5/9/2010
Το Σάββατο το πρωί, μετά από μία μεγάλη βόλτα με τον Ροσινάντη, και αφού δεν βρήκα κανένα ανεμόμυλο για να του επιτεθώ, κουρασμένος, είπα να πιώ ένα καφεδάκι, κάπου εκεί στην Νέα Κρήνη. Είδα μια καφετερία, έδεσα τον Ροσινάντη, και μπήκα. Παράγγειλα έναν καφέ, βαρύ και όχι, ενώ ο Πάντσο αρκέστηκε σε ένα ‘’υποβρύχιο’’ στο παραπέρα τραπέζι.
Ήρθε ο καφές, ήπια μία γουλιά και άναψα ένα τσιγαράκι, γιατί όλοι ξέρουν ότι ο καφές είναι ο ρουφιάνος του τσιγάρου.
Σε πέντε δευτερόλεπτα, με πλησιάζει ο σερβιτόρος έντρομος και μου λέει
‘’Δόν, τι κάνετε ? Το τσιγάρο απαγορεύεται !!! ‘’
Τότε θυμήθηκα τον νέο αντικαπνιστικό Νόμο. Φυσικά δεν ήθελα να βάλω σε μπελάδες το μαγαζί, έσβυσα το τσιγάρο μου , παράτησα τον καφέ μου, πλήρωσα και έφυγα. Έξω, κάθησα σε ένα παγκάκι και άρχισα να αναρωτιέμαι για την ηλιθιότητα των ανθρώπων.
Καλά, τα τσιγάρα δεν τα αγοράζω νόμιμα από το περίπτερο, και με τις ευλογίες του Κράτους ? Γιατί μου απαγορεύουν να απολαύσω το καφεδάκι μου με ένα τσιγάρο ? Ά, ναι, οι φανατικοί αντικαπνιστές ενοχλούνται. Τους κάνει κακό το ‘’παθητικό κάπνισμα’’. Πρέπει λοιπόν να κόψουμε το τσιγάρο.
Οι σκέψεις, ερχόταν ανάκατες, χωρίς ειρμό, και με προβλημάτισαν απερίγραπτα. Από πού να αρχίσω, και πού να τελειώσω.
Κατ’ αρχή, δεν αμφισβητώ καθόλου τις ιατρικές θεωρίες, για το ότι το κάπνισμα κάνει κακό στον καπνιστή αλλα και στον διπλανό του. Αυτό, για να μην νομίζει κανείς ότι έχω άγνοια.
Εγώ και πάρα πολλοί άλλοι, είμαστε καπνιστές. Δεν ξέρω αν βγάζουμε μέχρι και Κυβέρνηση. Πώς μας κόλλησε το κάπνισμα ? Στους περισσότερους από κακώς εννοούμενη εφηβική ‘’μαγκιά’’, όταν βλέπαμε στον κινηματογράφο τον Κούρκουλο με το τσιγάρο κρεμασμένο στα χείλη, τον Χόμφρευ Μπόκαρντ ανάμεσα σε σύννεφο καπνού, τον Σίν Κόννερυ (Τζέημς Μπόντ ) με την χρυσή ταμπακιέρα. Μας κόλλησε λοιπόν. Όταν μάλιστα, βρίσκαμε και κανένα πακέτο Αμερικάνικα (λαθραία, γιατί από το περίπτερο έκαναν 30 δραχμές ) , κατά προτίμηση PALL MALL, MARLBORO , WIΝSTON ή KENT και το βάζαμε στην τσέπη του πουκάμισου, γινόμασταν το λιγώτερο Τζέημς Ντήν και βάλε. Μας κυνηγούσαν οι γονείς μας, ακόμη και αν κάπνιζαν, για να μην το αρχίσουμε. Κάτι ήξεραν περισσότερο. Το ίδιο έκανα και εγώ στα παιδιά μου, αλλα μπορείς να πείς ‘’Αυτό που κάνω εγώ μου κάνει κακό αλλά μου αρέσει, εσύ μην το κάνεις γιατί είναι βλαβερό ‘’ ? Τέλος πάντων, έφυγαν ο Τζέημς Ντήν και ο Κούρκουλος και σε εμάς έμεινε το κάπνισμα.
Η αρχική ‘’επίδειξη’’ έγινε συνήθεια, και η συνήθεια έγινε εξάρτηση, λίγο ή πολύ για τον κάθε καπνιστή. Μην ξεχνάμε, ότι είναι η νικοτίνη εθιστική ουσία. Πηγαίνουμε στον γιατρό για κάποιο λόγο, και εκείνος, με το τσιγάρο στο χέρι, μας λέει ‘’Πρέπει να κόψεις το κάπνισμα’’.
Προσωπικά, δοκίμασα δύο φορές να το κόψω. Διάλεξα όμως, λάθος χρονικές περιόδους. Το διαπίστωσα, γιατί η έλλειψή του με έκανε νευρικό, αντιδραστικό και επιθετικό. Όταν αυτά συνυπάρχουν με προσωπικά προβλήματα την μια φορά και με έντονη πνευματική άσκηση ( μελέτη ) την άλλη, μην περιμένεις αποτέλεσμα. Έτσι συνέχισα, αλλα πάντα σκοπεύω να το κόψω, όχι βέβαια γιατί μου το απαγορεύουν. Κάπως έτσι, είναι η ιστορία όλων των καπνιστών.
Ερχόμαστε στο Νόμο. Φανταστείτε λοιπόν, ότι όλοι γινόμαστε πλήρως νομοταγείς πολίτες και κόβουμε το κάπνισμα. Κλείνουν οι καπνοβιομηχανίες, κόσμος άνεργος, τα έσοδα του Κράτους μειώνονται δραματικά (φόρος καπνού ) και τόσα άλλα παρειπόμενα. Είναι επιχείρημα αυτό για να συνεχίσουμε το κάπνισμα ? Μάλλον όχι. Το κράτος δεν μας σκέφτεται, γιατί να το σκεφτούμε εμείς ?
Ανέβηκα στον Ροσινάντη, και έκανα βόλτα, αυτή τη φορά για να δώ τι γίνεται στις καφετερίες της περιοχής. Νέκρα. Προβληματισμός. Φταίει ο Νόμος ή η αφραγκία ? Ένας καφές την ημέρα, κάνει 3-5 Ε. Τον μήνα, 90 – 150 Ε. Και να τον πίνεις και χωρίς τσιγάρο ?
Αμέσως, ξύπνησε το επιχειρηματικό δαιμόνιο. Θα ανοίξω μαγαζί, στην παραλία. Θα το ονομάσω ‘’ΚΑΠΝΙΣΤΗΡΙΟ’’. Μπαίνοντας δεξιά , θα πουλάω τσιγάρα, καπνό, πούρα, ναργιλέδες και όλα τα σχετικά. Στο βάθος, θα έχω πάγκο, που θα ετοιμάζει καφέδες και ποτά, και όλο το υπόλοιπο θα έχει τραπεζάκια με καρέκλες. Σίγουρα θα ‘’πιάσω την καλή’’. Μήπως το απαγορεύει ο Νόμος ? Εάν ναι, τότε πώς επιτρέπει τους οίκους ανοχής, τα ‘’τσοντάδικα’’, τα live show, τις διαφημίσεις του στυλ ‘’φίλησέ με, δάγκωσέ με, γ…..σέ με ‘’ κτλ. ΟΥΑΙ ΥΜΙΝ, ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΣ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΣΑΙΟΙ, ΟΤΙ ΑΝΑΛΥΕΤΕ ΤΟΝ ΚΩΝΩΠΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΝΕΤΕ ΤΗΝ ΚΑΜΗΛΟ
Κάπου εκεί στο Λευκό Πύργο, σταμάτησα, έκατσα σε ένα παγκάκι και άναψα τσιγάρο. Με φόβο ομολογώ, γιατί δεν θα μου ήταν περίεργο εάν ερχόταν η αστυνομία, μου έριχνε ένα χέρι ξύλο και με έκλεινε στο ‘’γκισντάνι’’. Τίποτα από αυτά ευτυχώς δεν συνέβη . Ευκαιρία να συνεχίσω τις σκέψεις μου.
Εχει επικρατήσει, ότι όταν κάποιος κυνηγάει μία κοινωνική ομάδα, είναι ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ. Το αστείο της υποθέσεως είναι ότι αυτοί που προσάπτουν στους άλλους τον τίτλο του ρατσιστή είναι οι ίδιοι περισσότερο ρατσιστές. Στην δική μας περίπτωση, τι κάνουμε ? Γεγονός είναι ότι οι καπνιστές δεν σκέφτονται ρατσιστικά εναντίον των μη καπνιστών. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο από την άλλη μεριά. Ναι, ρε παιδιά, είστε ρατσιστές ‘’του κερατά’’ που λέμε.
Πάμε και στο μεγάλο ΦΑΡΙΣΣΑΙΟ, το κράτος.
Για περιβαλλοντολογικούς , κοινωνικούς και άλλους ‘’-ικούς’’ λόγους απαγορεύει το κάπνισμα. Για άλλους λόγους, αφήνει τις βιομηχανίες κτλ κτλ να ρυπαίνουν το περιβάλλον με ανυπολόγιστες συνέπειες. Παγκόσμιο φαινόμενο. Εκεί όμως, υπάρχει το ‘’μπαγιόκο’’, τα λεφτά δηλαδή. Με αυτούς δεν μπορεί να τα βάλει, γιατί είναι συνένοχο. Βάρα λοιπόν τους καπνιστές εκ του ασφαλούς, αφού είναι δεδομένο ότι θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν.
Κάπου εκεί, απογοητευμένος , καβάλησα τον Ροσινάντη και κίνησα για την επιστροφή στο ΠΑΝΔΟΧΕΙΟ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ που μένω. Άλλη μια μέρα, δίχως σκοπό, με προβληματισμό, αγωνία, αγανάκτηση , άγχος και πολλά τσιγάρα πέρασε.
Δον Κιχώτης
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
Ξέρω ότι πολλοί φίλοι και γνωστοί, ή και άγνωστοι ακόμα, θα με παρεξηγήσουν για τα παραπάνω. Ο καθένας μπορεί να έχει τις ιδέες και σκέψεις του, αυτό είναι το θεμέλιο της Δημοκρατίας. Τέτοια δεν έχουμε ?? Το πρόβλημα (γιατί υπάρχει ) δεν λύνεται με Νόμους, πρόστιμα, αυτόφωρο και άλλου είδους απαγορεύσεις. Λύνεται μόνο με αμοιβαία κατανόηση και από τις δύο παρατάξεις. Θα μπορούσα να κάνω κάποιες ώρες χωρίς να καπνίσω, εάν αυτό ενοχλεί πραγματικά τους γύρω μου. Και εκείνους όμως, δεν θα τους ενοχλούσε αφόρητα ένα τσιγάρο που κάποιος άναψε. Κατανόηση και συμβιβασμός λοιπόν, και όχι απαγόρευση. Η εφαρμογή του ‘’ΠΟΝΑΕΙ ΧΕΡΙ, ΚΟΨΕΙ ΧΕΡΙ’’ δεν φέρνει αποτέλεσμα. Άλλωστε, ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ Ο ΤΡΑΧΗΛΟΣ ΖΥΓΟ ΔΕΝ ΥΠΟΦΕΡΕΙ
