Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΑΝΤΑ ΔΙΔΑΣΚΕΙ
18/11/2011
….και αλοίμονο σε αυτούς που δεν το συνειδητοποιούν.
Αναφέρομαι στην κατάσταση της Ενωμένης Ευρώπης, ή όπως αλλοιώς θέλουν να λέγεται.
Μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, και με τις τόσες καταστροφές που έγιναν από τους ΝΑΖΙ και όχι μόνο, δημιουργήθηκε μία νέα ευρωπα’ι’κή κατάσταση, που όλοι γνωρίζουμε ( Ανατολικό – Δυτικό μπλόκ κτλ ). Όταν άρχισαν να θεραπεύονται οι ουλές του πολέμου, από την Γαλλία (ΝΤΕ ΓΚΩΛ) άρχισε δειλά – δειλά να προωθείται μια καινούρια ιδέα, η ιδέα της ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ. Η χώρα μας, ήταν από τις πρώτες ( Κ.ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ) που πίστεψε σε αυτή την αναγκαιότητα, γιατί τί είναι καλύτερο από το ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΕΝΩΜΕΝΟΙ, ΔΥΝΑΤΟΙ ? Ας μην ξεχνάμε ότι η Ευρώπη ήταν ο φτωχός συγγενής μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων, ΗΠΑ και Σ. ΕΝΩΣΕΩΣ. Κανείς δεν της έδινε και μεγάλη σημασία, και τα κράτη της λειτουργούσαν σαν Αμερικάνικα παραρτήματα, και εφάρμοζαν το ‘’ό τι έχετε ευχαρίστηση’’.
Τα χρόνια πέρασαν, οι συνθήκες διαφοροποιήθηκαν, το σύνθημα της Ενωμένης Ευρώπης άρχισε να υλοποιείται σταδιακά σε διάφορους τομείς και μεταξύ ομάδων κρατών της ίδιας περίπου οικονομικής ισχύος ( τελωνειακή ένωση, κοινότητα άνθρακος και χάλυβος, σύμφωνο BENELUX και άλλα.) Όλοι μας τα θυμόμαστε, ή τουλάχιστον οι μεγαλύτεροι από εμάς.
Για να μη σας κουράζω, σε συνάρτηση και με την κατάρρευση της Σ. ΕΝΩΣΕΩΣ, δημιουργήθηκε η Ευρωπα’ι’κή Οικονομική Κοινότητα ( ΕΟΚ). Στη συνέχεια, εξελίχθηκε σε Ευρωπαί΄κή Ένωση, μια καθαρά ‘’φτιαχτή’’ πολιτικοοικονομική ένωση. Όλοι σχεδόν οι Ευρωπαίοι που συμμετείχαν, πανηγύρισαν, γιατί είχαν την εντύπωση ότι συμμετείχαν σε μια νέα οικονομική υπερδύναμη. Και έτσι φαινόταν στην αρχή. Υπήρχε κάποιος σκεπτικισμός από μερικούς, αλλα οι εξελίξεις ήταν γρήγορες και θεαματικές. Να και το κοινό μας νόμισμα, το ΕΥΡΩ.
Δεν έχω σκοπό να αναφέρω τα τερτίπια που σκαρφίστηκαν οι επίσημες κυβερνήσεις για να δεχτούν οι ‘’άρχοντες’’ να υιοθετήσουν το ΕΥΡΩ σαν επίσημο νόμισμα. Αυτά τα διαβάζουμε οπουδήποτε. Μαγειρέματα, αλλοιώσεις στοιχείων κτλ. Μπήκαμε όλοι, ‘’πλήν Λακεδαιμονίων’’ Στην περίπτωσή μας, Λακεδαιμόνιοι ήταν η Μ.ΒΡΕΤΑΝΙΑ και κάποιες άλλες μικρότερες χώρες, αλλα με ισχυρή οικονομία.
Είχε δημιουργηθεί εν τω μεταξύ και το Ευρωπαί΄κό Κοινοβούλιο, με αναλογική συμμετοχή Ευρωβουλευτών από όλες τις χώρες.
Να και ο Πρόεδρος της ΕΕ.
Να και το Ευρωπαί΄κό Δίκαιο.
Να και το νέο Σύνταγμα της ΕΕ.
Ώπα, εδώ άρχισαν τα παρατράγουδα. Το Σύνταγμα αυτό δεν εγκρίνεται από το σύνολο των μελών. Χρειάζονται και εκεί να γίνουν μαγειρέματα από τις κυβερνήσεις, όπως βολεύει για να εγκριθεί, είτε μέσω Βουλής είτε μέσω δημοψηφισμάτων. Έτσι άρχισαν οι πρώτοι τριγμοί, γιατί επιχειρήθηκε να χτιστεί ουρανοξύστης σε θεμέλια που σήκωναν μόνο πολυκατοικία.
Οι ιδεολογικοί σκοποί της ΕΕ, μπήκαν στο περιθώριο, και την θέση τους πήρε ο Μαμμωνάς. Τον γνωρίζετε τον κύριο…
Μία Ενωμένη Ευρώπη, σαν ένα κράτος, έπρεπε να έχει μερικά απαραίτητα συστατικά. Κυβέρνηση ενιαία , Ταμείο ενιαίο, Υπουργεία ή φορείς ενιαίους, όλα όσα τέλος πάντων, είναι χαρακτηριστικά ενός κράτους, ευνομούμενου ή όχι. Τι έγινε λοιπόν για αυτό ?
Φυσικά και οι ισχυρότεροι της ΕΕ γνώριζαν πως λειτουργεί ένα κράτος. Τα θέσπισαν όλα αυτά, χωρίς όμως να δώσουν πραγματική ενωτική ισχύ σε κανένα. Και κυρίως, στον οικονομικό τομέα.
Σε ένα κράτος η κυβέρνηση έχει υποχρέωση για την ισομερή και ομοιόμορφη ανάπτυξη όλων των περιοχών της, εξασφαλίζοντας τα απαραίτητα κονδύλια, στο μέτρο των δυνατοτήτων της, και χορηγώντας τα αναλόγως. Αντικειμενικός σκοπός, είναι η ομοιόμορφη ανάπτυξη και το ενιαίο βιοτικό επίπεδο των πολιτών.
Είδε κανένας τέτοιες ενέργειες από την ΕΕ ? Κάποια ‘’πακέτα στήριξης’’ δόθηκαν γενικώς, που παρά τις αρχικές προδιαγραφές τους, κατέληξαν στο ‘’πάρτε τα και κάντε τα ό τι θέλετε, αρκεί να μας φέρετε αποδείξεις για το ταμείο’’.
Όλα αυτά είναι γνωστά, και είναι έτσι, ή κάπως έτσι. Και αυτό το λέω, γιατι δεν είμαι επιστήμονας σε θέματα Ευρωπαί΄κής Ένωσης, αλλα πιστεύω ότι διαθέτω το μίνιμουμ της λογικής.
Αυτό λοιπόν το μίνιμουμ λογικής, μου δημιούργησε από καιρό κάποιες σκέψεις, και με οδήγησε σε κάποια συμπεράσματα.
Οι Γάλλοι και οι Γερμανοί, ήταν αντίπαλοι σε δύο Παγκοσμίους πολέμους, μέσα στον 20ο Αιώνα.
Οι Πολωνοί, δεν θέλουν να δούν ούτε ζωγραφιστό Γερμανό, μετά τον Β΄ΠΠ, εξ αιτίας των όσων υπέστησαν.
Οι Άγγλοι και οι Γάλλοι, έχουν εμπόλεμη αντιπαλότητα εδώ και αιώνες. Πρώτη φορά ήταν στο ίδιο στρατόπεδο, αναγκαστικά, κατά τον Α΄ΠΠ.
Οι Ισπανοί με τους Γάλλους, έχουν μακρά ιστορία πολέμων.
Οι Ιταλοί ήταν σύμμαχοι των Γερμανών κατά τον Β΄ΠΠ, αλλα κανείς δεν το θυμάται πιά.
Οι Βέλγοι και οι Ολλανδοί, αν μπορούσαν, θα ‘’σφαζόταν’’ μεταξύ τους από την πολλή αγάπη.
Αυτά και πολλά παρόμοια, δεν τα λέω εγώ, αλλα η ΙΣΤΟΡΙΑ.
Ας δούμε και άλλες διαφορές.
Κάθε λαός, έχει κάποιες ιδιαιτερότητες, που οι άλλοι δεν τις δέχονται και τις αποδοκιμάζουν.
Είναι δυνατόν να συμβιβαστεί το αυθόρμητο και ενθουσιώδες των λαών της Μεσογείου ( Έλληνες, Ισπανοί, Ιταλοί, και ολίγον Γάλλοι ) με την απόλυτα υπολογιστική και ‘’κρυόκολη’’ ψυχοσύνθεση των Γερμανών και των άλλων Βορειοευρωπαίων ?
Και πόσες άλλες διαφορές που ο καθένας μπορεί να αναλογισθεί.
Με αυτά τα δεδομένα, η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ Ενωμένη Ευρώπη φαντάζει ουτοπία, και υλικό για μελέτη από τους ιστορικούς του μέλλοντος.
Είδαμε, τις διακυμάνσεις της ιστορίας. Όταν η πρόοδος έφτανε στο ΖΕΝΙΘ, εκδηλωνόταν ηγεμονικές τάσεις από λαούς που νόμιζαν ότι τους ανήκει η παγκόσμια Ηγεμονία.
Είδαμε τους Γάλλους του Ναπολέοντα, τους Ρώσσους του Στάλιν, τους Γερμανούς του Κά’ι’ζερ την μια, του Χίτλερ την άλλη, τους Ιταλούς του Μουσολίνι και τόσες άλλες περιπτώσεις. Τι επακολούθησε ?
Πόλεμος, με αμέτρητα θύματα και καταστροφές και τελικά με κανένα νικητή από τους υποψήφιους ηγεμόνες. Και μετά, ξανά από την αρχή, να φτιάξουμε όσα καταστράφηκαν, να επουλώσουμε πληγές. Μέχρι τον επόμενο πόλεμο… Και ούτω καθ’ εξής.
Πίσω όμως από όλους αυτούς τους πολέμους, υπήρχε πάντα ο κοινός παρονομαστής, ΤΟ ΧΡΗΜΑ. Ακόμη και πρίν από τον Β΄ΠΠ, αυτό είχε γίνει κατανοητό από τους έχοντες και κατέχοντες, και για το λόγο αυτό μετά τον πόλεμο, το τροπάρι άλλαξε.
Δεν μπορούσαμε να λέμε πλέον ‘’παγκόσμια ηγεμονία’’ αλλά μπορούσαμε να λέμε ‘’ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ’’. Βέβαια, αυτό είχε διαφορετικές ερμηνείες, μερικές από τις οποίες είναι απολύτως θελκτικές.
Πώς όμως φανταζόταν την παγκοσμιοποίηση οι εμπνευστές της ? Μα, φυσικά, όλοι μαζί, όλοι ίδιοι, αλλα με την δική μας ηγεμονία και διακυβέρνηση. Και μέχρι να γίνει αυτό, ‘’σκάρωναν’’ κάποιους μικρούς πολέμους, είτε για να ξεφορτωθούν ενοχλητικές ηγεσίες, είτε για εκτόνωση του πολεμικού τους μένους ( ΒΙΕΤΝΑΜ, ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ, ΦΟΚΛΑΝΤ, ΓΡΑΝΑΔΑ, ΙΡΑΚ, ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ, κτλ) Άλλοτε πάλι υπέθαλπαν αντικαθεστωτικές ομάδες, ενισχύοντας και χρηματοδοτόντας τις ασύδοτα και ασύστολα. Να λοιπόν και τα επαναστατικά κινήματα, που την επιτυχία τους την χρωστούν σε αυτούς που τα υπέθαλψαν.
Κύριος εκφραστής της παγκόσμιας κυριαρχίας, και πάλι ήταν ΤΟ ΧΡΗΜΑ. Μέσω αυτού, επιδιώχθηκε και επιδιώκεται η παγκόσμια ηγεμονία. Όλα αυτά περι μυστικών λεσχών οικονομικών συμφερόντων κτλ, δυστυχώς είναι πραγματικότητα. Οι λαοί, στο σύνολό τους, είναι αφελείς και πιστεύουν τα ‘’χρυσωμένα χάπια΄΄ που τους πλασάρουν οι κυβερνήσεις τους, που μία – μία υποκύπτουν, θέλοντας και μη, στο επικείμενο και επαπειλούμενο ‘’οικονομικό θαύμα’’. Και ποιοι είναι πλέον οι οικονομικοί κολοσσοί σήμερα ?
Παραμένουν οι ΗΠΑ, ανέρχεται αλματωδώς η ΡΩΣΣΙΑ, η ΚΙΝΑ έγινε ήδη παγκόσμια οικονομική δύναμη έστω και με το καθεστώς που έχει, η ΙΝΔΙΑ καλά κρατεί, και να και η ΓΕΡΜΑΝΙΑ που δημιουργεί το Δ΄ΡΑΙΧ.
Δεν είναι τυχαίο όμως, πως οι λαοί των χωρών αυτών δεν ευημερούν, πλήν ίσως της Γερμανίας ( ας μας το πούν οι ίδιοι )
Πού μπαίνουν τώρα τα διδάγματα της ιστορίας ? Μα είναι πολύ απλό. Ήδη, στην Ευρώπη, άρχισαν οι παρενέργειες. Οι λαοί, έχουν αρχίσει να αντιδρούν σε αυτή την οικονομική κυριαρχία των ολίγων, και την δική τους εξαθλίωση. Παραδείγματα, η ΙΡΛΑΝΔΙΑ, η ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ, η ΙΣΠΑΝΙΑ και εμείς. Και ακολουθεί σύντομα η ΙΤΑΛΙΑ και πάει λέγοντας. Και η αντίδραση προβλέπεται να κορυφωθεί, χωρίς πλέον να αποκλείονται βίαιες αντιδράσεις και όχι μόνο διαμαρτυρίες, ψηφίσματα, διαδηλώσεις και πορείες. Το πεπρωμένο της Ενωμένης Ευρώπης, είναι η διάλυση, και η επιστροφή στα παραδοσιακά νομίσματα των χωρών. Η ‘’κόλλα’’ που χρησιμοποιήθηκε δεν ήταν καλής ποιότητας, για τόσο μεγάλο επιχείρημα.
Όπως έλεγαν και παλιά, ‘’ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΦΥΓΕΙΝ ΑΔΥΝΑΤΟΝ’’ και το πεπρωμένο της Ευρώπης είναι η επιστροφή στα ανεξάρτητα κράτη και στα εθνικά τους νομίσματα. Πιθανό να είμαστε οι πρώτοι, δεν ξέρω. Ας σκεφτούμε λίγο, ποιοί το θεωρούν αυτό κακό ?
Το 20% των Ελλήνων που είναι άνεργοι ?
Το 50% που τώρα πια είναι κάτω από τα όρια της φτώχειας ?
Το 25% που τώρα τα ‘’κουτσοβολεύουν ‘’ ?
Μήπως στην πραγματικότητα, είναι το υπόλοιπο 5% που αποτελείται από ‘’ έχοντες και κατέχοντες ‘’ όπως επικράτησε να λέγονται ( το πλείστο των πολιτικών, δημοσιογράφων, τραπεζιτών και λοιπών αχρήστων στην παραγωγική παρουσία )
Γιαυτό λοιπόν, ας έρθει πίσω η δραχμή με τα συνεπακόλουθά της, όποια και να είναι, τώρα, σε δυό χρόνια ή σε πέντε. Το ίδιο κάνει. Οι εργατικοί θα επιβιώσουν. Οι τεμπέληδες και καιροσκόποι, άς ψοφήσουν.
Ανδρέας Μελεζιάδης
Συνταγματάρχης εν αποστρατεία ( μόνον )
4ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΡΡΕΝΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
13/6/2011
Εκεί που καθόμουν, ένα απόγευμα, αναρωτήθηκα τι να κάνει εκείνος ο Δόν Κιχώτης, που κάπου – κάπου έγραφε κάποια πράγματα, πολεμώντας τις καταστάσεις, σαν ανεμόμυλους. Πήγα λοιπόν μια βόλτα, στο Πανδοχείο της Χαμένης Ελπίδας που έμενε.
Τον βρήκα εκεί, σκυθρωπό και σκεφτικό, με την κάσκα του κουρέα δίπλα του, και το κοντάρι παραπέρα. Ο Ροσινάντης ήταν στο παχνί, ο δε Σάντσο Πάντσα ροχάλιζε σε μια καρέκλα, λίγο παραπέρα.
Γεμάτος περιέργεια, τον πλησίασα και του είπα.
‘’Καλημέρα, Δόν. Σας έχουμε χάσει τελευταία, τι κάνετε ? Με τι ασχολείσθε ?’’
Γύρισε και με κοίταξε σκυθρωπός. Η λάμψη από τα μάτια του, είχε φύγει. Ήταν, σαν να είχε γεράσει αρκετά χρόνια. Μου απάντησε.
‘’Εδώ είμαι, κάθομαι και σκέφτομαι. Ψάχνω γίγαντες και δράκους να νικήσω, αλλα είναι τόσο πολλοί, που δεν ξέρω με ποιόν να πρωτοπολεμήσω.’’
Αναλογίστηκα την κατάσταση, και του έδωσα δίκιο. Έσκυψα το κεφάλι και απομακρύνθηκα. Και όταν γύρισα σπίτι, έστειλα στους φίλους μου ένα παλιό τραγούδι. ‘’Κάτω στα λεμονάδικα.’’
Την ίδια μέρα, ένας φίλος από όλους, μου είπε ότι του ξύπνησα παλιές αναμνήσεις, με τα λεμονάδικα και το 4ο Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης, στην οδό Συγγρού, κάτω από το Διοικητήριο, κοντά στο Βαρδάρι.
Τι ήταν να μου το πεί ? Αμέσως, ξύπνησαν μέσα μου ολοζώντανες αναμνήσεις, από τα ξένοιαστα χρόνια της νιότης, τα χρόνια του γυμνασίου. Κατά σύμπτωση, και εγώ το 4ο Γυμνάσιο έβγαλα, το 1967.
Είπα λοιπόν, να μοιρασθώ κάποιες ( από τις άπειρες ) αναμνήσεις μου από εκείνη την εποχή. Θυμήθηκα όλους τους καθηγητές μας, και πολλά ευτράπελα και ‘’πλάκες’’ που τους κάναμε.
Όταν πήγα στο 4ο, είχε τη φήμη της ‘’λεγεώνας των ξένων’’. Όσους έδιωχναν από τα άλλα γυμνάσια, στο 4ο ερχόταν. Η φήμη του, δεν ήταν καλή σε ότι αφορά την μαθητική επίδοση, αλλα ήταν άριστη στη μαγκιά, σε όλη τη Θεσσαλονίκη.
Αυτό συνέβαινε, μέχρι που ήρθε γυμνασιάρχης ο Καλλινδέρης, ο επονομαζόμενος και ‘’Σερίφης’’. Από την ημέρα που ήρθε, πολλά άλλαξαν, προς το καλύτερο.
Θυμάμαι την πρώτη φιλόλογό μας, την Βυζοπούλου. Τότε, ήταν περίπου 35-40 χρονών, και αρκετά εμφανίσιμη. Η καθηγητική έδρα, ήταν ένα τραπέζι με 4 πόδια και μία καρέκλα. Υπήρχε και τραπεζομάντηλο. Όταν ερχόταν η ώρα του μαθήματός της, από πρίν τραβούσαμε επάνω το τραπεζομάντηλο, για ευνόητους λόγους. ΄Βλέπετε, η Βυζοπούλου ήταν αρκετά μοντέρνα και φορούσε φούστα μέχρι το γόνατο. Μετά από λίγο καιρό, αυτό έγινε παιχνίδι. Εμείς το ανεβάζαμε, εκείνη μόλις ερχόταν, το κατέβαζε. Πάντως, καμμιά φορά το ξεχνούσε. Μέχρι του το περίφημο τραπεζομάντηλο, εξαφανίστηκε μυστηριωδώς…..
Μετά, ερχόταν η ώρα των μαθηματικών. Ερχόταν ο Τοσουνίδης. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την παραστατικότητά του? Και όταν σηκωνόταν κανείς στην έδρα για εξέταση, και δεν τα πήγαινε καλά, αξέχαστη έμενε η ατάκα του ‘’Βρε ντενεκέ ξεγάνωτε, να σε βροντήξω στο παράθυρο, να ακουστεί σε όλη τη Σαλονίκη’’.
Να και η ώρα της φυσικής και της χημείας. Καθηγητής, ο ένας και μοναδικός Φουντουλάκης. Κρητικός βέβαια, αλλα πολιτογραφημένος Σαλονικιός. Μας έλεγε. ‘’Σε εμένα, θα τα λέτε όως θα τα λέγατε στη γιαγιά σας για να τα καταλάβει. Τι είναι το πηνίο ? Σύρμα γυροβολιά !!!’’ Και άλλα παρόμοια. Όταν ερχόταν η ώρα της εξέτασης, έτρεμαν καρδιές. Άνοιγε το μικρό μαύρο βιβλιαράκι του, έπιανε το μικρό μαύρο μολύβι του, και όποιον πάρει ο Χάρος. Συνήθως, εξέταζε τους πιο αδύναμους μαθητές. Και βέβαια, εκείνοι δεν ήταν διαβασμένοι. Έ, τότε, ακουγόταν η άλλη περίφημη ατάκα. ‘’έχεις ένα κουλούρι, σου βάζω ακόμα ένα, και τώρα έχεις ένα μεγάλοοοο κουλούρι’’.
Να και τα Λατινικά. Με την Εσπιελίδου. Στα τελευταία χρόνια της σταδιοδρομίας της. Κοντή, αδύνατη, και με ένα πελώριο κλειδί από εξώπορτα παλαιού τύπου στο χέρι. Αυτό χτυπούσε στην έδρα για να γίνει ησυχία, αφού ήταν δεδομένο πως κανείς δεν ενδιαφερόταν για λατινικά. Γλυτώσαμε από αυτά το 1964, όταν έγινε ‘’Πρακτικό’’ και ‘’Κλασσικό’’.
Αμ ο ‘’Κανέλλος’’? Ο γυμναστής μας, ο κατά κόσμον Λύττας. Του κολλήσαμε το ‘’Κανέλλος’’, γιατί τα μαλλιά του ήταν καφεκόκκινα και σε ποσοστό 90% φορόυσε ένα κανελί κουστούμι. Κανέλλος, λοιπόν…
Και ο τρόμος και φόβος όλων. Ο περίφημος Τσαί΄ρίδης. Γενικός απουσιολόγος, εύσωμος, αγριωπός, τον αποφεύγαμε όπως ο διάολος το λιβάνι. Μοιραζε τις διήμερες αποβολές, σαν τα φυστίκια….
Τι να λέμε τώρα για τον Καραί΄σά, τον Τσιτσιπλάμη, την Ομπέση, τον Φωκά, τον Καράμπελα, τον Μερτζανίδη ,τον Σπάνδο και τους υπόλοιπους. Φυσικά, πρώτη θέση στις αναμνήσεις, έχει η Καγιάβη ( γαλλικά), σκέτη γλύκα….
Η Ομπέση, είχε αγοράσει καινούριο αυτοκίνητο, ένα άσπρο ΟΠΕΛ. Το παρκάριζε ακριβώς στην είσοδο του γυμνασίου. Μια φορά, της κάναμε την εξής ‘’πλάκα’’. Πρίν σχολάσουμε, πήγε ένας από εμάς και σφήνωσε μία πατάτα στην εξάτμιση. Όταν σχολάσαμε, δεν φύγαμε, αλλα μείναμε εκεί στην έξοδο και την περιμέναμε να φύγει. Έρχεται λοιπόν, εμείς όλο ευχές και ‘’με γειά’’ για το αυτοκίνητο. Κάθεται στο τιμόνι, πάει να βάλει μπροστά, βρβρβρβρ η μίζα, τίποτα. Ξανά βρβρβρ τη μίζα, τίποτα… Μετά από αρκετές φορές, και ενώ είχε χάσει το χρώμα και την ψυχραιμία της, και αφού ο καθένας έδινε τις συμβουλές του, πάει ο Παπάνας ( ή ο Κυριακόπουλος, δεν θυμάμαι) και της ζητάει να δοκιμάσει και εκείνος. Απελπισμένη εκείνη, δέχεται. Κάθεται λοιπόν ο δικός μας στο τιμόνι, ένας άλλος βγάζει την πατάτα, και με το πρώτο γύρισμα της μίζας, το αυτοκίνητο πήρε μπροστά. Έ , τότε ξεσηκώθηκε όλη η Συγγρού από τους πανηγυρισμούς….
Όσοι ξέρουν, τώρα θα λένε ’’Καλά, τον Βαγγέλη τον ξέχασε ?’’. Ήταν ποτέ δυνατό ? Ο Βαγγέλης ο Παπαδόπουλος, ήταν ο φιλόλογός μας. Μαζί του, κάναμε τις μεγαλύτερες πλάκες της σταδιοδρομίας μας. Θυμάμαι, όταν άκουσε το όνομά μου, με ρώτησε αν έχω σχέση με τον Γιάννη Μελεζιάδη που είχε παλιά μαθητή. Εννοούσε τον πατέρα μου, που του είχε μείνει αξέχαστος από τις πλάκες που του έκανε. Μόλις έμαθε ότι ήμουν γιός του, τον έλουσε κρύος ιδρώτας. Περίμενε τα χειρότερα. Πάραυτα, εγω δεν του έκανα και μεγάλες πλάκες. Πού να μάθαινε ότι είχε μαθητές και τα τρία αδέλφια της μητέρας μου…..
Μια φορά, κάτι είχε κάνει ο Λαζαρίδης ο Παύλος, και ο Βαγγέλης του έρριξε μία σφαλιάρα. Στο διάλειμμα, ο Παύλος με τη βοήθειά μας, ( Βασιλειάδης κτλ) μαύρισε το μάτι του με μολύβι, και όταν ξαναμπήκαμε μέσα, άρχισε να παραπονιέται για το μάτι του, και πώς θα πάει στο σπίτι του, και ότι πονάει κτλ κτλ. Με την προτροπή τη δική μας, ο Βαγγέλης του έδωσε ένα πενηντάρικο για να πάει στο γιατρό και τον άφησε να φύγει. Άλλο που δεν ήθελε…
Άλλη φορά πάλι, ο Γιωργής ο Μπουσβάρος όπως έμπαινε στο θρανίο, κάπως ‘’στριμώχτηκε’’ στην ευαίσθητη περιοχή και πόνεσε. Ευκαιρία εμείς. Τέσσερεις, τον πήραμε σηκωτό για να τον βγάλουμε έξω. Φυσικά, κανείς δεν γύρισε πίσω.
Η χρονιά πήγαινε στο τέλος της, και ετοιμάζαμε την μεγάλη μας σχολική εκδρομή. Αποφασίσαμε να πάμε στη Ρόδο. Κλείσαμε εισιτήρια για λεωφορείο, πλοίο, ξενοδοχείο, και ήμασταν πανέτοιμοι. Φεύγαμε την Τετάρτη 3 Μαίόυ. Να όμως που ήρθε η 21η Απριλίου 1967. Την επομένη, ανακοινώσεις, απαγορεύονται οι ομαδικές μετακινήσεις, οι συγκεντρώσεις πάνω από 5 άτομα κτλ. Οι παλιόι τα θυμούνται. Ο Βαγγέλης, μας είπε ότι εκδρομή δεν θα γίνει και ότι θα ακύρωνε τις κρατήσεις. Μετά από 5-6 μέρες, η κατάσταση άρχισε να βελτιώνεται. Κάποιοι από εμάς, πρόβλεψαν ότι οι εκδρομές των τελειοφοίτων θα επιτραπούν τελικά, και το είπαμε στο Βαγγέλη. Εκείνος όμως, δεν μας έλαβε υπόψη και την 27η Απριλίου ακύρωσε όλες τις κρατήσεις. Σε μερικές μέρες, ανακοινώθηκε ότι οι εκδρομές των τελειοφοίτων μπορούν να γίνουν. Έ λοιπόν, από εκείνη τη μέρα και μέχρι το τέλος της χρονιάς, άρχισε το μαρτύριο του Βαγγέλη. Μόλις έμπαινε στην τάξη, όλοι μαζί εν χορώ αρχίζαμε ‘’Εσύ φταίς, εσύ φταίς, εσύ φταίς……’’ Τι και αν ο Βαγγέλης απολογιόταν ‘’Μα δεν φταίω εγώ, παιδιά…’’ Κανείς δεν τον άκουγε. Φυσικά, εκδρομή δεν πήγαμε.
Έξω ακριβώς από το σχολείο, ήταν τα περίφημα ‘’λεμονάδικα’’. Ήταν κάτω από το παράθυρο του τμήματός μας. Όταν είχαμε το Βαγγέλη ( και όχο μόνο…) από το διάλειμα είχαμε φροντίσει να ‘’ενοχλήσουμε’’ αυτούς που δούλευαν στα λεμονάδικα. Η άμεση αντίδραση, ήταν να μας πετάνε λεμόνια και πορτοκάλια από τα ανοιχτά παράθυρα, τα οποία ‘’έσκαζαν’’ στον απέναντι τοίχο. Φυσικά γινόταν της τρελλής, και για μάθημα ούτε κουβέντα.
Πρίν πάμε στο σχολείο, καθημερινά, υπήρχε μία αναγκαστική στάση. Η ‘’ΡΟΚΑΡΙΑ’’. Η ‘’ΡΟΚΑΡΙΑ’’ήταν ένα από τα περίφημα σφαιριστήρια της Θεσσαλονίκης, απέναντι ακριβώς από το Διοικητήριο, κάτω από τα ‘’μάρμαρα’’. Στέκι όλων μας. Πρίν από το σχολείο, μαζευόμασταν εκεί και όσοι είχαν λύσει τις διάφορες ασκήσεις, τις έβαζαν στον πίνακα ανακοινώσεων. Οι υπόλοιποι, τις αντέγραφαν. Έτοιμοι για το μάθημα….
Εκεί στην ΡΟΚΑΡΙΑ, γινόταν αρκετές επιδρομές από καθηγητές του γυμνασίου, γιατί δεν επιτρεπόταν να συχνάζουν εκεί μαθητές. Όποιος πιανόταν, είχε 4 μέρες αποβολή, και τότε οι απουσίες μετρούσαν…Αρχιεπιδρομεύς, ήταν ο Τσιτσιπλάμης. Τακτικός. Σταμάτησε αυτόματα τις επιδρομές του, όταν βρήκε μέσα το γιό του.
Δεν είχαμε σταθερό αριθμό ωρών κάθε μέρα. Από τρείς ( Σάββατο) μέχρι έξη (Τριτη και Πέμπτη). Τις τρείς μέρες της εβδομάδος, ήμασταν πρωί΄νοί και τις υπόλοιπες απογευματινοί. Όταν λοιπόν είχαμε 6ωρο απογευματινό και ήταν χειμώνας, είχε ήδη βραδιάσει και έπρεπε να ανάψουν τα φώτα. Έ λοιπόν, στο διάλειμμα πρίν από την τελευταία ώρα, πηγαίναμε σε μία άδεια αίθουσα, ξεβιδώναμε μία λάμπα και βάζαμε μέσα χρυσόχαρτο από τσιγάρα. Μόλις μπαίναμε μέσα για μάθημα, κάποιος άνοιγε το φώς στην άδεια αίθουσα, κάτω οι ασφάλειες και γενική συσκότηση. Όλοι έξω στην αυλή. Μέσα στο σκοτάδι, κάποιοι άναβαν τσιγάρο, και οι καθηγητές ορμούσαν στο πλήθος να τους ανακαλύψουν. Ποτέ δεν έπιασαν κανένα. Φυσικά, σε λίγη ώρα φεύγαμε.
Α, ναι, είχαμε και τους ‘’αντιστασιακούς’’…. Αυτούς που τους κυνηγούσαν καθηγητές, θεοί και δαίμονες, επειδή διάβαζαν ‘’ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ’’. Και τα λένε τώρα, λές και εμείς οι υπόλοιποι δεν ήμασταν εκεί. Όταν το 1965 γινόταν τα μεγάλα φοιτητικά συλλαλητήρια, για το 15%, ήρθαν φοιτητές στο σχολείο και μας ξεσήκωσαν και πήγαμε μαζί τους, στον χώρο συγκεντρώσεως, μπροστά στο Χημείο του ΑΠΘ. Φωνάζαμε συνθήματα και διαδηλώναμε, αλλα μόνο την επόμενη μέρα μάθαμε ότι λέγοντας ‘’15%’’, ζητούσαμε το 15% του κρατικού ΄πρού΄πολογισμού για την Παιδεία….
Όσο για κοπάνα από το σχολείο, είχαμε φροντίσει, μια και η σιδερόπορτα ήταν κλειδωμένη, να βγάλουμε ένα κάγκελο από το κιγκλίδωμα στην Συγγρού. Όποιος δεν ήταν χοντρός, μπορούσε εύκολα να την ‘’κάνει’’. Αξιοσημείωτο, το ότι το κάγκελο ακόμα και σήμερα, λείπει…….
Είχαμε και τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό, μια φορα το μήνα ή το 15νθήμερο, δεν θυμάμαι. Κυριακή πρωί λοιπόν, μαζευόμασταν στην αυλή του γυμνασίου, έπαιρναν απουσίες και ξεκινούσαμε με γραμμή για τον Άγιο Δημήτριο. Όσο πλησιάζαμε στην εκκλησία, τόσο η σειρά μίκραινε. Πολλοί, έμπαιναν στις πολυκατοικίες, όπως πηγαίναμε, και μην τους είδατε. Συνηθισμένο γεγονός να τους κυνηγήσει ένας καθηγητής και να παίζουν κυνηγητό στις ταράτσες. Το 30% περίπου από όσους ξεκινούσαμε, έφτανε και έμπαινε στον Άγιο Δημήτριο. Μόνο που, οι περισσότεροι ανέβαιναν στο γυναικωνίτη, κατέβαιναν από την άλλη μεριά και έφευγαν. Τελικά, εάν έμεναν 10 – 15 άτομα, ήταν θαύμα.
Και την τελευταία μέρα των εξετάσεων και του σχολείου για εμάς, το 1967, είχαμε συννενοηθεί μετά τις εξετάσεις να πάμε για μπάνιο στην Πλάζ Αγίας Τριάδος ( τότε κάναμε μπάνιο εκεί…) Τέλειωσε το γράψιμο (Ιστορία, αν θυμάμαι καλά) και όλοι σε πομπή κατεβήκαμε την Βενιζέλου, πήραμε ένα βαποράκι που έκανε την συγκοινωνία ( ΕΥΡΥΔΙΚΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ κτλ. θυμάστε τώρα…) και φτάσαμε στην Πλάζ. Δυό – τρείς από εμάς πήραν τα πορτοφόλια τα τσιγάρα και τα ρολόγια των υπολοίπων, οι οποίοι βούτηξαν από το ‘’μοτοράκι’’ ( έτσι το λέγαμε) κατευθείαν μέσα στη πλάζ. Το τι κυνηγητό έπεφτε από τους υπαλλήλους για το εισιτήριο, ήταν απερίγραπτο. Πρίν φτάσουμε όμως στην Αγία Τριάδα, ο Θερμαί΄κ’ος κόλπος είχε γεμίσει με βιβλία Ιστορίας. Ήταν τέλος Ιουνίου.
Παρ’όλα αυτά όμως, η ‘’λεγεώνα των ξένων’’ του 1961, είχε γίνει ένα από τα καλά γυμνάσια το 1967, και είμαι υπερήφανος που είμαι απόφοιτός του. Δεν θα το άλλαζα με κανένα άλλο.
Δεν ξέρω, πόσοι από τους καθηγητές και καθηγήτριές μας είναι πλέον στη ζωή. Ξέρω όμως, ότι θα ζούν, όσο ζεί και ο τελευταίος από εμάς τους μαθητές τους, γιατί θα είναι στις καρδιές μας.
Οι αναμνήσεις, έρχονται η μία μετά την άλλη. Θα μπορούσα να συνεχίσω για πολλές σελίδες ακόμα. Προτιμώ να σταματήσω, για να σας αφήσω εσάς, στις δικές σας αναμνήσεις.
ΤΟ ΠΑΝΔΟΧΕΙΟ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ
15/9/2011
Σας είχα πεί, ότι με τον πιστό ακόλουθό μου Σάντσο Πάντσα μένω στο Πανδοχείο της Χαμένης Ελπίδας. Ποτέ όμως δεν σας έγραψα για αυτό, και είναι καιρός να σας πώ δυό λόγια.
Το πανδοχείο είναι πολύ μεγάλο, και διαμένουν εξακολουθητικά πάρα πολλοί , μερικοί από τους οποίους είναι και αναγνωρίσιμοι ( όχι ‘’επώνυμοι’’). Αν σας πώ τους συγκατοίκους μου, θα πάθετε πλάκα.
Συγκάτοικοί μου στο πανδοχείο είναι οι κ.κ Πανέμορφος, Καρανδρέου και Παπαμαλής με τις οικογένειές τους , Δημητροτάκης, Παπαβαλέ, Ρουμπινοπούλου, Σαμαράκος, Βενιζέλογλου, Καρακωνσταντίνου, Ξεκόκκαλης, Βαρδινοπέτρος, Βουλγαράκος, Λομβάρδος, Ρουσσογιός, Μπακοπέτρου, Τσίπιρας, Κουλουρτζής, Τσοχομπιλιάρδος, Καραντωνίου, Μπόμποτας, Λαμπεράκης, Λάστης, Εμφιαλωτής, Διαβολόπουλος, Ευγενόπουλος και το συνάφι του,και άλλοι πολλοί. Φυσικά, δεν μένουν σε απλά δωματιάκια σαν το δικό μου, αλλα σε λίγο μεγαλύτερα, για να χωράει και το σκυλολόι ( συγγνώμη, η ‘’ακολουθία’’ ) τους.
Προχτές, ο διευθυντής του πανδοχείου, για τα εγκαίνια της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης, πρότεινε το βράδυ να γευματίσουμε όλοι μαζί ,για να γνωριστούμε και να διασκεδάσουμε λιγάκι.
Κανείς δεν είχε αντίρρηση, και ο πανδοχέας συνεννοήθηκε με τον κ. Καρανδρέου, ο οποίος είχε οικογενειακή εμπειρία σε τέτοια θέματα, να κάνει εκείνος τα απαραίτητα με ένα κέτεριγκ, νομίζω το ‘’ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΝΕΟΙ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΙ’’ ή κάτι παρόμοιο. Το βράδυ λοιπόν, απλώθηκε ένας απερίγραπτος μπουφές, που είχε ‘’και του πουλιού το γάλα’’. Τι να λέμε τώρα….
Για να έχουμε και καλές σχέσεις με τους γειτόνους, που μέχρι τότε ξήλωναν τον φράκτη του πανδοχείου, τους κάλεσαν και αυτούς. Μόνο που έπρεπε να δώσουν το όνομά τους στην πόρτα. Το τι …όκο, …ίλι, ….άβα, …όφσκι κτλ κτλ μαζεύτηκε, ήταν απερίγραπτο. Σκοτείνιασε ο κόσμος.
Πήγαμε στον μπουφέ να πάρουμε το πιάτο μας. Άντε καλά. Ο διευθυντής είχε φροντίσει για τα πιάτα των ‘’αναγνωρίσιμων’’ συγκατοίκων μου, με ιδιαίτερη προσοχή βέβαια. Εγώ και κάποιοι άλλοι, προλάβαμε να πάρουμε έναν κεφτέ και λίγο ψωμί. Τα υπόλοιπα ? Ξέρετε φαντάζομαι εκείνα τα κόκκινα αφρικανικά μυρμήγκια που στο πέρασμά τους αφήνουν μόνο ξερή γή. Έ, λοιπόν, πέρασαν από το μπουφέ. Ο μόνος που το φχαριστήθηκε, ήταν ο Ροσινάντης, που ‘’πλάκωσε’’ τα λουλούδια από τη διακόσμηση και την ‘’τήλωσε’’.
Με αυτά και αυτά, το βράδυ πέρασε. Στη τηλεόραση, διαπιστώσαμε ακόμη μια φορά, το πόσο προσπαθούν οι Έλληνες να είναι σε καλή φυσική κατάσταση, αφού το απόγευμα έκλεισαν οι δρόμοι, για να μπορέσουν να κάνουν τον περίπατό τους και να παίξουν στους δρόμους της πόλης. Και για να μην τους ενοχλήσει κανένας, είχε γύρω – γύρω αστυνομικούς που τους προστάτευαν από τις γάτες και τα σκυλιά που κυκλοφορούσαν ελεύθερα.
Την άλλη μέρα, πρωί – πρωί, ο ταμίας του πανδοχείου, ο κ. Ρεφενές, σε συνεργασία με τους κ.κ Καρακωνσταντίνου και Βενιζέλογλου, μας έφερε αναλυτικό λογαριασμό για την προηγουμένη. Έτσι είχαμε συμφωνήσει. Και με απόλυτη δικαιοσύνη, σύμφωνα με τα κριτήριά τους, τον μοίρασε εξ ίσου σε όλους μας. Άρχισαν οι γκρίνιες από μερικούς, επειδή δεν έφαγαν καλά και ο λογαριασμός φαινόταν υπέρογκος. Δεν είχαμε άλλη λύση, παρά να μαζευτούμε για να το συζητήσουμε. Έτσι και έγινε.
Αφού τέθηκε το θέμα από τον εκπρόσωπο του κέτεριγκ που ήθελε τα λεφτά ‘’του’’, άρχισαν να γίνονται δηλώσεις από τους συμμετέχοντες. Πρώτος, μίλησε ο κ. Καρανδρέου, που θεώρησε ότι το πρόβλημα δεν είναι σοβαρό, γιατί ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Και μάλιστα, για να το αποδείξει έψαξε για το πορτοφόλι του, αλλα το είχε ξεχάσει στη Σουηδία ή την Αμερική, όπως απολογήθηκε μετά.
Ακολούθησε ο κ. Πανέμορφος, τον οποίο το προηγούμενο βράδυ έβλεπα παραπέρα να καταβροχθίζει ‘’γατοκεφαλές’’ τους αστακούς, και με την ευγλωτία που τον χαρακτήριζε, μας είπε ότι αφού ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ , μαζί έπρεπε και να πληρώσουμε. Αφού τα είπε αυτά, παρήγγειλε από τον σερβιτόρο να του φέρει 5 γιαούρτια και καινούρια καρέκλα, γιατί αυτή που καθόταν, έσπασε.
Τον λόγο πήρε ο κ. Σαμαράκος, που προσπάθησε να μας πείσει ότι φταίει ο κ. Καρανδρέου που μας είπε ότι ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ και ξεθαρέψαμε. Εκείνος ήξερε ότι δεν υπάρχουν λεφτά, αλλα τι να έκανε ? Να μην ερχόταν στο τσιμπούσι ?
Αμέσως πήρε το λόγο ο κ. Μαυροτζαφέρης, και είπε ότι κακώς ο διευθυντής προσκάλεσε τους γείτονες, επειδή εκείνοι έφαγαν τα περισσότερα, μέχρι και τον αγλέορα.
Οι κ.κ Ρουμπινοπούλου, Άλαλος, Ρουσσογιός, Τσοχομπιλιάρδος και μερικοί ακόμα, δεν έλεγαν κουβέντα. Απλώς ζήτησαν σόδα από τον σερβιτόρο, ενώ ο κ. Τσοχομπιλιάρδος ακόμα είχε λίγο χαβιάρι στα χείλια του.
Ο κ. Βενιζέλογλου άρχισε να λέει κάτι ακαταλαβίστικα, για οικονομικές θεωρίες του Adams σε συνάρτηση με το νομικό δίκαιο της Παταγωνίας. Μας έφαγε 3 ώρες, χωρίς να πεί τίποτα στην ουσία.
Η κ. Παπαβαλέ, άρχισε να αναπτύσσει τις θεωρίες της, ότι μόνο αυτοί που μένουν στις σουίτες του πανδοχείου πρέπει να πληρώσουν τον λογαριασμό, γιατί μόνο αυτοί έχουν λεφτά. Όταν τα έλεγε αυτά, κάποιοι που έμεναν στις σουίτες, ανθυπομειδιούσαν ειρωνικά.
Οι κ.κ Ξεκόκκαλης και Βαρδινοπέτρος, ισχυρίστηκαν ότι αφού τους κάλεσαν δεν πρέπει να πληρώσουν τίποτα.
Ο κ. Ευγενόπουλος, εκπροσωπόντας και τους υπόλοιπους του συναφιού του, μας είπε ότι πρέπει πάσει θυσία να πληρώσουμε εμείς το κέτεριγκ, γιατί έτσι θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε την ‘’συνεργασία’’, να κάνουμε και άλλα τσιμπούσια για να έχουμε να φάμε. ( Εδώ θυμήθηκα τον κεφτέ που πρόλαβα…)
Εντύπωση προκαλούσε το γεγονός ότι οι κ.κ Παπαμαλής και Κουλουρτζής δεν έβγαζαν μιλιά, λες και δεν τους απασχολούσε το θέμα. Ειδικά, ο κ. Παπαμαλής έμοιαζε να κοιμάται.
Ο κ. Πλαπούτας, ο μεγάλος δημογέροντας του πανδοχείου, μας είπε ότι εκείνος απλώς βρίσκεται εκεί, γιατί εκεί τον έβαλαν.
Μετά από 5 ώρες δηλώσεων, αντεγκλήσεων και μικροκαυγάδων, συμπέρασμα δεν βγήκε.
Τότε πήρε το λόγο ο εκπρόσωπος του κέτεριγκ ‘’Διεθνείς Νέοι Τοκογλύφοι’’ και δήλωσε ότι εάν δεν πάρει τα λεφτά του , καθώς και τα έξοδα που έκανε να έρθει, όχι μόνο δεν θα ξανασυνεργασθεί με το πανδοχείο, αλλα και θα κάνει ενέργειες για να το κατασχέσει. Υπόψη ότι ο πανδοχέας του είχε παραχωρήσει για την φιλοξενία, σουίτα.
Μετά από αυτή την εξέλιξη, όλοι όσων τα ονόματα ανέφερα παραπάνω, και μερικοί ακόμα, δήλωσαν οργισμένοι ότι μετακομίζουν από το πανδοχείο αμέσως και ότι δεν πληρώνουν τίποτα. Πράγματι, σαν να ήταν συνενοημένοι από πρίν, με ένα νεύμα τους οι υποτακτικοί τους που είχαν ήδη φορτωμένα τα πράγματά τους, μετακόμισαν στο ‘’BILDENBERGHOTEL’’. Οι ίδιοι, έφυγαν από την πίσω πόρτα, γιατί την μπροστινή την είχαν κλείσει οι χτεσινοί γείτονες που λέγαμε, επειδή περίμεναν νέο τσιμπούσι.
Μείναμε λοιπόν, αφού διώξαμε τον εκπρόσωπο του κέτεριγκ, μόνο ο πανδοχέας και εμείς που παραπονεθήκαμε για το λογαριασμό. Αυτά που μπορούσαμε να κάνουμε, ήταν.
Πρώτο. Να μετακομίσουμε και εμείς από το πανδοχείο, και ας κλείσει. Δεν μπορούσαμε όμως να το κάνουμε, γιατί με τόσα χρόνια που μέναμε, το θεωρούσαμε δικό μας πλέον.
Δεύτερο. Να μας βγάλει καινούριο λογαριασμό ο κ. Ρεφενές, και να πληρώσουμε εμείς. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν είχαμε τόσα λεφτά.
Τρίτο. Να πληρώσουμε το κέτεριγκ με δόσεις, αλλα με τους τόκους που βάζει θα πληρώναμε 10 φορές παραπάνω.
Τέταρτο. Να πάμε να καταλάβουμε το ‘’BILDENBERGHOTEL’’, μέχρι να πληρώσουν τον λογαριασμό αυτοί που έφυγαν. Για αυτό όμως, χρειαζόταν ‘’κομάντος’ που δεν υπήρχαν, αφού το ‘BILDENBERGHOTEL’’ ήταν σε απρόσιτο μέρος.
Έτσι, βρεθήκαμε σε αδιέξοδο. Τι να κάνουμε ? Πήρα το λόγο εγώ, σαν γνήσιος Δον Κιχώτης και πρότεινα να δώσουμε στο κέτεριγκ ‘’ένα κβά τσόκια’’ από αυτά που είχαμε στο υπόγειο του πανδοχείου, να διώξουμε τους γείτονες από την πόρτα και να βάλουμε φύλακα, και να στραφούμε σε ανταγωνιστή του κέτεριγκ για να μας εξυπηρετεί, μέχρι να ξαναρχίσει να λειτουργεί το μαγειρείο του πανδοχείου που ο πανδοχέας το είχε κλείσει, γιατί βολευόταν με τα έτοιμα.
Ότι και να κάναμε από τα παραπάνω, γεγονός θα ήταν ένα και μοναδικό. Με πολύ κόπο, ιδρώτα και προσπάθεια, θα καταφέρναμε να ξαναστήσουμε στα πόδια του το πανδοχείο, και να του αλλάζαμε το όνομα, από πανδοχείο της ΧΑΜΕΝΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ σε πανδοχειο ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ.
Βράδυασε, και απόφαση δεν πήραμε ακόμα. Μάλλον θα συνεχίσουμε αύριο το πρωί, και ελπίζω καπου να καταλήξουμε. Μάζεψα τον Ροσινάντη που έτρωγε το φράκτη του πανδοχείου, γιατί ο καλός μου ο Σάντσο Πάντσα αποφάσισε να γίνει συνδικαλιστής και δεν δουλεύει σήμερα.
Πάντως, αν δεν πάρουμε γρήγορα απόφαση, μας βλέπω να πεινάμε και να κινδυνεύει ακόμα και ο Ροσινάντης. Όσο για τη Δουλτσινέα, πού όρεξη για τέτοια τώρα…
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Όλα τα παραπάνω, δεν είναι αποκυήματα της νοσηρής φαντασίας του Δον Κιχώτη, και έχουν σχέση με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις.
Δόν Κιχώτης ( κατά κόσμον, Ανδρέας Μελεζιάδης )
ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΔΙΕΘΝΟΎΣ ΕΚΘΕΣΕΩΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
30/8/2010
Από ότι ξέρουμε, πλησιάζει η σπουδαία ημέρα της Θεσσαλονίκης, η ημέρα των εγκαινίων της ΔΕΘ. Μία ημέρα, που εδώ και πάρα πολλά χρόνια, είναι συνδεδεμένη με πολιτικές δηλώσεις , ανακοινώσεις, ταξίματα, κτλ κτλ από τον εκάστοτε Πρωθυπουργό της χώρας. Είναι με άλλα λόγια, η ‘’ημέρα της κυβερνήσεως’’ και όποιος θέλει πιστεύει τις (δυστυχώς) λαμακείες που μας λένε (όλοι οι εκάστοτε…) εν γνώσει τους, και αυτό είναι το χειρότερο.Τι δεν μας έχουν τάξει??
Καινούριο αεροδρόμιο.
Καινούρια περιφερειακή.
Υποθαλάσσια οδική αρτηρία.
Καινούρια στάδια.
Μετρό.
Λαγούς με πετραχίλια.
Λαγούς χωρίς πετραχίλια.
Γιοφύρια.
Ποτάμια για τα γιοφύρια.
Αυξήσεις.
Πού να τα θυμόμαστε τώρα όλα, μια ζωή τα ακούμε και δεν τα βλέπουμε ποτέ ή τα βλέπουμε μετά από δέκα (το λιγώτερο) χρόνια.
Όμως, φέτος, το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα, είναι ο νέος πρόεδρος της ΔΕΘ, κάποιος δικηγόρος από τα αζήτητα, που ο ίδιος δήλωσε δημόσια ότι «Είμαι ένας ευρωπαίος ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΣ κεντροαριστερός δικηγόρος». Τον πιστεύουμε. Δεν θα ασχοληθούμε άλλο μαζί του, γιατί ασχολούμαστε με θέματα άξια ασχολίας και κριτικής. Άλλωστε, ο καθένας από εμάς έχει δικαίωμα να αυτοπροσδιοριστεί όπως θέλει. Και εγώ, αυτοπροσδιορίζομαι σαν αναρχοχουντοβασιλικοσοσιαλιστικοαυτόνομος ολιγαρικοδημοκρατικός πολίτης. Έχει κανείς αντίρρηση ?
Δεν ασχολούμαι με τον πρόεδρο, όμως ασχολούμαι με αυτούς που τον έβαλαν, χωρίς να σέβονται τις ευαισθησίες του λαού της περιοχής. Δεν έχουμε ανάγκη από ελληνόφωνους, αυτούς τους βρίσκουμε και στην Κάτω Ιταλία, και είναι περήφανοι γι’ αυτό. Έχουμε ανάγκη από Έλληνες που αισθάνονται Έλληνες. Κυκλοφορούν κάποιες φήμες, για συμπάθειες μέχρι και συμμετοχές σε οργανώσεις που εμείς τις θεωρούμε αντεθνικές (ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ κτλ). Δεν ξέρω εάν ισχύει, όμως θα δώσω βάση στην σοφία που πηγάζει από τις ελληνικές παροιμίες, και στην συγκεκριμένη περίπτωση στην ‘’ΟΜΟΙΟΣ ΟΜΟΙΩ ΑΕΙ ΠΕΛΑΖΕΙ’’. Εάν την ερμήνευα, θα υποτιμούσα τις γνώσεις και την νοημοσύνη σας.
Αυτά για πρόλογο. Η ΔΕΘ λοιπόν , ο πρόεδρός της δηλαδή, με βάση το βιβλίο εθιμοτυπίας, καλεί στα εγκαίνια όλες τις Αρχές της πόλης μας. Καλεί δηλαδή, όλους εκείνους, που συμμετείχαν σε όλες τις εκδηλώσεις για την ονομασία των βορείων γειτόνων μας, ενός κρατιδίου με πρωτεύουσα τα Σκόπια. Τότε, τους θυμάμαι όλους λάβρους να υπεραμύνονται των εθνικών μας θέσεων, και φυσικά να είναι ‘’πρώτο τραπέζι πίστα’’ σε κανάλια, εφημερίδες και λοιπά ΜΜΕ.
Σήμερα, όλοι τους πήραν πρόσκληση για τα εγκαίνια. Θα την αποδεχτούν ??? Κάποιοι, και προς τιμή τους, την επέστρεψαν σαν μη αποδεκτή λόγω του προσκαλούντος προέδρου. Οι υπόλοιποι τι θα κάνουν ? Λόγω του σημαντικού τοπικού γεγονότος και της παραδόσεως που τους θέλει παρόντες, θα την αποδεχτούν ? Εμείς οι υπόλοιποι, καταγράφουμε και όταν έρθει ο καιρός , πληρώνουμε τα χρωστούμενα. Και ο καιρός πλησιάζει ( εκλογές γαρ ).
Σας το φέρνω γύρω – γύρω, αλλα καλύτερα να σας το πώ στα ίσια. Εάν είστε συνεπείς με τα όσα μας λέτε τόσο καιρό, καλά θα κάνετε να γυρίσετε την πρόσκληση πίσω, σαν μη αποδεκτή λόγω των ιδιαιτεροτήτων του καλούντος. Μπορείτε βέβαια, να δηλώσετε ‘’επαγγελματική ασθένεια’’, είναι πιο κομψό. Σημασία έχει, κύριοι της συμπολιτεύσεως και της αντιπολιτεύσεως, Νομάρχες και Αντινομάρχες, Δήμαρχοι και Αντιδήμαρχοι, Υπουργοί και βουλευτές και ολοι οι υπόλοιποι λιγώτερο επίσημοι, ΝΑ ΛΑΜΨΕΤΕ ΔΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΣΑΣ κυριολεκτικά, για να δώσετε επιτέλους ένα μήνυμα που να μην το ξεχάσουν. Ο λαός, περιμένει στην γωνία, με το ρόπαλο στο χέρι, και μετράει.
Επειδή κάποιοι θα δυσαρεστηθούν και θα θελήσουν να μου βάλουν ‘’ταμπέλα’’ με χρώμα, ας καταλάβουν ότι μπορεί να υπάρχουν Έλληνες που δεν είναι μπλέ, κόκκινοι, πράσινοι, μαύροι, αλλα είναι ΑΠΛΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.
ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ (ΜΗΠΩΣ ΤΑ ΛΕΝΕ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ?? )
3/2/2010
Πρίν από λίγο καιρό, θυμήθηκα μια ιστορία που μου είχε πεί ο αδελφός του παππού μου, όταν ήμουν μικρό παιδί.
Είχε πάει, όπως πολλοί ακόμα Έλληνες, μετά την Μικρασιατική καταστροφή, στην Αμερική, για μια καλύτερη τύχη. Ήταν γύρω στο 1923. Πήγε λοιπόν στην Νέα Υόρκη ( νησος Ελλις κτλ) και ήταν τυχερός που βρήκε δουλειά σε εστιατόριο.
Με πολύ κόπο, και πολλές προσπάθειες, κατάφερε τελικά να ανοίξει και ο ίδιος ένα εστιατόριο, και οι δουλειές πήγαιναν καλά. Κάποια στιγμή, αποφάσισε να κάνει το ‘’μεγάλο βήμα’’ και να επεκτείνει την δουλειά του. Ήταν γύρω στο 1930.
Κάποια αξιόλογα άτομα της περιοχής, του υποσχέθηκαν οικονομική και ηθική υποστήριξη και αφού δανείστηκε από αυτούς ένα αρκετά μεγάλο ποσό, άνοιξε στην Αστόρια ένα πολυτελές εστιατόριο, το ‘’ΕΛΛΑΣ’’, με πολλές σμυρνέικες λιχουδιές .
Η δουλειά πήγαινε καλά, λεφτά έβγαζε, στις υποχρεώσεις του ήταν εντάξει και σχεδίαζε και νέα επέκταση. Ήδη είχε παντρευτεί και είχε δύο παιδιά. Τότε έγινε το περιβόητο μεγάλο ‘’κραχ’’ στην Αμερική και όλα πήγαν κατά διαόλου. Άρχισε πλέον να μην μπορεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του, και τα ‘’αξιόλογα άτομα’’ της περιοχής, από τα οποία είχε δανεισθεί και τα οποία του είχαν υποσχεθεί απεριόριστη υποστήριξη, άρχισαν όλο και πιο απαιτητικά να του ζητούν αυτά που του δάνεισαν, τα οποία με τους τόκους κτλ είχαν γίνει διπλά και τρίδιπλα. Ο αδελφός του παππού μου, ζητούσε την κατανόησή τους, πούλησε ‘’κοψοχρονιά’’ το μαγαζί, για να τα φέρει βόλτα, αλλα και πάλι τα χρέη ήταν αβάσταχτα.
Μια μέρα, γυρνώντας στο σπίτι, βλέπει τους δύο γιούς και την γυναίκα του να κλαίνε τρομοκρατημένοι. Είχαν βρεί το σκύλο τους σφαγμένο με μαχαίρι, και δεν ήξεραν τι να υποθέσουν. Σε λίγη ώρα, και πρίν προλάβουν να συνέλθουν, χτυπάει το τηλέφωνο και κάποιος άγνωστος ζητάει από τον αδελφό του παππού μου ένα μεγάλο χρηματικό ποσό που χρωστούσε, που ήταν αδύνατο να το μαζέψει σε πέντε μέρες που του είπαν. Διαφορετικά, την τύχη του σκύλου του θα είχαν ένα – ένα τα παιδιά του, και η γυναίκα του.
Τρομοκρατημένος, φεύγει από το σπίτι και πηγαίνει σε ένα από τα ‘’αξιόλογα άτομα’’ για να το ρωτήσει τι συμβαίνει. Αφού πέρασε από χίλιους παρατρεχάμενους, βρήκε τον βοηθό του μόνον, ο οποίος του είπε ότι το χρέος του έχει μεταβιβασθεί σε κάποιους άλλους και πρέπει να πληρώσει εκείνους πλέον.
Την επόμενη ημέρα, μόλις άνοιξε το μαγαζί, μπαίνουν μέσα δύο ‘’ντουλάπες’’ με ένα ρόπαλο του μπέηζμπωλ. Χωρίς δεύτερη κουβέντα του σπάνε μία βιτρίνα, του δίνουν και μία και του σπάζουν το χέρι, και του λένε ότι πλέον χρωστάει σε αυτούς και αυτούς πρέπει να πληρώσει.
Την επομένη, ο αδελφός του παππού μου, με έναν φίλο του Έλληνα και αυτόν, παίρνει την οικογένειά του και δύο βαλίτσες με τα απαραίτητα και φεύγει κρυφά τα μεσάνυχτα από την Νέα Υόρκη. Σε τρείς μέρες , με την βοήθεια φίλων του, φεύγει με πλοίο από την Αμερική γυρνώντας στην Ελλάδα. Ήταν περίπου το 1938.
Εμένα, πάντα μου άρεσε ο κινηματογράφος και ιδιαίτερα τα έργα με δράση κτλ. Όταν είχα γίνει περίπου 15 χρονών, πήγαινα στα ‘’παραβαρδάρια’’ ( ΠΑΝΘΕΟΝ, ΑΤΤΙΚΟ, ΛΑΊ΄ΚΟ) και έβλεπα δύο έργα, ένα ‘’καουμπόικο’’ και ένα ‘’γκαγκστερικό’’ συνήθως. Έβλεπα τους μύθους της εποχής (ΧΟΜΦΡΕΙ ΜΠΟΚΑΡΤ, ΤΖΕΗΜΣ ΚΑΓΚΝΕΥ κτλ) και το ευχαριστιόμουν. Μεταξύ των ταινιών που είδα, ήταν και κάποιες που μου έφερναν έντονα στη μνήμη μου, την ιστορία του αδελφού του παππού μου και συνειδητοποίησα ότι κάπως έτσι είχαν τότε τα πράγματα στην Χώρα των Μεγάλων Ευκαιριών.
Από τότε, ‘’κύλισε πολύ νερό κάτω από τα γιοφύρια’’ και φτάσαμε στις μέρες μας. Ξαφνικά, έγινα πολύ σημαντικός (όπως οι περισσότεροι από εμάς ) και άρχισαν κάποια φιλανθρωπικά ιδρύματα (νομίζω ότι τα λένε ΤΡΑΠΕΖΕΣ ) να επικοινωνούν καθημερινά σχεδόν μαζί μου, προσφέροντάς μου δάνεια για να περάσω τις γιορτές, για να αγοράσω Μετοχές, για να βελτιώσω την επιχείρησή μου ( που δεν είχα ), για να τα κάνω ότι θέλω τέλος πάντων. Ενδιάμεσα, μου προσέφεραν πλήθος πιστωτικών καρτών, για να αγοράζω ότι θέλω, χωρίς λεφτά, αλλά πληρώνοντας ένα μικρό ποσό κάθε μήνα.
Πολύ δελεαστικά πράγματα, για όλους μας, επειδή όλοι θέλουμε να βελτιώσουμε την ζωή μας. Εγώ, είχα και έχω μία αρχή.
ΕΧΩ, ΞΟΔΕΥΩ. ΔΕΝ ΕΧΩ, ΔΕΝ ΞΟΔΕΥΩ.
Κάπως έτσι απαντούσα σε όλες αυτές τις προσφορές, αυτό όμως δεν τους εμπόδιζε να επανέρχονται.
Με το λίγο μυαλό που διαθέτω, σκέφτηκα ‘’ τι καλοί που είναι αυτοί οι αξιόλογοι άνθρωποι, που χωρίς να τους το ζητήσω, θέλουν τόσο πολύ να με βοηθήσουν’’. Η ιστορία του αδελφού του παππού μου όμως, δεν έφευγε από το μυαλό μου και με συγκρατούσε.
Πολλοί όμως, βρήκαν αυτές τις προσφορές σαν ευκαιρία για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, και ενέδωσαν, τόσο στα δάνεια όσο και στις κάρτες. Άρχισα λοιπόν να βλέπω γνωστούς και φίλους, να πηγαίνουν ακριβές διακοπές, να κυκλοφορούν με αυτοκίνητα πολυτελείας, να αγοράζουν ότι τους έρθει, και να ζούν μια ζωή ονειρεμένη.
Για μια στιγμή, αναρωτήθηκα. ‘’Μήπως αυτό είναι σωστό και πρέπει να ακολουθήσω?’’.Δέν άλλαξα όμως γνώμη.
Και ο καιρός περνούσε και ‘’Μπήκαν χρόνοι δίσεκτοι και μήνες οργισμένοι’’. Ένας φίλος μου, δεν μπορούσε πλέον να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του προς αυτά τα φιλανθρωπικά ιδρύματα. Άρχισαν πάλι τα τηλεφωνήματα , όμως σε άλλο στυλ. Άλλες φορές από τα ίδια, άλλες πάλι ‘’ εκ μέρους’’ τους. Καθημερινά, σε οποιεσδήποτε ώρες, μέχρι τις 10 το βράδυ.
–Καθυστερήσατε να πληρώσετε 2 δόσεις και πρέπει μέχρι μεθαύριο να τις πληρώσετε.
–Να σας δώσουμε μεγαλύτερο δάνειο για να εξοφλήσετε αυτό που έχετε, και να περισσέψουν και χρήματα για να τα κάνετε ότι θέλετε.
– Αν δεν πληρώσετε, θα σας γράψουμε στον ΤΕΙΡΕΣΙΑ.
– Το φιλανθρωπικό ίδρυμα, θα προβεί στις απαραίτητες ενέργειες δικαστικά για να πάρει τα χρεωστούμενα.
Λίγο ακόμη και θα έλεγαν ότι θα στείλουν ‘’άτομα’’ για την είσπραξη του χρέους. Θυμήθηκα τον αδελφό του παππού μου, και χάρηκα που ο φίλος μου δεν είχε σκύλο.
Κάποιοι, ήταν πιο καλοί.
–Περάστε από το ίδρυμα , να κάνουμε διακανονισμό του χρέους σας.
Πήγε λοιπόν ο φίλος μου για να κάνει διακανονισμό. Ποιος ήταν αυτός? Δεν θα πλήρωνε για τρείς μήνες, θα έπρεπε να εξοφλήσει το χρέος του σε 10 αντί για 6 χρόνια, θα πλήρωνε το μήνα 10% μικρότερη δόση αλλα το συνολικό ποσό θα έβγαινε 40% μεγαλύτερο.
Ευτυχώς για τον ίδιο, ο φίλος μου άκουσε την συμβουλή μου και δεν συμφώνησε.
Μετά από όλα αυτά, το φιλανθρωπικό ίδρυμα έκανε νομικές ενέργειες και σε λίγο καιρό του έρχεται ένα χαρτί που έγραφε για πλειστηριασμό των περιουσιακών του στοιχείων. Μήπως χρειάζεται να συνεχίσω? Δεν νομίζω.
Τέτοιες περιπτώσεις, έμαθα πολλές. Κάποια πολυτελή αυτοκίνητα, αραχνιάζουν σε πάρκιγκ των ιδρυμάτων κτλ κτλ. Μερικοί, πηγαίνουν στα κανάλια για να πούν τον πόνο τους ( περιμένοντας ‘’εξ ύψους παρηγορίαν’’) και γίνονται ‘’ρόμπες’’ πανελληνίως.
Κατά καιρούς, κάποιοι επίσημοι κάνουν δηλώσεις για αυτά τα τοκογλυφικά τέρατα που οι ίδιοι βοήθησαν να δημιουργηθούν, καυτηριάζοντας την πρακτική τους, και υποσχόμενοι μέτρα υπέρ των ατυχών ( υπάρχει και άλλη λέξη ) που χρεωστούν. Έ, και ? Αλλάζει τίποτα ? Μία από τα ίδια. Όλοι μας τα ξέρουμε, πολλοί τα έζησαν, όμως τίποτα ποτέ δεν έγινε. Οι επίσημοι τοκογλύφοι, πάντα επιβιώνουν, και μάλιστα ενισχυμένοι. (Θυμηθείτε τα 28 δις Ευρώ προσφάτως)
Ας φτάσουμε στο προκείμενο. Γιατί τα γράφω όλα αυτά? Όποιος την έχει ‘’πατήσει’’, την ‘’πάτησε’’ και άντε να ορθοποδήσει τώρα. Μόνο το ΠΡΟ-ΠΟ τον σώζει.
Εγώ, πήρα πάλι την ασπίδα και το δόρυ του Δον Κιχώτη, και τα βάζω και πάλι με τους ανεμόμυλους. Μόνο που αυτά τα φιλανθρωπικά ιδρύματα, δεν είναι ανεμόμυλοι, αλλα μύλοι που αλέθουν ζωές . Μόνο μια ευχή μπορώ να κάνω, για όσους δεν έπεσαν ακόμη στα νύχια των αρπακτικών. Να τους δώσει φρόνηση ο καλός Θεός και να μην πέσουν.
Θυμηθείτε,
ΕΧΩ, ΞΟΔΕΥΩ. ΔΕΝ ΕΧΩ, ΔΕΝ ΞΟΔΕΥΩ.
Όμως, αυτό είναι θέμα για να επανέλθω κάποια φορά.
Ανδρέας
ΥΓ Ας με συγχωρήσουν τα φιλανθρωπικά ιδρύματα των οποίων το έργο θαυμάζω και σέβομαι απολύτως. Εγώ αναφέρομαι σε φιλανθρωπικα ιδρύματα
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)