ΓΙΝΕΤΑΙ Ή ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ Ο ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗΣ

 Πρίν κανα δυό μέρες, ανήρτησα στο μπλόκ μου, ένα άρθρο αγαπητού συναδέλφου, σχετικά με τον συνδικαλισμό στις Ένοπλες Δυνάμεις, για το εάν πρέπει ή δεν πρέπει να υπάρχει, και δεν δίστασα να εκφέρω την γνώμη μου, ότι είμαι σύμφωνος με αυτό.

    Άλλος, εξ ίσου αγαπητός συνάδελφος και επιπλέον συμμαθητής, μου έστειλε το δικό του άρθρο για το ίδιο θέμα, αλλά με διαφορετική προσέγγιση, και στον οποίο εκ προοιμίου του είπα ότι δεν συμφωνώ.

    Επειδή η πολυφωνία είναι απαραίτητη στην πνευματική δραστηριότητά μας, και τα δύο άρθρα, όπως θα είδατε, τα ανάρτησα.

    Από την αρχή δήλωσα, ότι δεν συμφωνώ με τον συνδικαλισμό στις Ένοπλες Δυνάμεις, και οφείλω να αναλύσω τους λόγους, γιατί ο ‘’δογματισμός’’ είναι ανούσιος και άκομψος.

    Τα  ‘’ΣΥΜΦΩΝΩ’’ ή τα ‘’ΔΙΑΦΩΝΩ’’ είναι καλά για δημοψηφίσματα ή σφυγμομετρήσεις, όμως δεν αναλύουν στο παραμικρό το εύρος των θεμάτων τους.

    Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

    Όταν εμφανίστηκε ο συνδικαλισμός στον κόσμο, ήταν μια αδήρητος ανάγκη η δημιουργία του, στην οποία συνέβαλαν φωτισμένα μυαλά της περιόδου.

    Ήταν μια εποχή, που η εκμετάλλευση των εργαζομένων από τους εργοδότες, λίγο διέφερε από τις συνθήκες δουλείας του Αμερικανικού Νότου πριν από τον Αμερικανικό Εμφύλιο.

    Ο πρωταρχικός σκοπός του συνδικαλισμού, ήταν η προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων, και η διεκδίκηση ανθρωπίνων συνθηκών στην εργασία τους.

    Επειδή, δεν ήταν δυνατόν, οι όποιες συζητήσεις να γίνονται από τους εργοδότες ή εκπροσώπους τους και από το σύνολο των εργαζομένων, δημιουργήθηκαν τα συνδικάτα, τα μέλη των οποίον εξελέγοντο με δημοκρατικές διαδικασίες ( συνήθως ) από τους εργαζόμενους, και έπαιρναν μέρος στις διαβουλεύσεις, εκπροσωπώντας τους.

    Έτσι πραγματοποιήθηκαν πολύ σημαντικές μεταβολές στις απάνθρωπες συνθήκες της εποχής, που αφορούσαν κυρίως τις συνθήκες εργασίας, το ωράριο και τις αμοιβές.

    Το συνδικαλιστικό αυτό κίνημα, γιγαντώθηκε και εξαπλώθηκε παγκοσμίως, με αξιοθαύμαστη επιτυχία, μέχρι την σημερινή εποχή.

    Έλα όμως που ‘’ουδέν καλόν αμιγές κακού’’ ( το αντίθετο λένε, αλλά πάει και έτσι ).

    Με τα χρόνια, δημιουργήθηκε μια νέα τάξη υποθετικά εργαζομένων, οι ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ, η αποστολή των οποίων ήταν να εκπροσωπούν τους υπόλοιπους εργαζόμενους και να διεκδικούν και προωθούν τα συμφέροντά τους.

    Και στον ιδιωτικό τομέα, κάτι πάει και έρχεται, αφού οι διαπραγματεύσεις γίνονται μεταξύ αυτών που ζητούν και αυτών από τους οποίους τα ζητούν και τα έχουν, των εργοδοτών δηλαδή. Και οι εργοδότες, επειδή ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ είναι η επιχείρηση, γνωρίζουν και υπολογίζουν μέχρι ποιο σημείο μπορούν να ικανοποιήσουν τα αιτήματα των εργαζομένων ( δια των συνδικαλιστών ) και πράττουν αναλόγως, χωρίς να θίγονται, εννοείται, τα συμφέροντά τους σε μεγάλο βαθμό.

    Στον δημόσιο τομέα όμως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.

    Εκεί, τα τελευταία 40 χρόνια τουλάχιστον, ο συνδικαλισμός έχει πάρει την πλέον αισχρή μορφή του, στην πλειονότητα των περιπτώσεων.

    Κάθε τομέας του δημοσίου, απέκτησε το σωματείο ή συνδικάτο του, με τους ανάλογους συνδικαλιστές εννοείται.

    Τα επόμενα σχόλιά μου, είναι πολύ αιχμηρά για τους συνδικαλιστές, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι μεταξύ τους δεν υπάρχουν άνθρωποι με σωστή αντίληψη της αποστολής τους, αλλά δυστυχώς έχει αποδειχθεί στην πράξη ότι είναι μικρή μειονότητα και εξαίρεση του κανόνα. Έ, γνωστή η παροιμία ‘’μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά’’.  Ζητώ την κατανόησή τους.

    Ο σημερινός συνδικαλιστής του δημοσίου, έχει ξεφύγει από την αποστολή του εδώ και καιρό. Η δραστηριότητά του, ξεκινά από τις προσωπικές επιδιώξεις ( αυξημένες αμοιβές, ελάχιστη ή μηδενική εργασία, ‘’πατρονάρισμα’’ των εργαζομένων ) και συνεχίζεται με την προβολή διαρκώς νέων αιτημάτων, κυρίως σε οικονομικά θέματα,  με απειλές και εκβιασμούς σε περίπτωση που δεν ικανοποιηθούν.

    Φυσικά, η προσωπική τους προώθηση είναι το πρώτο μέλημά τους, προώθηση που φτάνει μέχρι την θέση του βουλευτή ή και υπουργού ενίοτε.

    Και τα αιτήματά τους, ικανοποιούνται σχεδόν απόλυτα από τους εργοδότες τους, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τους Κρατικούς Διευθυντές και Προέδρους, οι οποίοι ΔΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟΥΝ. Δικά τους είναι ?

    Οι πολιτικοί, μόνο χαζοί δεν είναι. Από την αρχή, κατάλαβαν ότι εάν ελέγξουν το συνδικαλιστικό κίνημα, θα έχουν εξασφαλίσει μια μόνιμη ‘’πελατεία’’ για το κόμμα τους, είτε σαν κυβέρνηση είτε σαν αντιπολίτευση. Αρκεί να έχουν ‘’δικούς τους’’ τους συνδικαλιστές.

    Ο πρώτος διδάξας αυτής της μεθόδου, όλοι ξέρουμε ότι ήταν το Κομμουνιστικό κόμμα, και μάλιστα για αρκετά χρόνια. Ο καιρός όμως πέρασε, και ενέσκηψε σαν θύελλα ακρίδων  άλλο κόμμα , το ΠΑΣΟΚ, που από τους πρώτους σκοπούς του ήταν ο έλεγχος των σωματείων εργαζομένων, ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ.    Αποδείχτηκε ότι η τακτική του είχε πέραση, και επέτυχε του σκοπού του, με αποτέλεσμα το 1981 να βρεθεί στην εξουσία. Το τι έγινε από τότε μέχρι σήμερα, το ξέρουμε.

    Με τη σειρά της, η Νέα Δημοκρατία προσπάθησε να κάνει κάτι ανάλογο, αλλά το πέτυχε σε ελάχιστες περιπτώσεις. Λόγω ικανοτήτων ? Λόγω ιδιοσυγκρασίας ? Δεν ξέρω.

    Οι σκοποί των συνδικαλιστών, ήταν και είναι, δια της διεκδικήσεως παροχών και δικαιωμάτων, λογικών ή παραλόγων, να κάνουν κατ΄αρχή ‘’δύσκολη τη ζωή’’ στο αντίθετο κόμμα από αυτό που τους εξουσιάζει, και δευτερευόντως να εξασφαλίσουν σκανδαλώδη συνήθως προνόμια για τα μέλη του συνδικάτου τους.

    Όταν πάλι, το ‘’δικό τους’’ κόμμα ήταν στην εξουσία, συστηματικά ‘’έκαναν γαργάρα’’ όλα όσα σε άλλη περίπτωση θα τους είχαν ξεσηκώσει.

    Για να γίνουν όλα αυτά, έπρεπε στις όποιες διαπραγματεύσεις ( συνήθως τελεσίγραφα των συνδικαλιστών ), να υπεισέρχεται και ο παράγοντας του ΕΚΒΙΑΣΜΟΥ.

    Και ο εκβιασμός αυτός, ερχόταν με πολλές μορφές. Απεργίες διαρκείας, κλείσιμο δρόμων, ‘’κατέβασμα’’ διακοπτών, καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, και πολλά άλλα τα οποία ζήσαμε και ζούμε καθημερινά και μας αγανακτούνε. Όμως, ο εκβιασμός είναι ένας τρόπος υποστηρίξεως των αιτημάτων, δυστυχώς παραδεκτός κατά την γνώμη μου, όσο άσχημο και αν φαίνεται αυτό.

    Άλλωστε, τον εκβιασμό τον βιώνουμε από την παιδική μας ηλικία καθημερινά, στις πιο απλές μορφές του ( ‘’αν δεν φας το φαγητό σου, δεν έχει γλυκό’’,  ‘’αν δεν διαβάσεις δεν θα βγείς έξω’’, ‘’αν δεν κουρευτείς δεν θα πάρεις χαρτζηλίκι’’, και αργότερα ‘’εάν ξαναργήσεις θα σε απολύσω’’ και πάει λέγοντας). Όλοι μας έχουμε διατελέσει και εκβιαστές και εκβιαζόμενοι.

    Στις Ένοπλες Δυνάμεις λοιπόν, πρίν από λίγο καιρό, επετράπη ο συνδικαλισμός. Και ποιο το αποτέλεσμα ? Εσείς να μου πείτε, εάν είδατε κάποιο αποτέλεσμα.

    Εάν ο συνδικαλισμός στις Ένοπλες Δυνάμεις γινόταν στην αρχική σωστή μορφή του, θα ήμουν σύμφωνος. Επειδή όμως είμαι βέβαιος για το αντίθετο, διαφωνώ.

    Επι πλέον και από προσωπικές εμπειρίες, έχω διαπιστώσει ότι οι ασχολούμενοι με τον συνδικαλισμό υστερούν καταφανώς σε επαγγελματικά προσόντα και ικανότητες. Ίσως και για αυτό να επέλεξαν τον συνδικαλισμό, για να ‘’επιπλεύσουν’’.

    Οι διαφωνίες μου, είναι σε πολιτικό και σε στρατιωτικό επίπεδο.

    Στο πολιτικό επίπεδο, είναι βέβαιο ότι ο στρατιωτικός συνδικαλισμός, για την προστασία των συνδικαλιστών και μόνον,  θα αποκτήσει οπωσδήποτε κομματική επιρροή. Όπως όλοι οι συνδικαλιστές, θα θεωρούν ότι μέσω του οποιουδήποτε κόμματος, θα έχουν αποτελέσματα.

    Για την υποστήριξη των αιτημάτων, χρειάζονται πολύ περισσότερα πράγματα από συγκεντρώσεις και ψηφίσματα, ακόμα και από αγωγές και μηνύσεις. Κάνουμε συγκέντρωση και μαζεύονται 10.000 άτομα. Άντε, βάζω και εγώ ακόμα 60-70.000 άτομα, και γίνονται 100.000. Μαζεύονται στο Σύνταγμα ή αλλαχού και διαδηλώνουν. Και τι γίνεται? Αυτό ξανάγινε. Απλώς, από το κτίριο απέναντι, από τα παράθυρα, κάποιοι έβλεπαν και γελούσαν, χωρίς να ενοχλούνται ιδιαίτερα. Γιατί άλλωστε ?

    Ποιο είναι το ‘’όπλο’’ των στρατιωτικών συνδικαλιστών ? Με τι μπορούν να ΕΚΒΙΑΣΟΥΝ ( μπορεί να μην σας αρέσει η λέξη αλλά αυτή είναι ) ώστε να γίνουν δεκτά τα αιτήματα ? Με τίποτα ! Ούτε δρόμους μπορούν να κλείσουν , ούτε αεροδρόμια, ούτε απεργίες μπορούν να κάνουν, ούτε διακόπτες να κατεβάσουν. ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΡΟΠΟ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΕΩΣ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ.

    Στο Στρατιωτικό επίπεδο τώρα, τα πράγματα είναι πολύ πιο επικίνδυνα.

    Ασφαλώς, οι συνδικαλιστές θα προβάλουν προς τη όποια Ιεραρχία, διάφορα αιτήματα σε διάφορα θέματα. Μα, αυτό έχει το δικαίωμα να το κάνει οποιοσδήποτε, και από μόνος του.

    Μπορούν, λέει, να προστατεύσουν τους στρατιωτικούς από τις αυθαιρεσίες της Ηγεσίας. Άς μου πεί κάποιος, πώς μπορεί να γίνει αυτό, ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.

    Δεν αμφισβητώ, ότι όλοι οι Ιεραρχικά Προ’ι’στάμενοι στις ΕΔ, σε κάποιες περιπτώσεις δεν είναι άξιοι της θέσεώς τους, διαχρονικά. Σε πολλές περιπτώσεις επρόκειτο για ‘’κομματόσκυλα’’ που τους ‘’φύτεψαν’’ εκεί για εξόφληση ‘’γραμματίων’’. Πολλοί συνάδελφοι, έχουν αδικηθεί κατάφορα για πολλά θέματα. Θα περιμένουν να… επέμβει το συνδικαλιστικό όργανο για να τους σώσει ?

    Ήδη υπάρχει η οικτρή εμπειρία κάποιων ‘’συμβουλίων οπλιτών’’ ή κάπως έτσι, που ενώ σαν αποστολή θα μπορούσαν να βοηθήσουν τις Μονάδες, έγιναν κομματικά όργανα με μοναδικό σκοπό να κάνουν δύσκολη τη ζωή του Διοικητή.

    Προσωπικά, σε όποιες θέσεις έτυχε να υπηρετήσω όσο ήμουν εν ενεργεία, δεν θα μπορούσα να ανεχτώ την παραμικρή συνδικαλιστική παρέμβαση σε οποιοδήποτε θέμα.

    Πολύ σας κούρασα σήμερα, με το συγκεκριμένο θέμα. Καιρός να το τελειώσω.

    Θεωρώ ότι ο συνδικαλισμός, μόνο ζημιά και αναρχία μπορεί να προσφέρει στις Ένοπλες Δυνάμεις.

    Για μεν τους αποστράτους, υπάρχουν οι Ενώσεις αποστράτων που τους εκπροσωπούν, για δε τους εν ενεργεία υπάρχει η Ηγεσία. Πολλές φορές, δεν μας εκφράζουν. Δεν μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό.    Άλλωστε, βασικός κανόνας στις επιστήμες είναι ο ‘’ ΜΗΝ ΠΟΛΕΜΑΤΕ ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ’’.