγο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

     Πρίν από 4-5 χρόνια, οριζόμουν από την ΕΟΚ επικεφαλής αντιντόπιγκ κοντρόλ σε αγώνες μπάσκετ της Α1 Εθνικής Κατηγορίας Ανδρών. Κατά την διαδικασία, οι καλαθοσφαιριστές που κληρωνόταν για να περάσουν τον έλεγχο, συμπλήρωναν ένα ερωτηματολόγιο. Μεταξύ των ερωτήσεων, ήταν και μία στην οποία ο αθλητής έπρεπε να γράψει εάν έπαιρνε οποιαδήποτε φάρμακα, και ποια ήταν αυτά. Λέμε, ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ, δηλαδή και αντιβιοτικά, παυσίπονα κτλ κτλ.

     Μου προξενούσε πολύ μεγάλη απορία το ότι σχεδόν όλοι, ανέγραφαν 4 – 5 φάρμακα, κοινά, που κυκλοφορούν ευρύτατα, ο καθένας διαφορετικά. Η απορία μου ήταν πως νέοι αθλητές, 25 – 30 ετών, και μικρότεροι ή μεγαλύτεροι, έπαιρναν τόσα φάρμακα. Έπρεπε να είναι άρρωστοι οπωσδήποτε. Τόσο μικροί και συνεχώς άρρωστοι ? Τα καημένα τα παιδιά….Και παρά τις αρρώστειες τους, κατάφερναν και έκαναν αθλητισμό…Μπράβο τους !

     Κάποτε, προ αμνημονεύτων ετών, στα νιάτα μου, ήμουν και εγώ αθλητής, στο μπάσκετ και στον στίβο. Κάναμε προπονήσεις, και πηγαίναμε σε αγώνες. Εκεί κερδίζαμε ή χάναμε. Εάν κερδίζαμε, όλα ήταν μια χαρά, το κέφι, η διάθεση, η ευτυχία μπορώ να πώ. Εάν όμως χάναμε, η κατήφεια και η γκρίνια ήταν απερίγραπτες. Τότε κάναμε και την αυτοκριτική μας, και εάν θέλαμε στον επόμενο αγώνα με τους ίδιους αντιπάλους να νικήσουμε, έπρεπε να γίνουμε πιο γρήγοροι, πιο δυνατοί, πιο αλτικοί κτλ.

     Για να το κάνουμε αυτό, ένας δρόμος μόνο υπήρχε, η προπόνηση και η αύξηση της προσπάθειάς μας. Και αυτό κάναμε, για να βελτιωθούμε. Δεν παίρναμε ούτε ασπιρίνη για τον πονόδοντο ή ALGON για τον πονοκέφαλο. Ποτέ κανείς δεν ήρθε να μας πεί, εμπιστευτικά ή όχι, ότι αν πάρουμε το ‘’τάδε’’ φάρμακο, θα γίνουμε πιο δυνατοί ή πιο γρήγοροι. Και εμείς, προσπαθούσαμε, χάναμε, κερδίζαμε, αλλά πρώτα από όλα, κάναμε ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ. Η μόνη μας ανταμοιβή, εκεί στον ΗΡΑΚΛΗ αλλά και στους άλλους συλλόγους ήταν μια πορτοκαλάδα στο τέλος, και το εισιτήριο του λεωφορείου, αν το γήπεδο ήταν μακριά…

     Τώρα θα μου  πείτε, γιατί τα γράφω όλα αυτά, αφού όλοι οι συνομήλικοί μου που ασχολήθηκαν με τον αθλητισμό, τα ξέρουν από πρώτο χέρι. Τα γράφω, γιατί είναι περίοδος Ολυμπιακών Αγώνων. Των απομυθοποιημένων Ολυμπιακών Αγώνων. Των ξεφτιλισθέντων Ολυμπιακών Αγώνων, που καλά θα κάνει η ΔΟΕ ( ‘’αθάνατοι’’ ?) να τους αλλάξει το όνομα και να τους περιφέρει ανα τετραετία ‘’εν ταις πόλεσι και φρουρίοις’’ σαν τσίρκο, όπως το ‘’APOLLO’’ ή το ‘’MEDRANO’’.

     Από πού να ξεκινήσει και πού να τελειώσει κανένας ? Ένα ολόκληρο βιβλίο δεν θα ήταν αρκετό.

     Θα ξεκινήσω, με μία τηλεοπτική εικόνα, την ημέρα που ανατέθηκε στην Αθήνα η τέλεση των Ολυμπιακών αγώνων του 2004.

     Κάποια κυρία, αγκάλιαζε από χαρά όλο τον κόσμο, όλοι οι παρευρισκόμενοι πανηγύριζαν, και εδώ στην Ελλάδα όλοι δάκρυζαν από χαρά, υπερηφάνεια και συγκίνηση για την εθνική μας επιτυχία.

     Και εγώ, όχι μόνο δάκρυσα, αλλά έκλαψα με μαύρο δάκρυ. Όχι από χαρά, υπερηφάνεια και συγκίνηση, αλλά από απογοήτευση και τρόμο για αυτά που θα επακολουθούσαν. Ίσως, μαζί μου έκλαψαν για τον ίδιο λόγο όσοι είχαν ‘’σώας τας φρένας’’. Δεν θα γράψω πολλά για γνωστές καταστάσεις, από στέγαστρο Κωλοτράβα μέχρι γήπεδο μπάντμιγκτον και εθνική ομάδα μπέ’ι’ζ μπώλ. Όλα τα καρτάλια, οσμίστηκαν ‘’ψητό’’ και ρεμούλα και ενέσκηψαν σαν θύελλα. Τα αποτελέσματα, τα ξέρετε καλά. Δεν θα υποτιμήσω ούτε την νοημοσύνη, ούτε και την μνήμη σας, απαριθμώντας τα. Απλώς, ήταν όχι ‘’πετραδάκι’’ αλλά βράχος ολόκληρος για την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα ( και θα βιώνουμε για πολύ καιρό…)

     Το μόνο θετικό, και ίσως για αυτό πανηγύρισαν κάποιοι, ήταν το ότι θα βελτιωνόταν η κάκιστη εικόνα της Αθήνας, όπερ και εγένετο. Και αυτό, μέχρι να πλακώσουν οι μαυριδεροί γενικώς.

     Θα συνεχίσω με τα ολυμπιακά μας μετάλλια και τις άλλες τιμητικές θέσεις στα αγωνίσματα.

     Δεν γίνεται, κοτζάμ Ελλάδα, να μην πάρουμε καμιά εικοσαριά μετάλλια. Κάτι έπρεπε να κάνουμε. Ο δρόμος, ήδη είχε ανοίξει. Δεν είχαμε Έλληνες πρωταθλητές αρκετούς για να δοξάσουν την πατρίδα. Αγοράσαμε λοιπόν μερικούς από το εξωτερικό. Θυμηθήκαμε ότι κάποιος Έλληνας πέρασε από την γειτονιά τους 9 μήνες πρίν γεννηθούν, και αυτό ήταν αρκετό. Τους δώσαμε και ελληνικά ονόματα, και εντάξει. Αυξήθηκε και ο πληθυσμός μας. Ο Κάχι έγινε Ακάκιος και πάει λέγοντας. Η ξεφτίλα στο αποκορύφωμά της. Θα έπρεπε να λέμε ΟΙ ΑΘΛΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ και όχι ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΘΛΗΤΕΣ. Τους δώσαμε μισθούς, πρίμ, προποτζίδικα, ατέλειες, απαλλαγές, μέχρι και Αξιωματικούς των ΕΔ τους κάμαμε, ( ξέρετε τώρα, από αυτό που εμείς ξεπατωθήκαμε, για να μην πώ άλλη λέξη, για τέσσερα ολόκληρα χρόνια για να γίνουμε ) και όλα αυτά γιατί ? Επειδή πηδούσαν πιο ψηλά, επειδή έτρεχαν πιο γρήγορα, επειδή ήταν πιο δυνατοί, επειδή…επειδή…επειδή. Επειδή, όπως έλεγαν ,μας έκαναν Εθνικά Υπερήφανους. Οι περισσότεροι δεν ήξεραν λέξη ελληνικά και παρίσταναν τους ορθόδοξους Χριστιανούς, χωρίς να ξέρουν να κάνουν τον σταυρό τους. Οι υπόλοιποι, ήταν να μην ανοίξουν το στόμα τους.

     Φυσικά, όταν πέρασε η αθλητική τους ‘’μπογιά’’, τα μάζεψαν και γύρισαν στις πατρίδες τους, ενώ αν δεν κάνω λάθος, ακόμα τους πληρώνουμε και θα τους πληρώνουμε ‘’δια βίου’’. Επειδή μας έκαναν εθνικά υπερήφανους…Φαίνεται ότι δεν τους ‘’αγοράσαμε’’ αλλά τους ‘’νοικιάσαμε’’.

     Αφού προσωπικά νοιώθω ντροπή για τα παραπάνω και αποτροπιασμό για τους υπευθύνους του Ελληνικού αθλητισμού και τους πολιτικούς καθοδηγητές και προ’ι’σταμένους τους, ας δούμε και τα χειρότερα.

     Στις δεκαετίες του 50 και του 60 , εντύπωση προκαλούσε η αδιαφιλονίκητη συντριπτική υπεροχή των αθλητών και κυρίως αθλητριών των λεγομένων Ανατολικών χωρών που σάρωναν τα μετάλλια και τις επιτυχίες. Μα τι αθληταράδες ήταν αυτοί…

     Πέρασε πολύ λίγος καιρός, για να αντιληφθούμε εμείς οι αφελείς, ότι η ‘’ντόπα’’ πήγαινε σύννεφο, οι έλεγχοι ήταν υποτυπώδεις και τα μετάλλια που υποτίθεται ότι έδιναν αυξημένο κύρος στις χώρες τους, ήταν κάλπικα. Αργότερα ανακαλύφθηκε ότι κάποιοι άνδρες αγωνιζόταν σαν γυναίκες και κάποιες γυναίκες από τις πολλές ορμόνες κτλ είχαν γίνει άνδρες χωρίς τσουτσούνι,( Γιολάντα Μπάλλας ) , κάποιοι έκαναν ΟΛΙΚΗ ΜΕΤΑΓΓΙΣΗ ΑΙΜΑΤΟΣ πριν από τους αγώνες ( Λάρσε Βίρεν ) και πάει λέγοντας.

     Ξύπνησαν και οι λεγόμενοι Δυτικοί. Χαζοί ήταν ? Θα άφηναν τους κουμουνιστές να ‘’παίζουν’’ μόνοι τους ? Το συννεφο της ‘’ντόπας’’ απλώθηκε, ο κόσμος το είχε τούμπανο και αυτοί κρυφό καμάρι. Άρχισε μία διελκυστίνδα μεταξύ απαγορευμένων ουσιών και τρόπου εντοπισμού τους. Κάτι σαν το ‘’η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα ‘’. Ή, αν το θέλετε διαφορετικά, άρχισε ο σκύλος να κυνηγάει την ουρά του.

     Δεν ξεχνάμε και τους Κινέζους, αλλά αυτοί μπορούν να επιλέξουν τον πιο γρήγορο ας πούμε, μεταξύ 1.700.000.000 ανθρώπων. Είναι και επιστήμονες, επιπλέον…

     Αλήθεια, μετρήσατε ποτέ πόσοι Ολυμπιονίκες πέθαναν από καρδιακά κυρίως νοσήματα τα τελευταία 20 χρόνια, σε ηλικία κάτω των 40 ?. Ρωτήστε τους Αμερικανούς, αυτοί ξέρουν.( Πού είσαι Μάριον…)

     Φυσικά, στο ‘’παιχνίδι’’ πήραν μέρος και οι δικοί μας ΕΛΛΗΝΕΣ αθλητές, μια και ‘’ανήκουμε στη Δύση’’ όπως είπε κάποιος. Με την ευλογία των Ομοσπονδιών και των προ’ι’σταμένων τους, γιατί όπως έλεγε και ο αείμνηστος Σπύρος Καλογήρου ‘’Τα λεφτά είναι πολλά…’’

     Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο, όμως και αρκετοί ξεσκεπάστηκαν, και εξαφανίστηκαν. Κάποιοι άλλαξαν αγώνισμα, γιατί αν έμεναν στο ίδιο, θα έπρεπε να ξανακερδίσουν, αλλά αυτό δεν γινόταν. Κάποιοι εξαφανίστηκαν για να μην τους ελέγξουν και απομυθοποιηθούν. Κάποιες ‘’δοξασμένες’’ εθνικές (?) ομάδες μας επέστρεψαν στην αφάνεια.Τόσες περιπτώσεις, Θεέ μου…Τόσοι διάττονες αστέρες…Τόσοι αξιωματικοί…Τόσα προποτζίδικα…Πού πήγαν άραγε ?

     Βέβαια, θέλω ιδιαίτερα να τονίσω πως όπως όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίδια, έτσι και οι Ολυμπιονίκες μας δεν είναι όλοι ίδιοι. Αν τους βάλω όλους σε ένα κουβά,  θα είμαι άδικος. Δεν δικαιούμαι να αναφέρω ονόματα, αλλά ελπίζω ότι αυτοί για τους οποίους και εγώ πανηγύριζα, είναι ‘’καθαροί’’ ή τουλάχιστον το λιγώτερο βρώμικοι. Υπάρχουν και οι δικανικοί όροι οτι ΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΙ ΜΕΧΡΙΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΣ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙΟΥ και οτι Η ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΥ.

     Όλα όμως αυτά, δεν έχουν ξεφύγει εντελώς από το ‘’ΑΡΧΑΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΑΘΑΝΑΤΟ ‘’ που δίδαξαν οι πρόγονοί μας στην Αρχαία Ολυμπία ? Η μόνη τους σχέση είναι το όνομα και η φλόγα. Ποιος επέβαλε την εκεχειρία από το 1896 μέχρι σήμερα? Κανείς φυσικά, αν και εδώ και κάμποσα χρόνια έχουν την δύναμη να την επιβάλλουν. Μόνο στους δύο παγκόσμιους πολέμους, δεν έγινε μεν εκεχειρία, αλλά δεν έγιναν και Ολυμπιακοί Αγώνες.

      Καλά, θα μου πεί κάποιος, αφού έτσι είναι τα πράγματα, τι μπορούμε να κάνουμε ?

     Τι μπορούμε να κάνουμε ? Τίποτα.

     Τι θα μπορούσαμε και θα έπρεπε να κάνουμε ? Αυτό είναι εύκολο να το πούμε.

     Να ζητήσουμε επισήμως από τη ΔΟΕ να επιστρέψουν οι αγώνες σε καθαρά αθλητικά πλαίσια. Βέβαια, εκείνοι θα γελάσουν. Οπότε…..

     Να κόψουμε την μισθοδοσία των ‘’αθλητών’’ μας.

     Να επιβραβεύουμε τους νικητές με το δάφνινο στεφάνι, να τους αγαπάμε και να τους τιμούμε .

     Να στέλνουμε στους Αγώνες αθλητές που δεν έχουν πάρει καμμία ουσία, επιτρεπόμενη ή απαγορευμένη, ούτε  κάν ‘’βελτιωτικά διατροφής’’. Δεν θα κερδίσει κανένας, αλλά δεν πειράζει, θα είναι νικητές στην συνείδησή τους και τη δική μας. Άλλωστε, δεν λένε ότι η συμμετοχή έχει αξία ?

     Όπως και να το κάνουμε, μάλλον φαίνεται ότι όταν πιτσιρικάδες στη γειτονιά τρέχαμε γύρω – γύρω το τετράγωνο για να δούμε ποιός είναι ο πιό γρήγορος, είχαμε περισσότερο ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ από αυτό που υπάρχει πλέον στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

     Αφορμή για τα παραπάνω που έγραψα, ήταν μία συνέντευξη που έδωσε ένας Ολυμπιονίκης ξένης χώρας, πριν από λίγες μέρες.

     Ο νεαρός, είχε την τύχη να γεννηθεί στην Ελλάδα, από Έλληνες γονείς. Όταν μεγάλωσε, φάνηκε ότι έχει ιδιαίτερες επιδόσεις σε ένα άθλημα. Περίμενε λοιπόν, ότι οι υπεύθυνοι του ελληνικού αθλητισμού θα τον πλησίαζαν, και θα του έδιναν ‘’γήν και ύδωρ’’ για την προετοιμασία του και την εκπροσώπηση από αυτόν της ΠΑΤΡΙΔΑΣ του.

     Αυτό δεν έγινε, ‘όπως ισχυρίστηκε, και ‘’αναγκάστηκε’’ να δεχτεί όσα του έδωσαν κάποιοι ξένοι, για να εκπροσωπήσει εκείνους. Αυτό και έγινε, και πήρε το Χρυσό στο άθλημά του. Αυτά μας είπε στην συνέντευξή του, κλείνοντας με το ότι ‘’ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΓΕΡΜΑΝΟΣ !’’.

     Ας κάτσει, λοιπόν ο άφρων νεανίας στους ‘’φαφλούχτεν’’ του, να μην πατήσει το ποδαράκι του στην πατρίδα ΜΑΣ, και ας έχει υπόψη του ότι οι χειρότεροι εχθροί του γένους ήταν οι ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΙ. Οι γονείς, δεν είναι άμοιροι ευθυνών…

     Και λίγα έγραψα….

Ανδρέας Μελεζιάδης

Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ, ΘΑ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ

      Από το 1971 και εδώ, δεν έλλειψα από καμία εκλογική διαδικασία, τιμώντας την δημοκρατική μου υποχρέωση όπως περιγράφεται στο Σύνταγμα της Ελλάδος. Μία μόνο φορά δεν πήγα, (  και το μετάνοιωσα) στις τελευταίες Δημοτικές Εκλογές.

      Σε όλες τις εκλογές, ήξερα από την αρχή ΤΙ θα ψηφίσω και ΓΙΑΤΙ θα το ψηφίσω, με υποκειμενικά οπωσδήποτε κριτήρια. Ποτέ δε μετάνοιωσα για τις επιλογές μου, άσχετα αν αρκετές από αυτές με απογοήτευσαν, όπως και οι δικές σας φαντάζομαι.

     

       Κάθε φορά, το παιχνίδι ( γιατι δυστυχώς ‘’παιχνίδι ‘’ ήταν ), ήταν  για τις ‘’πολυθρόνες’’ ( οι ‘’καρέκλες’’ είχαν ξεπεραστεί από καιρό ) και όσο πλησίαζε η μέρα των εκλογών, φούντωνε.

      Οι μεν κατηγορούσαν τους δε, για πράγματα που και οι ίδιοι μάλλον θα έκαναν.

      Όλοι ξαφνικά, είχαν γίνει μαθητές του Μακιαβέλι και εφάρμοζαν με ζήλο ένα από τα διδάγματά του ( ‘’ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΙΤΕ, ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΙΤΕ, ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΑΤΙ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ’’ ) βλέποντας το σακκούλι του αντίπαλου, χωρίς να βλέπουν το δικό τους γιατί ήταν στην πλάτη τους, όπως σοφά μας το περιγράφει ο Αίσωπος. Και όλα πήγαιναν όπως τα είχαν σχεδιάσει.

    

       Και βέβαια, έβγαζαν συνθήματα και υποσχόταν λύσεις οι οποίες εκ προοιμίου δεν επρόκειτο να δοθούν, είτε γιατί ήταν αδύνατες, είτε γιατί είχαν αυτό το περίφημο ‘’πολιτικό κόστος’’ ( δηλαδή δεν θα ξανάβγαιναν)

      Και μας έταζαν κοινωνικό κράτος, ευημερία, ανεξαρτησία, εθνική κυριαρχία, εύρωστη οικονομία, γέφυρες, ποτάμια, λαγούς με πετραχήλια, γάτους με πέταλα, και λεφτά…πολλά λεφτά !

      Τι ωραία που είναι αυτά. Ιδιαίτερα όταν κάνουμε τους λαγούς στιφάδο και πουλήσουμε τα πετραχήλια….

      Υπήρχε όμως, και ένας βρώμικος παράγοντας, που προσπαθούσε να επηρεάσει τους ψηφοφόρους, ή τουλάχιστον εκείνους από αυτούς που δεν ξέρουν μονίμως ‘’πού πάνε τα τέσσερα’’. Οι δημοσκοπήσεις.

      Κάποιες σοβαρές αλλα και κάποιες ασόβαρες και ‘’βαλτές’’ ή ‘’στημένες’’ εταιρείες, μας βομβάρδιζαν καθημερινά με προγνωστικά για τον νικητή, για τον καταλληλότερο, για τον…για τον… και πάει λέγοντας. Το αστείο της υποθέσεως, είναι ότι ΟΛΕΣ ΕΙΧΑΝ ΔΙΚΙΟ, όποια ποσοστά και αν έδιναν, και το γιατί είναι πολύ απλό.

      Με στοιχειώδη λογική ήταν φανερό ποια κόμματα θα ήταν πρωταγωνιστές και ποια κομπάρσοι. Έλεγαν λοιπόν

ΑΛΦΑ  35 %

ΒΗΤΑ   32 %

ΓΑΜΜΑ 10%

ΔΕΛΤΑ, ΕΨΙΛΟΝ, κτλ τόσο %

Και κάλυπταν το 70 - 80 % του συνόλου.

Το υπόλοιπο, το μοίραζαν σε

ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΩ  5 – 10 %

ΔΕΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΑΚΟΜΑ  10 – 20 %

      Και όταν ‘’απαντήσει’’ το 5-10% αλλα και ‘’αποφασίσει’’ αυτό το περίφημο 10-20%, θα διαφοροποιήσει όλα τα παραπάνω ποσοστά, όπως είναι φυσικό.

      Υπάρχει λοιπόν περίπτωση η δημοσκόπηση να είναι λάθος ? Δεν το νομίζω.

      Οι ‘’βαλτοί’’ πάλι, δίνουν στους ‘’δικούς’’ τους, 3 – 5 μονάδες παραπάνω. Με την παραπάνω ακαταμάχητη λογική θα κάνουν λάθος ? Φυσικά όχι.

      Και φανταστείτε, υπάρχουν άνθρωποι που ψηφίζουν βάσει δημοσκοπήσεων.

      Ας μην κατηγορούμε όμως τους Έλληνες ψηφοφόρους, τους εαυτούς μας δηλαδή. Υπάρχει παράδειγμα στην γειτονιά μας, όπου πριν από μερικά χρόνια ψήφισαν την…Τσιτσιολίνα και την έστειλαν στην Βουλή τους. Την θυμάστε, φαντάζομαι, ή τουλάχιστον οι πιτσιρικάδες θα έχετε ακούσει για αυτήν. Αν όχι, ρωτήστε τον μπαμπά ή τον θείο σας.

Καλά έκανε λοιπόν και ο δικός μας και έβαλε στο ψηφοδέλτιο την ‘’δικιά μας’’.

      Τα κριτήρια του ψηφοφόρου, είναι περίεργα, παράδοξα, ανεξέλεγκτα και πέραν πάσης αναλύσεως.

      Εμείς, ψηφίζαμε τον ‘’τάδε’’ γιατί ήταν ομορφάντρας και λεβέντης, και την ‘’τάδε’’ γιατί ήταν ωραία γκόμενα.

      Αν βάλετε κάτω την μνήμη σας, και εάν αυτή δουλεύει ικανοποιητικά, θα θυμηθείτε και θα φρίξετε. Δεν λέω ‘’θα γελάσετε’’, γιατί αυτό είναι πλέον απαγορευμένο.

      Φτάσαμε και στις εκλογές του Μα’ί’ου λοιπόν, που τά γνωστά αποτελέσματα μας δημιούργησαν σκέψεις και απόψεις ‘’μπάχαλο’’. Όλοι πλέον προβάλλουν σαν θέσεις τους, έναν απερίγραπτο ‘’αχταρμά’’ από καπιταλισμό, σοσιαλισμό, κουμουνισμό,  και λοιπά σε  –ισμό. Η παροιμία ‘’δεν γνωρίζει η δεξιά τι ποιεί η αριστερά’’ σε όλο της το μεγαλείο.

      Ξεφύγαμε από τα συνηθισμένα.

Με τον ‘’Α’’, συμφωνούμε σε 2-3 θέματα, αλλά διαφωνούμε σε όλα τα υπόλοιπα.

Με τον ‘’Β’’, διαφωνούμε σε 2-3 αλλά συμφωνούμε στα υπόλοιπα.

Με τον ‘’Γ’’ συμφωνούμε σχεδόν σε όλα, αλλά δεν του έχουμε εμπιστοσύνη.

Με τον ‘’Δ’’, διαφωνούμε σε όλα. Πάλι καλά, γιατί έτσι δεν έχουμε πρόβλημα.

      Από ό τι διαβάζετε, θα έχετε προσέξει ότι με επιμέλεια προσπαθώ να μην αναφερθώ σε συγκεκριμένα κόμματα. Άλλωστε, πολλοί πιστεύουν ότι δεν υπάρχουν πια κόμματα.

   

      Έρχεται λοιπόν η μέρα των εκλογών. Τι κάνουμε ?

      Καθόμαστε στο σπίτι μας. ΛΑΘΟΣ, δεν το συζητάμε.

      Ψηφίζουμε κάποιον από αυτούς που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Λάθος και αυτό, γιατί ένα ποσοστό της ψήφου μας θα πάει σε όποιον βγεί πρώτος. Οπότε, γιατί να μην τον ψηφίσουμε από την αρχή ?

      Ψηφίζουμε ‘’ΑΚΥΡΟ’’. Λάθος, για τον ίδιο λόγο.

      Αφού λοιπόν, τα παραπάνω είναι ‘’λάθος’’, μας μένει να ψηφίσουμε κάποιον από τους πρωταγωνιστές, όπως τουλάχιστον σκέπτομαι προς το παρόν να κάνω εγώ.

      Ποιόν ? Ειλικρινά, για πρώτη φορά, ανήκω στους ‘’αναποφάσιστους’’, γιατί είμαι σίγουρος μόνο για ένα πράγμα.

      Πως, όποιον και να ψηφίσω, θα κάνω λάθος, και θα το διαπιστώσω με πόνο.

ΤΑΔΕ ΕΦΗ…ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ !

     Εχτές που δεν είχα δουλειά το πρω’ί’, είπα να κάνω μια βόλτα στα παλιά μου τα ‘’στέκια’’.

     Χωρίς να το καταλάβω καλά – καλά, τα βήματά μου με έφεραν κοντά στο ‘’ΠΑΝΔΟΧΕΙΟ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ’’ , εκεί που έμενε ο παλιός μου φίλος, ο Δόν Κιχώτης.

Πλησίασα, μήπως και τον συναντήσω.

     Το πανδοχείο ήταν στη θέση του, όπως πάντα, μόνο που τώρα έβλεπες καθαρά τα σημάδια της αδιαφορίας και της κακής συντήρησης.  

Μέσα στην αυλή του, είδα ένα πλήθος από μαυριδερούς, σε τσαντήρια, να μιλάνε μία ακατάληπτη γλώσσα. Έξω από την μάντρα, ήταν συγκεντρωμένο μεγάλο πλήθος από τους ίδιους, με τα μπογαλάκια τους στα χέρια.

Γυρνάω το κεφάλι από την άλλη μεριά, και βλέπω μερικές μπουλντόζες και άλλα μηχανήματα, με τις μηχανές αναμένες, σαν κάτι να περιμένουν.Πλησιάζω τον πανδοχέα, παλιό γνώριμο, και τον ρωτάω τι γίνεται εκεί πέρα.

Και εκείνος μου απαντά.

     ‘’Φίλε μου, άστα να πάνε. Βλέπεις πως κατάντησε το πανδοχείο μου. Με έφαγαν τα χρέη. Βλέπεις τις μπουλντόζες ? Περιμένουν την δικαστική απόφαση για κατάσχεση, για να το κατεδαφίσουν. Άκουσα οτι η τράπεζα που το πήρε, θα κατασκευάσει πισίνα για τους φίλους της από το εξωτερικό.

Από την άλλη μεριά, βλέπεις αυτούς που περιμένουν από έξω ? Περιμένουν την κατεδάφιση, οι μισοί για να πάρουν ό τι νομίζουν ότι αξίζει, και οι άλλοι μισοί για να στήσουν τα τσαντίρια τους..’’

     Τι να του πώ του ανθρώπου ? Προτίμησα να τον ρωτήσω, εάν ο Δον Κιχώτης μένει ακόμα εκεί.

     ‘’Γιατί, πού θα πήγαινε ?’’ μου απαντάει. ‘’Μέσα είναι και ετοιμάζει τα πράγματά του’’.

Μπαίνω μέσα, λοιπόν και τον βρίσκω να περιποιείται τον  Ροσινάντη, ενώ ο Σάντσο Πάντσα φόρτωνε με διάφορα καλαμπαλίκια τον γά’ι’δαρό του.

Μόλις με είδε, χάρηκε, σταμάτησε την δουλειά του και καθήσαμε να πιούμε ένα καφεδάκι.

Είχα καιρό να τον δώ, και είχαμε πολλά να πούμε.

     ‘’Τι γίνεται’’, τον ρώτησα, ‘’για πού το βάλατε, Δόν ?’’

     ‘’Γυρίζω στην Ισπανία’’ μου λέει. ‘’Εκεί έχει καλύτερο ποδόσφαιρο, και οι ανεμόμυλοι με περιμένουν πάντα !’’

     ‘’Μα και εδώ, έχουμε πολλούς ανεμόμυλους’’ του λέω. ‘’Γιατί δεν ασχολείσθε με αυτούς, όπως τόσο καιρό ?’’

Μου απαντάει.

     ‘’ Εχετε και εδώ πολλούς ανεμόμυλους, αλλα εσείς τους κάνατε απρόσιτους, ακόμα και για εμένα. Μόλις βρείτε έναν ανεμόμυλο, τον ανεβάζετε ψηλά στην ιεραρχία των κατασκευών σας, τον τιμάτε σαν αρχαίο θεό, τον πριμοδοτείτε με ό τι φανταστεί κανένας, και πάει λέγοντας…’’

      Όπως το έβλεπε, δεν είχε και άδικο. Κάτι όμως μου είχε πεί και για ποδόσφαιρο, και εγώ ‘’τσίμπησα’’.

Τον ρωτάω.

     ‘’Μα και εδώ έχουμε ποδόσφαιρο, έχουμε Ολυμπιακό, Παναθηναικό, Παοκ, Αεκ, τόσες καλές ομάδες. Και έχουμε ένα σωρό Ισπανούς παίκτες, για να σας θυμίζουν την Ισπανία. Δεν σας είναι αρκετό ?’’

     ‘’Είμαι εδώ από την δεκαετία του 50. Σας έχω δεί να αλλάζετε ένα σωρό συστήματα, με τον ίδιο προπονητή, και να μην κάνετε τίποτα. Και τα συστήματα τα εφαρμόζετε ανάποδα.’’

     ‘’Δηλαδή ?’’

     ‘’Την δεκαετία του 50, παίζατε ‘’3-4-2-1’’, με ψηλο και δυνατό σέντερ φόρ. (ΕΡΕ)

Την δεκαετία του 60, το γυρίσατε στο ‘’4-4-2’’ με δυό επιθετικούς. ( ΕΡΕ – ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ )

Μετά, το γυρίσατε στο ‘’ WM’’ , όλοι μπροστά και όλοι πίσω. (1967-74)

Μετά, πάλι στο ‘’3-4-2-1’’, με τον ίδιο σέντερ φόρ του 50, αλλα ήταν κάπως μεγάλος και δυσκολευόταν να βάλει γκόλ. ( ΝΔ )

Την δεκαετία του 80, παίζατε το ίδιο σύστημα πάλι, αλλα με σέντερ φόρ καινούριο από την Αμερική. Στην Αμερική όμως παίζουν μπάσκετ, όχι ποδόσφαιρο ( ΠΑΣΟΚ )

Την δεκαετία του 90, το γυρίσατε πάλι στο ‘’4-4-2’’, αλλά δεν είχατε επιθετικούς της προκοπής, χώρια που επιμένατε στους ίδιους, αν και είχαν παραμεγαλώσει. Θυμάσαι, ο ένας ‘’έμεινε’’ στο γήπεδο μέσα. ( ΠΑΣΟΚ – ΝΔ )

Με τον καινούριο αιώνα, την δεκαετία του ‘’00’’, συνεχίσατε με το ‘’4-4-2’’, και ο προπονητής σας έβαλε στην επίθεση τα παιδιά των παληών σέντερ φόρ, που είχαν μεγαλώσει και παίζαν καλά στις προπονήσεις. Όμως, κανείς δεν είπε στον προπονητή σας ότι δεν ξέρουν μπάλα αλλά ‘’ράφτιγκ’’ και ‘’σκουώς’’. Έτσι, όχι μόνο στους Πανευρωπαικούς δεν προκριθήκατε, αλλά πέσατε και κατηγορία.

Εδώ και λίγο καιρό, ο προπονητής σας παίζει το πιο παληό σύστημα, το ‘’3 -2 -5 ‘’, με σέντερ φόρ, ( ΝΔ) αριστερό ( ΚΚΕ ) και δεξιό ( ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ) εξτρέμ , μέσα αριστερά ( ΠΑΣΟΚ ) και μέσα δεξιά ( ΑΝΕΞ. ΕΛΛΗΝΕΣ ). Οι δύο στο κέντρο όμως( ΣΥΡΙΖΑ – ΛΑΟΣ ), δεν δίνουν την μπάλα ούτε ο ένας στον άλλο. Έτσι θα παίξετε μπάλα ? Αυτά τα συστήματα εμείς τα εγκαταλείψαμε. Ο προπονητής σας δεν ξέρει τι του γίνεται ’’

     Το καλοσκέφτηκα, και αναγκάστηκα να συμφωνήσω μαζί του.

    ‘’ Φαίνεται ότι ξέρετε ποδόσφαιρο, Δον. Τι πρέπει να κάνουμε για να διακριθούμε στο Ευρωπα’ι’κό ποδόσφαιρο ? ‘’

    ‘’ Αυτό εσείς το ξέρετε. Το μόνο που δεν μπορείτε να αλλάξετε, είναι ο προπονητής σας ( ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ). Πρέπει κάποτε να βρεί παίκτες που να ξέρουν μπάλα, αλλα και να μπορούν να δώσουν πάσες ο ένας στον άλλο, όχι όπως τώρα, που οι μόνες πάσες είναι από τον μέσα αριστερά στον φόρ και τούμπαλιν. Έτσι, γκόλ δεν μπαίνει.’’

Αφού μου ανέλυσε τόσο καλά την κατάσταση και κατάλαβα ότι ήξερε πολλά περισσότερα από εμένα, αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να τον αφήσω να ετοιμαστεί.

‘’ Πότε θα σας ξαναδούμε, Δόν ? ‘’

‘’ Αφού κυνηγήσω μερικούς ανεμόμυλους στην πατρίδα μου, ίσως γυρίσω, εάν καταλάβετε επιτέλους ότι οι ανεμόμυλοι είναι ανεμόμυλοι. Όσο για το ποδόσφαιρο, εμείς έχουμε και μία Μπαρτσελόνα και μία Ρεάλ. Εσείς, βολευτείτε με τον Ολυμπιακό  και τους υπόλοιπους. ‘’

     Σηκώθηκα και έφυγα, αφού τον χαιρέτησα.

Οι μπουλντόζες ακόμα περίμεναν, οι δε μαυριδεροί ήταν περισσότεροι στην αυλή.

ΤΡΑΓΕΛΑΦΙΚΗ ΙΛΑΡΟΤΡΑΓΩΔΙΑ

Είχαμε την δυστυχία να το ζήσουμε και αυτό.

     Για 15 ολόκληρες μέρες, μία εντολή για σχηματισμό Κυβερνήσεως περιφερόταν από τον έναν στον άλλο αρχηγό κομμάτων με την κούριερ της Προεδρίας, μέχρι να γίνει κατανοητό ότι με τα αποτελέσματα των εκλογών της 6^ης Μα’ί’ου, ‘’τα κουκιά’’ δεν έβγαιναν και οποιαδήποτε Κυβέρνηση και αν σχηματιζόταν, θα είχε μέσα της τον σπόρο της καταστροφής.

     Και χωρίς καμία απολύτως υποψία πολιτικής τοποθετήσεως, μπορώ να επισημάνω τα εξής, τα οποία φαντάζομαι έχετε και εσείς καταλάβει, αν όχι από την πρώτη, σίγουρα όμως από την δεύτερη στιγμή.

     Ας τα πάρουμε με την σειρά.

     Κατ’ αρχή, έχουμε κάποια δεδομένα, σύμφωνα με δηλώσεις τους.

     Πρώτον, η Παπαρήγα δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν θα συνεργασθεί σε κανενός είδους Κυβέρνηση.

     Δεύτερον, όλοι δηλώνουν κατηγορηματικά ότι δεν θα συνεργαστούν με τον Μιχαλολιάκο.

     Πάμε λοιπόν στα τέσσερα μέρη της ιλαροτραγωδίας που ζήσαμε.

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ. Εντολή στον Σαμαρά.

Με ποιόν να φτιάξει Κυβέρνηση ?

ΑΛΦΑ  Με τον Τσίπρα δεν γίνεται, γιατί τα προγράμματα είναι εντελώς διαφορετικά

ΒΗΤΑ  Με τον Βενιζέλο δεν γίνεται, γιατί τα κουκιά δεν βγαίνουν. Χρειάζεται και κάτι ακόμα. Και μια και δεν υπάρχει άλλο συγγενές ( της πολυκατοικίας, ντέ…) κόμμα μέσα στη Βουλή, μια και Καρατζαφέρης και Μπακογιάννη έμειναν έξω από το χορό, μένει ο Κουβέλης. Ο οποιος όμως για να συμπράξει θέλει και τον Τσίπρα μαζί, οπότε πάμε στο ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ ΑΛΦΑ. Και φτού και από την αρχή.

ΓΑΜΑ. Με τον Καμμένο δεν γίνεται, όχι μόνο γιατί δεν φτάνουν τα ‘’κουκιά’’, αλλα κυρίως γιατί δήλωσε ότι δεν συνεργάζεται με τον Σαμαρά.

Τόμπολα…..!

Πάει δηλαδή το πρώτο μέρος. Χρειάστηκαν τρείς μέρες για να καταλάβουν τα αυτονόητα.

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ. Εντολή στον Τσίπρα.

Με ποιόν να φτιάξει Κυβέρνηση ?

ΑΛΦΑ. Με τον Σαμαρά, που βγαίνουν τα ‘’κουκιά’’, δές παραπάνω ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ ΑΛΦΑ.

ΒΗΤΑ. Με τους ενοίκους της δικής τους …πολυκατοικίας ( Παπαρήγα, Κουβέλη και ολίγον από Βενιζέλο ) , ακόμα και να το ήθελε η Παπαρήγα, πάλι δεν φτάνουν .Βλέπεις, Σαμαράς, Καμμένος και Μιχαλολιάλος έχουν πάνω από 150 ‘’κουκιά’’.

ΓΑΜΑ. Με τον Βενιζέλο, δεν φτάνουν, θέλουν και τον Σαμαρά. Οπότε…

 Τόμπολα πάλι….

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟΝ. Εντολή στο Βενιζέλο.

Αυτός τουλάχιστον, και με βάση τις προηγούμενες ‘’ζυμώσεις’’, κατάλαβε γρήγορα ότι το ψωμί δε φουσκώνει και δεν μπαίνει στο φούρνο, και δεν μας ταλαιπώρησε πολύ.

ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΝ. Εντολή στον Καμμένο.

ΑΛΦΑ. Με τον Σαμαρά, πάμε στο ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ ΓΑΜΑ.

ΒΗΤΑ. Με τον Τσίπρα, μόνο στο ‘’μνημόνιο’’ συμφωνούν σχετικά. Οπότε, άστο και αυτό.

ΓΑΜΑ. Μα αν δεν έχεις τον Σαμαρά και τον Τσίπρα, δεν βγαίνουν τα ‘’κουκιά’’, ακόμη και με Παπαρήγα και Μιχαλολιάκο.

     Όλο αυτό λοιπόν, έκαναν 15 μέρες να το καταλάβουν. Και είχαν 15 μέρες σε αγωνία, όλους όσους δεν είχαν καταλάβει από την αρχή το μάταιο των προσπαθειών.

Και οι απ’ έξω, περίμεναν με αγωνία, όπως στη ρουλέτα στο καζίνο, να δούν ‘’πού θα κάτσει η μπίλια’’.

     Ποιος κέρδισε ? Μα αυτοί που κερδίζουν πάντα. Τα ΜΜΕ !

     Το πιο εύκολο πράγμα ήταν πλέον να κάνουν πολιτική εκπομπή, με κάποιο κεντρικό ερώτημα, να καλέσουν έναν από τον καθένα, και όσοι έρθουν.

     Τους βάζεις σε ένα τραπέζι, τους βάζεις και σε μερικά ‘’παράθυρα’’, άσχετα αν είναι δίπλα – δίπλα, τους πετάς στη μέση μία ερώτηση αποκλειστικά οικονομικής φύσεως, όπως στα σκυλιά ένα κόκκαλο, και σαν παρουσιαστής κάθεσαι και απολαμβάνεις τον ‘’σκυλοκαυγά’’.

      Κάπου – κάπου, δείχνεις ότι προσπαθείς να επέμβεις για να υπάρχει και κάποιος έλεγχος, αλλά στην ουσία, θα επέμβεις μόνο όταν αρχίσουν και βρίζονται ή πέφτουν μπουνιές. Δεν ξέρω, αν πιο πέρα υπάρχουν και 3 – 4 μπρατσωμένοι, για να τους χωρίσουν αν χρειαστεί.

     Τζάμπα πράμα, μεγάλη ακροαματικότητα, η εκπομπή πέτυχε. Ιδιαίτερα εάν η επιλογή των καλεσμένων ήταν προσεκτική και κατάλληλη για ‘’σκυλοκαυγά’’.

     Και ήρθε επι τέλους η μέρα που αποφάσισαν να μην μας κρατούν άλλο σε αγωνία, και προκήρυξαν καινούριες εκλογές. Εκεί σταμάτησε η τραγελαφική ιλαροτραγωδία που ‘’απολαμβάναμε΄΄ καθημερινά με τις ώρες. Τελικά, τυχεροί όσοι προτιμούσαν να παρακολουθούν τον Φώτη και την Μαρία, ή την Τατιάνα, ή να μάθουν να μαγειρεύουν, ή οτιδήποτε παρεμφερές τέλος πάντων.

     Και τώρα τι γίνεται ? Η Δαμόκλειος σπάθη, εξακολουθεί να είναι πάνω από τα κεφάλια μας και το ΔΝΤ και οι συμμορίτες του έχουν θρονιαστεί στην πλάτη μας.

     Ήδη οι προσεγγίσεις των συγγενών κομμάτων έχουν προχωρήσει, έγιναν συγχωνεύσεις, μεταγραφές, αποχωρήσεις και άλλα παρεμφερή. Η 17^η Ιουνίου, πλησιάζει.

      Έχω την αίσθηση, ότι τα καινούρια αποτελέσματα, δεν θα διαφέρουν και πολύ από αυτά του Μα’ι’ου. Λίγο πάνω, λίγο κάτω, έτσι θα πάνε όλοι τους. Δεν περιμένω συνταρακτικές αλλαγές. Κανείς δεν τις περιμένει. Ελπίζω μόνο, να βγεί η καλύτερη το δυνατόν Κυβέρνηση, γιατί εδώ και μήνες είμαστε στον ‘’αυτόματο πιλότο’’.

ΥΓ.Θα παρατηρήσατε ότι δεν αναφέρω κόμματα αλλα αρχηγούς. Γιατί, υπάρχουν πλέον κόμματα ? Εσείς τι λέτε ?

Ανδρέας Μελεζιάδης