ΤΖΙΧΑΝΙΣΤΑΣ και ΤΖΙΧΑΜΑΡΟΣ

ΤΖΙΧΑΝΙΣΤΑΣ και ΤΖΙΧΑΜΑΡΟΣ

    Εκεί που καθόμουν στο μπαλκόνι μου, έπινα τον καφέ μου και κάπνιζα το τσιγαράκι μου, σκεφτόμενος κάποιο θέμα με το οποίο αξίζει να ασχοληθώ, χτυπάει το κουδούνι της εξώπορτας.

    Ανοίγω, και τι να δώ. Ο Δόν Κιχώτης ! Ο παλιός μου φίλος, που είχα δυό χρόνια περίπου να τον δώ!

    Όλο χαρά, για αυτή την απρόοπτη έκπληξη, τον καλωσόρισα και του είπα να περάσει στο σπίτι.

  ‘’Πολύ ευχάριστη έκπληξη, Δόν, πέρασε, έλα στο μπαλκόνι να πιούμε τον καφέ μας. Πώς από εδώ ?’’

    Ο Δόν Κιχώτης, πέρασε μέσα, με ευχαρίστησε και πήγαμε στο μπαλκόνι.

    Σε δυό λεπτά , του ετοίμασα το καφεδάκι του, ελληνικό ‘’βαρύ και όχι’’, και αρχίσαμε την κουβέντα.

    ‘’Αγαπητέ μου φίλε, είμαι περαστικός από τη Θεσσαλονίκη,  και σκέφτηκα να σε επισκεφθώ, όπως μου είχες ζητήσει επανειλημμένα στο παρελθόν’’.

    ‘’Και πολύ καλά έκανες. Σε βλέπω όμως μόνο σου, χωρίς τον Σάντσο Πάντσα και χωρίς τον Ροσινάντη. Πώς και έτσι?’’

   ‘’Ήρθα μόνος μου, γιατί πηγαίνω στο Ιράκ και την Συρία. Για αυτό, άφησα πίσω τον Ροσινάντη, γιατί έμαθα ότι τώρα πλέον τα άλογα τα τρώνε εκεί πέρα, και δεν ήθελα να κινδυνέψει. Όσο για τον Σάντσο Πάντσα, υποχρεώθηκα να τον απολύσω, γιατί άρχισαν να μου ζητάνε κάτι υπέρογκα ποσά για την ασφάλειά του. Μεγάλωσε κιόλας, τι να λέμε τώρα.’’

    ‘’Καλά έκανες, εγώ έμαθα όχι μόνο τα άλογα, αλλά και τα σκυλιά και τις γάτες τρώνε εκεί πέρα πλέον, αφού δεν τους έμεινε μία. Σε ποιο ξενοδοχείο μένεις?’’

    ‘’Θυμάσαι, όποτε ερχόμουν, έμενα στο πανδοχείο ‘’ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ’’. Πήγα για δωματιο, αλλά ήταν κλειστό. Ρώτησα γιατί έκλεισε, και μου είπε ο γείτονας ότι το πανδοχείο, η ταβέρνα δίπλα και κάτι άλλα κτίρια, τα πήρε κάποιος καινούριος οργανισμός που κάνατε, ΝΤΑΠΙΕ, ΤΑΠΑΙΔΙΑ, ΤΑΙΠΕΔ, κάπως έτσι τον λένε. Έψαξα και αλλού για δωμάτιο, αλλά όλα ήταν γεμάτα, περιμένοντας τα εγκαίνια της ΔΕΘ σας και τις σημαντικές ανακοινώσεις που θα κάνει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η τρό’ι’κα. Για αυτό, σκέφτηκα μήπως θα μπορούσες να με φιλοξενήσεις για μια – δυό μέρες’’

    ‘’Με μεγάλη μου χαρά! Πράγματι, όπως είπες, το πανδοχείο , και όχι μόνο αυτό, έκλεισε, γιατί ήταν δημόσιο κτίριο. Τα πήρε όλα το ΤΑΙΠΕΔ, για να τα αξιοποιήσει, και να τα πουλήσει για να ελαφρύνουμε το χρέος μας, ξεκινώντας από τους τόκους. Όσο για την ΔΕΘ, κανεις λάθος, δεν θα κάνουν ανακοινώσεις το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η τρό’ι’κα, αλλά ο πρωθυπουργός μας…’’

    ‘’Ά, έτσι ? Καλά τοτε, γιατί εγώ στην πατρίδα μου άλλα άκουσα… Αφού το λες εσύ όμως, έτσι θα είναι’’.

    Προβληματίστηκα για μια στιγμή, μήπως εδώ δεν μας ενημερώνουν όπως πρέπει με την αλήθεια, αλλά σκέφτηκα ότι αυτό δεν είναι δυνατόν, τώρα μάλιστα που πάνε όλα καλά, έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα, ψηφίζουμε προοδευτικούς και σωτήριους Νόμους, και οι επιτυχίες διαδέχονται η μία την άλλη. Αφού μέχρι και ροδάκινα έχουμε υπερπαραγωγή, σκάσαμε στο φάγωμά τους και τώρα τα πετάμε, αφου δεν έχουμε πια τι να τα κάνουμε.

    Αφού ήπιαμε τα καφεδάκια μας με ‘’ψιλοκουβέντα’’, μου παραπονέθηκε για την ομάδα του που δεν πήρε το Πρωτάθλημα Ευρώπης, του είπα και εγω τα δικά μου με την δικιά μου ομάδα που… αναπαύεται στις ‘’δάφνες’’ της, και του ετοίμασα το δωμάτιό του.

    Το βράδυ, είπαμε να μείνουμε στο σπίτι. Ετοίμασα κάτι πρόχειρο, με συνοδεία ρετσίνας φυσικά, που ήξερα ότι την λατρεύει. Μετά το φαγητό, και επειδή ήταν νωρίς και δεν είμασταν κουρασμένοι, καθήσαμε να συζητήσουμε.

   ‘’Καλά, Δον, εσύ τι δουλειά έχεις στη Συρία και το Ιράκ ? Δεν μαθαίνεις τι γίνεται εκεί πέρα?’’

   ‘’Πάω με αποστολή. Με στέλνει η Ευρωπα’ι’κή Ένωση, μέσω της Ισπανικής κυβερνήσεως, για ειρηνευτικές συνομιλίες, γιατί το κακό παράγινε’’.

   ‘’Με ποιους θα συνομιλήσεις?’’

   ‘’Ξέρω και εγώ ? Μου έδωσαν μια λίστα, που δεν μπορώ να βγάλω άκρη. Θα πάω και θα δούμε.’’

    Αφού μου έδειξε την λίστα, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω την απορία μου.

   ‘’Μα από ότι ξέρω, και βλέποντας τη λίστα σου, από αυτούς ελάχιστοι μιλούν Αγγλικά που ξέρεις, ή έστω Ισπανικά. Διερμηνέα, δεν έχεις. Πώς θα συνεννοείσαι στα Αραβικά?’’

    ‘’Για χαζό με έχεις? Πρίν ξεκινήσω, έψαξα το θέμα αι διαπίστωσα ότι εκεί μιλούν όλες τις γλώσσες του κόσμου. Σέρβικα, Τούρκικα, Γερμανικά, Αγγλικά, Ισπανικά, Ρωσσικά, Πορτογαλικά, Γαλλικά, Ελληνικά, ό τι μπορείς να φανταστείς.’’

   ‘’Δεν ήξερα ότι είναι τόσο μορφωμένοι οι άραβες εκεί πέρα…’’

   ‘’Ποιος σου είπε ότι είναι μορφωμένοι ?  Από όλα τα κράτη του κόσμου είναι.’’

   ‘’Μα πώς γίνεται αυτό?’’

   ‘’Άκουσε να σου πώ την ιστορία από την αρχή με λίγα λόγια. Πρίν από κάμποσα χρόνια, όλα ήταν μια χαρά εκεί πέρα. Μέχρι την στιγμή, που κάποιοι σκέφτηκαν ότι οι άραβες δεν είχαν όλοι δημοκρατία, όπως την ξέρουμε εμείς, αλλά είχαν πολύ πετρέλαιο που κινούσε την παγκόσμια αγορά. Είπαν λοιπόν, να τους κάνουν δημοκρατίες για να έχουν δημοκρατικό πετρέλαιο. Το τι έγινε, το ξέρεις από εκεί και πέρα’’

   ‘’Ναι,  τα μαθαίνουμε όλα. Έκαναν δημοκρατία το Ιράκ, την Λιβύη, προσπαθούνε να κάνουν και τη Συρία..’’

   ‘’Η πολλή δημοκρατία όμως, φαίνεται ότι τους έβλαψε, αφού τώρα, πήραν όλοι από ένα όπλο και κυνηγιούνται μεταξύ τους. Όποιος προλάβει, σκοτώνει όποιον βρεί μπροστά του’’

   ‘’Και πού βρήκαν τόσα όπλα? Γιατί μαθαίνω ότι δεν έχουν μόνο τουφέκια γιαταγάνια και πιστόλια, αλλά μέχρι ρουκέτες και άρματα. Πού τα βρήκαν όλα αυτά?’’

   ‘’Μου φαίνεται φίλε μου, πως είσαι λίγο χαζός. Τόσα όπλα υπάρχουν στον κόσμο που περισσεύουν, τι να τα κάνουν? Τους τα έδωσαν λοιπόν, για να τους έχουν με το μέρος τους, αυτοί που προσπαθούν να επιβάλουν την Νέα Τάξη και την Παγκόσμια Διακυβέρνηση. Τώρα, εάν τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς όπως τα υπολόγιζαν, αυτό είναι άλλο θέμα. Πάντως, πάλι κερδισμένοι είναι, αφού κατάφεραν και τους έφεραν εκατό χρόνια πίσω.’’

   ‘’Πάει καλά, αυτά τα κατάλαβα. Εκείνο που δεν κατάλαβα, είναι αυτό με όλες τις γλώσσες του κόσμου που μου είπες. Τι εννοούσες ?’’

   ‘’Υπήρχε εκεί, μια μικρή φανατική οργάνωση μουσουλμάνων, με περίεργο όνομα, για αυτό θα την λέμε ‘’τζιχαντ’’. Εάν δεν ξέρεις, ‘’τζιχαντ’’ είναι στους μουσουλμάνους ο Ιερός Πόλεμος, στον οποίο όλα επιτρέπονται, προκειμένου να επιβληθούν όλων των άλλων, ακόμα και των ίδιων των μουσουλμάνων’’

   ‘’Μα τι μου λες τώρα? Μουσουλμάνοι αλληλοσκοτώνονται στο όνομα του Αλλάχ?’’

   ‘’Γιατί, με εμάς τους Χριστιανούς, τι γίνεται? Πόσες φορές έχουμε αλληλοσκοτωθεί, ορθόδοξοι, καθολικοί, προτεστάντες και πάει λέγοντας. Οι μουσουλμάνοι θα αποτελούσαν εξαίρεση?’’

   ‘’Για συνέχισε να καταλάβω.’’

   ‘’Σε αυτή λοιπόν την οργάνωση, οι δικοί μας έδωσαν πάρα πολλά όπλα, για να ανατρέψουν τις κυβερνήσεις, για να γίνει δημοκρατία. Δεν τα υπολόγισαν όμως σωστά, γιατί αποδείχτηκε ότι ήταν μια τρομοκρατική οργάνωση και τίποτα λιγότερο. Με αυτά τα όπλα, και με την ανοχή και βοήθεια των δικών μας, άρχισε ένας ανελέητος πόλεμος. Άρχισαν να σφάζουν αδιάκριτα άνδρες, γυναίκες παιδιά, άρχισαν να καταστρέφουν ό τι βρισκόταν μπροστά τους, στην κυριολεξία δεν αφήνουν πέτρα πάνω στην πέτρα. Αφού να φανταστείς, υπήρχαν πολλοί άραβες χριστιανοί εκεί πέρα, και τώρα δεν υπάρχει τίποτα. Ή τους έσφαξαν, ή έφυγαν.’’

   ‘’Μήπως τα παραλές, Δόν? ‘’

   ‘’Καθόλου. Εκεί, δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Υπάρχουν μόνο νικητές και νεκροί. Ανεξαιρέτως. Και το ‘’σφάξιμο’’, είναι ο συνηθισμένος τρόπος για να ξεμπερδεύουν από αυτούς.’’

   ‘’Και όλες οι γλώσσες του κόσμου που μου είπες?’’

   ‘’Άκουσε προσεκτικά. Σε όλους τους λαούς του κόσμου, είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν και δολοφόνοι. Άνθρωποι κατ’ ευφημισμό, που τους αρέσει να σκοτώνουν, με τον πιο βάρβαρο τρόπο. Αυτά όμως, φοβούνται να τα κάνουν ελεύθερα στις πατρίδες τους, γιατί φοβούνται πως θα τους πιάσουν και θα την ‘’πληρώσουν’’. Πάρα πολλοί από αυτούς λοιπόν, από παντού, έχουν πάει εκεί και ενώθηκαν μαζί τους. Έγιναν ή παριστάνουν πως έγιναν μουσουλμάνοι της ‘’τζιχάντ’’, για να μπορούν όχι μόνον να εκδηλώνουν τα ένστικτά τους, αλλά και να επιβραβεύονται επιπλέον. Χώρια από αυτούς που πήγαν σαν μισθοφόροι, αφού λεφτά υπάρχουν. Για αυτό σου λέω τώρα, ότι δεν πρέπει να τους λένε ‘’τζιχανιστές’’ αλλά ‘’τζιχανίστας’’, ‘’τζιχαμάρος’’ και άλλα παρόμοια. Και οι περισσότεροι, είναι από πολιτισμένα υποτίθεται κράτη της Αμερικής και της Ευρώπης. Πρόκειται για δολοφόνους στην κυριολέξια, που έτσι μπορούν να εξωτερικεύουν τα ένστικτά τους. Πιάνουν όποιον δυτικό βρεθεί μπροστά τους  για όμηρο, ζητούν λύτρα, και αν δεν τους τα δώσουν, τους σφάζουν μπροστά στην κάμερα. Δεν είδες προχτές τον Αμερικανό δημοσιογράφο? Έ, υπάρχουν και άλλοι’’

   ‘’Και καλά, εσύ τι δουλειά έχεις εκεί πέρα? Όπως μου τα λές, πιο πιθανό είναι να σφάξουν και εσένα.’’

   ‘’Τι να σου πώ, είμαι αδέκαρος και τα λεφτά που μου δίνουν είναι πολλά. Αρχίζω και το σκέφτομαι όμως, και τελικά δεν ξέρω τι να κάνω.’’

   ‘’Και εσύ που ασχολήθηκες τόσο πολύ με το θέμα, δεν βλέπεις καμμία λύση στο πρόβλημα?’’

   ‘’Στην Μέση Ανατολή, εδώ και 2.000 χρόνια, το ίδιο περίπου γίνεται συνέχεια. Ησυχάζουν για κάποια χρόνια, και μετά, φτού και από την αρχή. Οριστική λύση, δεν βλέπω να υπάρχει εκεί κάτω.’’

   ‘’Τώρα, τώρα με όλα αυτά τι γίνεται? Πώς τα βλέπεις?’’

   ‘’Μου φαίνεται ότι άρχισαν να το σκέφτονται λιγάκι όσοι τους υποστήριζαν, λόγω και της παγκόσμιας κατακραυγής. Βέβαια, αυτήν δεν την υπολογίζουν, το έδειξαν και στο παρελθόν. Από ότι αντιλαμβάνομαι όμως, και επειδή αυτή η οργάνωση έχει επεκταθεί επικίνδυνα όχι μόνο στον αραβικό κόσμο αλλά και σε όλες τις Ευρωπα’ι’κές πόλεις, και είναι πολύ πιο επικίνδυνη από την περίφημη Αλ Κά’ι’ντα, έχω την αίσθηση ότι πρόκειται να κάνουν οι συνήθεις ύποπτοι στρατιωτική επέμβαση στην περιοχή, για να λύσουν το θέμα. Μα και να το λύσουν, προσωρινά θα είναι. Αυτό που φοβούνται περισσότερο, είναι ότι αφού ξεμπερδέψουν με Συρία και Ιράκ, θα συνεχίσουν με Ιορδανία και μετά στόχος θα είναι ο παραδοσιακός τους εχθρός, το Ισραήλ. Σε αυτό υπολογίζω και εγώ και σου λέω ότι μάλλον θα γίνει επέμβαση.’’

   ‘’Τι να σου πώ, Δον, ακούω και διαβάζω και εγώ διάφορα πράγματα, αλλά εσύ με διαφώτισες πολύ. Δηλαδή, ό τι και να γίνει, πάλι ‘’μία από τα ίδια’’?’’

   ‘’Φυσικά, μία από τα ίδια. Έχουν αρχίσει να νοσταλγούν τον Καντάφι, τον Σαντάμ Χουσείν και τους άλλους που ξαπόστειλαν.’’

   Η νύχτα είχε αρχίσει να πέφτει βαριά, βάρυναν και τα βλέφαρά μας και πήγαμε για ύπνο.

   Την άλλη μέρα, ο Δον Κιχώτης βγήκε για δυό ώρες έξω. Όταν γύρισε, πήρε τα λιγοστά πράγματά του για να φύγει.

   Τον ρώτησα, πώς θα φτάσει στη Συρία, και μου απάντησε.

   ‘’Μπορεί αλλοπαρμένος να είμαι, αλλά όχι και τρελός. Αποφάσισα ότι είναι καλύτερα να κρατήσω την προκαταβολή και να μην πάω. Διαόλους γυρεύω? Είναι και η Δουλτσινέα που περιμένει. Άλλωστε, τώρα μπορώ να ξαναπάρω τον Σάντσο Πάντσα στη δούλεψή μου. Φεύγω για τη Σουηδία, μέχρι να ξεχαστεί το πράγμα. Ελπίζω να με ξαναδείς σύντομα.’’

   Και έτσι έφυγε ο Δον Κιχώτης, αφήνοντάς με με μεγάλες απορίες και προβληματισμούς. Και όσο αναλογιζόμουν τα όσα μου είπε, χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν ο φίλος μου ο Λουκάς. Με ρώτησε

   ‘’Ανδρέα, σου ήρθε το διορθωμένο ΕΝΦΙΑ ?’’.

   Αυτό ήταν αρκετό για να με προσγειώσει στην καθημερινότητα.

ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ‘’ΜΑΝΤΑΡΑ’’ ΜΕ ΤΟ ΕΝΦΙΑ

ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ‘’ΜΑΝΤΑΡΑ’’ ΜΕ ΤΟ ΕΝΦΙΑ

    ‘’Αχός βαρύς ακούστηκε’’ και ‘’πολλά ντουφέκια έπεσαν’’ τις τελευταίες μέρες, εξ αιτίας του περιβόητου και διαβόητου πλέον ΕΝΦΙΑ , το οποίο στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να το χαρακτηρίσει κάποιος σαν ‘’ΤΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ’’, στην δε χειρότερη σαν αιτία ανθρωποκτονίας. Οι ενδιάμεσες διαβαθμίσεις, είναι αυτά που αισθανθήκαμε όλοι μας, όταν ‘’καταφέραμε’’ μέσω του TAXIS να ενημερωθούμε σε ό τι μας αφορά.

    Πάρα πολλοί και αξιόλογοι ‘’γραφείς’’ προσέγγισαν το θέμα από πολλές μεριές, καταλήγοντας στο κοινό συμπέρασμα ότι όχι μόνο ‘’φάουλ’’ είναι, αλλά ‘’πέναλτυ’’ και αποβολή, στην κυριολέξία.

    Άκουσα από το χαζοκούτι, αλλά και διάβασα σε εφημερίδες και μπλόκ, διάφορες συγκεκριμένες διαμαρτυρίες από συμπατριώτες μας, από τους οποίους το ΥΠΟΙΚ ζητούσε όχι απλώς παράλογα, αλλά ΠΑΡΑΝΟ’Ι’ΚΑ ποσά να πληρώσουν, για ακίνητες περιουσίες, εκ των οποίων αρκετές ήταν ήδη βάρος στον ιδιοκτήτη τους. Πασιφανές ότι είχαν δίκιο.

    Μέσα μου, ξύπνησε μια άλλη ιδιότητα, του προγραμματιστή – αναλυτή Η/Υ, την οποία έτυχε να αποκτήσω μετά από κάποιες σπουδές, και έτυχε πάλι να εξασκήσω για κάποια χρόνια.

    Φυσικά, αυτές μου οι γνώσεις είναι ελάχιστες και μπορώ να πώ και ξεπερασμένες, σε σχέση με ανάλογες γνώσεις που έχουν πολλοί επισκέπτες του μπλόκ. Αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι οι ΑΡΧΕΣ πάνω στις οποίες στηρίζονται, έχουν μεταβληθεί.

    Για να συνεχίσουμε, πρέπει να κάνουμε κάποιες παραδοχές, υποχρεωτικές για το θέμα.

       Α. Η κυβέρνηση αποφάσισε να καθιερώσει τον ΕΝΦΙΑ, ζητώντας την πληρωμή φόρου  για τις ιδιοκτησίες ακινήτων των πολιτών, ανάλογα με την αξία τους. Το αν αυτός ο φόρος είναι δίκαιος ή άδικος, λογικός ή παράλογος, δεν εξετάζεται εδώ.

       Β. Η αξία των ιδιοκτησιών αυτών, έχει προσδιοριστεί με βάση τις τιμές ζωνών, το κτηματολόγιο, και άλλους παρεμφερείς παράγοντες  ( όροφος κτλ ) με τον ίδιο αντικειμενικό σκοπό.

       Γ. Ο προσδιορισμός του φόρου αυτού, ανατέθηκε στο καθ’ ύλην αρμόδιο όργανο, την Εφορία, για την σύνταξη προγράμματος Η/Υ προς προσδιορισμό του, για τον καθένα χωριστά.

       Δ. Έχουν υποβληθεί όλα τα Ε9, έχουν ελεγχθεί και είναι σωστά.

    Ίσως και κάποιες άλλες, δευτερεύουσες παραδοχές, που αυτή τη στιγμή δεν έρχονται στο μυαλό μου.

    Με τα πολλά, καταλήγουμε στην Μηχανογραφική Ομάδα, που ανέλαβε την υλοποίηση της κυβερνητικής αποφάσεως, καταρτίζοντας τα ανάλογα προγράμματα Η/Υ.

    Για να γίνει αυτό, πρώτα έπρεπε να εντοπιστούν τα αρχεία, από τα οποία θα ληφθούν τα απαιτούμενα στοιχεία, να εντοπιστούν τα χρήσιμα πεδία τους, να καθοριστούν ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ οι απαιτήσεις του νέου προγράμματος, να γίνει το πρόγραμμα, να τεσταριστεί τόσο σε ακραίες καταστάσεις, όσο και σε μέτριο πλήθος πολιτών δοκιμαστικά, να αξιολογηθούν τα αποτελέσματα ως προς την ορθότητά τους και εν συνεχεία να γίνει η παραγωγή των αποτελεσμάτων.

    Πρίν από αυτά όμως, πρέπει να γίνει σύσκεψη ( συνέντευξη την λένε ) μεταξύ της Μηχανογραφικής Ομάδας και των εντολοδόχων της παραγωγής, για την ρύθμιση λεπτομερειών και επίλυση αποριών που ΣΙΓΟΥΡΑ θα υπάρχουν.

    Από όσα παρατήρησα  στο τελευταίο χρονικό διάστημα, με τις διάφορες καταστάσεις κτλ παράγωγα της συγκεκριμένης Μηχανογραφήσεως, έβγαλα το ασφαλές κατά την γνώμη μου συμπέρασμα, ότι πρόκειται για μια πανσπερμία ΑΔΟΜΗΤΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ, που γίνονται πρόχειρα, προκειμένου να εξασφαλιστούν κάποιες ‘’εμβαλωματικές’’ λύσεις στις απαιτήσεις των εντολοδόχων.

    Όταν οι απαιτήσεις είναι σχετικά μικρές, αυτό το σύστημα πιθανόν να δουλεύει. Όταν οι απαιτήσεις όμως είναι μεγάλες και συχνές, γίνεται ‘’της γυνής της εκδιδομένης επι  χρήμασι’’. Ιδιαίτερα, όταν τα αρχεία ΙNPUT είναι διαφορετικά δομημένα.

    Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι ο υπολογιστής λέγεται και ‘’Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΒΛΑΚΑΣ’’, αφού δεν παράγει μόνος του σκέψεις και έργο, αλλά βασίζεται ΜΟΝΟ στα δεδομένα με τα οποία θα τροφοδοτηθεί.

    Για να γίνει λοιπόν αυτό το απερίγραπτο ‘’αλαλούμ’’ με τον ΕΝΦΙΑ, πρέπει να υπήρξαν κάποιες από τις καταστάσεις που ακολουθούν, όλες συσσωρευτικώς ή κάποιες από αυτές.

         Α. Ανεπαρκή στοιχεία στα δεδομένα INPUT.

         Β. Λανθασμένα στοιχεία στα δεδομένα INPUT.

         Γ. Ανεπαρκές αριθμητικά προσωπικό.

        Δ. Προσωπικό μειωμένων επαγγελματικών δυνατοτήτων.

        Ε. Πίεση χρόνου για άμεσα αποτελέσματα.

      ΣΤ. Μη δυνατότητα συνεργασίας όλων των παραμέτρων της εφαρμογής, λόγω διαφορετικής δόμησης.

        Ζ. Ανθρώπινα λάθη των μηχανογράφων, τόσο στη σύνταξη των αρχείων INPUT, όσο και στην κατασκευή του προγράμματος.

      Η. Μη εντοπισμός λεπτομερειών κατά την συνέντευξη, για τις οποίες θα έπρεπε να γίνουν διευκρινίσεις.

   Κάποιος άλλος, πιο σχετικός με το αντικείμενο, θα μπορούσε να προσθέσει και άλλες.

    Κάπως έτσι λοιπόν, έγινε όλη η υπόθεση, και τώρα, ‘’τρέχουν και δεν φτάνουν’’. Και φυσικά, και ο νέος προσδιορισμός του ΕΝΦΙΑ, σωστός ή λάθος, θα είναι και πάλι παραγωγή ‘’εμβαλωματικής ‘’ λύσης. ‘’Άς κάνουμε τώρα αυτό να ξεμπερδεύουμε, και μετά βλέπουμε’’. Αυτό είναι το σκεπτικό.

    Δυστυχώς, έτσι δουλειά δεν γίνεται, τα δε χρήματα που ξοδεύονται πάνε στράφι.

    Όταν μία μηχανογραφική εφαρμογή , από την αρχή της είναι φτιαγμένη για συγκεκριμένα αποτελέσματα, δεν μπορεί να επιβαρύνεται διαρκώς με νέες απαιτήσεις, γιατί θα φτάσει στιγμή που θα ‘’κρεμάσει’’, τα δε OUTPUT της θα είναι ανάλογα με τον ΕΝΦΙΑ που κυκλοφόρησε.

    Για να γίνουν όμως όλα σωστά, κατά την γνώμη μου, πρέπει ίσως η εφαρμογή να στηθεί από την αρχή, με όλες τις μέχρι σήμερα απαιτήσεις, και με πρόβλεψη για πολλές άλλες, με νέα δομημένα προγράμματα, συνεργάσιμα μεταξύ τους, και τεσταρισμένα αρχεία INPUT τα οποία διαρκώς θα ενημερώνονται από

 προσθήκες ή μεταβολές που θα γίνονται ανα πάσα στιγμή. Κάτι τέτοιο όμως, δεν γίνεται από την μια μέρα στην άλλη, αλλά θέλει αρκετό χρόνο που είναι συνάρτηση των απαιτήσεων, της επαγγελματικής κατάρτισης και του αριθμού των ατόμων που θα ασχοληθούν ΝΥΧΘΗΜΕΡΟΝ.

    Και αφού γίνει αυτή η νέα εφαρμογή, πρέπει για ικανό χρονικό διάστημα ΝΑ ‘’ΤΡΕΞΕΙ’’ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ, για τεστάρισμα και εξαγωγή συμπερασμάτων.

    Όπως σας είπα και στην αρχή, οι γνώσεις μου ίσως είναι και παρωχημένες, αφού δεν έχω πάρει και κανένα master στο αντικείμενο. Πιθανολογώ, ότι άλλοι, με περισσότερες γνώσεις, θεώρησαν όλα τα παραπάνω σαν δεδομένα, πράγμα το οποίο και είναι, και θεώρησαν περιττή την ενημέρωση όλων όσων δεν γνωρίζουν.

   Ελπίζω να συνέβαλα λιγάκι στην ενημέρωσή σας.

ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΠΡΕΒΕΖΗΣ

ΔΙΑΚΟΠΕΣ  ΣΤΙΣ  ΠΑΡΑΛΙΕΣ  ΤΟΥ  ΝΟΜΟΥ  ΠΡΕΒΕΖΗΣ

  

  Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος είπα να κάνω κάποιες μικρές διακοπές, έτσι για ανανέωση και ανάληψη δυνάμεων, αντοχών, κουράγιου και ελπίδας για τη συνέχεια.

    Σε όλες τις διακοπές, προσπαθώ να εφαρμόσω το dolce fa niente και το dolce penso niente , συνήθως χωρίς επιτυχία. Φέτος, το κατάφερα.

    Από στενό μου φίλο, είχα ακούσει για τις παραλίες της Ηπείρου, και ιδιαίτερα του Νομού Πρεβέζης, τις οποίες και εγώ είχα επισκεφθεί ‘’τρέχοντας’’ πριν δυό χρόνια. Φέτος, αποφάσισα να πάω εκεί.

    Ο σκοπός μου, δεν είναι να σας περιγράψω πόσο καλά ή άσχημα πέρασα. Με δυό λέξεις, πέρασα θαυμάσια, και αυτό είναι αρκετό.

    Ο σκοπός μου είναι να σας περιγράψω με το μάτι του επισκέπτη και τη μηχανή του φωτογράφου, τα όσα είδα.   

Σαν βάση επέλεξα το χωριό Αμμουδιά Πρεβέζης, δέκα χιλιόμετρα νότια από την Πάργα που όλοι ξέρουμε.

    Το χωριό Αμμουδιά, βρίσκεται ακριβώς στις εκβολές του ποταμού Αχέροντα, για  τον οποίο ξέρουμε πολλά πράγματα από την Ελληνική μυθολογία και ιστορία.

    Είναι ένα ήσυχο μέρος, με αρκετά ενοικιαζόμενα δωμάτια, δίπλα στο ποτάμι που χύνεται στο Ιόνιο, με όλα τα απαραίτητα για να περάσει κάποιος αξέχαστες διακοπές. Από το μπαλκόνι σου, βλέπεις τόσο τα ήρεμα νερά του Αχέροντα να κυλούν μπροστά σου ανάμεσα στις κατάφυτες όχθες του, όσο και την ακριβώς δίπλα παραλία, με τα πεντακάθαρα και πολύ ρηχά νερά και την ατέλειωτη άμμο.

    Μπροστά μου ακριβώς, ήταν μια ταβέρνα, και αμέσως μετά , το ποτάμι.

    Θα σας γράψω λίγα λόγια για αυτή την ταβέρνα, για την οποία είχα ακούσει καλά λόγια, αλλά μπορώ να πώ με βεβαιότητα, ότι ήταν από τις καλύτερες που έχω επισκεφθεί ποτέ.   

Η ταβέρνα λέγεται ‘’ΠΑΤΕΡΑΣ’’, τα δε φαγητά που δοκίμασα, ήταν εκπληκτικά μαγειρεμένα, ακόμα και για τον πιο αυστηρό και ιδιότροπο πελάτη. Ποικιλία άφθονη, για το κάθε γούστο.

    Επιπλέον, φρεσκότατο ψάρι όλων των ειδών και μεγεθών, που έφτανε κάθε ξημέρωμα φρεσκοψαρεμένο. Το ψήσιμό του δε, καταπληκτικό.

    Συνιστώ σε όλους όσους περάσουν από την περιοχή, να επισκεφθούν την ταβέρνα του Γιώργου, και δεν θα χάσουν, να το θυμηθείτε.

    Αφού λοιπόν, εξασφαλίστηκε η γαστριμαργική απόλαυση με τα πάσης φύσεως εκλεκτά εδέσματα, καιρός να δούμε και τα υπόλοιπα.

    Για μπάνιο, οι παραλίες είναι κάτι το υπέροχο. Λίγα χιλιόμετρα πιο νότια, είναι οι παραλίες Λούτσα και Βράχος, όπου πήγαινα καθημερινά. Καταγάλανα νερά, απίστευτη καθαρότητα, ατέλειωτη αμμουδιά, συνέθεταν όλους τους παράγοντες της απόλυτης απόλαυσης στη θάλασσα. Και, αυτά τα μέρη που ανέφερα, δεν είναι τα μοναδικά.

    Λογικό να επισκεφθώ ένα απόγευμα και την Πάργα, τον πιο ονομαστό τουριστικό προορισμό της περιοχής, αν και είχα ξαναπάει κάποιες φορές.

    Ένα πολύβουο τουριστικό μέρος, με όλα όσα θέλουν οι ξένοι ( κυρίως ) τουρίστες, με την γραφικότητά της, την καλή εξυπηρέτηση, αλλά και την αφάνταστη κοσμοσυρροή σε όλες τις ώρες της ημέρας ( και της νύχτας ). Πήγα, για να μην λέω ότι δεν πήγα. Μια φορά, ήταν αρκετή.

    Εκτός από τα μπάνια και την ταβέρνα, υπάρχουν πολλά ακόμα αξιόλογα μέρη να επισκεφθεί κανείς , και πολλές δραστηριότητες.

    Από την Αμμουδιά, κάθε ώρα σχεδόν, ξεκινάει καραβάκι, που κάνει βόλτα στις εκβολές του Αχέροντα στη θάλασσα και στις πανέμορφες σπηλιές αριστερά και δεξιά των εκβολών. Στη συνέχεια, ανεβαίνει τον Αχέροντα για 5 – 6 χιλιόμετρα, στο πέρασμα των οποίων μπορεί κανείς να θαυμάσει την πυκνή ποικιλλόμορφη βλάστηση, τους φυσικούς θησαυρούς  και τις  λίγες παράγκες για ψάρεμα. Αυτή η περιήγηση, διαρκεί περίπου μιάμιση ώρα και είναι ό τι πρέπει πρίν από το πρωινό μπάνιο ή μετά τον απογευματινό καφέ.

    Εκεί, στις εκβολές, νοικιάζονται κανώ με τα οποία μπορεί κάποιος να κάνει το ίδιο δρομολόγιο ανεβαίνοντας το ποτάμι.

    Από την Αμμουδιά, μπορεί κανείς πολύ εύκολα και γρήγορα, να επισκεφθεί τις περίφημες Πηγές του Αχέροντα, λίγα χιλιόμετρα προς το εσωτερικό. Πεντακάθαρο, απολύτως πόσιμο το νερό, αλλά και τόσο κρύο, που δεν μπορεί να βάλει κάποιος τα πόδια του πάνω από 2-3 λεπτά. Βέβαια, κάποιοι έκαναν μπάνιο σε αυτά τα νερά, και από ότι έλεγαν ήταν απόλαυση. Δεν το αμφισβητώ. Εντυπωσιακή η φύση στις πηγές, μια εμπειρία που δεν πρέπει κανένας να χάσει.

    Η επίσκεψη στις πηγές του Αχέροντα, οπωσδήποτε θα συνδυαστεί με την επίσκεψη στο Νεκρομαντείο, που βρίσκεται στο ενδιάμεσο, στις όχθες της αποξηραμένης πλέον Αχερουσίας λίμνης. Μπορεί να βρεί κάποιος άπειρες πληροφορίες σε βιβλία ή στο διαδίκτυο.

    Ένας άλλος προορισμός, είναι το χωριό Καμαρίνα, ψηλά στα Σουλιώτικα βουνά, με υπέροχη δροσιά, ακόμα και με καύσωνα και εκπληκτική θέα, τόσο προς τα Σουλιώτικα βουνά ( φαίνεται και ο γκρεμός της θυσίας του Ζαλλόγγου ) όσο και προς τις παραλίες του Ιονίου πελάγους. Γραφικό, παλιό χωριό, με 2-3 ταβέρνες που η σπεσιαλιτέ τους είναι ( φυσικά ) τα ψητά και ιδιαίτερα η προβατίνα στα κάρβουνα ( φανταστείτε κοντοσούβλι ). Απέχει 15 περίπου χιλιόμετρα από την παραλία, και ο ασφαλτοστρωμένος καλός δρόμος είναι Κανάλι – Αρχάγγελος – Καμαρίνα.

    Τελευταίο αλλά και σπουδαιότερο, είναι μια ημερήσια εκδρομή με καραβάκι στους Παξούς και Αντίπαξους. Μια εκδρομή, που προσωπικά την έβλεπα λίγο βαρετά πρίν πάω, αλλά τελικά, ήταν το ‘’Α’’ και το ‘’Ω’’ των διακοπών μου.

    Τα καραβάκια, φεύγουν περίπου στις 9.30 – 10 το πρωί, και επιστρέφουν το βραδάκι κατά τις 8. Ακόμη μέρα είναι.

    Υπάρχουν αρκετά καραβάκια από την Πάργα, και ένα από την Αμμουδιά, το οποίο προτίμησα, και δικαιώθηκα. Ο Γιάννης ο καπετάνιος, εκπληκτικός σε όλη τη διαδρομή, μας ενημέρωνε για τα πάντα συνεχώς. Στις δε Σπηλιές, πρώτος εκείνος έπεσε στη θάλασσα και τον ακολουθήσαμε, και μας οδήγησε μέσα στα κρυστάλλινα σμαραγδένια νερά που βρέχουν και τα δύο νησιά.

    Άλλο να διαβάζετε αυτά που άτεχνα σας γράφω, γιατί δεν έχω εμπειρίες ταξιδιωτικής γραφής, και άλλο να τα βλέπετε. Και να τα αισθάνεστε περισσότερο.

    Στην εκδρομή αυτή, επισκεφθήκαμε κατά σειρά τα λιμανάκια του Λόγγου, της Λάκκας όπου κάναμε στάση για καφέ, από εκεί ακολουθώντας την ακτογραμμή θαυμάσαμε την διαδρομή και στο δυτικό μέρος κάναμε στάση στις Σπηλιές για μπάνιο από το καραβάκι, αφού δεν υπήρχε αμμουδιά. Δεν μπορώ να περιγράψω την ομορφιά του τοπίου και της θάλασσας. Μετά τις Σπηλιές, περάσαμε στους Αντίπαξους και σταματήσαμε για 2 ώρες στην Βρίκα, μια μικρή παραλία με τα γνωστά νερά που σας έχω περιγράψει, με δυό ταβέρνες και τίποτα άλλο. Το μπάνιο μου εκεί, ακόμη το αναπολώ.

    Στην επιστροφή πλέον, σταματήσαμε στην πρωτεύουσα των Παξών, το Γά’ι’ο, για δυό ώρες περίπου, να κάνουμε τις βόλτες μας στα γραφικά στενά , να θαυμάσουμε την παραδοσιακή αρχιτεκτονική, και να απολαύσουμε τον καφέ μας στην παραλία, δίπλα στο κύμα.

    Από τον Γά’ι’ο, ξεκινήσαμε επιστρέφοντας στην Αμμουδιά, λίγο κουρασμένοι φυσικά, αλλά απόλυτα ευχαριστημένοι.

    Για όποιον κάνει αυτή την εκδρομή, συνιστώ ανεπιφύλακτα να ξεκινήσει από την Αμμουδιά και όχι από την Πάργα, γιατί η εκδρομή από την Αμμουδιά είναι κάθε μέρα ‘’εκδρομή της παρέας’’ και όχι απρόσωπη, όπως από την Πάργα.

    Όταν οι μέρες που είχα προγραμματίσει να μείνω τέλειωσαν, με θλίψη αλλά και με ‘’γεμάτες τις μπαταρίες’’ ξεκίνησα για την Θεσσαλονίκη, αναπολώντας το τι έκανα κάθε στιγμή στις διακοπές μου.

    Μέχρι πριν λίγα χρόνια, από ό τι θυμάμαι, οι παραλίες της Ηπείρου δεν ήταν και  από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς, ίσως γιατί δεν τις διαφήμιζαν αρκετά. Οι περισσότεροι προτιμούσαν κάποια νησάκια, μεγάλα ή μικρά, και κάποιες άλλες παραλίες. Τι μεγάλο λάθος ! Το Ιόνιο, είναι μαγευτικό. Απόλυτα μαγευτικό. Αλλά, μήπως και η υπόλοιπη Ελλάδα δεν είναι ?

    Εντύπωση μου προκάλεσε η φιλόξενη διάθεση και εξυπηρετικότητα, τόσο των απλών κατοίκων της περιοχής, όσο και των επαγγελματιών, οι οποίοι βλέπουν την δουλειά τους ΣΩΣΤΑ και όχι ‘’αρπακολλατζίδικα’’ όπως σε κάποια άλλα μέρη.

    Πολλά έγραψα, και δεν απέδωσα αυτά που ήθελα να σας πώ, όπως τα έζησα. Οι Κινέζοι, λένε ότι μία φωτογραφία αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Για αυτό λοιπόν και εγώ, σας βάζω ‘’μερικές χιλιάδες λέξεις’’, για να σας κεντρίσω το ενδιαφέρον στην επόμενη ‘’εξόρμησή’’ σας.

    Και επειδή πρέπει να βλέπουμε και τα οικονομικά στοιχεία, σας ενημερώνω για τα κυριώτερα.

Δωμάτιο, 30 – 35 Ε.

Πλήρες γεύμα ή δείπνο δύο ατόμων, 20 – 23 Ε.

Βόλτα στις εκβολές του Αχέροντα, 8 Ε το άτομο.

Εκδρομή στους Παξούς και Αντίπαξους, 20 – 25 Ε το εισιτήριο, ανάλογα με τα μέρη που θα πάει. ( Υπάρχουν 3 προγράμματα, εγώ  συνιστώ το γύρο )

Πηγές Αχέροντα, Νεκρομαντείο, Λούτσα, Βράχος κτλ, μόνο η βενζίνη.

Θαλάσσιες ομπρέλες και ξαπλώστρες, δωρεάν, αρκεί να παραγγείλεις κάτι ( καφέδες- χυμοί 2-2,5 Ε).

  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
 

ΓΙΝΕΤΑΙ Ή ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ Ο ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗΣ

 Πρίν κανα δυό μέρες, ανήρτησα στο μπλόκ μου, ένα άρθρο αγαπητού συναδέλφου, σχετικά με τον συνδικαλισμό στις Ένοπλες Δυνάμεις, για το εάν πρέπει ή δεν πρέπει να υπάρχει, και δεν δίστασα να εκφέρω την γνώμη μου, ότι είμαι σύμφωνος με αυτό.

    Άλλος, εξ ίσου αγαπητός συνάδελφος και επιπλέον συμμαθητής, μου έστειλε το δικό του άρθρο για το ίδιο θέμα, αλλά με διαφορετική προσέγγιση, και στον οποίο εκ προοιμίου του είπα ότι δεν συμφωνώ.

    Επειδή η πολυφωνία είναι απαραίτητη στην πνευματική δραστηριότητά μας, και τα δύο άρθρα, όπως θα είδατε, τα ανάρτησα.

    Από την αρχή δήλωσα, ότι δεν συμφωνώ με τον συνδικαλισμό στις Ένοπλες Δυνάμεις, και οφείλω να αναλύσω τους λόγους, γιατί ο ‘’δογματισμός’’ είναι ανούσιος και άκομψος.

    Τα  ‘’ΣΥΜΦΩΝΩ’’ ή τα ‘’ΔΙΑΦΩΝΩ’’ είναι καλά για δημοψηφίσματα ή σφυγμομετρήσεις, όμως δεν αναλύουν στο παραμικρό το εύρος των θεμάτων τους.

    Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

    Όταν εμφανίστηκε ο συνδικαλισμός στον κόσμο, ήταν μια αδήρητος ανάγκη η δημιουργία του, στην οποία συνέβαλαν φωτισμένα μυαλά της περιόδου.

    Ήταν μια εποχή, που η εκμετάλλευση των εργαζομένων από τους εργοδότες, λίγο διέφερε από τις συνθήκες δουλείας του Αμερικανικού Νότου πριν από τον Αμερικανικό Εμφύλιο.

    Ο πρωταρχικός σκοπός του συνδικαλισμού, ήταν η προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων, και η διεκδίκηση ανθρωπίνων συνθηκών στην εργασία τους.

    Επειδή, δεν ήταν δυνατόν, οι όποιες συζητήσεις να γίνονται από τους εργοδότες ή εκπροσώπους τους και από το σύνολο των εργαζομένων, δημιουργήθηκαν τα συνδικάτα, τα μέλη των οποίον εξελέγοντο με δημοκρατικές διαδικασίες ( συνήθως ) από τους εργαζόμενους, και έπαιρναν μέρος στις διαβουλεύσεις, εκπροσωπώντας τους.

    Έτσι πραγματοποιήθηκαν πολύ σημαντικές μεταβολές στις απάνθρωπες συνθήκες της εποχής, που αφορούσαν κυρίως τις συνθήκες εργασίας, το ωράριο και τις αμοιβές.

    Το συνδικαλιστικό αυτό κίνημα, γιγαντώθηκε και εξαπλώθηκε παγκοσμίως, με αξιοθαύμαστη επιτυχία, μέχρι την σημερινή εποχή.

    Έλα όμως που ‘’ουδέν καλόν αμιγές κακού’’ ( το αντίθετο λένε, αλλά πάει και έτσι ).

    Με τα χρόνια, δημιουργήθηκε μια νέα τάξη υποθετικά εργαζομένων, οι ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ, η αποστολή των οποίων ήταν να εκπροσωπούν τους υπόλοιπους εργαζόμενους και να διεκδικούν και προωθούν τα συμφέροντά τους.

    Και στον ιδιωτικό τομέα, κάτι πάει και έρχεται, αφού οι διαπραγματεύσεις γίνονται μεταξύ αυτών που ζητούν και αυτών από τους οποίους τα ζητούν και τα έχουν, των εργοδοτών δηλαδή. Και οι εργοδότες, επειδή ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ είναι η επιχείρηση, γνωρίζουν και υπολογίζουν μέχρι ποιο σημείο μπορούν να ικανοποιήσουν τα αιτήματα των εργαζομένων ( δια των συνδικαλιστών ) και πράττουν αναλόγως, χωρίς να θίγονται, εννοείται, τα συμφέροντά τους σε μεγάλο βαθμό.

    Στον δημόσιο τομέα όμως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.

    Εκεί, τα τελευταία 40 χρόνια τουλάχιστον, ο συνδικαλισμός έχει πάρει την πλέον αισχρή μορφή του, στην πλειονότητα των περιπτώσεων.

    Κάθε τομέας του δημοσίου, απέκτησε το σωματείο ή συνδικάτο του, με τους ανάλογους συνδικαλιστές εννοείται.

    Τα επόμενα σχόλιά μου, είναι πολύ αιχμηρά για τους συνδικαλιστές, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι μεταξύ τους δεν υπάρχουν άνθρωποι με σωστή αντίληψη της αποστολής τους, αλλά δυστυχώς έχει αποδειχθεί στην πράξη ότι είναι μικρή μειονότητα και εξαίρεση του κανόνα. Έ, γνωστή η παροιμία ‘’μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά’’.  Ζητώ την κατανόησή τους.

    Ο σημερινός συνδικαλιστής του δημοσίου, έχει ξεφύγει από την αποστολή του εδώ και καιρό. Η δραστηριότητά του, ξεκινά από τις προσωπικές επιδιώξεις ( αυξημένες αμοιβές, ελάχιστη ή μηδενική εργασία, ‘’πατρονάρισμα’’ των εργαζομένων ) και συνεχίζεται με την προβολή διαρκώς νέων αιτημάτων, κυρίως σε οικονομικά θέματα,  με απειλές και εκβιασμούς σε περίπτωση που δεν ικανοποιηθούν.

    Φυσικά, η προσωπική τους προώθηση είναι το πρώτο μέλημά τους, προώθηση που φτάνει μέχρι την θέση του βουλευτή ή και υπουργού ενίοτε.

    Και τα αιτήματά τους, ικανοποιούνται σχεδόν απόλυτα από τους εργοδότες τους, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τους Κρατικούς Διευθυντές και Προέδρους, οι οποίοι ΔΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟΥΝ. Δικά τους είναι ?

    Οι πολιτικοί, μόνο χαζοί δεν είναι. Από την αρχή, κατάλαβαν ότι εάν ελέγξουν το συνδικαλιστικό κίνημα, θα έχουν εξασφαλίσει μια μόνιμη ‘’πελατεία’’ για το κόμμα τους, είτε σαν κυβέρνηση είτε σαν αντιπολίτευση. Αρκεί να έχουν ‘’δικούς τους’’ τους συνδικαλιστές.

    Ο πρώτος διδάξας αυτής της μεθόδου, όλοι ξέρουμε ότι ήταν το Κομμουνιστικό κόμμα, και μάλιστα για αρκετά χρόνια. Ο καιρός όμως πέρασε, και ενέσκηψε σαν θύελλα ακρίδων  άλλο κόμμα , το ΠΑΣΟΚ, που από τους πρώτους σκοπούς του ήταν ο έλεγχος των σωματείων εργαζομένων, ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ.    Αποδείχτηκε ότι η τακτική του είχε πέραση, και επέτυχε του σκοπού του, με αποτέλεσμα το 1981 να βρεθεί στην εξουσία. Το τι έγινε από τότε μέχρι σήμερα, το ξέρουμε.

    Με τη σειρά της, η Νέα Δημοκρατία προσπάθησε να κάνει κάτι ανάλογο, αλλά το πέτυχε σε ελάχιστες περιπτώσεις. Λόγω ικανοτήτων ? Λόγω ιδιοσυγκρασίας ? Δεν ξέρω.

    Οι σκοποί των συνδικαλιστών, ήταν και είναι, δια της διεκδικήσεως παροχών και δικαιωμάτων, λογικών ή παραλόγων, να κάνουν κατ΄αρχή ‘’δύσκολη τη ζωή’’ στο αντίθετο κόμμα από αυτό που τους εξουσιάζει, και δευτερευόντως να εξασφαλίσουν σκανδαλώδη συνήθως προνόμια για τα μέλη του συνδικάτου τους.

    Όταν πάλι, το ‘’δικό τους’’ κόμμα ήταν στην εξουσία, συστηματικά ‘’έκαναν γαργάρα’’ όλα όσα σε άλλη περίπτωση θα τους είχαν ξεσηκώσει.

    Για να γίνουν όλα αυτά, έπρεπε στις όποιες διαπραγματεύσεις ( συνήθως τελεσίγραφα των συνδικαλιστών ), να υπεισέρχεται και ο παράγοντας του ΕΚΒΙΑΣΜΟΥ.

    Και ο εκβιασμός αυτός, ερχόταν με πολλές μορφές. Απεργίες διαρκείας, κλείσιμο δρόμων, ‘’κατέβασμα’’ διακοπτών, καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, και πολλά άλλα τα οποία ζήσαμε και ζούμε καθημερινά και μας αγανακτούνε. Όμως, ο εκβιασμός είναι ένας τρόπος υποστηρίξεως των αιτημάτων, δυστυχώς παραδεκτός κατά την γνώμη μου, όσο άσχημο και αν φαίνεται αυτό.

    Άλλωστε, τον εκβιασμό τον βιώνουμε από την παιδική μας ηλικία καθημερινά, στις πιο απλές μορφές του ( ‘’αν δεν φας το φαγητό σου, δεν έχει γλυκό’’,  ‘’αν δεν διαβάσεις δεν θα βγείς έξω’’, ‘’αν δεν κουρευτείς δεν θα πάρεις χαρτζηλίκι’’, και αργότερα ‘’εάν ξαναργήσεις θα σε απολύσω’’ και πάει λέγοντας). Όλοι μας έχουμε διατελέσει και εκβιαστές και εκβιαζόμενοι.

    Στις Ένοπλες Δυνάμεις λοιπόν, πρίν από λίγο καιρό, επετράπη ο συνδικαλισμός. Και ποιο το αποτέλεσμα ? Εσείς να μου πείτε, εάν είδατε κάποιο αποτέλεσμα.

    Εάν ο συνδικαλισμός στις Ένοπλες Δυνάμεις γινόταν στην αρχική σωστή μορφή του, θα ήμουν σύμφωνος. Επειδή όμως είμαι βέβαιος για το αντίθετο, διαφωνώ.

    Επι πλέον και από προσωπικές εμπειρίες, έχω διαπιστώσει ότι οι ασχολούμενοι με τον συνδικαλισμό υστερούν καταφανώς σε επαγγελματικά προσόντα και ικανότητες. Ίσως και για αυτό να επέλεξαν τον συνδικαλισμό, για να ‘’επιπλεύσουν’’.

    Οι διαφωνίες μου, είναι σε πολιτικό και σε στρατιωτικό επίπεδο.

    Στο πολιτικό επίπεδο, είναι βέβαιο ότι ο στρατιωτικός συνδικαλισμός, για την προστασία των συνδικαλιστών και μόνον,  θα αποκτήσει οπωσδήποτε κομματική επιρροή. Όπως όλοι οι συνδικαλιστές, θα θεωρούν ότι μέσω του οποιουδήποτε κόμματος, θα έχουν αποτελέσματα.

    Για την υποστήριξη των αιτημάτων, χρειάζονται πολύ περισσότερα πράγματα από συγκεντρώσεις και ψηφίσματα, ακόμα και από αγωγές και μηνύσεις. Κάνουμε συγκέντρωση και μαζεύονται 10.000 άτομα. Άντε, βάζω και εγώ ακόμα 60-70.000 άτομα, και γίνονται 100.000. Μαζεύονται στο Σύνταγμα ή αλλαχού και διαδηλώνουν. Και τι γίνεται? Αυτό ξανάγινε. Απλώς, από το κτίριο απέναντι, από τα παράθυρα, κάποιοι έβλεπαν και γελούσαν, χωρίς να ενοχλούνται ιδιαίτερα. Γιατί άλλωστε ?

    Ποιο είναι το ‘’όπλο’’ των στρατιωτικών συνδικαλιστών ? Με τι μπορούν να ΕΚΒΙΑΣΟΥΝ ( μπορεί να μην σας αρέσει η λέξη αλλά αυτή είναι ) ώστε να γίνουν δεκτά τα αιτήματα ? Με τίποτα ! Ούτε δρόμους μπορούν να κλείσουν , ούτε αεροδρόμια, ούτε απεργίες μπορούν να κάνουν, ούτε διακόπτες να κατεβάσουν. ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΡΟΠΟ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΕΩΣ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ.

    Στο Στρατιωτικό επίπεδο τώρα, τα πράγματα είναι πολύ πιο επικίνδυνα.

    Ασφαλώς, οι συνδικαλιστές θα προβάλουν προς τη όποια Ιεραρχία, διάφορα αιτήματα σε διάφορα θέματα. Μα, αυτό έχει το δικαίωμα να το κάνει οποιοσδήποτε, και από μόνος του.

    Μπορούν, λέει, να προστατεύσουν τους στρατιωτικούς από τις αυθαιρεσίες της Ηγεσίας. Άς μου πεί κάποιος, πώς μπορεί να γίνει αυτό, ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.

    Δεν αμφισβητώ, ότι όλοι οι Ιεραρχικά Προ’ι’στάμενοι στις ΕΔ, σε κάποιες περιπτώσεις δεν είναι άξιοι της θέσεώς τους, διαχρονικά. Σε πολλές περιπτώσεις επρόκειτο για ‘’κομματόσκυλα’’ που τους ‘’φύτεψαν’’ εκεί για εξόφληση ‘’γραμματίων’’. Πολλοί συνάδελφοι, έχουν αδικηθεί κατάφορα για πολλά θέματα. Θα περιμένουν να… επέμβει το συνδικαλιστικό όργανο για να τους σώσει ?

    Ήδη υπάρχει η οικτρή εμπειρία κάποιων ‘’συμβουλίων οπλιτών’’ ή κάπως έτσι, που ενώ σαν αποστολή θα μπορούσαν να βοηθήσουν τις Μονάδες, έγιναν κομματικά όργανα με μοναδικό σκοπό να κάνουν δύσκολη τη ζωή του Διοικητή.

    Προσωπικά, σε όποιες θέσεις έτυχε να υπηρετήσω όσο ήμουν εν ενεργεία, δεν θα μπορούσα να ανεχτώ την παραμικρή συνδικαλιστική παρέμβαση σε οποιοδήποτε θέμα.

    Πολύ σας κούρασα σήμερα, με το συγκεκριμένο θέμα. Καιρός να το τελειώσω.

    Θεωρώ ότι ο συνδικαλισμός, μόνο ζημιά και αναρχία μπορεί να προσφέρει στις Ένοπλες Δυνάμεις.

    Για μεν τους αποστράτους, υπάρχουν οι Ενώσεις αποστράτων που τους εκπροσωπούν, για δε τους εν ενεργεία υπάρχει η Ηγεσία. Πολλές φορές, δεν μας εκφράζουν. Δεν μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό.    Άλλωστε, βασικός κανόνας στις επιστήμες είναι ο ‘’ ΜΗΝ ΠΟΛΕΜΑΤΕ ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ’’.