3/2/2010
Πρίν από λίγο καιρό, θυμήθηκα μια ιστορία που μου είχε πεί ο αδελφός του παππού μου, όταν ήμουν μικρό παιδί.
Είχε πάει, όπως πολλοί ακόμα Έλληνες, μετά την Μικρασιατική καταστροφή, στην Αμερική, για μια καλύτερη τύχη. Ήταν γύρω στο 1923. Πήγε λοιπόν στην Νέα Υόρκη ( νησος Ελλις κτλ) και ήταν τυχερός που βρήκε δουλειά σε εστιατόριο.
Με πολύ κόπο, και πολλές προσπάθειες, κατάφερε τελικά να ανοίξει και ο ίδιος ένα εστιατόριο, και οι δουλειές πήγαιναν καλά. Κάποια στιγμή, αποφάσισε να κάνει το ‘’μεγάλο βήμα’’ και να επεκτείνει την δουλειά του. Ήταν γύρω στο 1930.
Κάποια αξιόλογα άτομα της περιοχής, του υποσχέθηκαν οικονομική και ηθική υποστήριξη και αφού δανείστηκε από αυτούς ένα αρκετά μεγάλο ποσό, άνοιξε στην Αστόρια ένα πολυτελές εστιατόριο, το ‘’ΕΛΛΑΣ’’, με πολλές σμυρνέικες λιχουδιές .
Η δουλειά πήγαινε καλά, λεφτά έβγαζε, στις υποχρεώσεις του ήταν εντάξει και σχεδίαζε και νέα επέκταση. Ήδη είχε παντρευτεί και είχε δύο παιδιά. Τότε έγινε το περιβόητο μεγάλο ‘’κραχ’’ στην Αμερική και όλα πήγαν κατά διαόλου. Άρχισε πλέον να μην μπορεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του, και τα ‘’αξιόλογα άτομα’’ της περιοχής, από τα οποία είχε δανεισθεί και τα οποία του είχαν υποσχεθεί απεριόριστη υποστήριξη, άρχισαν όλο και πιο απαιτητικά να του ζητούν αυτά που του δάνεισαν, τα οποία με τους τόκους κτλ είχαν γίνει διπλά και τρίδιπλα. Ο αδελφός του παππού μου, ζητούσε την κατανόησή τους, πούλησε ‘’κοψοχρονιά’’ το μαγαζί, για να τα φέρει βόλτα, αλλα και πάλι τα χρέη ήταν αβάσταχτα.
Μια μέρα, γυρνώντας στο σπίτι, βλέπει τους δύο γιούς και την γυναίκα του να κλαίνε τρομοκρατημένοι. Είχαν βρεί το σκύλο τους σφαγμένο με μαχαίρι, και δεν ήξεραν τι να υποθέσουν. Σε λίγη ώρα, και πρίν προλάβουν να συνέλθουν, χτυπάει το τηλέφωνο και κάποιος άγνωστος ζητάει από τον αδελφό του παππού μου ένα μεγάλο χρηματικό ποσό που χρωστούσε, που ήταν αδύνατο να το μαζέψει σε πέντε μέρες που του είπαν. Διαφορετικά, την τύχη του σκύλου του θα είχαν ένα – ένα τα παιδιά του, και η γυναίκα του.
Τρομοκρατημένος, φεύγει από το σπίτι και πηγαίνει σε ένα από τα ‘’αξιόλογα άτομα’’ για να το ρωτήσει τι συμβαίνει. Αφού πέρασε από χίλιους παρατρεχάμενους, βρήκε τον βοηθό του μόνον, ο οποίος του είπε ότι το χρέος του έχει μεταβιβασθεί σε κάποιους άλλους και πρέπει να πληρώσει εκείνους πλέον.
Την επόμενη ημέρα, μόλις άνοιξε το μαγαζί, μπαίνουν μέσα δύο ‘’ντουλάπες’’ με ένα ρόπαλο του μπέηζμπωλ. Χωρίς δεύτερη κουβέντα του σπάνε μία βιτρίνα, του δίνουν και μία και του σπάζουν το χέρι, και του λένε ότι πλέον χρωστάει σε αυτούς και αυτούς πρέπει να πληρώσει.
Την επομένη, ο αδελφός του παππού μου, με έναν φίλο του Έλληνα και αυτόν, παίρνει την οικογένειά του και δύο βαλίτσες με τα απαραίτητα και φεύγει κρυφά τα μεσάνυχτα από την Νέα Υόρκη. Σε τρείς μέρες , με την βοήθεια φίλων του, φεύγει με πλοίο από την Αμερική γυρνώντας στην Ελλάδα. Ήταν περίπου το 1938.
Εμένα, πάντα μου άρεσε ο κινηματογράφος και ιδιαίτερα τα έργα με δράση κτλ. Όταν είχα γίνει περίπου 15 χρονών, πήγαινα στα ‘’παραβαρδάρια’’ ( ΠΑΝΘΕΟΝ, ΑΤΤΙΚΟ, ΛΑΊ΄ΚΟ) και έβλεπα δύο έργα, ένα ‘’καουμπόικο’’ και ένα ‘’γκαγκστερικό’’ συνήθως. Έβλεπα τους μύθους της εποχής (ΧΟΜΦΡΕΙ ΜΠΟΚΑΡΤ, ΤΖΕΗΜΣ ΚΑΓΚΝΕΥ κτλ) και το ευχαριστιόμουν. Μεταξύ των ταινιών που είδα, ήταν και κάποιες που μου έφερναν έντονα στη μνήμη μου, την ιστορία του αδελφού του παππού μου και συνειδητοποίησα ότι κάπως έτσι είχαν τότε τα πράγματα στην Χώρα των Μεγάλων Ευκαιριών.
Από τότε, ‘’κύλισε πολύ νερό κάτω από τα γιοφύρια’’ και φτάσαμε στις μέρες μας. Ξαφνικά, έγινα πολύ σημαντικός (όπως οι περισσότεροι από εμάς ) και άρχισαν κάποια φιλανθρωπικά ιδρύματα (νομίζω ότι τα λένε ΤΡΑΠΕΖΕΣ ) να επικοινωνούν καθημερινά σχεδόν μαζί μου, προσφέροντάς μου δάνεια για να περάσω τις γιορτές, για να αγοράσω Μετοχές, για να βελτιώσω την επιχείρησή μου ( που δεν είχα ), για να τα κάνω ότι θέλω τέλος πάντων. Ενδιάμεσα, μου προσέφεραν πλήθος πιστωτικών καρτών, για να αγοράζω ότι θέλω, χωρίς λεφτά, αλλά πληρώνοντας ένα μικρό ποσό κάθε μήνα.
Πολύ δελεαστικά πράγματα, για όλους μας, επειδή όλοι θέλουμε να βελτιώσουμε την ζωή μας. Εγώ, είχα και έχω μία αρχή.
ΕΧΩ, ΞΟΔΕΥΩ. ΔΕΝ ΕΧΩ, ΔΕΝ ΞΟΔΕΥΩ.
Κάπως έτσι απαντούσα σε όλες αυτές τις προσφορές, αυτό όμως δεν τους εμπόδιζε να επανέρχονται.
Με το λίγο μυαλό που διαθέτω, σκέφτηκα ‘’ τι καλοί που είναι αυτοί οι αξιόλογοι άνθρωποι, που χωρίς να τους το ζητήσω, θέλουν τόσο πολύ να με βοηθήσουν’’. Η ιστορία του αδελφού του παππού μου όμως, δεν έφευγε από το μυαλό μου και με συγκρατούσε.
Πολλοί όμως, βρήκαν αυτές τις προσφορές σαν ευκαιρία για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, και ενέδωσαν, τόσο στα δάνεια όσο και στις κάρτες. Άρχισα λοιπόν να βλέπω γνωστούς και φίλους, να πηγαίνουν ακριβές διακοπές, να κυκλοφορούν με αυτοκίνητα πολυτελείας, να αγοράζουν ότι τους έρθει, και να ζούν μια ζωή ονειρεμένη.
Για μια στιγμή, αναρωτήθηκα. ‘’Μήπως αυτό είναι σωστό και πρέπει να ακολουθήσω?’’.Δέν άλλαξα όμως γνώμη.
Και ο καιρός περνούσε και ‘’Μπήκαν χρόνοι δίσεκτοι και μήνες οργισμένοι’’. Ένας φίλος μου, δεν μπορούσε πλέον να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του προς αυτά τα φιλανθρωπικά ιδρύματα. Άρχισαν πάλι τα τηλεφωνήματα , όμως σε άλλο στυλ. Άλλες φορές από τα ίδια, άλλες πάλι ‘’ εκ μέρους’’ τους. Καθημερινά, σε οποιεσδήποτε ώρες, μέχρι τις 10 το βράδυ.
–Καθυστερήσατε να πληρώσετε 2 δόσεις και πρέπει μέχρι μεθαύριο να τις πληρώσετε.
–Να σας δώσουμε μεγαλύτερο δάνειο για να εξοφλήσετε αυτό που έχετε, και να περισσέψουν και χρήματα για να τα κάνετε ότι θέλετε.
– Αν δεν πληρώσετε, θα σας γράψουμε στον ΤΕΙΡΕΣΙΑ.
– Το φιλανθρωπικό ίδρυμα, θα προβεί στις απαραίτητες ενέργειες δικαστικά για να πάρει τα χρεωστούμενα.
Λίγο ακόμη και θα έλεγαν ότι θα στείλουν ‘’άτομα’’ για την είσπραξη του χρέους. Θυμήθηκα τον αδελφό του παππού μου, και χάρηκα που ο φίλος μου δεν είχε σκύλο.
Κάποιοι, ήταν πιο καλοί.
–Περάστε από το ίδρυμα , να κάνουμε διακανονισμό του χρέους σας.
Πήγε λοιπόν ο φίλος μου για να κάνει διακανονισμό. Ποιος ήταν αυτός? Δεν θα πλήρωνε για τρείς μήνες, θα έπρεπε να εξοφλήσει το χρέος του σε 10 αντί για 6 χρόνια, θα πλήρωνε το μήνα 10% μικρότερη δόση αλλα το συνολικό ποσό θα έβγαινε 40% μεγαλύτερο.
Ευτυχώς για τον ίδιο, ο φίλος μου άκουσε την συμβουλή μου και δεν συμφώνησε.
Μετά από όλα αυτά, το φιλανθρωπικό ίδρυμα έκανε νομικές ενέργειες και σε λίγο καιρό του έρχεται ένα χαρτί που έγραφε για πλειστηριασμό των περιουσιακών του στοιχείων. Μήπως χρειάζεται να συνεχίσω? Δεν νομίζω.
Τέτοιες περιπτώσεις, έμαθα πολλές. Κάποια πολυτελή αυτοκίνητα, αραχνιάζουν σε πάρκιγκ των ιδρυμάτων κτλ κτλ. Μερικοί, πηγαίνουν στα κανάλια για να πούν τον πόνο τους ( περιμένοντας ‘’εξ ύψους παρηγορίαν’’) και γίνονται ‘’ρόμπες’’ πανελληνίως.
Κατά καιρούς, κάποιοι επίσημοι κάνουν δηλώσεις για αυτά τα τοκογλυφικά τέρατα που οι ίδιοι βοήθησαν να δημιουργηθούν, καυτηριάζοντας την πρακτική τους, και υποσχόμενοι μέτρα υπέρ των ατυχών ( υπάρχει και άλλη λέξη ) που χρεωστούν. Έ, και ? Αλλάζει τίποτα ? Μία από τα ίδια. Όλοι μας τα ξέρουμε, πολλοί τα έζησαν, όμως τίποτα ποτέ δεν έγινε. Οι επίσημοι τοκογλύφοι, πάντα επιβιώνουν, και μάλιστα ενισχυμένοι. (Θυμηθείτε τα 28 δις Ευρώ προσφάτως)
Ας φτάσουμε στο προκείμενο. Γιατί τα γράφω όλα αυτά? Όποιος την έχει ‘’πατήσει’’, την ‘’πάτησε’’ και άντε να ορθοποδήσει τώρα. Μόνο το ΠΡΟ-ΠΟ τον σώζει.
Εγώ, πήρα πάλι την ασπίδα και το δόρυ του Δον Κιχώτη, και τα βάζω και πάλι με τους ανεμόμυλους. Μόνο που αυτά τα φιλανθρωπικά ιδρύματα, δεν είναι ανεμόμυλοι, αλλα μύλοι που αλέθουν ζωές . Μόνο μια ευχή μπορώ να κάνω, για όσους δεν έπεσαν ακόμη στα νύχια των αρπακτικών. Να τους δώσει φρόνηση ο καλός Θεός και να μην πέσουν.
Θυμηθείτε,
ΕΧΩ, ΞΟΔΕΥΩ. ΔΕΝ ΕΧΩ, ΔΕΝ ΞΟΔΕΥΩ.
Όμως, αυτό είναι θέμα για να επανέλθω κάποια φορά.
Ανδρέας
ΥΓ Ας με συγχωρήσουν τα φιλανθρωπικά ιδρύματα των οποίων το έργο θαυμάζω και σέβομαι απολύτως. Εγώ αναφέρομαι σε φιλανθρωπικα ιδρύματα
